Η τέταρτη αναθεώρηση του Συντάγματος ολοκληρώθηκε χθες το απόγευμα, με πολιτικά μηνύματα στην ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στάθηκε στον τρόπο εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά την στάση που κράτησε ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης σε συγκεκριμένα άρθρα. Συνολικά ψηφίστηκαν και αναθεωρήθηκαν 18 διατάξεις. Οι 9 ψηφίστηκαν από όλα τα κόμματα, συγκέντρωσαν 297 ψήφους και αφορούν καταργήσεις παραγράφων σε 5 άρθρα. Οι άλλες 9 αφορούν σημαντικές πολιτικές επιλογές. Επτά ψηφίστηκαν σε συμφωνία και με κόμματα της αντιπολίτευσης και 2 μόνο από την κυβερνητική πλειοψηφία.

Το στίγμα του πρωθυπουργού για την εκλογή ΠτΔ
O Πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής αναφερόμενος στην διάταξη του άρθρου 32 για την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας, που πέρασε μόνο με τις ψήφους της ΝΔ, έδωσε ένα στίγμα των προθέσεων του όσον αφορά το πρόσωπο που τελικά θα προτείνει για το προεδρικό θώκο και ανέφερε ότι παρά την διάταξη που προτείνει η Νέα Δημοκρατία για εκλογή και με 151 βουλευτές, ο στόχος θα είναι η πρόταση να αφορά σε πρόσωπο με ευρύτερη συναίνεση.

Η σχετική φράση που συζητήθηκε πολύ ήταν πως «ο τρόπος που προτείνουμε για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας δεν αναιρεί την πολιτική ευθύνη της εκάστοτε πλειοψηφίας για πρόταση προσώπου με ευρύτερη συναίνεση».

Η αναφορά αυτή του πρωθυπουργού βγάζει από το κάδρο των προτάσεων του, πρόσωπα που έχουν αμιγώς κομματικό στίγμα ή προέρχονται ευθέως από την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας και ανοίγει την βεντάλια για πρόσωπα υπερκομματικά ή για πρόσωπα που προέρχονται από το χώρο της ευρύτερης κεντροαριστεράς.

Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ για την ψήφο των αποδήμων συζητήθηκε
Όσο συζητήθηκε η φράση του πρωθυπουργού για τον πρώτο της Δημοκρατίας, άλλο τόσο συζητήθηκε και η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μόνος από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης αρνήθηκε να ψηφίσει το άρθρο 54 για την ψήφο των εκτός επικρατείας Ελλήνων και έτσι στέρησε από την κυβέρνηση και την Βουλή μια ιστορική ευκαιρία, δηλαδή να ψηφιστεί μια διάταξη του Συντάγματος από 300 βουλευτές.

Η στάση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ ενδεχομένως να προαναγγέλλει και την αρνητική στάση που θα κρατήσει όταν θα έρθει και το νομοσχέδιο για την ψήφο των αποδήμων στη Βούλη τις επόμενες μέρες. Πάντως η κυβέρνηση δεν φαίνεται να αγχώνεται και πολύ για το τι τελικά θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ αφού έχει καταφέρει να εξασφαλίσει την θετική στάση του ΚΚΕ, του Κινήματος Αλλαγής και της Ελληνικής Λύσης, που αθροίζουν πάνω από 200 βουλευτές, που χρειάζεται το νομοσχέδιο προκειμένου να περάσει και να εφαρμοστεί.

Η αναθεώρηση του 2019 θα μείνει στην ιστορία ως μια αναθεώρηση που για ακόμα μια φορά δεν κατάφερε να συζητήσει αλλαγές σε μείζονα θέματα όπως για το άρθρο 16 που αφορά στην ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, αλλά και ως μια αναθεώρηση που επούλωσε κάποιες ανοιχτές πληγές της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος, όπως η κατάργηση της παραγραφής των υπουργικών αδικημάτων. Σε κάθε περίπτωση πάντως, από την ψηφοφορία προέκυψαν και συναινέσεις σε άλλες περιπτώσεις ευρύτατες και σε άλλες περιπτώσεις αξιοπρόσεκτες.

Συνταγματική Αναθεώρηση: Πως ψήφισαν τα άρθρα
Το ρεκόρ ψήφων και συναίνεσης συγκέντρωσε το άρθρο 86, που αφορά στην κατάργηση της αποσβεστικής προθεσμίας για στην παραγραφή των υπουργικών αδικημάτων. Πήρε 274 ψήφους και είναι το μόνο άρθρο στο όποιο ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε και την πρόταση της Νέας Δημοκρατίας και την δική του. Παρών ψήφησαν 23 βουλευτές.

