Η αναγέννηση της ελληνικής οικονομίας πέθανε πριν προλάβει να… αναστηθεί. Οι αριθμοί και τα οικονομικά μεγέθη μαρτυρούν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι οι εκλογές είναι μονόδρομος.

Με αυτά τα νούμερα, καμία κυβέρνηση δεν πρόκειται να επιβιώσει, όσες παρεμβάσεις «ωραιοποίησης» κι αν γίνουν.

Η στρατηγική της κυβέρνησης να παρουσιάζει κάθε εβδομάδα διαφορετικά στοιχεία για την πορεία της οικονομίας προδίδει πανικό.

Πριν από λίγες μέρες η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωσε ύφεση στο 0,3% για το 2015 έναντι 0,8% λίγες μόνο μέρες νωρίτερα. Μια διαφορά της τάξης του 50-60% είναι αρκετά μεγάλη και ικανή για να εξαχθούν πολιτικά συμπεράσματα.

Την ίδια ώρα, το οικονομικό επιτελείο πανηγυρίζει γιατί η ύφεση 0,3% είναι πιο κοντά στο 0% που προέβλεπε το ίδιο, αλλά το ΔΝΤ έχει άλλη άποψη τόσο για την ύφεση, που την εκτιμά πολλαπλάσια, όσο και για το πλεόνασμα το οποίο εκτιμά πως είναι έλλειμμα.

Μια πρόχειρη ματιά στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ για την οικονομία το 2015 είναι αρκετή για να καταλάβει κάποιος το θνησιγενές του εγχειρήματος ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
- Οι επενδύσεις υποχώρησαν κατά 13,2% σε σχέση με το 2014.
- Η συνολική κατανάλωση αυξήθηκε κατά 0,2%, εξαιτίας της αύξησης κατά 0,3% της ιδιωτικής κατανάλωσης.
- Οι εξαγωγές μειώθηκαν κατά 3,7%.
- Οι εισαγωγές υποχώρησαν κατά 6,9%.
- Το εμπορικό έλλειμμα το 2015 μειώθηκε στα 2,7 δισ. ευρώ, όταν το 2014 ήταν στα 4,8 δισ. ευρώ.

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι
Η εικόνα ζόφου που παρουσιάζει η ελληνική οικονομία με βάση τα στατιστικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου.
Υπολογίζεται ότι την περίοδο 2009-2016 το ελληνικό Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, δηλαδή ο εθνικός πλούτος της χώρας, μειώθηκε κατά 60 δισ. ευρώ. Το 2009 έφτανε τα 237,5 δισ. ευρώ, ενώ στις αρχές του 2016 είχε καταποντιστεί σε περίπου 177 δισ. ευρώ.

Σε ό,τι αφορά το δημόσιο χρέος, ενώ υποτίθεται ότι είχε προηγηθεί βάσει των προηγούμενων μνημονιακών συμβάσεων «κούρεμα» κατά 74%, το οποίο θα απέφερε ένα όφελος στον κρατικό κορβανά περίπου 105 δισ. ευρώ. Άρα θα έπρεπε το χρέος, που το 2009 υπολογιζόταν στα 300 δισ. ευρώ, να παρουσιαζόταν στις μέρες μας σαφώς πιο μειωμένο, σωστά; Λάθος! Γιατί στις αρχές του 2016 έφτανε πλέον στα 318 δισ. ευρώ, δηλαδή όχι μόνο δεν μειώθηκε αλλά αυξήθηκε περαιτέρω, παρά τα σκληρά μέτρα των Μνημονίων.

Τα πράγματα γίνονται ακόμη μελανότερα εάν υπολογίσει κανείς ότι μέσα σε διάστημα περίπου μιας επταετίας τα εισοδήματα και οι συντάξεις των Ελλήνων πολιτών υπέστησαν «πετσόκομμα» κατά 12 δισ. ευρώ, εξαιτίας των τριών ελληνικών προγραμμάτων «σωτηρίας». Έτσι ξεκίνησε η φτωχοποίηση των εργαζομένων, με αυτό τον τρόπο καλλιεργήθηκε τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας η εικόνα του «τεμπελχανά Γραικού», του λαμόγιου, του απατεώνα και του καλοπερασάκια.

