Η γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού ταμείου (ΔΝΤ) Κριστίν Λαγκάρντ υπογράμμισε σήμερα ότι η οικονομική κρίση δεν έχει τελειώσει, πιέζοντας τους Ευρωπαίους να εφαρμόσουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, κυρίως αυτές που αφορούν την τραπεζική ένωση.

«Μπορούμε να πούμε πραγματικά ότι η κρίση είναι πίσω μας όταν το 12% του ενεργού πληθυσμού είναι άνεργο;», διερωτήθηκε η Λαγκάρντ μιλώντας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική επιτροπή (CESE) του Ευρωκοινοβουλίου.

«Υπάρχουν εμφανή σημάδια ότι δεν πάνε όλα καλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αν και έχουν γίνει προσπάθειες για να γυρίσει η σελίδα της κρίσης», πρόσθεσε.

«Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι κερδίσαμε. Πρέπει να κάνουμε περισσότερα», υπογράμμισε η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, καλώντας κυρίως την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) να αφήσει για καιρό ακόμα το βασικό της επιτόκιο σε χαμηλό επίπεδο και να καταπολεμήσει την επιβράδυνση του πληθωρισμού.

Η Λαγκάρντ σημείωσε επίσης ότι η τραπεζική ένωση «παραμένει μια προτεραιότητα», την ώρα που οι υπουργοί Οικονομικών της ΕΕ ξεκίνησαν σήμερα μια έντονη διαπραγμάτευση για τον μηχανισμό που θα αναλάβει να καθορίσει την τύχη των προβληματικών τραπεζών της ευρωζώνης.

«Η θέση μας στο ΔΝΤ είναι αρκετά απλή: η τραπεζική ένωση θα πρέπει να είναι μια απλή ένωση με έναν ενιαίο μηχανισμό επιτήρησης και έναν ενιαίο μηχανισμό εκκαθάρισης των τραπεζών που θα διαθέτουν ένα κοινό δίχτυ ασφαλείας», δήλωσε η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ.

«Γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλά πολύπλοκα θέματα που πρέπει να ληφθούν υπόψη αυτή τη στιγμή, όμως ζητάμε, προτρέπουμε, παρακαλούμε να εξεταστεί ένα σύστημα απλό, αποτελεσματικό, δίκαιο και όσο το δυνατόν πιο προβλέψιμο», επεσήμανε η Λαγκάρντ.

Γενικότερα, η Λαγκάρντ χαιρέτισε τις «προόδους» που σημειώθηκαν στην Ευρώπη από την αρχή της κρίσης, προόδους που μεταφράζονται σε αυξημένες προοπτικές ανάπτυξης και μια κάμψη των ποσοστών της ανεργίας.

Όμως «δεν μπορεί να υπάρξει χαλάρωση και διότι γιατί με ρυθμό ανάπτυξης 1% (η οποία προβλέπεται να καταγραφεί το 2014) στην ευρωζώνη δεν θα πρέπει να επιβραδύνουμε τον ρυθμό των μεταρρυθμίσεων», υπογράμμισε η ίδια.

Πηγή: ysterografa.gr

Το σημερινό άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου στο site enikos.gr:

“Η είδηση έρχεται από το Κίεβο και κάνει από χτες το γύρο του κόσμου: «Οι διαδηλωτές έριξαν το άγαλμα του Λένιν»… Οι διαδηλωτές που έριξαν το άγαλμα του Λένιν είναι εκείνοι που διαμαρτύρονται υπέρ της συμφωνίας σύνδεσης της Ουκρανίας με την ΕΕ, η οποία «πάγωσε». Δυο παρατηρήσεις:

Πρώτον, εκείνο που κάνει εντύπωση δεν είναι ότι το άγαλμα του Λένιν γκρεμίστηκε στην Ουκρανία. Είναι ότι το άγαλμα συνέχιζε να υπάρχει στο Κίεβο, παρά την λεγόμενη «πορτοκαλί επανάσταση» και κυρίως παρ’ ότι διανύουμε την τρίτη δεκαετία των ανατροπών που σημειώθηκαν στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Ότι το άγαλμα του Λένιν παρέμενε στη θέση του δείχνει πως όσα συμβολίζει είναι πολύ ανθεκτικά στο χρόνο. Και στις συνειδήσεις αρκετών εκατομμυρίων από εκείνους που τα έζησαν. Και τούτο παρά την κατακλυσμιαία προπαγάνδα περί του «Τέλους της Ιστορίας»…