Το Δεύτερο σε υψηλό αριθμό ψήφων ήταν το άρθρο 73 για την θέσπιση λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας που συγκέντρωσε 254 ψήφους. 32 βουλευτές ψήφισαν όχι και 4 παρών.

Το άρθρο που συγκέντρωσε τις ψήφους όλων των κομμάτων της Βουλής πλην του ΣΥΡΙΖΑ και έλαβε 212 ψήφους, είναι το άρθρο 54 για την ψήφο των Ελλήνων εκτός επικρατείας. Οχι ψήφισαν 84 βουλευτές και 1 παρών.

Σημαντικό αριθμό ψήφων πήρε και το άρθρο 21 για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα που συγκέντρωσε 190 ψήφους ενώ 107 βουλευτές ψήφησαν όχι.

Με 189 ψήφους πέρασε το άρθρο 68 που δίνει το δικαίωμα στην αντιπολίτευση να ζητήσει τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής με αίτημα 10 βουλευτών το όποιο μπορεί να εγκριθεί από το κοινοβούλιο με την ψήφο 120 βουλευτών. 94 βουλευτές ψήφισαν όχι και 14 παρών.

Με σημαντική πλειοψηφία 179 βουλευτών πέρασε και το άρθρο 62 που περιορίζει την βουλευτική ασυλία σε θέματα που αφορούν μόνο την πολιτική δραστηριότητα του βουλευτή. 117 βουλευτές ψήφισαν όχι και ένας λευκό.
Το άρθρο 32, που τερματίζει την ομηρία στην οποία βρισκόταν το πολιτικό σύστημα όσον αφορά την πρόωρη διάλυση της Βουλής, σε περίπτωση μη εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας, πήρε 158 θετικές ψήφους αφού το στήριξαν μόνο οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και 139 όχι. 158 ψήφους, δηλαδή μόνο τους βουλευτές της ΝΔ, πήρε και το άρθρο 101α που αλλάζει τον τρόπο επιλογής των ανεξάρτητων αρχών από την διάσκεψη των προέδρων, καθώς αυτή θα γίνεται με πλειοψηφία τριών πέμπτων. Και σε αυτό το άρθρο τα όχι ήταν 139.

Τέλος, το άρθρα 96 για την εξομοίωση των στρατιωτικών δικαστών με τους πολιτικούς δικαστές, έλαβε 189 ψήφους. 94 βουλευτές ψήφησαν όχι και 14 παρών.

Κατά την ψηφοφορία ήταν παρόντες 297 βουλευτές ενώ έλειπαν ο Νίκος Φίλης και ο Μανώλης Θραψανιώτης από τον ΣΥΡΙΖΑ και ο Θανάσης Παφίλης από το ΚΚΕ.
Πηγή: iefimerida.gr - https://www.iefimerida.gr/politiki/4i-syntagmatiki-anatheorisi-18-diataxeis-anatheorithikan

Στις 24 Ιουλίου θα κατατεθεί η κυβερνητική πρόταση για το νέο Σύνταγμα όπως ανέφερε ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εσωτερικών και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Πουλάκης.

Αναφερόμενος στη συνταγματική αναθεώρηση, μιλώντας στο Mega, ο κ. Πουλάκης επισήμανε ότι «είναι ένα παζλ μεγάλων αλλαγών».

Η ΝΔ τάσσεται υπέρ της ενίσχυσης των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας, όπως είχε αποφασίσει και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αλλά χωρίς άμεση εκλογή του από το λαό, ξεκαθάρισε ο αντιπρόεδρος της ΝΔ Άδωνις Γεωργιάδης.

«Η συζήτηση για Πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι εκ του πονηρού» δήλωσε από την πλευρά του ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Λοβέρδος.

Δείτε το βίντεο:

enikos.gr

Ηχηρή επανεμφάνιση στο προσκήνιο της εσωκομματικής ομάδας «53+» του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία με τον βουλευτή της Β΄ Αθηνών Γιώργο Κυρίτση, ο οποίος διαπιστώνει ότι η αξιοπιστία της κυβέρνησης έχει μειωθεί, προσδιορίζοντας ως έναν από τους λόγους την απουσία αφήγησης που να αφορά τις κοινωνικές της αναφορές και της αντικατάσταση της ανάλυσης με τα εργαλεία της Αριστεράς από μια θολή αναπτυξολογία που συγκινεί μόνον όσους εκ των αντιπάλων της έχουν πειστεί ότι η παρούσα κυβέρνηση θα παραμείνει επί μακρόν.

