Το δημογραφικό αναδεικνύεται σε μέγα εθνικό θέμα, εξαιτίας της μείωσης των γεννήσεων, της αύξησης των θανάτων και της αρνητικής μετανάστευσης.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ΕΛΣΤΑΤ, μόνο το διάστημα 2011-2017 ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώθηκε κατά 355.000 ανθρώπους και αν το πρόβλημα δεν αντιμετωπισθεί με την υπευθυνότητα που απαιτείται για το «νούμερο 1» εθνικό πρόβλημα, ο πληθυσμός της Ελλάδας, το 2050, μόλις που θα αγγίζει τα 10 εκατομμύρια ανθρώπων. Κι ακόμη χειρότερα, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Eurostat, το 2080, με 7,2 εκατ. ανθρώπους, η Ελλάδα θα αποτελεί το μικρότερο τμήμα της ΕΕ.

«Ο πληθυσμός της Ελλάδας υπό διωγμόν»

Η έρευνα με τίτλο «Ο πληθυσμός της Ελλάδας υπό διωγμόν», που υπογράφει η νομικός Ήρα Έμκε- Πουλοπούλου, διδάκτορας του πανεπιστημίου του Παρισιού, μέλος της Ακαδημίας Επιστημόνων της Νέας Υόρκης και αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Δημογραφικών Μελετών, υπό την αιγίδα της οποίας, άλλωστε, τελεί η έκδοση, είναι «κραυγή αγωνίας».

«Στόχος του βιβλίου είναι να αποδείξει ότι κατά τη διάρκεια της κρίσης μεγάλα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού βρίσκονται «υπό διωγμόν», υφίστανται, δηλαδή, συστηματική υποβολή σε ταλαιπωρίες, που έχουν οδηγήσει ή θα καταλήξουν στο μέλλον στην απομάκρυνσή τους από την Ελλάδα, από την οικογένειά τους, από τη δουλειά τους, από τους φίλους τους, ακόμη και από τη ζωή» σημειώνει χαρακτηριστικά η ίδια στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και συμπυκνώνει το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας ως εξής: «Οι δημογραφικοί δείκτες εξελίσσονται με βραδύ ρυθμό και βελτιώνονται με ακόμη βραδύτερο. Αν, όμως, η στρατηγική που έχει ως στόχο την αύξηση των γεννήσεων, την επιβράδυνση του ρυθμού γήρανσης, τον περιορισμό της αποδημίας, δεν εφαρμοστεί τώρα, τα προβλήματα του πληθυσμού θα εκδικηθούν εκείνους που τα αγνοούν!».

Στην έκδοση των 734 σελίδων, «προϊόν έρευνας τριών χρόνων», που φιλοξενεί αποκωδικοποιώντας δεκάδες στατιστικούς πίνακες της ΕΛΣΤΑΤ και της EUROSTAT και εικονογραφείται από το σκωπτικό πενάκι του Σπύρου Ορνεράκη, παρατίθεται λεπτομερειακή χαρτογράφηση του ελληνικού πληθυσμού, όπως αυτή διαμορφώθηκε μέσα από τις κατά καιρούς οικονομικο-πολιτικο-κοινωνικές συνθήκες από το 1828 έως σήμερα, αλλά κυρίως την περίοδο της οικονομικής κρίσης.

Ο ελληνικός πληθυσμός γερνά πιο γρήγορα

Η κ. Έμκε – Πουλοπούλου εξηγεί ότι το δημογραφικό εμφανίστηκε στη δεκαετία του ΄80, επομένως προϋπήρχε της κρίσης, αλλά επιδεινώθηκε κατά τη διάρκειά της, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός της Ελλάδας να μειώνεται, να αλλοιώνεται και να γερνάει με ταχύτερο από τον αναμενόμενο ρυθμό.