Δεύτερον, και για να μη χαθεί το ιστορικό και πολιτικό μέτρο, το άγαλμα του Λένιν δεν το έριξαν οι αντίπαλοι της ΕΣΣΔ στην σύγκρουσή τους με τους «φίλους» της ΕΣΣΔ και πολύ περισσότερο με τους «φίλους» του Λένιν. Το έριξαν οι φίλοι της ΕΕ στην σύγκρουσή τους με τους φίλους της σημερινής Ρωσίας. Δηλαδή της καπιταλιστικής Ρωσίας, της Ρωσίας του Πούτιν και των Ρώσων ολιγαρχών. Που, ειρήσθω εν παρόδω, σε μια χώρα όπου μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση το 60% του πληθυσμού της φλερτάρει με τη φτώχεια και με τον κοινωνικό αποκλεισμό, εκείνοι – οι ολιγάρχες – καταλαμβάνουν την πρώτη θέση  στη λίστα των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη…

Στην Ουκρανία, λοιπόν, έχουμε μερίδες της άρχουσας τάξης της χώρας που συγκρούονται μεταξύ τους. Η μια βλέπει τα συμφέροντά της να ταυτίζονται με την ΕΕ. Η άλλη βλέπει να συμφέροντά της να ταυτίζονται με την καπιταλιστική Ρωσία. Σε αυτή τη σύγκρουση λαϊκά στρώματα βγαίνουν στο δρόμο χωρίς δική τους σημαία. Αντιπαρατίθενται αιχμαλωτισμένα κάτω από ξένη σημαία: Ένα μέρος τους σηκώνει τη φιλορωσική σημαία, δηλαδή τη σημαία των Ρώσων ολιγαρχών και των Ουκρανών συνεταίρων τους (και όχι φυσικά τη σημαία του… Λένιν). Το άλλο μέρος του λαού σηκώνει τη φιλοευρωενωσιακή σημαία, δηλαδή τη σημαία της Μέρκελ και των δικών της Ουκρανών συνεταίρων. Είναι πολιτικά καταθλιπτικό ένας λαός να παγιδεύεται και να τυλίγεται γύρω από τις σημαίες των δυναστών του. Αλλά ούτε πολιτικά, ούτε ιστορικά πρόκειται για κάτι πρωτοφανές. Συμβαίνει κι αλλού και συμβαίνει κάτι χιλιάδες χρόνια τώρα (σσ: το γιατί συμβαίνει είναι μεγάλη συζήτηση)…

Όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία μας αφορούν; Κατ’ αρχάς, δεν υπάρχει τίποτα στο «παγκόσμιο χωριό» μας που να μη μας αφορά. Ταυτόχρονα,  δεδομένης της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ, οι ειδήσεις από την Ουκρανία πολλές φορές  φτάνουν σε μας με τη μορφή ενός κύματος «φιλοευρωενωσιακής» προπαγάνδας. Χωρίς να πέφτουμε θύματα της αντίστοιχης «φιλορωσικής» προπαγάνδας (μακριά από εμάς αυτά), σε ό,τι αφορά στην «φιλοευρωνωσιακή» προπαγάνδα που προσπαθεί να «δικαιωθεί» στην Ελλάδα μέσω… Ουκρανίας, για την προπαγάνδα εκείνη που πασχίζει (μέσω… Ουκρανίας!) να τροφοδοτήσει προεκλογικά διλήμματα του τύπου «ΕΕ ή χάος», έχουμε να σημειώσουμε ότι  ισχύει εκείνο ακριβώς που έλεγε ο παλιός Πρόεδρος των ΗΠΑ: «Τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα πράγματα…».