Υπό τον τίτλο: «For the worker is working when the fat cat’s about» από το Worker’s Song των Dropkick Murphys, ο κ. Κυρίτσης, με άρθρο του στην ιστοσελίδα της κίνησης των «53+» commonality.gr, αμφισβητεί ζωηρά τις πρωθυπουργικές προτεραιότητες περί τα θεσμικά τις οποίες χαρακτηρίζει «άλλα λόγια ν΄ αγαπιόμαστε», υποστηρίζοντας εν πολλοίς ότι αφήνουν αδιάφορους τους πολίτες. Στο μήκος αυτό, επισημαίνει: «Το είδος της ανάπτυξης που υποχρεώνεται σήμερα η κυβέρνηση να επιδιώξει, εάν δεν συνοδευτεί από παράπλευρα άμεσα οφέλη για τα λαϊκά στρώματα, είναι δώρον άδωρο. Η αφήγηση πρώτα να μεγαλώσει η πίττα και μετά να διανεμηθεί είναι τόσο νεοφιλελεύθερη αντίληψη –τρικλ ντάουν εκονομικς‒ που έχει καταγγελθεί ακόμα και από το ΔΝΤ.

Το αίτημα της αναδιανομής σε μια χώρα με τόσο μαύρο συσσωρευμένο πλούτο, δεν μπορεί παρά να είναι σημαία για μια κυβέρνηση της Αριστεράς». Ενώ σπεύδει να προσθέσει «Τα προβλήματα της καθημερινότητας είναι τόσο μεγάλα που καμία θεσμική τομή, ιδίως στη σφαίρα της «υψηλής πολιτικής», δεν μπορεί να τα επηρεάσει ή έστω να τα διασκεδάσει. Πρωτοβουλίες όπως η συνταγματική αναθεώρηση είναι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Μια χαρούλα είναι το Σύνταγμα, τηρουμένων των αναλογιών και συσχετισμό για προοδευτική αναθεώρηση δεν έχουμε, κινδυνεύουμε να πάμε προς τα πίσω και μάλιστα σε καταστάσεις προ του 1986 ή να κληθούμε να συνταγματοποιήσουμε νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες. Αν ρωτήσει κανείς έναν εργαζόμενο στη σημερινή εργασιακή ζούγκλα αν θέλει αναθεώρηση του Συντάγματος θα σου πει «νταξει, οκ, αλλά προτιμάω να λειτουργήσει αποτελεσματικά η Επιθεώρηση Εργασίας».

Ολόκληρο το άρθρο έχει ως εξής:

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε κατορθώσει να παραμείνει στην εξουσία, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα και για τις λαϊκές τάξεις στην Ελλάδα και για τις δυνάμεις της Αριστεράς σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα πράγματα πηγαίνουν καλά ή τουλάχιστον όσο καλά θα μπορούσαν να πηγαίνουν. Υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες, αλλά υπάρχουν και υποκειμενικές αδυναμίες τις οποίες δεν μπορούμε να παραγνωρίζουμε. Η Ελλάδα είναι χώρα με μικρό στρατηγικό βάθος, αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να παραχωρεί έδαφος επί μακρόν για να κερδίσει χρόνο – δεν είναι Ρωσία με Ναπολέοντα ούτε ΕΣΣΔ στον Β΄ ΠΠ. Αυτό η κυβέρνηση πρέπει να το έχει στο μυαλό της. Η συγκυρία του 2015 δεν έχει καμία σχέση με αυτή του 2016. Επιγραμματικά και ενδεικτικά μπορεί να αναφέρει κανείς ότι: Ενώ πέρυσι η διαπραγμάτευση μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών για καθαρά πολιτικούς λόγους επιδιωκόταν από τους δανειστές να αποτύχει, φέτος ήδη εδώ και δύο μήνες, ο πιο «σκληρός παίκτης» δηλ. ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έχει καθησυχάσει δημοσίως ότι «δεν προβλέπεται ελληνική κρίση».

Η αλλαγή στάσης έχει να κάνει με το ότι, ενώ πέρυσι έπρεπε «να γδάρουν τον ΣΥΡΙΖΑ και να ανεμίζουν το τομάρι του στους Podemos», φέτος οι ίδιοι έκριναν ότι δεν υπάρχει περιθώριο αποσταθεροποίησης στην ευρωζώνη. Το προσφυγικό, το Brexit, η κατάσταση στη Γαλλία, οι ισπανικές εκλογές, η διάσταση με το ΔΝΤ δημιούργησαν μια νέα συνθήκη, έστω προσωρινή, την οποία η Αθήνα θα μπορούσε να έχει διαβάσει πιο δυναμικά και να μη σκέφτεται υπό το σοκ της περυσινής εξέλιξης. Παραδείγματος χάριν, η ιταμή απαίτηση των δανειστών για αμνήστευση των μη Ελλήνων στελεχών του ΤΑΙΠΕΔ έπρεπε να έχει καταγγελθεί με έμφαση και σε υψηλό επίπεδο ως αποικιακού τύπου επιβολή ετεροδικίας σε κράτος-μέλος. Θα είχε ενδιαφέρον να ακούσουμε την απάντηση των θεσμών, λίγες εβδομάδες πριν το βρετανικό δημοψήφισμα.