«Οι απογραφές αποκάλυψαν ότι έως και τις αρχές του 21ου αι. ο πληθυσμός της χώρας αυξανόταν διαρκώς, ακόμα και στις ανώμαλες περιόδους, που γνώρισε το ελληνικό έθνος» λέει και συνεχίζει: «Για παράδειγμα, το 1828, πριν από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, η Ελλάδα «μετρούσε» 753.000 ανθρώπους, οι οποίοι το 2011 έφτασαν τους 10,9 εκατομμμύρια. Το 2011 αντιστοιχούσαν 104 γυναίκες σε 100 άνδρες και στην περίοδο 1951-2011 μειώθηκε στο μισό ο πληθυσμός των νέων 0-14 χρόνων (από 28,8% σε 14,5%) και σχεδόν τριπλασιάστηκε η αναλογία των ηλικιωμένων στον πληθυσμό (από 6,7% σε 19,5%). Αλλά, στην περίοδο της κρίσης, ο ρυθμός γήρανσης επιταχύνεται. Η μέση ηλικία του πληθυσμού από 30 έτη το 1951 φτάνει τα 43,5 το 2014!».

Επιπλέον, την περίοδο 2001-2011 καταγράφεται μικρή μείωση στους άγαμους και στους έγγαμους, αυξάνεται σημαντικά ο αριθμός των διαζευγμένων και λιγότερων των χήρων/χηρών, ενώ παρατηρείται μεγάλη αύξηση των μονοπρόσωπων νοικοκυριών, μικρότερη αύξηση των νοικοκυριών 2-3 ατόμων και μείωση των νοικοκυριών 4 ατόμων. Είναι, δε, εντυπωσιακή η μείωση των πολύτεκνων οικογενειών.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, την περίοδο 2011-2016, οι θάνατοι ξεπέρασαν τις γεννήσεις κατά 115.479 άτομα (γεννήσεις 692.592 / θάνατοι 808.071). Η μικρή αύξηση των γεννήσεων (κατά 1.051 παιδιά), που καταγράφηκε το 2016 οφείλεται κατά 77% σε γεννήσεις από γυναίκες πρόσφυγες, που δεν θα μείνουν στην Ελλάδα. Σε έξι χρόνια, δε, χάθηκαν πολύ περισσότερα άτομα από τις γεννήσεις ενός έτους (π.χ. το 2016, 93.698 γεννήσεις). Έως το 2010, οι άνθρωποι που έρχονταν στην Ελλάδα ήταν περισσότεροι από εκείνους που την εγκατέλειπαν. Η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα (2018) η χώρα, εκτός από την υπεροχή των θανάτων έναντι των γεννήσεων, οφείλεται στο φαινόμενο της «αρνητικής μετανάστευσης», γεγονός που έχει ως συνέπεια τη μείωση του ελληνικού πληθυσμού, κάθε χρόνο, σε απόλυτο αριθμό.

Τα στοιχεία που παρατίθενται στην ογκώδη έκδοση οδηγούν στο σχεδόν αδιαπραγμάτευτο συμπέρασμα πως ό,τι κατάφερε με κόπο η Ελλάδα να κερδίσει στα χρόνια της «ευμάρειας», όταν -έτσι κι αλλιώς- τα νέα ζευγάρια δύσκολα έπαιρναν την απόφαση για 2ο και 3ο παιδί, το έχασε μέσα στα οκτώ χρόνια της κρίσης! Το δημογραφικό από εθνικό θέμα εξελίχθηκε σε εφιάλτη.

Όπως αναφέρει η ερευνήτρια, για το θέμα των αιτίων και των επιπτώσεων των δημογραφικών εξελίξεων, οι παράγοντες για τη δυσμενή εικόνα του πληθυσμού είναι πολλοί, αλλά «πρωταρχική θέση κατά τη διάρκεια της κρίσης κατέχει η ανεργία, η επισφαλής απασχόληση και η μείωση του οικογενειακού εισοδήματος. Μετά το 2013 παρατηρείται μείωση της ανεργίας με ταυτόχρονη μείωση της πλήρους απασχόλησης και αύξηση της μερικής. Η εξέλιξη αυτή σημαίνει ότι καταργούνται οι «καλές» θέσεις εργασίας με ικανοποιητικό μισθό, εξασφάλιση και εργασιακά δικαιώματα, ενώ αυξάνονται οι «ευέλικτες μορφές απασχόλησης», ανασφάλιστες με πολύ χαμηλούς μισθούς και ενίοτε απαράδεκτες συνθήκες εργασίας». Ως εκ τούτου, η αύξηση της ανεργίας των νέων ανδρών και γυναικών και η απασχόληση σε δυσβάστακτο περιβάλλον αποτελούν αιτία μείωσης της γαμηλιότητας και της γεννητικότητας και αύξηση της αποδημίας, γιατί όσοι της υφίστανται, κυρίως όσοι έχασαν τη δουλειά τους, δεν αποφασίζουν να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά και όσοι έχουν προσόντα επιλέγουν τη μετανάστευση».

