Νέες εξελίξεις προκύπτουν στην υπόθεση του ξυλοδαρμού του νεαρού τουρίστα από αστυνομικό στην Αντιπάρο που υπηρετεί στον αστυνομικό τμήμα του νησιού.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την κατάθεση του 22χρονου που προβλήθηκε στο κεντρικό δελτίου ειδήσεων του OPEN το περιστατικό διαφέρει σε σχέση με όσα παρουσιάζονται στο βίντεο που είδε το φως της δημοσιότητας, αφού όπως λέει ο νεαρός εκείνος προκάλεσε πρώτος τον αστυνομικό.
«O αστυνομικός δεν με έδειρε. Εγώ τον προκάλεσα εκείνο το βράδυ», είπε χαρακτηριστικά ο 22χρονος. Την ίδια ώρα ο τουρίστας συνέχισε λέγοντας: «Στο βίντεο φαίνεται ότι με χτύπησε αλλά πριν είχα επιτεθεί εγώ με γροθιές. Θεωρώ πως η αντίδρασή του με απέτρεψε από τα πολύ χειρότερα. Ζήτησα συγγνώμη από τον αστυνομικό την ίδια στιγμή. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο και δεν επιθυμώ την ποινική δίωξη του συγκεκριμένου αστυνομικού».
Υπενθυμίζεται ότι προ ημερών ο αστυνομικός που ενεπλάκη στο επεισόδιο μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό είχε τονίσει χαρακτηριστικά: «Επειδή φοβήθηκα για τη ζωή μου, αναγκάστηκα να τον ακινητοποιήσω».
Πηγή: iefimerida.gr - https://www.iefimerida.gr/ellada/antiparos-ti-leei-toyristas-gia-ton-xylodarmo-toy-astynomiko
Τα ίχνη του οποίου είχαν χαθεί από το απόγευμα του Σαββάτου.
Ο άνδρας αγνοείτο από τις 8 Ιουνίου όταν ξεκίνησε με το αυτοκίνητό του από το νησί με σκοπό να μεταβεί στην γειτονική Αντίπαρο με το ferry από την Πούντα. Στην Αντίπαρο δεν έφθασε όμως ποτέ και οι οικείοι του δήλωσαν την εξαφάνισή του στην Αστυνομία την Κυριακή.
Από το πρωί της Δευτέρας 10 Ιουνίου σκάφη του Λιμενικού και της Ε.Ο.Δ. διεξήγαγαν ενδελεχείς έρευνες από στεριάς και θαλάσσης για τον εντοπισμό του.
Τελικά το πρωί της Τρίτης 11 Ιουνίου, στο βυθό του λιμανιού της Πούντας εντοπίστηκε το όχημά του μέσα στο οποίο βρέθηκε δυστυχώς και η σορός του άτυχου άνδρα. Στο σημείο του συμβάντος μετέβησαν άμεσα άνδρες του Λιμενικού και της Αστυνομίας καθώς και ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ.
Τα αίτια της τραγωδίας και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες το όχημα κατέληξε στη θάλασσα με αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο του επιχειρηματία παραμένουν μέχρι στιγμής αδιευκρίνιστα και ερευνώνται από τις Αρχές του νησιού.
Εκτεταμένες είναι οι ζημιές που προκλήθηκαν από την ασυνήθιστη καταιγίδα που έπληξε τα ξημερώματα της Τετάρτης το νησί της Πάρου.
Οι περισσότερες ζημιές καταγράφηκαν στη Νάουσα, όπου με το πρώτο φως της ημέρας κάτοικοι και φορείς της Τετάρτης αντίκρισαν την χαοτική κατάσταση που είχε διαμορφωθεί σε πάρα πολλά σημεία. Δρόμοι, σοκάκια και πλατείας είχαν λασπώσει ενώ θάλασσα και επιφάνεια σε πολλές περιπτώσεις είχαν γίνει ένα.
