Εχει στο μυαλό του ο Αλέξης Τσίπρας τη σκέψη να προχωρήσει σε ακόμη μία απόφαση υψηλού ρίσκου, όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για τη χώρα; Με την απόφαση αυτή να είναι να στηθούν και πάλι κάλπες σε διάστημα μικρότερο από αυτό που θα επέβαλλε και θα επέτρεπε η πολιτική σταθερότητα;

Οι σχετικές πληροφορίες -και εκτιμήσεις- τόσο του Βερολίνου όσο και της Ουάσινγκτον είναι ότι στις σκέψεις του πρωθυπουργού -αναλόγως του πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα για την κυβέρνηση, σε συνάρτηση με την πορεία των συνεχών διαπραγματεύσεων με το κουαρτέτο των δανειστών- είναι να προχωρήσει, για ακόμη μία φορά, στην εφαρμογή ενός εκλογικού σεναρίου.

Το ενδεχόμενο πρόωρων καλπών έχει αρχίσει να συζητείται έντονα μεταξύ Νεοδημοκρατών βουλευτών, από τους οποίους οι «καραμανλικοί» το θεωρούν περίπου βέβαιο. Καθόλου, δε, τυχαία δεν πρέπει να θεωρείται και η ανάλογη πεποίθηση για απρόοπτες πολιτικές εξελίξεις που εξέφρασε, μιλώντας στο ραδιόφωνο των «Π», ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, θεωρώντας πολύ πιθανή τη διενέργεια εκλογών εντός του 2016. Αλλωστε, ο ίδιος, σοβαρός πολιτικός, εκπροσωπεί ένα κόμμα που, παρά τον περιορισμό του σε χαμηλά πλέον ποσοστά, και καλή πληροφόρηση έχει και σε έγκυρες πολιτικές αναλύσεις και εκτιμήσεις προβαίνει.

ΕΥΧΕΡΕΙΑ

Οι λόγοι για τους οποίους οι ξένοι θεωρούν ότι ο Αλέξης Τσίπρας σκοπεύει πάλι να αιφνιδιάσει είναι οι εξής:

Πρώτον, έχει δείξει στο παρελθόν, τόσο με το δημοψήφισμα όσο και με τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, ότι αρέσκεται να χρησιμοποιεί ως άλλοθι τον λαό για αποφάσεις που σκοπεύει να πάρει έναντι διαπραγματευτικών δυσκολιών που αντιμετωπίζει με τους ξένους δανειστές. Ειδικώς, μάλιστα, με την ευχέρεια που έχει να ερμηνεύει κατά το δοκούν κάθε αποτέλεσμα, ο ίδιος τουλάχιστον έχει μείνει ακόμη και σήμερα με την πεποίθηση ότι η προσφυγή στον λαό είναι ένα από τα πολιτικά όπλα που εξακολουθεί να διαθέτει.
Δεύτερον, Βρυξέλλες και Βερολίνο μπορεί να μην επιτρέπουν μια νέα προσφυγή στις κάλπες, με «αντίποινα» μια οικονομική ασφυξία, αλλά δεν μπορούν να αποτρέψουν μια κυβέρνηση από το να προχωρήσει σε προσφυγή στον λαό, στο πλαίσιο των συνταγματικών προβλέψεων κάθε κράτους-μέλους. Αλλωστε, ούτε στην περίπτωση του δημοψηφίσματος ούτε σε αυτή των εκλογών του Σεπτεμβρίου διάκειντο ευνοϊκά, αλλά και ο Τσίπρας έκανε αυτό που ήθελε και την οικονομική ασφυξία αντιμετώπισε η χώρα, αλλά και νέο πλαίσιο αξιολόγησης διαμορφώθηκε. Και αυτό έχει στα υπ’ όψιν του ο πρωθυπουργός (ασχέτως αν τη φορά αυτή ο ελιγμός θα του βγει).
Τρίτον, ανεξαρτήτως του αν εγκρίνουν ή όχι οι έξω τα πολιτικά παιχνίδια του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, έχουν αποδεχθεί ότι τα όποια δυσμενή για την κοινωνία μέτρα μόνο αυτός μπορεί να τα περάσει. Στο πλαίσιο της συλλογιστικής αυτής βρίσκεται και η εξώθηση και καθιέρωση του υπό τον Τσίπρα ΣΥΡΙΖΑ στον κεντροαριστερό χώρο. Ετσι, τον ανάγκασαν σε έναν πολιτικό ρεαλισμό που, σε πρώτη φάση, «προέβλεπε» την απαλλαγή από τις ιδεοληπτικές ακρότητες κάποιων συνιστωσών, η οποία είχε ως αποτέλεσμα, με την κήρυξη των εκλογών, να αποχωρήσουν ο Λαφαζάνης και όσοι τον ακολουθούσαν. Προφανώς, η εκκαθάριση δεν έχει πλήρως ολοκληρωθεί και ενδεχομένως οι νέες εκλογές, είτε με λίστα είτε με σταυρό, θα αποτελέσουν μια ανάλογη ευκαιρία, σε συνδυασμό μάλιστα με προσχωρήσεις στη θέση εκείνων που δεν θα είναι υποψήφιοι.
«Πονηριά» με στόχο τον Μητσοτάκη