Τα γεγονότα, λοιπόν, σε ό,τι αφορά στη λατρεμένη από τους θιασώτες της «Ευρώπης», συγκροτούν μια πραγματικότητα που δεν είναι άλλη από το «χάος» των δεκάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων ανέργων και των εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων φτωχών. Αυτό είναι το «χάος» που απλώνεται στην «ΕΕ των λαών» από τον Ατλαντικό και τη Μάγχη μέχρι τη Μεσόγειο και τις βόρειες θάλασσες. Η Ευρώπη του χάους, της καταστροφής, της χρεοκοπίας και της κοινωνικής φρίκης, το «χάος της Ευρώπης» τους έχει μνημόνια (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία), έχει μισομνημόνια (Ισπανία, Ιταλία), έχει «δάκρυα και αίμα» (Βρετανία), έχει απηνή λιτότητα (Γαλλία, Ολλανδία), έχει και ληστρικού τύπου καταστροφές χωρών, απροσχημάτιστα γκανγκστερική επιδρομή εναντίον λαών (Κύπρος)

Σε ό,τι αφορά ειδικά στην Ελλάδα (που δεν είναι Ουκρανία, τουτέστιν ο λαός της γνωρίζει τι σημαίνει ΕΕ), μέσα σε αυτή την «Ευρώπη» είναι που βιώνει

- το «χάος» από τις λιποθυμίες των πεινασμένων παιδιών στα σχολεία,
- το «χάος» από τα αλλεπάλληλα χαράτσια και την ανελέητη φοροαρπαγή,
- το «χάος» από τις ουρές των απόκληρων πίσω από τα καζάνια των συσσιτίων,
- το «χάος» των διαλυμένων συστημάτων Υγείας, Παιδείας και Πρόνοιας,
- το «χάος» με τους μισθούς και τις συντάξεις πείνας,
- το «χάος» των αμέτρητων αστέγων,
- το «χάος» των καθ’ εκάστη μνημονίων,
- το «χάος» των «λουκέτων», από μαγαζιά μέχρι καλοριφέρ λόγω έλλειψης πετρελαίου θέρμανσης,
- το «χάος» των εκατομμυρίων ανέργων, των «εκ περιτροπής απασχολήσιμων», των παιδιών που μεταναστεύουν κατά χιλιάδες,
- το «χάος» των μαγκαλιών,
- το «χάος» της διαλυμένης παραγωγικής βάσης της χώρας που φτάνει να εισάγει… σκόρδα από την Αργεντινή,
- το «χάος» του «καλό κουράγιο Έλληνες» των Ολι Ρεν,
- το «χάος» ένας στους τρεις κατοίκους στην Ελλάδα να ζει στη φτώχεια…

Αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα, συμβαίνουν στην Ελλάδα που είναι κράτος – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα της τρόικας, που τα 2/3 της είναι η ΕΕ. Δεν συμβαίνουν σε κάποια άλλη Ελλάδα, κάποιας άλλης «Ένωσης». Δεν μας διαφεύγει ότι πολλοί θεωρούν «τραβηγμένο» ότι για να σταματήσουν όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα της ΕΕ, μάλλον δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να αντικαταστήσουμε στην Ελλάδα τα «αγάλματα» της Μέρκελ, του Σόιμπλε, του Μπαρόζο με αγάλματα του… Λένιν! Ας συμφωνήσουμε, όμως, σε τούτο: Να έρχονται οι θιασώτες του χάους της ΕΕ για να «δικαιώσουν» – μέσω… Ουκρανίας – τη φρίκη  που βιώνει η Ελλάδα, όντας μέλος της ΕΕ, πάει πολύ. Την κοινωνική φρίκη, δηλαδή, που στην Ελλάδα προκαλείται και λόγω της Ευρωπαϊκής Ένωσης και λόγω των φίλων της ΕΕ”.

Λογιστικό τρικ χαρακτηρίζει το πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό που παρουσίασε και διατυμπάνισε η κυβέρνηση, η Frankfurter Allgemeine. Η γερμανική εφημερίδα σε σημερινό της άρθρο, εξήγησε ακόμα τον σκεπτικισμό των Ευρωπαίων για το επίτευγμα της ελληνικής κυβέρνησης και επισημαίνει ακόμα ότι «χωρίς νέο κούρεμα, η κρίση δεν θα τερματιστεί».