Η φτωχοποίηση αυτή στέρησε από τους Έλληνες τις καταθέσεις τους στις τράπεζες. Όταν το 2009 οι τραπεζικές καταθέσεις υπολογίζονταν σε περίπου 238 δισ. ευρώ, τον Ιανουάριο του 2016 μόλις μετά βίας έφταναν τα 121 δισ. ευρώ.

Όσο για τις περιβόητες ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, για τις οποίες επαίρεται ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν ήταν τίποτε λιγότερο από μια πραγματική καταστροφή, με τον ελληνικό τραπεζικό κλάδο να υφίσταται ζημιές της τάξης των 50 δισ. ευρώ.

Ταυτόχρονα, η «λαίλαπα» των τριών μνημονίων δεν άφησε τίποτε στο πέρασμά της και το μεγαλύτερο θύμα της υπήρξε ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός της χώρας. Από το 9,6% που ήταν το 2009, η ανεργία εκτοξεύτηκε στο 25% το 2016, ήτοι περισσότερα από 1,35 εκατ. άτομα έχασαν τις δουλειές τους και ήρθαν αντιμέτωπα με τη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Ίλιγγο προκαλούν και τα προβληματικά δάνεια στη χώρα μας. «Το φέσι πάει σύννεφο», λέει ο θυμόσοφος λαός μας και δεν έχει άδικο: μετά από τρία Μνημόνια τα δάνεια αυτά αυξήθηκαν κατά 80 δισ. ευρώ, δηλαδή από 20 δισ. ευρώ ανήλθαν σε περίπου 100 δισ. ευρώ. Από αυτά, το 50% βρίσκονται στο «κόκκινο», δηλαδή δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν.

Και τώρα τα «κοράκια» των ξένων funds ετοιμάζονται να τα εξαγοράσουν έναντι πινακίου φακής, σε μια χώρα που έχει βαλθεί να ξεπουλήσει ό,τι έχει και δεν έχει για ψίχουλα. Και οι ελληνικές καταρρέουν και η κυβέρνηση κοιτάζει άπραγη, στέκοντας στην όχθη του ποταμού, το πτώμα της ελληνικής οικονομίας που περνά από μπροστά της.
Ανεπανόρθωτη, όμως, ζημιά υπέστη και το Χρηματιστήριο Αθηνών, έχοντας απωλέσει τουλάχιστον 18 δισ. ευρώ, γεγονός που οδήγησε σε πλήρη απαξίωση της πραγματικής οικονομίας. Με δυο λέξεις: ανάπτυξη μηδέν.

Εξίσου μεγάλη ήταν και η καταστροφή στην οικοδομή, από την οποία εξαρτώνται πάνω από 100 διαφορετικά επαγγέλματα στη χώρα μας. Και μέσα σε αυτά ήρθε και μια δραστική μείωση περίπου 20 δισ. ευρώ (ποσοστό 30%) στην αξία των ακινήτων μέσα σε έξι χρόνια, εξαιτίας των υφεσιακών μέτρων που επέβαλαν οι «οικονομικοί δολοφόνοι» διά των Μνημονίων.

Και επειδή ολοκληρωτική καταστροφή δίχως ταπείνωση δεν υφίσταται, ήρθε και η χαριστική βολή στη χώρα μας τον περασμένο Ιούλιο, μέσω της επιβολής των capital controls και το κλείσιμο των τραπεζών. Ουρές έξω από τα ATM, με τους Έλληνες να περιφέρονται σαν ζήτουλες για λίγα ευρώ μπροστά από τα σφαλισμένα ρολά των τραπεζών.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αλλά και οι προκάτοχοί της φόρτωσαν τους πολίτες και τη χώρα, με μια ζημιά που ξεπερνά τα 360 δισ. ευρώ. Και είναι, το λιγότερο, ανήθικο να γυρνάς και να λες στον λαό πως «εάν κλείσει η αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας, τότε θα έρθουν καλύτερες ημέρες». Τη στιγμή που οι πολιτικές τριών μνημονιακών συμβάσεων, τον ματώνουν, τον ταπεινώνουν και τον εξαθλιώνουν κάθε μέρα, έξι χρόνια τώρα, δίχως έλεος.
Η χώρα βαδίζει με μαθηματική ακρίβεια στο γκρεμό παρά τις όποιες προσπάθειες του Έλληνα πρωθυπουργού να κερδίσουμε μια «μαγειρεμένη» και ηπιότερη αξιολόγηση με την δικαιολογία του προσφυγικού.