Επίσης, ενώ πέρυσι η νέα τότε κυβέρνηση είχε μια πρωτοφανή λαϊκή υποστήριξη, φέτος η αξιοπιστία της έχει τρωθεί με αποτέλεσμα ακόμα και οι επιτυχίες της – που αναμφισβήτητα υπάρχουν‒ να μην αναγνωρίζονται ως τέτοιες, ιδίως από τις κοινωνικές τάξεις και τα κοινωνικά στρώματα που θέλει να εκφράσει. Οι λόγοι για τους οποίους η αξιοπιστία της κυβέρνησης έχει μειωθεί είναι η αποτυχία της να αντισταθεί στην επικοινωνιακή υπεροπλία του αντίπαλου μπλοκ, η ενοχική στάση και συμπεριφορά των στελεχών της αλλά και του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ, η απουσία αφήγησης που να αφορά τις κοινωνικές της αναφορές και η αντικατάσταση της ανάλυσης με τα εργαλεία της Αριστεράς από μια θολή αναπτυξολογία που συγκινεί μόνον όσους εκ των αντιπάλων της έχουν πειστεί ότι η παρούσα κυβέρνηση θα παραμείνει επί μακρόν. Το είδος της ανάπτυξης που υποχρεώνεται σήμερα η κυβέρνηση να επιδιώξει, εάν δεν συνοδευτεί από παράπλευρα άμεσα οφέλη για τα λαϊκά στρώματα, είναι δώρον άδωρο. Η αφήγηση πρώτα να μεγαλώσει η πίττα και μετά να διανεμηθεί είναι τόσο νεοφιλελεύθερη αντίληψη –τρικλ ντάουν εκονομικς‒ που έχει καταγγελθεί ακόμα και από το ΔΝΤ. Το αίτημα της αναδιανομής σε μια χώρα με τόσο μαύρο συσσωρευμένο πλούτο, δεν μπορεί παρά να είναι σημαία για μια κυβέρνηση της Αριστεράς Τα προβλήματα της καθημερινότητας είναι τόσο μεγάλα που καμία θεσμική τομή, ιδίως στη σφαίρα της «υψηλής πολιτικής», δεν μπορεί να τα επηρεάσει ή έστω να τα διασκεδάσει. Πρωτοβουλίες όπως η συνταγματική αναθεώρηση είναι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Μια χαρούλα είναι το Σύνταγμα, τηρουμένων των αναλογιών και συσχετισμό για προοδευτική αναθεώρηση δεν έχουμε, κινδυνεύουμε να πάμε προς τα πίσω και μάλιστα σε καταστάσεις προ του 1986 ή να κληθούμε να συνταγματοποιήσουμε νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες. Αν ρωτήσει κανείς έναν εργαζόμενο στη σημερινή εργασιακή ζούγκλα αν θέλει αναθεώρηση του Συντάγματος θα σου πει «νταξει, οκ, αλλά προτιμάω να λειτουργήσει αποτελεσματικά η Επιθεώρηση Εργασίας».

Επί χρόνια ο συριζαϊκός διάλογος περιστρεφόταν γύρω από την εμπειρία της Λατινικής Αμερικής με την ιδιαιτερότητα μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν αντιπολίτευση να αντλεί έμπνευση από αριστερές δυνάμεις που ήταν στην κυβέρνηση. Σήμερα που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση δεν φαίνεται να βγάζει τα δύο βασικά συμπεράσματα που προκύπτουν από την κυβερνητική εμπειρία στη Βενεζουέλα, τη Βραζιλία και την Αργεντινή, κυρίως τις δύο πρώτες:

1. Οι κυβερνήσεις της Αριστεράς πολεμιούνται από το σύστημα αστική αντιπολίτευση-coprorate media, με το πρόσχημα της διαφθοράς και με όχημα τη μεσαία τάξη, αφού η υποστήριξη από λαϊκά στρώματα αδρανοποιηθεί λόγω πολιτικών λιτότητας.

2. Οι αριστερές κυβερνήσεις συγκροτούν από τις λαϊκές τάξεις ένα «στρατό φτωχών» έτοιμο να υπερασπιστεί τις κατακτήσεις του και την κυβέρνηση που τους βοήθησε να τις επιτύχουν έναντι των ελίτ. Να μην υποτιμάμε, λοιπόν, τις δυνατότητες του αστικού μπλοκ. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πού μπορεί να φτάσει μια διαχρονική ελίτ όταν έχει μείνει ενάμιση χρόνο με την κουτάλα στο χέρι. Να τα σκεφτόμαστε αυτά, καθώς η ανηφόρα είναι μπροστά μας και όχι πίσω μας».

www.dikaiologitika.gr