Τι λέει το άρθρο

«Σύμφωνα με την Κομισιόν στον προϋπολογισμό για το 2014 υπάρχει χρηματοδοτικό κενό με άγνωστο μέχρι στιγμής ύψος. Θα πρέπει συνεπώς να γίνουν αλλαγές στον προϋπολογισμό για να είναι σε θέση η τρόικα να ολοκληρώσει στον επόμενο γύρο διαπραγματεύσεις τον Ιανουάριο, ανακοίνωσαν οι Βρυξέλλες».

Για τον αρθρογράφο της γερμανικής εφημερίδας, το περιβόητο πρωτογενές πλεόνασμα είναι «Το πλεόνασμα στον προϋπολογισμό είναι αποτέλεσμα λογιστικών τρικ» και εξηγεί τον σκεπτικισμό των Ευρωπαίων, για το επίτευγμα της ελληνικής κυβέρνησης, ως εξής: «για παράδειγμα δεν περιλαμβάνει αρκετά δισεκατομμύρια που χρωστά το δημόσιο σε προμηθευτές. Την ίδια ώρα διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις δεν εφαρμόζονται. Οι πιστωτές το γνωρίζουν αυτό, αλλά το ανέχονται, διότι ενόψει ευρωεκλογών πρέπει πάση θυσία να καταγραφεί μια επιτυχία στην Ελλάδα. Χωρίς όμως ένα νέο κούρεμα η κρίση δεν θα τερματιστεί».

Δημιουργική λογιστική

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και το άρθρο της εφημερίδας Τaz, που έχει τον ενδεικτικό τίτλο «Δημιουργική λογιστική». Συγκεκριμένα αναφέρει: ««Η Ελλάδα αλλάζει την τακτική της, αλλά ο στόχος παραμένει ο ίδιος. Θέλει να αποφύγει νέες επιταγές για μέτρα λιτότητας. Το μόνο που αλλάζει είναι η επιχειρηματολογία. Οι Έλληνες δεν εμφανίζονται πλέον ως θύματα μιας αποτυχημένης πολιτικής λιτότητας, αλλά ως υπόδειγμα. Με το σκεπτικό: Όποιος έχει να επιδείξει ισοσκελισμένο προϋπολογισμό δεν χρειάζεται να κάνει μεταρρυθμίσεις. Το πλεόνασμα του προϋπολογισμού μετατρέπεται συνεπώς σε όπλο. Θεωρητικά τουλάχιστον η Ελλάδα θα μπορούσε να προχωρήσει σε πάγωμα αποπληρωμής παλαιών χρεών. Την οργή της Ευρώπης θα την άντεχε, διότι πλέον δεν εξαρτάται από πιστώσεις για να λειτουργήσει το κράτος».

Πηγή: iapopsi.gr

Τη ραγδαία συρρίκνωση των μικρομεσαίων βιοτεχνικών επιχειρήσεων αναδεικνύει η έρευνα που πραγματοποίησε το Βιοτεχνικό Επιμελητήριο Αθήνας, καθώς από το 2009, έτος έναρξης της οικονομικής κρίσης, έως και το 2012 οι επιχειρήσεις στα μητρώα του Επιμελητηρίου μειώθηκαν κατά 7.747.

Με μεγάλες απώλειες θα κλείσει και το 2013, καθώς έως το τέλος του έτους αναμένεται να χαθούν 2.500 μικρομεσαίες επιχειρήσεις σε σχέση με το 2012, δηλαδή το 6% του δυναμικού του επιμελητηρίου. Δυσοίωνες είναι οι προβλέψεις και για το 2014, καθώς το 41% των ερωτηθέντων επιχειρηματιών θεωρεί πολύ πιθανό το ενδεχόμενο να μην καταφέρει να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του με αποτέλεσμα να κλείσει.

Η έρευνα πραγματοποιήθηκε το πρώτο δεκαήμερο του Νοέμβρη από υπηρεσία του επιμελητηρίου σε αντιπροσωπευτικό αριθμό επιχειρήσεων εγγεγραμμένων στα μητρώα του.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, το 66% των επιχειρηματιών έχουν επηρεαστεί από την κρίση με δραστική μείωση του τζίρου τους και σημαντική έλλειψη ρευστότητας λόγω της μεγάλης καθυστέρησης εξόφλησης των οφειλών από τους πελάτες τους, αλλά και της παντελούς έλλειψης χρηματοδότησης από τις τράπεζες.
Η πλειοψηφία των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, προκειμένου να εξασφαλίσουν την ύπαρξη της επιχείρησης τους αναμένεται να προχωρήσουν το προσεχές διάστημα σε μείωση των γενικών εξόδων, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναμένεται να αναπροσαρμόσουν την δραστηριότητα τους σε νέες αγορές και ως τρίτη αναγκαστική επιλογή εμφανίζεται η μείωση του προσωπικού.