Υπάρχει ένας τέταρτος λόγος για τον οποίο ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ίσως αποφασίσει εκ νέου την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Διά των εκλογών, λοιπόν, έχει μπροστά του δύο ενδεχόμενα:

(α) Να κερδίσει και πάλι, έστω και με μια πύρρειο νίκη, οπότε στην περίπτωση αυτή «εξαφανίζει» πολιτικά τον νέο του αντίπαλο, προτού καν αυτός παγιωθεί ως εναλλακτική λύση στη σκέψη των εκλογέων. Συγχρόνως, τον πιάνει απροετοίμαστο. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα… ηχήσουν «τύμπανα πολέμου» στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διότι δεν θα έχει κατορθώσει να νικήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις ελπίδες που αναζωπυρώθηκαν με την εκλογή Μητσοτάκη. Το ίδιο ίσως να συμβεί και με απλώς οριακή νίκη της Ν.Δ., παρ’ όλα όσα καταμαρτυρούνται στην κυβέρνηση της «για πρώτη φορά Αριστεράς».

(β) Στην περίπτωση που ο Τσίπρας χάσει από τη Νέα Δημοκρατία -μια και οι πρώτες δημοσκοπήσεις δείχνουν απώλεια δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία-, αναγκάζει τον Κυριάκο Μητσοτάκη να σηκώσει αυτός το βάρος των επώδυνων μέτρων, δεδομένου ότι ο ίδιος γνωρίζει ότι η παράταση της χρονικής διάρκειας της αξιολόγησης σημαίνει και πρόσθετα μέτρα. Ετσι, την οργή της κοινωνίας θα την εισπράξει ο νέος αρχηγός της Ν.Δ. Καθ’ όλο, δε, το διάστημα εκείνης της νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης -με κομματικούς συμμάχους, βεβαίως- ο ΣΥΡΙΖΑ θα προετοιμάζει την επόμενη μέρα, παραμυθιάζοντας τον κόσμο ότι η κυβέρνησή του, υπό τον Αλέξη Τσίπρα, δεν καθυστερούσε, όπως τον κατηγορούσαν, αλλά διαπραγματευόταν σκληρά, όμως στο τέλος εξαναγκαζόταν σε υποχωρήσεις, διότι αυτοί που πίεζαν είχαν το όπλο της χρηματοδότησης της χώρας για να μην καταρρεύσει. Ενώ τώρα εφαρμόζονται αμέσως αυτά που απαιτούν το Βερολίνο και το ΔΝΤ, χωρίς αντίσταση, όπως και την περίοδο της συγκυβέρνησης Σαμαρά.

parapolitika.gr