17 ΙΟΥΝΙΟΥ – ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΞΗΡΑΣΙΑ
"η γη του νησιού μας είναι το όριο της ανάπτυξης,
και το μέτρο της σύνεσης και της σοφίας μας."

A.  ‘’Τα Ηνωμένα Έθνη καθιέρωσαν το 1994 την 17η Ιουνίου σαν Παγκόσμια Ημέρα για την Ερημοποίηση. «Ερημοποίηση είναι η διαδικασία υποβάθμισης ξηρών, ημί-ξηρων και ύφυγρων γαιών που προκαλείται από βιοφυσικούς και ανθρώπινους (κοινωνικο-οικονομικούς και θεσμικούς) παράγοντες.
B.  Σύμφωνα με τους επιστήμονες το 35% της ανατολικής Ελλάδας και τα νησιά εμφανίζουν αυξημένο κίνδυνο ερημοποίησης - “νέκρωση” δηλαδή των εδαφών.
Η ξηρασία στη μεσογειακή λεκάνη και κλιματικές αλλαγές μαζί με την εγκατάλειψη των καλλιεργειών οδηγεί στη ζοφερή πραγματικότητα της ερημοποίησης.
Χωρίς φροντίδα η γη μαραζώνει και χάνεται παίρνοντας μαζί της την δυνατότητα για ευημερία και αυτάρκεια που παρέχει στους ανθρώπους.
Γ.  Στο νησί μας λειτουργούν όλες οι προϋποθέσεις δημιουργίας εδαφικών εκτάσεων ερημοποίησης. Παρουσιάζονται ήδη στην περιοχή της Κεφάλου (φωτο-περιοχή Κολόκυθος), στην περιοχή της Καρδάμαινας προς Αντιμάχεια και στον ορεινό όγκο του Δικαίου (στην νότια πλευρά του και στις περιοχές με μεγάλη κλίση) σαν αποτέλεσμα του συνδυασμού της εγκατάλειψης των καλλιεργειών, της απουσίας δενδροφυτευσης και βλάστησης, της λειψυδρίας και της καταστροφής των πέτρινων αναβαθμίδων του εδάφους που δημιουργούσαν καλλιεργητικές ζώνες στα επικλινή εδάφη.
Η άναρχη οικιστική και τουριστική αξιοποίηση της γης, οι αλόγιστες και ανεξέλεγκτες γεωτρήσεις νερού, η καταστροφή των υδροβιοτόπων μας, η εγκατάλειψη δασών και των δασικών εκτάσεων, η προώθηση δραστηριοτήτων που προκαλούν καταστροφή της φυτοκάλυψης (πχ παρκινγκ αυτοκινήτων, εκτεταμένες τσιμεντοστρώσεις αυλών, αποψίλωση δένδρων κλπ), η υπερβόσκηση,  και η λάθος συνείδηση των σύγχρονων Κωων που θεωρούν την γη μόνο σαν οικόπεδο,  δρουν συμπληρωματικά σε μια συντελούμενη περιβαλλοντική μετάλλαξη.
Πολλοί συμπατριώτες μας αγρότες, μεγάλης ηλικίας συνήθως, καλλιεργούν σκοπίμως τα κτήματα τους, έστω και περιοριζόμενοι στο ετήσιο όργωμα τους, γιατί γνωρίζουν ότι και η γη πεθαίνει όταν εγκαταλειφθεί!
Στην ερημοποίηση δεν υπάρχει επαναφορά και επιστροφή στο καλό παρελθόν!
- αυστηρή προστασία των υδροφορέων που τροφοδοτούν την ύδρευση και δρομολόγηση μικρών έργων ταμίευσης επιφανειακών νερών (μικροφράγματα) σε τοπικό επίπεδο.
- Τιμολογιακή πολιτική με βάση το κριτήριο ότι το νερό δεν είναι εμπορικό προϊόν αλλά βασικό αγαθό. Εφαρμογή πολιτικών μείωσης της κατανάλωσης.  
- Έλεγχο στις αντλούμενες ποσότητες νερού με επιστημονικά και περιβαλλοντικά κριτήρια, έτσι ώστε να αποφευχθεί η υπεράντληση και η επέκτασης της υφαλμύρωσης που αποδεδειγμένα έχουμε σε Ψαλίδι, Καρδάμαινα, Κέφαλο.
- Μείωση των υδροβόρων καλλιεργειών (γρασίδι ξενοδοχείων) και εκσυγχρονισμός της άρδευσης (εδώ ακόμη ποτίζουμε με απαγορευμένα… “κανόνια”).
- Προτεραιότητα στη διάσωση υγροτόπων ΑΛΥΚΗΣ και ΨΑΛΙΔΙΟΥ
Δ.  Η προστασία των υδατικών πόρων και ο κίνδυνος της ερημοποίησης είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για όλους μας.

---Στην υπερεκμεταλλευόμενη και στην εγκαταλελειμμένη γη μας είναι αφιερωμένη η 17η Ιουνίου.
Για να θυμίζει ότι αυτή, η γη μας, είναι το όριο της κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης! Το μέτρο της σύνεσης και της σοφίας μας!