Ωστόσο, αυτό που επικρατεί για το μέλλον και παρά τα τέσσερα πολύ δύσκολα οικονομικά έτη, είναι η απαισιοδοξία, καθώς μόλις το 9% των ερωτηθέντων διακρίνει κάποια βελτίωση και το 57% θεωρεί ότι η κατάσταση στην αγορά θα επιδεινωθεί με μεγαλύτερες απώλειες για τους επιχειρηματίες, αλλά και τους εργαζόμενους.

«Είναι απαραίτητο η κυβέρνηση, έστω και καθυστερημένα, να στηρίξει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που ασφυκτιούν λόγω της έλλειψης ρευστότητας στην αγορά, αλλά και της συνεχούς επιβολής δυσβάστακτων φορολογικών βαρών.
Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, η βάση της Ελληνικής οικονομίας, εφόσον στηριχθούν είναι προφανές ότι θα είναι σε θέση να αποτελέσουν την ατμομηχανή για την ανάκαμψη της οικονομίας της χώρας» επισήμανε σε δήλωσή του ο πρόεδρος του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Αθήνας Παύλος Ραβάνης.

Πηγή: news247.gr

Σε ένα εκτενές άρθρό του στο protagon.gr,
ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος Γιάνης Βαρουφάκης εξηγεί γιατί η Ιρλανδία δεν βγαίνει από την κρίση...
και δεν αποτελεί παράδειγμα επιτυχίας των μνημονιακών προγραμμάτων, όπως σκοπίμως διαμηνύεται από το Βερολίνο, τη Φραγκφούρτη και τις Βρυξέλλες.

"Εδώ κι έναν χρόνο διαφαίνονται οι προσπάθειές τους να αναδείξουν την Ιρλανδία ως τη ζωντανή «απόδειξη» πως η πολιτική τους πετυχαίνει όταν εφαρμόζεται ειλικρινά και με ενθουσιασμό. Τις τελευταίες εβδομάδες και μέρες, η προπαγανδιστική αυτή εκστρατεία ολοκληρώνεται με αποκορύφωμα την ανακοίνωση πως, από την ερχόμενη Άνοιξη, η Ιρλανδία θα έχει επανακάμψει στους κόλπους των μη πτωχευμένων μελών-κρατών της Ευρωζώνης" τονίζεται.

"Πριν προβούμε σε αναλύσεις και ερμηνείες ας ρίξουμε μια ματιά στην πραγματικότητα:

- Από τον Ιανουάριο του 2008, οι θέσεις εργασίας έχουν μειωθεί κατά 12,8%
- Κάθε χρόνο η καθαρή μετανάστευση (αριθμός ατόμων που εγκαταλείπουν τη χώρα μείον αριθμό ατόμων που μετακομίζουν σε αυτήν) ανέρχεται στους 33 χιλιάδες
- Έτσι, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η Ιρλανδία έχει «χάσει», λόγω μετανάστευσης (κυρίως στη Βρετανία, Αυστραλία, Ν. Ζηλανδία, Καναδά και ΗΠΑ), το 16% των νέων ανθρώπων της, ηλικίας 18 με 45
- Παρά τη μαζική μετανάστευση, η Ιρλανδία σήμερα έχει 107 χιλιάδες περισσότερους ανέργους απ’ ό,τι είχε τον Ιανουάριο του 2008 – 296 χιλιάδες συνολικά (σε μια χώρα των 3 εκατομμυρίων ψυχών στην οποία όμως αναπτύσσονται τεράστιες πολυεθνικές επιχειρήσεις που, θα περίμενε κανείς, ενισχύουν την απασχόληση)
- Το δημόσιο χρέος, ως ποσοστό του ΑΕΠ, ανέρχεται σήμερα στο 121% ενώ το 2011 ήταν 105% και το 2010, όταν η χώρα κατέρρευσε, 91.1%
- Ο ρυθμός ανάπτυξης της εγχώριας οικονομίας κυμαίνεται, σήμερα, στο -1,2% (χωρίς δηλαδή να προσμετράται το εισόδημα πολυεθνικών, όπως η Google, το οποίο παράγεται εκτός Ιρλανδίας αλλά «περνά» από την Ιρλανδία, χωρίς να φορολογείται, ώστε να φοροδιαφεύγουν οι εν λόγω εταιρείες)
- Το δημοσιονομικό έλλειμμα του Ιρλανδικού κράτους είναι σήμερα ίσο με το 7,3% του ΑΕΠ
- Το ιδιωτικό χρέος των ιρλανδών πολιτών (χωρίς να υπολογίζεται ούτε το δημόσιο ούτε το εταιρικό χρέος) ισούται με το 200% του ΑΕΠ
- Τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτών (που «φέρουν» αυτό το πιο προαναφερόμενο ιδιωτικό χρέος) έχασαν το 56% της αξίας τους από τότε που ξεκίνησε η Κρίση
- Το 17% των στεγαστικών δανείων δεν εξυπηρετούνται αλλά και δεν έχουν διαγραφεί από τα βιβλία των τραπεζών

