Άραγε αυτές οι «δηλώσεις» σε twitter και Facebook πόσο καλό μας κάνουν;
Όταν το Facebook σε ρωτάει «Πως νιώθεις σήμερα;» τι θέλεις να απαντήσεις; Τι απαντάς; Και γιατί;
Είναι γεγονός ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μας έχουν βάλει σε μια διαδικασία να αναλύουμε –θέλοντας και μη- τα συναισθήματά μας και την ψυχολογία μας, κάνοντας post εικόνες από την καθημερινότητά μας ή ακόμα και από τις πολύ προσωπικές μας στιγμές.
Έχεις όμως σκεφτεί ότι οι γύρω σου ή ακόμα και εσύ ο ίδιος «φουσκώνεις» τα γεγονότα για ένα παραπάνω Like, Favorite, Follow ή τέλος πάντων λίγη… διαδικτυακή προσοχή;
Στην σημερινή κοινωνία της Διαδικτυακής "ειλικρίνειας", όπου οι celebrities μοιράζονται τα μυστικά τους και κάνουν δηλώσεις- φωτιά μέσα από τους λογαριασμούς τους, ηθελημένα καταλήγουμε να μεγιστοποιούμε τα γεγονότα για να γίνουμε μέρος αυτού του εξελισσόμενου Social Media system.
Οι ψυχολόγοι και το faysbook.gr κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για μια νέα κοινωνία με άτομα που χάνουν τον εαυτό τους μέσα από τα διάφορα προφίλ τους. Πιο αναλυτικά θεωρείται ότι υποβόσκει κίνδυνος το άτομο να καταλήξει να βασίζεται περισσότερο στον αντίκτυπο και τα σχόλια των υπόλοιπων χρηστών των Social Media και να χάνει την ουσία του κάθε γεγονότος που συμβαίνει στην προσωπική του ζωή.
Για παράδειγμα, ένα ζευγάρι που βρίσκεται στο μήνα του Μέλητος και ασχολείται περισσότερο με τα Like και τα σχόλια των φίλων του σε φωτογραφίες στο Instagram από το ταξίδι, καταφέρνει να «δείχνει» χαρούμενο μόνο μπροστά στο φακό του κινητού, αφού στην ουσία το ταξίδι τους έχει πλέον γίνει η αφορμή για να τραβήξουν λίγη παραπάνω… διαδικτυακή προσοχή.
(Ναι, ξέρω, άλλη μία φορά να σου πουν αυτή τη φράση, θα κόψεις τα μαλλιά σου με νυχοκόπτη).
«Θα ’ρθει εκεί που δεν το περιμένεις»: Η φράση που αρχίζει να ακούγεται από την πρώτη ώρα της single ζωής σου και που δεν σταματάει μέχρι οι πρώτοι χίλιοι πιο στενοί σου άνθρωποι να ενημερωθούν ότι, ουφ, εντάξει, το Μαράκι βρήκε κάποιον, σταματήστε να κρατάτε την αναπνοή σας και γυρίστε στις δουλειές σας. Το αν αυτό θα πάρει δύο μέρες ή δέκα χρόνια, το αν το κοινώς συμφωνημένο μάντρα θα ειπωθεί τρεις ή χίλιες δεκατρείς φορές, καθώς και το αν θα τσαταλιαστούν τα νεύρα σου ή θα γίνουν απλώς κορδελάκια ακούγοντάς την, είναι βαθύτατα αδιάφορο σε όλους εκείνους που εκφέρουν την ατάκα με την ηδονή του ανθρώπου που μόλις ανακάλυψε μια καινούρια λέξη.
Το cosmopolitan.gr αναφέρει πως η ατάκα αυτή λοιπόν μπορεί να μην είναι καθόλου χρήσιμη, να είναι ενοχλητική, αλλά παράλληλα είναι και μακροπρόθεσμα αληθινή. Γιατί, ναι, θα ’ρθει εκεί που ΔΕΝ το περιμένεις. Εκεί, δηλαδή, που θα ’χεις πια σταματήσει να το περιμένεις. Εκεί που η απογοήτευση θα ’χει πιάσει ταβάνι, λίγο πιο πάνω από το καρφί στο οποίο μόλις κρέμασες τα παπούτσια σου, λίγο αργότερα αφότου ούρλιαξες αγανακτισμένη ότι δεν υπάρχει ένας άντρας τριγύρω να βάλει το βρωμοκαρφί σωστά. Και σε άκουσε ο γείτονας του επόμενου τετραγώνου.
