Ενα βίντεο μόλις ενός λεπτού παρουσιάζει με ρεαλιστικό τρόπο την ζωή μιας μητέρας με μικρά παιδιά. Το βίντεο δημοσιεύτηκε στις 7 Ιουνίου στο facebook, και όχι απλά σαρώνει αλλά έχει ξεπεράσει τα 22 εκατομμύρια προβολές.

«Πότε ένα παιδί φωνάζει μαμά;», είναι το ερώτημα που απαντά μέσα σε περίπου το βίντεο. Όταν μια μαμά πάει να πιει την πρώτη γουλιά καφέ, όταν μια μαμά καθίσει στον καναπέ της να ξεκουραστεί, όταν μια μαμά κάτσει στο τραπέζι για να φάει, όταν μια μαμά θέλει να κάνει μπάνιο... και γενικότερα όταν θέλει να χαλαρώσει για ένα λεπτό! «Μα πώς στο καλό ξέρουν πότε πάει μια μαμά να κάτσει ή να κάνει κάτι για τον εαυτό της και τη φωνάζουν;», αυτό θα παραμείνει μυστήριο.

Δείτε το εκπληκτικό βιντεάκι που δημιούργησε η blogger Esther Anderson, η μαμά που καταγράφει την καθημερινότητά της και την δημοσιοποιεί τόσο στο blog της όσο και στο κανάλι που διατηρεί στο Youtube.

Προφανώς, ήταν πολλές οι μητέρες που ταυτίστηκαν μαζί της. Δείτε το και θα καταλάβετε γιατί.

thetoc.gr

Μια 70χρονη από τον Βόλο με το θάνατό της δώρισε ζωή σε άλλους ανθρώπους. Τα ζωτικά όργανα της, δόθηκαν για μεταμόσχευση προκειμένου να σωθούν ασθενείς που τα είχαν απόλυτη ανάγκη.

Η ηλικιωμένη, μετά από εγκεφαλική αιμορραγία που υπέστη και έπειτα από νοσηλεία στο «Αχιλλοπούλειο» νοσοκομείο του Βόλου, κρίθηκε ότι ήταν εγκεφαλικά νεκρή. Για τον λόγο αυτό οι συγγενείς της αποφάσισαν να γίνει δωρεά των οργάνων της προκειμένου να χαρίσει ζωή με το θάνατό της σε άλλους ανθρώπους.

Έτσι, τα σχετικά στοιχεία εστάλησαν στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων και εξειδικευμένοι γιατροί από το «Ιπποκράτειο» Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης ήρθαν στο Βόλο και αφαίρεσαν τους κερατοειδείς χιτώνες και τον ένα νεφρό από την άτυχη 70χρονη.

Τα όργανα μεταφέρθηκαν στη Θεσσαλονίκη όπου και μεταμοσχεύθηκαν σε άλλους ασθενείς.

Σε έναν οίκο ευγηρίας, ρώτησαν 100 ετοιμοθάνατους για τι μετανιώνουν στη ζωή τους.

Οι περισσότεροι είπαν ότι μετανιωσαν όχι για τα πράγματα που έκαναν, αλλά αυτά που δεν έκαναν.

Τα ρίσκα που δεν πήραν ποτέ.

Τα όνειρα που δεν κυνήγησαν.

Σε αυτό το βίντεο στο YouTube, ο Αμερικανός ράπερ Prince Ea εξηγεί ότι δεν είναι ο θάνατος αυτός κάθε αυτός που φοβούνται οι άνθρωποι. Είναι η σκέψη ότι μπορεί να φτάσουν στο τέλος συνειδητοποιώντας ότι δεν έζησαν ποτέ.

Επικαλούμενος αυτή την έρευνα που διεξήχθη πρόσφατα και κατά την οποία ρωτήθηκαν οι ετοιμοθάνατοι για ποιο πράγμα έχουν μετανοιώσει, ο Prince Ea βγάζει έναν συγκλονιστικό λόγο για το νόημα της ζωής, ωθώντας το κοινό του να ακολουθήσει τα όνειρά του.