"Είναι αξιοθαύμαστο πως αυτή η υπό κατάρρευση κοινωνική οικονομία παρουσιάζεται ανερυθρίαστα από τους αξιωματούχους του Βερολίνου, της Φραγκφούρτης και των Βρυξελλών ως «επιτυχία» του μνημονιακού προγράμματος που επιβλήθηκε στην Ιρλανδία. Όταν ερωτούνται πώς είναι δυνατόν να πιστεύουν ότι η Ιρλανδία «απέδρασε» από την κρίση χρέους-ύφεσης-τραπεζών, οι αξιωματούχοι δίνουν δύο απαντήσεις:

Πρώτον, αναφέρονται στην πραγματικά εντυπωσιακή εξαγωγική επίδοση της Ιρλανδίας.

Δεύτερον, μιλούν για την εξ ίσου εντυπωσιακή συρρίκνωση των spreads των επιτοκίων δανεισμού του ιρλανδικού κράτους η οποία, πράγματι, επιτρέπει στο Δουβλίνο να ελπίζει σε πλήρη επιστροφή στις χρηματαγορές.

Ας δούμε αυτά τα δύο στοιχεία λίγο πιο προσεκτικά.

Όσον αφορά τις εξαγωγές της χώρας, ένας αριθμός πρέπει να μας προβληματίσει: Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, οι ιρλανδικές εξαγωγές ανέρχονται στο... 108% του ΑΕΠ της χώρας. Το νούμερο αυτό παραείναι καλό για να είναι αληθινό. Όπως όλοι γνωρίζουν, το ποσοστό αυτό είναι όλως διόλου πλασματικό και οφείλεται στο ότι η Ιρλανδία έχει αποφασίσει εδώ και 25 χρόνια να λειτουργεί ως παράδεισος για φοροδιαφεύγουσες πολυεθνικές επιχειρήσεις. Πάρτε για παράδειγμα την Google. Από τα επίσημα στοιχεία που δηλώνει η επιχείρηση, σε κάθε υπάλληλο που η εταιρεία απασχολεί στην Ιρλανδία (συμπεριλαμβανομένου και του φύλακα, του κλητήρα, τω ανθρώπων της ρεσεψιόν κ.λπ.) αντιστοιχούν έσοδα της τάξης των €4,8 εκ. ετησίως. Προφανώς τέτοια καταπληκτική παραγωγικότητα δεν νοείται. Απλά, η Google εμφανίζει έσοδά της από παντού ως έσοδα της θυγατρικής της στην Ιρλανδία (η οποία υποτίθεται ότι «εξάγει» από την Ιρλανδία τις υπηρεσίες της Google στον υπόλοιπο κόσμο) με στόχο να εκμεταλλεύεται τη φορολογική συνθήκη του Δουβλίνου με φορολογικούς παραδείσους της Καραϊβικής – συνθήκη που επιτρέπει σε εταιρείες με έδρα το Δουβλίνο να πληρώνουν εταιρικούς φόρους στην... Καραϊβική – δηλαδή να μην πληρώνουν πουθενά φόρους καθώς στους παραδείσους αυτούς της Καραϊβικής καταβάλουν φόρο μόνο τα φυσικά πρόσωπα και καθόλου φόρο... οι εταιρείες. Ουσιαστικά, μόνον ένα μικρό μέρος των εξαγωγών της Ιρλανδίας αφορούν πραγματικές εξαγωγές που συνεισφέρουν στην απασχόληση των ιρλανδών και στα ταμεία του Ιρλανδικού κράτους. Μάλιστα, οι πραγματικές εξαγωγές πολυεθνικών επιχειρήσεων βρίσκονται υπό πίεση και συρρικνώνονται. Π.χ. η παραγωγή, προς εξαγωγή, φαρμάκων κινδυνεύει να μειωθεί δραστικά καθώς οι πατέντες στις οποίες βασίζεται λήγουν η μία μετά την άλλη, και μάλιστα σύντομα.