Ν. Μυλωνάς

Η ανάπτυξη της Κω και η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ
(υπόμνημα για την νέα περιφερειακή και την νέα δημοτική αρχή).

Η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος εκτός από τα διαχειριστικά προβλήματα (νερό, σκουπίδια, παραλίες, κλπ) θέτει το ζήτημα της ανάπτυξης στο νησί μας, ερώτημα που συνδυάζεται με τις ελπίδες που έχουν δημιουργηθεί από την πρόσφατη εκλογική Λαϊκή απαίτηση για αλλαγή στην περιφερειακή και δημοτική διαχείριση μέσα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης.
---Η επικρατούσα άποψη είναι ότι πρέπει να επιδιώξουμε ένα νέο κύκλο ανάπτυξης βασισμένοι στην παραπέρα επέκταση της τουριστικής δραστηριότητας μέσω σύνθετων τουριστικών καταλυμάτων, νέων τουριστικών υποδομών, αύξησης της διαφήμισης, νέες αγορές, πώληση σε ιδιώτες δημόσιας και δημοτικής περιουσίας, ιδιωτικοποίησης λιμανιών, αεροδρόμιου, ΔΕΗ, της μείωσης της φορολογίας των μεγάλων επιχειρήσεων (κατάργηση τέλους παρεπιδημούνταν και Δηφοδω) και στην μείωση του εργατικού κόστους κλπ. Σε αυτό το ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο λίγο-πολύ κινούνται κατά πλειοψηφία οι απόψεις μέσα στην νέα Περιφερειακή και στην νέα Δημοτική αρχή, με βάση τις δημόσιες αναφορές τους.
---Οι μεγαλύτεροι έχοντας βιώσει την συνεχή διεύρυνση της τουριστικής δραστηριότητας από το 1980 μέχρι σήμερα, δικαιολογημένα την αμφισβητούν και πολλοί πιστεύουν ότι  έφτασε στο τέλος της, περιμένοντας και ελπίζοντας να δουν κάτι διαφορετικό σε τοπικό (περιφερειακό+δημοτικό) επίπεδο την προσεχή 5-ετία. Η ιστορία της συνεχούς αύξησης του αριθμού των τουριστών στο νησί μας δεν οδηγεί πια σε αντίστοιχη βελτίωση των εισοδημάτων και της ποιότητα της ζωής μας.
---Ποια είναι η εναλλακτική πρόταση για την ανάπτυξη;
Ο Αντρέ Γκόρζ, πρωτοπόρος στοχαστής της πολιτικής οικολογίας, έλεγε ότι η διάσταση των περιβαλλοντικών προβλημάτων και η εξάντληση των φυσικών πόρων, επιβάλλουν έναν γρήγορο και ριζικό μετασχηματισμό των τρόπων παραγωγής και κατανάλωσης αλλά και της κοινωνικής μας οργάνωσης. Επιβάλλουν μια δραστική μείωση της υλικής παραγωγής και κατανάλωσης, διαφορετική από την παρούσα, μιαν οικονομία στην οποία ο πρωταρχικός σκοπός δεν θα είναι το επιχειρηματικό κέρδος και στην οποία ο πλούτος δεν θα εκφράζεται ούτε θα μετριέται με χρηματικούς όρους.  Ο ριζικός αυτός μετασχηματισμός του τρόπου παραγωγής και κατανάλωσης θα επηρεάσει σε μικρό ή σε μεγάλο βαθμό όλους τους παράγοντες της κοινωνίας. Δεν πρόκειται για απλή περιβαλλοντική προστασία, αλλά για τη σύγκλιση περιβαλλοντικών και αναπτυξιακών διαδικασιών, που πρέπει να συντελεσθούν με την αλλαγή του συστήματος αξιών. Διανύοντας τον αιώνα της οικολογίας η βασική αντίθεση της μαρξιστικής θεωρίας ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο συμπληρώνεται με την αντίθεση βιωσιμότητα και μη βιωσιμότητα, οικολογία ή καταστροφή!
---Εδώ και πολλά χρόνια η πολιτική οικολογία τονίζει ότι το οικονομικό μοντέλο της υπέρμετρης κατανάλωσης και της «ανάπτυξης» των αριθμών (κυρίως για να δουλεύουν οι βιομηχανίες των «αναπτυγμένων» χωρών) δεν έχει προοπτική. Λέει ότι καταναλώνουμε φυσικούς πόρους που αντιστοιχούν σε τρεις πλανήτες. Ότι δανειζόμαστε από τις γενιές του μέλλοντος, από τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, για να ζούμε εμείς καλά. Ότι δανειζόμαστε από τη «φούσκα» του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, που θα γίνει ο «λάκκος» των οικονομιών σε μια κακώς νοούμενη ευημερία. Σήμερα ο «παραγωγικός ιστός» της χώρας μας, των νησιών και της Κω είναι στα χειρότερά τους γιατί στηρίχτηκε στην αρχή της κατανάλωσης, στα δάνεια και τις επιδοτήσεις, με κυρίαρχες «αξίες» την υπερεκμετάλλευση της φύσης και της ανθρώπινης εργασίας, οδηγώντας στην ρεμούλα, τη διαπλοκή, τον ωχαδερφισμό και την περιβαλλοντική υποβάθμιση.  Στο νησί μας η διαχείριση των νερών, των σκουπιδιών, τα αστικά λύματα και τα λύματα των ξενοδοχείων, οι προστατευόμενες περιοχές με την έλλειψη σχεδίων διαχείρισης και χωροταξικού σχεδιασμού, η επιδοτούμενη τουριστική ανάπτυξη, η σπατάλη του κάμπου, ο βιασμός του τοπίου, η έλλειψη σχεδίου για την βιωσιμότητα της τοπικής παραγωγής με όρους αυτάρκειας, είναι κατά τη γνώμη μας “πληγές που αιμορραγούν”.
---Η απάντηση στο τι πρέπει να κάνουμε για το μέλλον είναι η ριζική στροφή στην παραγωγή με όρους αποκέντρωσης και τοπικοποίησης, με προσπάθειες εξισορρόπησης της παραγωγής και της κατανάλωσης σε τοπικό (περιφερειακό+δημοτικό) επίπεδο. Πολιτικό μέτωπο για το μπλοκάρισμα κι άλλων μεγάλων ξενοδοχείων και μεγα-καταστημάτων και της ιδιωτικοποίησης βασικών κοινωνικών υπηρεσιών. Παραγωγική ανασυγκρότηση της τοπικής οικονομίας, με άξονα την σύνδεση των τοπικών προϊόντων με τον τουρισμό, την σύνδεση παραγωγών – καταναλωτών,  τις μικρές μονάδες μεταποίησης, τις στοχευμένες αγορές και προϊόντα. Ανασυγκρότηση με άξονα τον πρωτογενή τομέα και τον ήπιο και θεματικό τουρισμό, τα προϊόντα ποιότητας και την βιολογική γεωργία, το τοπικό σύμφωνο ποιότητας, τις ομάδες παραγωγών, τους ειδικούς και κλαδικούς συνεταιρισμούς της κοινωνίας μας.
---Περιθώρια υπάρχουν και η κοινωνία των νησιών μας είναι έτοιμη να συμμετάσχει σε μια νέα πορεία για την ανάπτυξη και την τροποποίηση του τοπικού μοντέλου παραγωγής-διανομής που θα είναι προϊόν σύγκλισης διαφορετικών απόψεων και όχι μονομερών φιλελεύθερων πρακτικών όπως γίνονταν μέχρι χθες. Αυτός εξ άλλου ήταν και ο χαρακτήρας και το πολιτικό περιεχόμενο των συνδυασμών της νέας περιφερειακής και της νέας δημοτικής αρχής, τα ψηφοδέλτια των οποίων ήταν συσπειρώσεις μεικτών ιδεολογικοπολιτικών και κομματικών στοιχείων. Αν θέλουν ο νέος Περιφερειάρχης και ο νέος Δήμαρχος (γιατί το σύστημα διαχείρισης είναι δυστυχώς προσωποκεντρικό) να σεβαστούν τον πολιτικό εαυτό τους και την λαϊκή εντολή οφείλουν να κινηθούν συνθετικά και συμβιβαστικά προωθώντας προσεκτικά αλλαγές και εκσυγχρονισμούς στο μοντέλο ανάπτυξης την προσεχή 5-ετία.