«Η ζωή δεν είναι να δουλεύω κάθε μέρα και να περιμένω το Σαββατοκύριακο», εξηγεί.

thetoc.gr

Ήταν το 2008 όταν υπό αδιευκρίνιστες αιτίες ο 31χρονος, πλέον, αθλητής έπεσε από τη μηχανή του. Έτσι απέκτησε κινητικό πρόβλημα και ξεκίνησαν τα δύσκολα. Μία συγκλονιστική συνέντευξη στο newsit.gr

"Ήμουν και πολύ αρνητικός όσον αφορά στις φυσικοθεραπείες και δεν ήθελα να με αγγίζουν. Μετά σιγά σιγά άρχισα να κάνω και κατάφερα να βγω από το νοσοκομείο στους 7,5 μήνες. Γύρισα σπίτι και ξεκίνησα τις φυσικοθεραπείες πάλι. Σιγά σιγά άρχισα να ανεβαίνω", εξομολογείται ο Αντώνης Βούλγαρης, περνώντας το δικό του μήνυμα. Ένα μήνυμα ζωής, δύναμης και αισιοδοξίας: "Η ζωή συνεχίζεται".

Συνέντευξη με μαθήματα ζωής

Σήμερα είναι χορευτής ευρωπαϊκών και λάτιν χορών, φοιτητής στο τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, πρώην αθλητής ράγκμπι και νυν αθλητής ξιφασκίας. "Στόχος μου είναι το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ξιφασκίας που είναι τον Μάιο. Θέλω να εκπροσωπήσω την Ελλάδα", μας λέει χαρακτηριστικά, ο αθλητής ξιφασκίας που μελλοντικά θα ήθελε να συμμετάσχει στους Παραολυμπιακούς Αγώνες με τα γαλανόλευκα.

- Πότε απέκτησες κινητικό πρόβλημα;

"Είχα ένα ατύχημα το καλοκαίρι του 2008. Είχα ένα ατύχημα με τη μηχανή. Γυρνούσα σπίτι.Είχα βγει. Έπεσα μόνος μου. Δεν θυμάμαι πως. Το αποτέλεσμα ήταν ότι έπεσα".

- Απο τότε;

"Από τότε ζορίστηκα αρκετά στην αρχή αλλά σιγά σιγά τα καταφέρνω. Ασχολήθηκα με τον αθλητισμό και αυτό με βοήθησε πολύ".

- Πως ήταν τα πρώτα χρόνια της προσαρμογής σου;

"Τα πρώτα χρονια ήταν δύσκολα και για μένα και για την οικογένειά μου. Άργησα να καταλάβω τι έχει γίνει. Ήμουν ένα τετράμηνο μέσα στο νοσοκομείο και δεν ήξερα γιατί. Ήμουν και πολύ αρνητικός όσον αφορά τις φυσικοθεραπείες και δεν ήθελα να με αγγίζουν.Μετά σιγά σιγά άρχισα να κάνω και κατάφερα να βγω από το νοσοκομείο στους 7,5 μήνες. Γύρισα σπίτι και ξεκίνησα τις φυσικοθεραπείες πάλι. Σιγά σιγά άρχισα να ανεβαίνω".

- Υπήρχε ένα διάστημα που ήσουν στο κρεβάτι;

"Τον Δεκέμβρη του 2009 μετά από λανθασμένη φυσικοθεραπεία έμεινα δυόμιση χρόνια στο κρεβάτι από πόνους στη μέση. Δημιουργήθηκε οστεοαρθρίτιδα και κοίλη. Είχα πολλούς πόνους με αποτέλεσμα να μην μπορώ να κάτσω καθόλου στο καρότσι".

- Εκείνα τα χρόνια πως ανταπεξήλθες;

"Με βοήθησαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είχα και έχω φίλους αλλά δεν γινόταν να είναι κάθε μέρα δίπλα μου. Όσο έβγαινα τους έβλεπα αλλά δεν γινόταν κάθε μέρα".