Πάμε τώρα στα spreads των κρατικών ομολόγων. Είναι αλήθεια ότι έχουν μειωθεί πολύ. Όχι όμως αρκετά για να θεωρείται «βατή» η αναχρηματοδότηση του δημόσιου Ιρλανδικού χρέους το οποίο ξεπερνά το 120% του ΑΕΠ σε μια χώρα όπου η φορολογική βάση είναι ιδιαίτερα μικρή (λόγω χαμηλών συντελεστών φορολόγησης των εταιρειών) και ευάλωτη (λόγω της συνεχιζόμενης ύφεσης στην πραγματική, εγχώρια, οικονομία). Θα με ρωτήσετε όμως εύλογα: Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε γιατί οι αγορές έριξαν τα επιτόκια δανεισμού του Ιρλανδικού κράτους; Η απάντηση είναι απλή: Τα έριξαν επειδή έλαβαν το μήνυμα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και το Βερολίνο ότι η Ιρλανδία δεν θα αφεθεί ποτέ να κηρύξει στάση πληρωμών. Ότι, αν χρειαστεί, ο Πρόεδρος της ΕΚΤ, ο κ. Draghi, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο θα εντάξει την Ιρλανδία στο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων (ΟΜΤ) με το οποίο ο κ. Draghi απειλεί τις αγορές πως, αν τολμήσουν να στοιχηματίσουν σε άνοδο των spreads Ιταλίας, Ισπανίας και Ιρλανδίας, θα χάσουν περιουσίες ολόκληρες.

Με άλλα λόγια, αυτό που συνέβη είναι ότι η Ευρώπη αποφάσισε πως θέλει να προσποιηθεί ότι η Ιρλανδία, ο «υποδειγματικός της κρατούμενος», κατάφερε να απελευθερωθεί (δηλαδή να επιστρέψει στις αγορές) όταν στην πραγματικότητα η επιστροφή αυτή ούτε αυτοδύναμη είναι ούτε και συνεπάγεται ανεξαρτησία δημοσιονομικής πολιτικής. Ουσιαστικά, η Ιρλανδία είναι το ίδιο «κρατούμενη» όπως και τα δύο τελευταία χρόνια: απολύτως δεσμευμένη από την ΕΚΤ, όσον αφορά τον δανεισμό του Ιρλανδικού κράτους, και από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο όσον αφορά τη συνεχιζόμενη λιτότητα. Το μόνο που άλλαξε είναι ότι αντί να δανείζεται υπό πλήρη δέσμευση και επιτήρηση από το EFSF-ESM, το Ιρλανδικό κράτος θα δανείζεται από τις αγορές κάτω από την επιτήρησή της (και πλήρη δέσμευση προς την) ΕΚΤ. Για τέτοια μη απόδραση μιλάμε.

Υ.Γ.: Έθεσα τις παραπάνω σκέψεις στον συνάδελφο Phil Pilkington, εξ Ιρλανδίας καταγόμενο. Αν ενδιαφέρεστε για την απάντησή του, πατήστε εδώ και προχωρήστε προς το τέλος του κειμένου όπου θα βρείτε την απάντηση του Phil."

Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι καθηγητής οικονομικής θεωρίας στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών