Περνώντας σχεδόν καθημερινά από την οδό Αγίου Νικολάου το βλέμμα μου πέφτει πάντα στην είσοδο του παλιού κινηματογράφου «Κεντρικόν», προσπαθώ να θυμηθώ ποιες ήταν οι ελάχιστες ταινίες που πρόλαβα να δω εκεί αλλά είναι αδύνατον, το μόνο που θυμάμαι είναι η μικρή είσοδος και το μπαρ στην δεξιά πλευρά του μικρού κτηρίου.
Θέλοντας να γυρίσω το χρόνο πίσω και κάνοντας μια μικρή έρευνα για τους κινηματογράφους που υπήρχαν στο νησί μας διαπίστωσα ότι ήταν πολύ περισσότεροι από σήμερα. Θερινοί και χειμερινοί κινηματογράφοι στους οποίους οι Κώοι αλλά και τα μικρά παιδιά απολάμβαναν ταινίες αλλά και θεατρικά σχήματα της εποχής. Το Κεντρικόν, το Ρεξ, το Άστρον, το Σπλέντιτ αλλά και ο Ορφέας (ο μόνος που υπάρχει σήμερα) ήταν οι κινηματογράφοι του νησιού μας.
Ξετυλίγοντας σιγά, σιγά του κουβάρι εντόπισα τη σύζυγο του ιδιοκτήτη κα Κατερίνα και με την βοήθεια του ανιψιού της Άγγελου προσπάθησα να συλλέξω πληροφορίες για την λειτουργία του σινεμά.
Η συμπαθέστατη κυρία Κατερίνα αναπολώντας τις όμορφες στιγμές και τα αξέχαστα καλοκαίρια μας εξιστόρησε αρκετές ιστορίες με πρωταγωνιστές αρκετούς συμπολίτες μας. Ξεκινώντας την αφήγηση της μας εξηγεί πώς ο αείμνηστος σύζυγος της Παράσχος Γιαλούσης είχε την ιδέα για την δημιουργία του κινηματογράφου.

"Ο Παράσχος έχοντας την ιδέα για το σινεμά αναζήτησε τους ανθρώπους που θα τον βοηθούσαν για να υλοποιήσει τον στόχο του, αρχικά με την εύρεση του χώρου και στην συνέχεια με τον εργολάβο κατασκευαστή, οι εργασίες άρχισαν το 1959 με εργολάβο τον Ορφανό Παράσχο και μέσα σε έναν χρόνο Καλοκαίρι του 1960 όλα ήταν έτοιμα για την πρώτη προβολή, ενώ ήταν πλέον γεγονός ότι υπήρχε ο πρώτος κινηματογράφος στο νησί.
Θυμάμαι τα μικρά παιδιά να σκαρφαλώνουν στα γειτονικά σπίτια και δεν ήταν λίγες οι φορές που έπεφταν, ενώ η Καρυδιά που υπήρχε  δίπλα ήταν γεμάτη  πάντα με "παράνομους" θεατές.
 Όταν προβάλαμε ταινίες της Βουγιουκλάκη η ουρά έφτανε μέχρι την πλατεία (σημερινή πλατεία Ανταγόρα) ενώ τα δεκάδες ποδήλατα των θεατών δημιουργούσαν μικρο προβλήματα στους γείτονες αφού τα ακουμπούσαν στους τοίχους των σπιτιών τους. Όταν έγινε η προβολή το 1961 του γάμου του Δον Χουάν Κάρλου δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο, το ίδιο είχε συμβεί και αργότερα με τον "Τιτανικό" όπως και με την θεατρική παράσταση του Ρηγόπουλου "Αγάπη μου ΟΥΑ ΟΥΑ".
Οι μηχανικοί του σινεμά μας ήταν αρχικά ο κ. Σταματόπουλος και στην συνέχεια ο κ. Σαμπατάκος, το πρόγραμμα μας ήταν καθημερινό και είχε όπως και σήμερα δύο προβολές 8-10 και 10-12 ενώ το εισιτήριο αν θυμάμαι καλά κόστιζε στην αρχή της λειτουργίας 1 δραχμή!
Πάντα είχαμε δωρεάν τα τρέιλερ των ταινιών στα οποία έρχονταν πολλοί και παρακολουθούσαν για να δουν ποιες θα ήταν οι ταινίες που θα ακολουθούσαν  ενώ σε κάθε ταινία πριν την έναρξη υπήρχε και  προβολή κινουμένων σχεδίων. Είναι πολλά που έχω να θυμάμαι από τα όμορφα καλοκαίρια στο σινεμά, αναμνήσεις που φέρνουν συγκινήσεις … δυστυχώς το 1990 τριάντα χρόνια μετά την λειτουργία του ο κινηματογράφος μας έκλεισε…"

Η αφήγηση της κας Κατερίνας είχε τελειώσει και στα υγρά μάτια της ήταν εμφανής η συγκίνηση της, μας γύρισε αρκετά χρόνια πριν σε δεκαετίες που και εγώ δεν είχα ζήσει. Ο κινηματογράφος "Κεντρικόν" δεν υπάρχει πλέον, η παρουσία του κτηρίου όμως μαρτυρά την ύπαρξη του και τις όμορφες στιγμές που πέρασαν οι Κωοι μικρά παιδιά τότε και μεγαλύτεροι που ίσως δεν ζουν σήμερα. Διαβάζοντας και εσείς αυτό το αφιέρωμα ίσως να είστε ένας από αυτούς τους μπόμπιρες της "Καρυδιάς" ή ένας από τους πολλούς θεατές των κινηματογράφων της εποχής…

Ευχαριστούμε θερμά για την βοήθειά τους:
Κατερίνα Γιωργαλλή – Γιαλούση
Άγγελο Γιωργαλλή
Νίκο Κανταρζή