- Μετά τι άλλαξε;

"Μετά από διάφορες θεραπείες ξεκίνησε να ηρεμεί η μέση και αποφάσισα να ξεκινήσω το ράγκμπι. Πήγα στο γήπεδο όπου έκαναν προπονήσεις και είδα πως ήταν. Δοκίμασα και ξεκίνησα εκεί. Άρχισα να δυναμώνω και με βοήθησε στη μέση μου. Με το ράγκμπι δυνάμωσα και ήρθα σε επαφή εκεί με άλλα άτομα με αναπηρία. Είδα πράγματα. Ακόμη τότε δεν μπορούσα να μπω στο αυτοκίνητο. Με έβαζε ο αδερφός μου και δεν ήταν σωστό γι' αυτόν. Τότε τα παιδιά εκεί μου είπαν πως να κάνω τις μεταφορές μου με μια σανίδα βοηθητική. Σιγά σιγά τα κατάφερα και μεταφέρομαι μόνος μου".

- Μετά το ράγκμπι;

"Ασχολήθηκα με το χορό. Με τους ευρωπαικούς και λάτιν χορούς. Είμαι στο σύλλογο ΤΥΡΤΑΙΟΣ και είμαι στο αγωνιστικό κομμάτι του συλλόγου με προπονήτρια την Μαίρη Παπαδοπούλου. Το συνεχίζω ακόμη αλλά πιο χαλαρά. Είμαι τρία χρόνια χορευτής. Φέτος έδωσα όλο μου το είναι στην ξιφασκία".

- Πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με την ξιφασκία;

"Θα παρουσιαζόταν ενα συνέδριο και οταν μίλαγα με την ομάδα των παιδιών που ηταν εκει μου είπαν πως θα ειναι και η εθνικη ομάδα ξιφασκίας με αμαξίδιο. Μου αρεσε η ιδέα απο την αρχή. Οταν ήρθε η ημέρα και ειδα τα παιδια και τον προπονητή, μιλησα στον προπονητή,έναν εξαίρετο άνθρωπο τον Δημήτρη Κάζαγλη. Τον ρώτησα αν μπορώ να αθληθω. Μου ειπε οτι δεν είχε άλλον αθλητή στην κατηγορία μου και οτι θα ήθελε να εχει. Ετσι ξεκίνησα. Οι κατηγορίες ειναι τρεις. Η μια κατηγορία ειναι τα άτομα Που εχουν πλήρη κινητικότητα κορμού. Στην δεύτερη κατηγορία ειναι παραπληγιες που δεν εχουν τόση καλη κινητικότητα στον κορμό. Ειναι και η τριτη κατηγορία κύριες με τετραπληγιες. Δεν εχουν καθολου κινητικότητα στον κορμό και έχουμε και θέμα στα χέρια. Δεν μπορούμε να πιάσουμε καλα το σπαθί όποτε το δένουμε πάνω μας. Εγω με τον προπονητή μου φτιάξαμε μια λαβή και δένεται πιο εύκολα".

- Ποια είναι η κατάσταση με την χρηματοδότηση στην ξιφασκία;

"Στα πανευρωπαϊκά τα έξοδα καλύπτονται από την ομοσπονδία. Δεν ξέρω αν θα πάω αλλά πιστεύω ότι θα πάω. Πρέπει να έχεις και χορηγό γιατί υπάρχουν κι άλλα ταξίδια. Αυτά δεν καλύπτονται από την ομοσπονδία οπότε πρέπει να έχεις χορηγό γιατί είναι πολλά τα τουρνουά. Θέλω να συμμετάσχω στους Παραολυμπιακούς Αγώνες αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω λόγω κατηγορίας".

- Το καλοκαίρι έχει αγώνες ξιφασκίας. Θα πας στο πανευρωπαϊκό;

"Ελπίζω τέλη Μαΐου να τα καταφέρω".