Νίκος Μυλωνάς

H Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας είναι μέρα εορτασμού της μητρότητας και των ευχαριστιών προς τη μητέρα, μια γιορτή με αρχαιοελληνικές αναφορές στην λατρεία της θεάς Κυβέλης, της μητέρας των θεών, όπως την προσφωνεί ο Πίνδαρος (“Κυβέλα, Μάτερ θεών”).

Στη σύγχρονη εποχή, η αμερικανίδα κοινωνική ακτινίστρια Άννα Μαρία Τζάρβις (1864-1948) ήταν αυτή που είχε πρώτη την ιδέα να καθιερωθεί μια ιδιαίτερη ημέρα προς τιμή της μητέρας..

Οι προσπάθειές της ευοδώθηκαν τελικά στις 9 Μάιου του 1914, όταν ο τότε αμερικανός πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον υπέγραψε προκήρυξη, σύμφωνα με την οποία η Ημέρα της Μητέρας καθιερωνόταν ως εθνική εορτή τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.

Έκτοτε, πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.

H Τζάρβις επέλεξε το λευκό γαρύφαλο ως το λουλούδι-σύμβολο της Ημέρας της Μητέρας, επειδή το "το λευκό του χρώμα συμβολίζει την αλήθεια, την αγνότητα και την φιλευσπλαχνία της μητρικής αγάπης· το άρωμά του, την μνήμη και τις προσευχές της".

Παρά τις αντιδράσεις της εμπνεύστριάς της, η Ημέρα της Μητέρας γρήγορα εμπορικοποιήθηκε από την βιομηχανία των λουλουδιών, που βρήκε μια  “θεόσταλτη”ευκαιρία να αυξήσει τους τζίρους της.