Θα επιδεινωθεί το πρόβλημα

Η κ. Έμκε – Πουλοπούλου κρούει τον κώδωνα κινδύνου. «Το δημογραφικό πρόβλημα θα επιδεινωθεί» τονίζει και εξηγεί: «Η εντυπωσιακή μείωση των γεννήσεων, η γήρανση του πληθυσμού και η εκτόξευση της αποδημίας θα καταλήξουν σε μεγάλη συρρίκνωση του πληθυσμού της χώρας μας και σε αύξηση της αναλογίας των ηλικιωμένων. Θα αυξάνεται ο πληθυσμός άνω των 65 ετών σε βάρος των ηλικιών 0-14».

Στο ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει αντιστροφή της δημογραφικής… κατρακύλας της χώρας, η ερευνήτρια απαντά: «Πρόκειται για μία εν μέρει μη αναστρέψιμη πραγματικότητα. Η επί 40 χρόνια χαμηλή γονιμότητα έχει δημιουργήσει μια μικρότερη αριθμητικά γενιά γυναικών. Ακόμα κι αν οι γυναίκες αυτές αποκτήσουν περισσότερα παιδιά, θα είναι δύσκολο ο αριθμός των γεννήσεων να ξεπεράσει τον αριθμό των θανάτων. Εξάλλου, θα πρέπει να περάσουν 25-30 χρόνια, ώστε η αύξηση των γεννήσεων να δημιουργήσει τη γενιά, που θα ενταχθεί στην αγορά εργασίας και με την απασχόληση και τις εισφορές της στο ασφαλιστικό σύστημα να συμβάλει στη στήριξή του. Μέχρι ν΄ αρχίσει να εργάζεται αυτή η γενιά, θα χρειαστούν επιπλέον δαπάνες ιδιωτικές και δημόσιες για την ανατροφή και την εκπαίδευσή της».

Σημειώνει πάντως ότι μπορεί να επιβραδυνθεί το ρυθμός γήρανσης, με την παροχή γενναίων κινήτρων για την ενίσχυση της γονιμότητας και τον περιορισμό της αποδημίας.

www.aftodioikisi.gr/k

Το 35ωρο δεν είναι πλέον επίκαιρο στην Ευρώπη, πόσο μάλλον στον υπόλοιπο κόσμο.

H κίνηση του εκπροσώπου της σκληρής ευρωπαϊκής δεξιάς Σεμπάστιαν Κουρτς για τις ανατροπές στα ωράρια εργασίας των εργαζομένων στην Αυστρία δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Αλλωστε η απόφαση του Καγκελάριου της Αυστρίας αποτυπώνει την τάση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, των εργαζομένων μερικής απασχόλησης και της αποδυνάμωσης των συνδικάτων. 

Το 12ωρο του Κουρτς

Αυτή την εβδομάδα, με τις ψήφους της κυβέρνησης συνασπισμού του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος του Σεμπάστιαν Κουρτς και του ακροδεξιού εθνικιστικού Κόμματος των Ελευθέρων, όπως επίσης με τις ψήφους του νεοφιλελεύθερου κόμματος της αντιπολίτευσης Νέα Αυστρία, η αυστριακή Βουλή ενέκρινε τον αμφιλεγόμενο νόμο της κυβέρνησης για την θέσπιση δωδεκάωρου ημερήσιας εργασίας ή εξηντάωρης εβδομαδιαίας εργασίας.

Της υπερψήφισης του νομοσχεδίου, εναντίον του οποίου είχε πραγματοποιηθεί το περασμένο Σάββατο τεράστια - για τα αυστριακά δεδομένα - πορεία και διαδήλωση στο κέντρο της Βιέννης με τη συμμετοχή 100.000 ανθρώπων, προηγήθηκε πολύωρη και ιδιαίτερα έντονη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής, που οξύνθηκε ακόμη περισσότερο με την τροπολογία της κυβέρνησης που προβλέπει την έναρξη ισχύος του νόμου ήδη από την 1 η Σεπτεμβρίου, αντί της 1ης Ιανουαρίου 2019, που προβλεπόταν αρχικά.