Next best thing
«Θα ’ρθει εκεί που δεν το περιμένεις». Λες κι άλλη δουλειά δεν είχαμε από το να περιμένουμε τον επόμενο, σκέφτεσαι στην αρχή και τινάζεις ανέμελα τα μαλλιά σου περπατώντας την πόλη (ο χωρισμός χαρίζει πάντα όγκο στα μαλλιά –δεν ξέρω γιατί– και, χωρισμένες ούσες, περπατάμε εξαντλητικά την πόλη – αυτό το ξέρω γιατί το σπίτι μας μάς είναι αφόρητο).
Τα πρώτα ραντεβού δεν πάνε σπουδαία, αλλά το διασκεδάζεις – συμβαίνουν τόσο αστεία πράγματα εκεί έξω, huh; «Θα ’ρθει εκεί που δεν το περιμένεις». Βγαίνεις κι άλλα. Ντύνεσαι, φτιάχνεσαι, βγαίνεις. Δεν έρχεται. Εντάξει. Τα αστεία πράγματα εκεί έξω δεν είναι και τόσο αστεία. Αρχίζεις να νιώθεις μόνη. Αρχίζεις να το περιμένεις. «Θα ’ρθει εκεί που δεν το περιμένεις». ΠΟΥ ’Ν’ ΤΟ, ΓΑΜΩΤΟ;
Το περιμένεις πια δυο τρεις φορές τη μέρα. Κρατάς την ανάσα σου κάθε που μπαίνεις στο μετρό, βγαίνεις ψυχαναγκαστικά από το σπίτι για ασήμαντες αφορμές, στρίβεις αργά τις γωνίες μη σε ποδοπατήσει το άλογο του επόμενου φρίκηπα. Κάθε ήλιος που δύει, είναι μια υπόσχεση για ένα καλύτερο «απόψε» και άλλα τέτοια ποιητικά, που μέχρι τα μεσάνυχτα τα ’χει πάρει ο διάολος μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου. «Θα ’ρθει εκεί που δεν το περιμένεις». Δεν ξέρεις πια πού είναι αυτό το «εκεί», γιατί το περιμένεις παντού. ΠΑΝΤΟΥ. Κι αυτό βγαίνει στο κοινό.
Waiting list
Περιμένεις το οτιδήποτε. Οτιδήποτε και οποιονδήποτε, αρκεί να μη χρειαστεί να γυρίσεις στο σπίτι μόνη. Φυσικό επόμενο: Η απογοήτευση σκαρφαλώνει σε δυσθεώρητα ύψη, η ανάγκη σου για έναν άνθρωπο δίπλα σου σε κάνει να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Κάποιο πρωί ξυπνάς με ένα συγκλονιστικό χανγκόβερ– τόσο συγκλονιστικό, που μαζί με το ποτό θέλεις να πας στο νιπτήρα και να βγάλεις από μέσα σου όλο τον αναγκεμένο σου εαυτό, να τον στείλεις στον υπόνομο και να το πάρεις αλλιώς. Και το παίρνεις.
«Θα ’ρθει εκεί που δεν το περιμένεις» λέει ξανά κάποιος, αλλά –πραγματικά– δεν σε ενδιαφέρει να ’ρθει κανείς. Δεν θέλεις να ’ρθει κανείς. Έχεις μάθει πια να κάνεις καλή παρέα στον εαυτό σου και να καρφώνεις τα καρφιά στον τοίχο με την πρώτη. Πατάς σαδιστικά τα καπάκια των υπονόμων (όπου ξεφορτώθηκες τον παλιό σου εαυτό) και παθαίνεις αναγούλα στη σκέψη του ποια ήσουν πριν αποφασίσεις να αλλάξεις. Είσαι η ζωντανή απεικόνιση της αυτοπεποίθησης, της αυτοπραγμάτωσης και όλων των ιδιοτήτων που έχουν πρώτο συνθετικό το «αυτο-». Έχεις πια αυτό που τραβάει τους ανθρώπους σαν τις μύγες στο μέλι: Δεν έχεις κανέναν τους ανάγκη. Ε, κάπου εκεί, τότε που πραγματικά δεν θα το περιμένεις, γιατί δεν θα σε νοιάζει πια, θα έρθει.