- Έχεις φορτωμένο πρόγραμμα;

"Κάνω τρεις με τέσσερις φορές τη βδομάδα προπονήσεις κυρίως απογεύματα. Το πρωί σπουδάζω και το περνάω στο Πανεπιστήμιο Πειραιά στο τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων. Μπήκα το 2013. Είναι αρκετά καλά  εκεί και τα μαθήματα είναι ενδιαφέροντα. Δεν το περίμενα. Παρακολουθώ όσο μπορώ περισσότερο.

- Ποιο είναι το μήνυμά σου στα άτομα με κινητικά προβλήματα;

"Ο αθλητισμός βοηθάει πολύ. Όπως και η συναναστροφή με άλλους ανάπηρους. Σίγουρα βοηθάει η επαφή με άλλο κόσμο. Έτσι με βοήθησαν και εμένα. Η ζωή συνεχίζεται ό, τι δυσκολίες και να έχουμε. Έχω δεχθεί άσχημες συμπεριφορές αλλά τις αντιμετώπισα με πλάκα".

Ρεπορτάζ: Μίλτος Σακελλάρης-newsit.gr

Δεν γεννηθήκαμε όλοι γιατροί, δικηγόροι να έχουμε πτυχία και πιστοποιητικά.

Από μικρά κάθε φορά μας φώναζε ο μπαμπάς και η μαμά να διαβάσουμε και τις περισσότερες φορές βαριόμασταν ενώ άλλες επειδή δεν μπορούσαμε να τα καταλάβουμε τα παρατούσαμε στην μέση.

Ως αποτέλεσμα να μένουμε πίσω στα μαθήματα και να μην μπορούμε να κατανοήσουμε τα επόμενα κεφάλαια τις διδακτέας ύλης.

Είμαστε και εμείς που δεν σπουδάσαμε, δεν ζήσαμε την φοιτητική ζωή για να βγαίνουμε να διασκεδάζουμε μέχρι το πρωί και ο μπαμπάς και η μαμά να μας στέλνουν λεφτά για όλα. Ποτέ δεν ζητήσαμε έξτρα λεφτά για να βγούμε για έναν καφέ, δουλεύαμε για να μπορέσουμε να διασκεδάσουμε και γενικότερα για να ζήσουμε.

Ποτέ δεν καταφέραμε να βρούμε μια δουλειά κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας γιατί η δουλειά που κάνουμε είναι αυτή που ξέρουμε να κάνουμε καλά με την εμπειρία που έχουμε μέχρι σήμερα.

Η Ζωή σε "αναγκάζει" με το που τελειώσει το Δημοτικό - Γυμνάσιο - Λύκειο (αναλόγως κάθε περίπτωση) να ξεκινήσεις δουλειά και να ζήσεις με αυτά που θα καταφέρεις.

Η Δουλειά δεν είναι ντροπή και κανένα επάγγελμα επίσης, Το μεγαλείο σε όλο αυτό είναι να καταφέρεις πράγματα στην ζωή σου, ξεκινώντας από το μηδέν και να καταφέρεις να ζεις με τα λίγα και ας έχεις και τα πολλά.

Η Όρεξη για μάθηση δεν τελειώνει ποτέ, είτε είσαι 30 είτε 40 είτε 50 δεν έχει σημασία...Στη ζωή όσο ρωτάς μαθαίνεις και όσο μαθαίνεις εξελίσσεσαι, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος στη ζωή αλλά ολοένα καλύτερος στην δουλειά σου.

Η Ζωή, η δουλειά και η όρεξη για μάθηση είναι 3 πράγματα που δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν ποτέ.. Όσο τα προσέχεις θα τα έχεις, όσο τα αφήνεις τόσο θα σε αφήνουν.

Αν και εσύ που διαβάζεις αυτό το άρθρο δεν έχεις σπουδάσει, αλλά έχεις μάθει πολλά μέσα στο σχολείο της ζωής... θα ξέρεις πως η δύναμη που κρύβει ο καθένας μας και τα όσα έχει καταφέρει δεν αγοράζονται ούτε με πτυχία, αλλά ούτε με σπουδές...