Σύμφωνα με την κυβέρνηση, ο"κανονικός" χρόνος εργασίας θα συνεχίσει να παραμένει στις οκτώ ώρες ημερησίως ή σαράντα ώρες εβδομαδιαίως, ενώ με την νέα παράταση του ωραρίου χαλαρώνουν οι κανόνες για την απασχόληση και οι εργαζόμενοι θα μπορούν να απασχολούνται έως και δώδεκα ώρες την ημέρα ή έως και 60 ώρες την εβδομάδα.

Αυτό, σύμφωνα με τους επικριτές της κυβέρνησης και του νόμου, "υποτίθεται" ότι θα είναι προαιρετικό και θα αφορά υπερωρίες που προβλέπονταν και στο παρελθόν, αν και είναι βέβαιο, όπως σημειώνουν πως οι εργαζόμενοι θα είναι αναγκασμένοι να υποκύπτουν στις απαιτήσεις των εργοδοτών.

Η πλειοψηφία στη Βουλή απέρριψε αίτημα που είχε καταθέσει νωρίτερα το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης, το Σοσιαλδημοκρατικό, του πρώην καγκελάριου Κρίστιαν Κερν, για τη διεξαγωγή σχετικού δημοψηφίσματος, ενώ οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης κατήγγειλαν με δριμύτητα το γεγονός ότι πληροφορήθηκαν από τα ΜΜΕ την εμπρόθεσμη έναρξη ισχύος του νόμου ήδη από την 1η Σεπτεμβρίου. Πρόκειται για μία επίθεση κατά των εργαζόμενων και "εσείς θα περάσετε στην ιστορία όχι μόνον ως προδότες των εργαζομένων, αλλά γιατί κάνετε την αδικία πρόγραμμα σας", τόνισε ο Κρίστιαν Κερν, απευθυνόμενος προς τους επικεφαλής της κυβέρνησης, τον καγκελάριο Σεμπάστιαν Κουρτς και τον αντικαγκελάριο και αρχηγό των Ελευθέρων Χάιντς-Κρίστιαν Στράχε.

Τι ισχύει στην Ευρώπη

Τα  στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Organization for Economic Cooperation and Development) που καταγράφει την εργασία σε 35 μέλη του από τον "δυτικό κόσμο δείχνουν ότι ο μέσος Μεξικανός ξοδεύει 2,255 ώρες εργασίας το χρόνο, κάτι που αντιστοιχεί σε 43 ώρες τη βδομάδα.

Στις ΗΠΑ, οι εργαζόμενοι εργάζονται 1,783 ώρες το χρόνο, και έρχονται στο μέσο της κατάταξης.

Ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως στη χώρα μας το 11% της εργασίας είναι μερικής απασχόλησης, ενώ στην κορυφή της σχετικής λίστας είναι η Ολλανδία με 37,7%, και ακολουθεί η Ελβετία με 27% και η Αυστραλία με 25,9%.

Οι αυτοαπασχολούμενοι στη χώρα μας ανέρχονται στο 34,1% της συνολικής εργασιακής απασχόλησης, με την Ελλάδα να είναι στη δεύτερη θέση πίσω από την Κολομβία όπου η αυτοαπασχόληση ανεβαίνει στο 51,3%.

Λιγότερες ώρες, μεγαλύτερη παραγωγή

Όπως δείχνουν τα στοιχεία του OECD, η Γερμανία καταφέρνει να έρχεται πρώτη σε παραγωγή, με τους Γερμανούς εργαζόμενους να είναι 27% πιο παραγωγικοί από τους Βρετανούς που δουλεύουν περίπου 1,680 ώρες το έτος. Ακόμη, Ολλανδοί, Γάλλοι και Δανοί εργάζονται λιγότερες από 1,500 ώρες το χρόνο κατά μέσο όρο, ενώ οι Δανοί έχουν και τις καλύτερες συνθήκες εργασίας στην υφήλιο σύμφωνα με την έρευνα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ.