Αίθουσα αναμονής
Γιατί οι άνθρωποι σε κατάσταση αναμονής φαινόμαστε, και οι γυναίκες σε κατάσταση αναμονής είμαστε λίγο τρομακτικές, παραδέξου το. Προς ενημέρωσή σου πάντως, κανείς μας δεν ξέφυγε από την ανάγκη για έναν άνθρωπο δίπλα του. Αν δεν το έχεις εντοπίσει να συμβαίνει σ’ εσένα, το έχεις σίγουρα δει να συμβαίνει στις φίλες σου και μάλλον τους έχεις πει: «Θα ’ρθει εκεί που δεν το περιμένεις».
Και μάλιστα, όταν είσαι απέξω, μπορείς να εντοπίσεις και τα λάθη τους. Όταν είσαι απέξω, σου είναι ξεκάθαρο ότι η λύση είναι η αλλαγή ρότας και, βασικά, ψυχολογίας. Να σταματήσουμε να κάνουμε πράγματα για να πείσουμε τους άλλους ότι αξίζουμε την προσοχή και την αγάπη τους και να αντιληφθούμε ότι πρώτα απ’ όλους εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να μας αγαπήσουμε. Κι αν αυτό ακούγεται σαν μπούρδα σαχλού βιβλίου αυτοβοήθειας, παρατήρησε τους ανθρώπους που σου φαίνονται γοητευτικοί εκεί έξω. Θα διαπιστώσεις πως το κοινό στοιχείο μεταξύ τους δεν είναι η ωραία, προσεγμένη ή σέξι εμφάνιση, αλλά η σιγουριά που εκπέμπουν. Αυτή η αίσθηση ότι μπορούν να ζήσουν και χωρίς εμάς. Αυτό που μας κάνει να θέλουμε κολασμένα να ζήσουν μ’ εμάς.
Cool party
Μόνο όταν ηρεμήσουμε και σταματήσουμε να περιμένουμε, θα ξαναβγεί στην επιφάνεια ο υπέροχος εκείνος παλιός (ή και καινούριος) εαυτός μας, που μπορεί να επιβιώσει υπέροχα μόνος του. Αυτό τον εαυτό θα θαυμάσουν οι άλλοι, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο ακαταμάχητο από το αίσθημα της πληρότητας και τίποτα πιο σέξι από τον αέρα της ανεξαρτησίας. Και πριν αποφασίσεις να το προσποιηθείς, προτίμησε απλώς να φτάσεις εκεί πιο γρήγορα. Πώς; Κάνοντας οτιδήποτε πιστεύεις θα σε βοηθήσει να νιώσεις πλήρης. Go for the real thing, όσος χρόνος κι αν χρειάζεται.
Και, ναι, το ξαναλέμε, θα ’ρθει εκεί που δεν το περιμένεις. Γιατί θα είσαι απασχολημένη με κάτι άλλο, κάτι που θα σου δίνει νόημα και χαρά. Πάντως, θα ’ρθει. Το λέει και η φίλη μου η Ν., που σταμάτησε να περιμένει στα δέκα χρόνια και αποφάσισε να ασχοληθεί με το κτήμα. Και έπρεπε να αποκαταστήσει τα καλώδια της ΔΕΗ. Και ήρθε το κλιμάκιο της ΔΕΗ στη μέση του πουθενά. Και καταλαβαίνεις. Ήρθε.
Αντικείμενο έρευνας έγινε η τάση των ανθρώπων να ποζάρουν μπροστά στο φακό γυρνώντας το πρόσωπό τους προς τα δεξιά, έτσι ώστε να φαίνεται η αριστερή τους πλευρά.
Σύμφωνα με τη Daily Mail, το lifenewscy.com αναφέρει πως οι ερευνητές μελέτησαν πίνακες ζωγραφικής από τον 14ο αιώνα αλλά και selfies και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι η αριστερή πλευρά του προσώπου τους είναι καλύτερη από τη δεξιά.
Η κίνηση αυτή είναι μία διεργασία του εγκεφάλου, καθώς πιστεύουμε ότι η αριστερή πλευρά ενός ανθρώπου είναι πιο εκφραστική από τη δεξιά.
Ο ερευνητής Sam Kean, συγγραφέας της έρευνας με τίτλο «The Tale of the Dueling Neurosurgeons», σημειώνει ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων πιστεύει πως η αριστερή του πλευρά είναι πιο ελκυστική, κάτι που τους οδηγεί να παίρνουν συγκεκριμένες πόζες όταν βγαίνουν φωτογραφίες.