Και δυστυχώς, οι δανειστές έχουν στυλώσει τα πόδια και αρνούνται οποιαδήποτε συζήτηση επί του θέματος.

newsbomb.gr

Η ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ για το δείκτη μισθών του Β’ τριμήνου του 2015 στο σύνολο της οικονομίας, κατέδειξε τις ολέθριες συνέπειες της ανεύθυνης πολιτικής των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (Σχήμα 1).

Ο Δείκτης Μισθών χωρίς καμία διόρθωση (εποχική ή διόρθωση ως προς τον αριθμό των εργασίμων ημερών) του Β' τριμήνου 2015, σε σύγκριση με τον αντίστοιχο Δείκτη του Β' τριμήνου 2014, παρουσιάζει μείωση κατά 4,2% έναντι μείωσης 2% κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2014 προς το 2013.
Ο Δείκτης Μισθών του Β' τριμήνου 2015, με εποχική διόρθωση, αλλά χωρίς διόρθωση ως προς τον αριθμό των εργασίμων ημερών, σε σύγκριση με τον αντίστοιχο του Β' τριμήνου 2014 υποχωρεί κατά 2,1% έναντι πτώσης 2,7% κατά την σύγκριση του 2014 προς το 2013.

Μια σειρά από ανεύθυνες ενέργειες, παραλείψεις και τραγικούς χειρισμούς στην αγορά εργασίας και στην οικονομία, κατάφεραν να ανακόψουν την αυξητική πορεία στους μισθούς, που είχε πετύχει και διασφαλίσει η προηγούμενη κυβέρνηση, και οδήγησαν σε περαιτέρω μείωση των μισθών των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα.
Το 2014 αποτέλεσε κομβικό έτος για τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα. Συγκεκριμένα, από το Γ’ τρίμηνο του 2010 και μετά από 16 τρίμηνα συνεχόμενης μείωσης, το αρνητικό κλίμα του δείκτη μεταβολής μισθών ανεστράφη σε θετικό εντός του 2014.
Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της ωρίμανσης των μεταρρυθμίσεων και των διαρθρωτικών αλλαγών στην αγορά εργασίας και το ασφαλιστικό σύστημα, που άρχισαν να αποδίδουν καρπούς υπέρ των εργαζομένων.
Ήταν η απόρροια ενός έργου, μιας συνεπούς προσπάθειας, που στόχο είχε την ενίσχυση της μισθωτής απασχόλησης και την καταπολέμηση της παραβατικότητας στην αγορά εργασίας.
Δυστυχώς όμως, η ανοδική αυτή πορεία όχι μόνο στην εξέλιξη των μισθών αλλά γενικά στην οικονομία, διακόπηκε και αναστράφηκε βίαια από την ανεύθυνη πολιτική των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Η ανακοίνωση μάλιστα της ΕΛΣΤΑΤ για τη ραγδαία μείωση των μισθών κατά την περίοδο της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έρχεται μόλις δυο ημέρες μετά τις εμφατικές και μεγαλόστομες ανακοινώσεις του πρώην Πρωθυπουργού για τις «επιτυχίες» του στη στήριξη των εργαζομένων.
Όμως τον διέψευσε η ίδια η πραγματικότητα.
Από τη μια η εκτίναξη της ανεργίας και της αδήλωτης εργασίας.
Από την άλλη οι νέες μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα.
Αποτελούν την πιο «ηχηρή απόδειξη» της αποτυχίας τους.
Συνεπώς, όπως έχει ήδη αποδειχθεί, το συμφέρον των εργαζομένων δεν επιτυγχάνεται με ευχές, κραυγές, διακηρύξεις και ιδεοληψίες.
Χρειάζεται σοβαρότητα, σχέδιο, αξιοπιστία και μεταρρυθμιστική συνέπεια. Και η Νέα Δημοκρατία αυτά τα διαθέτει.