Σύμφωνα με τη στατιστική καταγραφή του ΟΟΣΑ, ο "μέσος όρος του χρόνου εργασίας" αφορά στο σύνολο του οικονομικά ενεργού πληθυσμού και σε αυτό συμπεριλαμβάνονται όλες οι μορφές απασχόλησης (πλήρης και μερική απασχόληση).

Ο χαρτογράφος, γλωσσολόγος και μαθηματικός Jakub Marian έχει δημιουργήσει έναν χάρτη που δείχνει τον μέσο όρο των ωρών εργασίας ανά εβδομάδα στην Ευρώπη.

Καθώς περιλαμβάνει μερικής απασχόλησης εργαζόμενους, τα νούμερα που περιλαμβάνει είναι μικρότερα των 40 ωρών που πολλοί εργαζόμενοι συμπληρώνουν κάθε εβδομάδα. Τα στοιχεία είναι τα πιο πρόσφατα του ΟΑΣΕ, και δείχνουν τις συνολικές ώρες εργασίας ανά χώρα. Ο Marian πήρε αυτά και μετά διαίρεσε το νούμερο της κάθε χώρας με το 52,14, το μέσο όρο των εβδομάδων μιας χρονιάς.

Τι ισχύει στη Γαλλία

Από το 2000, το όριο στα ωράρια εργασίας στη Γαλλία βρίσκεται στις 35 ώρες την εβδομάδα. Εάν οι εργαζόμενοι χρειαστεί να ξεπεράσουν αυτό το ωράριο, τότε θα πληρωθούν υπερωρίες. Πρόκειται ίσως για το χαμηλότερο όριο στην Ευρώπη. Ακόμα, ανάμεσα σε κάθε βάρδια, θα πρέπει να μεσολαβούν 11 ώρες ξεκούρασης, ενώ μπορεί να επιβληθεί πρόστιμο σε μια κερδοφόρα εταιρεία ή επιχείριση που απέλυσε εργαζομένους της. Το 35ωρο ίσως σύντομα θα αποτελεί παρελθόν και δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα της εργασιακής μεταρρύθμισης που έχει υιοθετήσει ο Εμανουέλ Μακρόν.Οι επιχειρήσεις έχουν πλέον δια νόμου το δικαίωμα να διαπραγματεύονται ωράριο και αμοιβές με τα συνδικάτα. Αυτή είναι η «κερκόπορτα» που ανοίγει -σε ένα 35ωρο που ήδη παραβιάζεται- προς τις πιο ευέλικτες μορφές απασχόλησης.

Τι ισχύει στη Γερμανία

Το ημερήσιο ωράριο εργασίας, δεν μπορεί να υπερβαίνει τις οκτώ ώρες, σε εξαιρετικές περιπτώσεις είναι δυνατόν, μέχρι δέκα ώρες. Αν γίνει αυτή η εξαίρεση, πρέπει να δοθεί αποζημίωση εντός 24 εβδομάδων (ή έξι μηνών). Στο τέλος, δεν επιτρέπονται να φαίνονται, περισσότερες από οκτώ ώρες στο λογαριασμό. Οι υπολογισμοί βασίζονται στις εργάσιμες ημέρες, συμπεριλαμβανομένων και τα  Σάββατα. Πριν από λίγους μήνες ανακοινώθηκε μια σημαντική συμφωνία που έκλεισε το συνδικάτο IG Metall και φέρνει ριζικές αλλαγές  στο εργασιακό τοπίο της Γερμανίας αλλά και στην ποιότητα ζωής των απασχολούμενων. Από τις αρχές του 2019, τα 2,3 εκατ. εργαζόμενοι που εκπροσωπούνται από το σωματείο, όχι μόνο θα πάρουν αύξηση στο στο μισθό τους, της τάξεως ου 4,3% αλλά θα έχουν και την δυνατότητα επιλογής ενός πιο ευέλικτου ωραρίου.