«Η μόνη εξήγηση που υπάρχει είναι, ότι δεν πιστεύουμε ότι η αριστερή και η δεξιά πλευρά των προσώπων μας είναι ακριβώς ίδιες. Οι άνθρωποι έχουν την τάση να είναι πιο εκφραστικοί με το ένα μισό, κι αυτό γιατί ο εγκέφαλός μας δεν λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο στις δύο πλευρές» είπε.
Η αριστερή πλευρά του εγκεφάλου ελέγχει την ομιλία, ενώ η δεξιά τη χωρική συνειδητοποίηση και την αναγνώριση προσώπων. Η δεξιά πλευρά του εγκεφάλου ελέγχει ακόμη την αριστερή πλευρά του σώματος, κάνοντας την αριστερή πιο «εκφραστική».
Επιπλέον, ερευνητές του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Saskatchewan στον Καναδά, το 2011 είχαν διαπιστώσει σε μια έρευνά τους ότι οι άνθρωποι προτιμούν να κοιτούν έργα τέχνης τα οποία είναι φωτισμένα από την αριστερή πλευρά.
Αντίθετα, όταν πρόκειται για αυτοπροσωπογραφίες, οι καλλιτέχνες παραδοσιακά αποτυπώνουν τους εαυτούς τους από τη δεξιά πλευρά.
Ο καθηγητής Marco Bertamini από το πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ πειραματίστηκε με τη θεωρία της «δεξιάς και αριστερής πλευράς», ζητώντας από ανθρώπους χωρίς καλλιτεχνικές γνώσεις να πάρουν φωτογραφίες τον εαυτό τους (selfies) χρησιμοποιώντας την κάμερα στα κινητά τους τηλέφωνα.
Αυτό που διαπίστωσε ο καθηγητής ήταν ότι η τάση ήταν η ίδια, και πως το αποτέλεσμα που είχαν οι φωτογραφίες που είχαν τραβηχτεί από τη δεξιά πλευρά, ήταν να φαίνεται η αριστερή πλευρά των συμμετεχόντων.
Κι αν ναι, πόσο θα κρατήσει αυτη η φιλία μέχρι να βρεθείτε στο κρεβάτι;
Δεν υπάρχει φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών. Τόσο κλισέ, αλλά πόσο αληθινό; Πώς ορίζονται τελικά οι σχέσεις όσο μεγαλώνεις; Μπορεί ένας ωραίος άντρας να δει μια ωραία γυναίκα μόνο φιλικά ή πάντα θα υπάρχει μια κρυφή επιθυμία του ενός για τον άλλον;
Τριανταρίζεις αλλά συνεχίζεις να γνωρίζεις ενδιαφέροντες ανθρώπους. Τι όριο πρέπει να βάλεις αν θες να μείνεις στο friendzone; Αγγίζεις όσο άγγιζες; Παίρνεις τις ίδιες αγκαλιές, είσαι το ίδιο διαχυτική; Πόσο εύκολο είναι να παρεξηγηθείς και πόσο τελικά παρεξηγείσαι δικαίως;
Η μοναξιά καμιά φορά μάς κάνει πιο τρυφερούς. Γιατί έχουμε ανάγκη να "κοιμηθεί κάποιος πάνω μας" που λέει κι η Λιλή. Αυτός ο κάποιος όμως είναι ο νέος "υποψήφιος" φίλος μας; #not
Για πολλούς λόγους. Καταρχάς για την κοινή παραδοχή ότι κανένας άντρας δεν βλέπει την "καλοστεκούμενη" φίλη του μόνο φιλικά. Την έχει σκεφτεί έστω και μία φορά στο κρεβάτι του.
Συμπέρασμα:
Αν του δίνεις "πατήματα" θα το επιδιώξει. Κι αν το επιδιώξει, θα σε έχει. Κι αν σε έχει, δεν θα υπάρχει "φιλία".
Απορία:
Την έχεις ανάγκη αυτή τη φιλία; Αν όχι, συνέχισε αυτό που με επιτυχία κάνεις. Αν ναι, βάλε όρια στον αχαλίνωτο αυθορμητισμό σου που περιλαμβάνει αγκαλιές, ξαφνικά φιλάκια και χαϊδολογήματα. Γιατί το κρεβάτι του ή το κρεβάτι σου ή η τουαλέτα του bar που έχετε μεθύσει παρέα, θα είναι μονόδρομος.
Η επόμενη μέρα:
Ή βρήκες τον έρωτα ή ένα fuck buddy ή μόλις έχασες έναν wannabe φίλο.
To μάθημα:
Καλώς ή κακώς σπάνια δυο τριαντάρηδες του αντίθετου φύλου μπορούν να χτίσουν μια φιλία στα 30 τους. Κράτα αυτούς που είχες μέχρι τώρα. Με τους υπόλοιπους περιορίσου σε απλή παρέα ή "μπλέξε τα μπούτια σου". Σε κάθε περίπτωση θα έχει fun.
«Ο έρωτας με έρωτα περνάει» λένε και παρόλο που δεν το πολυπιστεύεις, σκέφτεσαι πως δεν μπορεί να συνεχιστεί και το χάλι του να κοιτάζεις το ταβάνι και να αναπολείς τον πρώην, κι έτσι αποφασίζεις να ενδώσεις στο διπλό ραντεβού που σου προτείνει η ξαδέρφη σου με τον συνάδελφο του άντρα της ή εκείνο το τυφλό ραντεβού που οργανώνει η κολλητή.
Και εκεί που είσαι στο ραντεβού και περνάς καλά, να’σου, μια φαντασίωση πως ανοίγει η πόρτα, μπαίνει μέσα ο πρώην αγαπημένος σου, σε βλέπει σε ραντεβού με άλλον, ζηλεύει, έρχεται και σε αρπάζει, σε βγάζει έξω από το μαγαζί και σε φιλά παθιασμένα ενώ σου ορκίζεται όρκους αιώνιας πίστης!
Να φέρω και το ποπ κορν ή καλά είμαστε και με τον πασατέμπο για το έργο που γυρίζεις στο μυαλό σου;
Προφανώς, δεν έχεις ξεπεράσει τον πρώην σου, αλλά έχεις αποφασίσει να μπεις ξανά στο παιχνίδι του dating.
Δεν ξέρω αν είναι σωστό ή λάθος, γιατί κάθε άνθρωπος λειτουργεί διαφορετικά στην αντιμετώπιση του χωρισμού, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως είναι πολύ πιθανό να αντιμετωπίσεις τις ακόλουθες καταστάσεις αν έχεις αποφασίσει να βγαίνεις ραντεβού δίχως να έχεις ξεπεράσει τελείως τον πρώην:
Ψάχνεις για παλιά ελαττώματα σε νέους ανθρώπους
Δεν ξέχασες ποια ελαττώματα του πρώην σου δεν άντεχες και έπαιξαν ρόλο στο χωρισμό, και από φόβο, αναζητάς σημάδια τους στον άνθρωπο με τον οποίο ξεκίνησες να συναντάς. Εκτός αν έχεις ένα μοτίβο να αναζητάς συνεχώς τα ίδια αρνητικά γνωρίσματα χαρακτήρα στο ταίρι σου, θα σε συμβούλευα να συνειδητοποιήσεις πως έχεις απέναντι σου έναν νέο άνθρωπο που σίγουρα θα έχει ελαττώματα, αλλά πιθανώς να μην είναι τα ίδια με του πρώην σου. Μήπως να έμπαινες στον κόπο να τον γνώριζες καλύτερα;
Τρέμεις στην ιδέα πως θα ανοιχτείς ξανά συναισθηματικά σε κάποιον
Αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο κομμάτι της διαδικασίας του χωρισμού και ενδεχομένως να σε απομακρύνει από τους ανθρώπους που φανερώνουν ερωτικό ενδιαφέρον. Αν σου συμβαίνει κάτι τέτοιο, πρώτον, σκέψου πως ο νέος άνθρωπος που θα μπει στη ζωή σου μπορεί να σε βοηθήσει να επουλώσεις τις πληγές σου και δεύτερον, δεν σε πιέζει κανείς να εκδηλώσεις αμέσως συναίσθημα. Μια απλή πίστη πως ΘΑ το κάνεις μια μέρα, αρκεί.
Κάνεις προβολές στο μέλλον και ξεχνάς να ζήσεις το παρόν
«Τι θα γινόταν αν…». Μια φράση που μπορεί πραγματικά να σου γίνει εμμονή ειδικά αν όλα τα πιθανά σενάρια αφορούν τον πρώην αγαπημένο. Επειδή όμως η ζωή είναι αυτή που εκτυλίσσεται τώρα μπροστά σου, όχι αυτή η φανταστική που πλάθεις στο μυαλό σου και εύχεσαι για το μέλλον. Σταμάτα τις προβολές και ζήσε το ΤΩΡΑ γιατί ενδεχομένως ο άνθρωπος ο οποίος να μπορεί να κάνει πραγματικότητα τα όνειρα σου να κάθεται ήδη απέναντι σου.
agapimono.gr