Συγκεκριμένα το σωματείο κατά την διαπραγμάτευση του με τους εκπροσώπους αυτοκινητοβιομηχανιών – μεταξύ των οποίων κολοσσοί όπως η Mercedes Benz Daimler- έκλεισε συμφωνία η οποία θα επιτρέπει στους εργαζόμενους να εργάζονται μόνο 28 ώρες την εβδομάδα. Το 28ωρο μπορούν να επιλέξουν ελεύθερα όλοι οι εργαζόμενοι που εκπροσωπούνται από το σωματείο, για διάστημα δύο ετών. Η επιλογή αυτή, δίνει τη δυνατότητα πχ σε γονείς να περάσουν για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, περισσότερο χρόνο με τα παιδιά τους, τα οποία μπορεί για παράδειγμα να αρχίζουν σχολείο.  Μετά την ολοκλήρωση των δύο ετών, οι εργαζόμενοι μπορούν να επιστρέψουν στο πλήρες ωράριο χωρίς να αντιμετωπίσουν καμία άρνηση από την εταιρεία, κάτι που συνέβαινε πολύ συχνά όταν ένας εργαζόμενος επέλεγε μέχρι σήμερα την ημιαπασχόληση και η επιχείρηση αρνιόταν στη συνέχεια να του του επιτρέψει να επιστρέψει στην πλήρη απασχόληση.

Συμβάσεις μηδενικού ωραρίου

Η σύμβαση είναι μια εργασιακή πρακτική κατά την οποία ο εργαζόμενος πρέπει να είναι διαθέσιμος να εργαστεί ανά πάσα στιγμή τον χρειαστεί ο εργοδότης, ο οποίος τον προσλαμβάνει χωρίς να του προσδιορίζει τον ελάχιστο αριθμό ωρών που θα τον απασχολεί. Είναι ένα καθεστώς κατά κάποιον τρόπο εργασιακής εφεδρείας σύμφωνα με το οποίο όταν δουλεύει κάποιος πληρώνεται και όταν δεν δουλεύει απλά περιμένει να χτυπήσει το τηλέφωνο. Οι συμβάσεις αυτές υιοθετήθηκαν ευρέως στη Βρετανία.  Οι Συντηρητικοί στόχευαν στη δημιουργία δύο εκατομμυρίων θέσεων εργασίας από το 2010 χάρη σε αυτό που ονόμασαν “ευέλικτη αγορά εργασίας” με συμβάσεις μηδενικού ωραρίου.  Οι εργαζόμενοι δέχονται πιέσεις να απεμπολήσουν τα δικαιώματά τους για ίσες αμοιβές, να αποδέχονται συμβόλαια με ανούσιες ασφαλιστικές καλύψεις, να αποκηρύττουν τις άδειες μετ’ αποδοχών. Σύμφωνα με τη βρετανική Εθνική Στατιστική Υπηρεσία (ONS), 903.000 άτομα, που αντιστοιχούν στο 2,9% του εργατικού δυναμικού στη Βρετανία, εργάζονταν με τέτοιου είδους συμβάσεις το δεύτερο τρίμηνο του 2016, συγκριτικά με 747.000, ή 2,4%, ένα χρόνο νωρίτερα.

Το πείραμα της Σουηδίας

Το 2015 ένας οίκος ευγηρίας στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας εφάρμοσε ένα πείραμα, με  6 ώρες εργασίας. Το πείραμα διήρκεσε 2 χρόνια και οι εργαζόμενοι είχαν δει βελτίωση, στην υγεία τους, στις άδειες τους, αλλά και στην ποιότητα της εργασίας τους. Για τις 68 νοσοκόμες που εργάζονται 6 αντί για 8 ώρες την ημέρα, αλλά με τον ίδιο μισθό ήταν αναγκαίο να προσληφθούν άλλα 17 άτομα. Το κόστος των προσλήψεων ήταν στα 1,26 εκατομμύρια ευρώ. Το ποσό αυτό θεωρήθηκε πολύ μεγάλο για το δημοτικό συμβούλιο του Γκέτεμποργκ, της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Σουηδίας, όπου οι άδειες και η εργασιακή εξάντληση φτάνουν στα υψηλότερα επίπεδα στη χώρα. Αυτή η πρωτοβουλία ξεκίνησε από την αριστερή πλειοψηφία και καταργήθηκε με πρωτοβουλία της ομάδας που έχει τώρα την πλειοψηφία και δεν δείχνει να έχει πειστεί για την αποτελεσματικότητα του μέτρου.

Τι προβλέπει η ευρωπαϊκή νομοθεσία για το ωράριο εργασίας

Διαβάστε εδώ