Αμεση ήταν η επέμβαση του δήμου και των υπηρεσιών καθαριότητας προσπαθώντας να ομαλοποιηθεί η κατάσταση αλλά και η κίνηση στους δρόμους, αφού οι περισότεροι είχαν γίνει δύσβατοι.
Εικόνες και βίντεο από το parianostypos.gr, αποτυπώνουν την κατάσταση που διαμορφώθηκε στο νησί μετά από την τεράστια νεροποντή.
Πηγή: Parianostypos.gr
Συνέντευξη στον Δημ. Γκαρτζώνη
Η Αργυρώ Μπαρμπαρίγου, η δημοφιλέστερη Ελληνίδα σεφ, σε μία αποκλειστική συνέντευξη στη “δημοκρατική” μιλά για το ρόλο της Πρέσβειρας που ανέλαβε κατά τη διαδικασία διεκδίκησης του τίτλου της Γαστρονομικής Περιφέρειας της Ευρώπης για το έτος 2019 και τονίζει ότι αυτή η διάκριση της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου είναι ένα τεράστιο όπλο στα χέρια των Ελλήνων. Η ίδια, γέννημα θρέμμα της Πάρου, δηλώνει υπερήφανη που είναι νησιώτισσα σημειώνοντας ότι η σοφία της Αιγιακής κουζίνας είναι η κινητήριος δύναμή της, καθώς όλες οι συνταγές κρύβουν μέσα τους ζωή!
• Κυρία Μπαρμπαρίγου ως πρέσβειρα της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου κατά τη διαδικασία διεκδίκησης του τίτλου της Γαστρονομικής Περιφέρειας της Ευρώπης το έτος 2019, συμβάλατε και εσείς στην επιτυχή έκβαση αυτής της προσπάθειας. Πόσο σημαντική είναι αυτή η εμπειρία και η διάκριση για εσάς;
Πρώτα και πάνω από όλα είμαι περήφανη που είμαι νησιώτισσα και πάντα αναζητώ τον τρόπο για να μοιράζομαι αυτό το συναίσθημά μου με όσο περισσότερο κόσμο μπορώ. Η πρόταση της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου για να είμαι εγώ η Πρέσβειρα της διεκδίκησης αυτού του σημαντικού, για όλους τους Έλληνες και όχι μόνο τους νησιώτες, τίτλου, ισχυροποίησε αυτό που πάντα πίστευα: όταν δουλεύουμε όλοι μαζί, με όραμα και κοινό στόχο κάτω από την ομπρέλα ενός φορέα που σοβαρολογεί σε όσα λέει και δεν εξαγγέλει μόνο, κατακτάμε την κορυφή!
• Πώς ήταν η συνεργασία σας με την ομάδα της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου που διεκδίκησε τον τίτλο και ποιος ο ρόλος σας στο εξής;
Οι άνθρωποι που αποτελούν την ομάδα αυτής της προσπάθειας είναι καταρτισμένοι, καλλιεργημένοι, δεν μένουν σε παλιές μεθόδους αλλά αναζητούν το καινούριο που μπορεί να αγγίξει την πλειοψηφία, προετοιμάζονται, αγωνίζονται με καθαρά μέσα και στο κέντρο όλων έχουν την πρόοδο του τόπου. Είναι υπέροχο να μοιράζεσαι εμπειρίες με μία ομάδα ανθρώπων που ο τελικός στόχος των πράξεών τους είναι το γενικό καλό. Αγαπώ και πιστεύω στην οικογένεια και αυτή η ομάδα δούλεψε ως οικογένεια. Κι όπως κάθε οικογένεια έχει την κεφαλή της, έτσι συμβαίνει κι εδώ: ο περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου, ο Γιώργος Χατζημάρκος, ενέπνευσε, αγκάλιασε, ανέδειξε τις δυνατότητες του καθενός από την ομάδα, άκουσε τις ανάγκες του τόπου και ρίχτηκε στη μάχη για να γίνει η δική μας οικογένεια η καλύτερη και να το αναγνωρίσουν όλοι!
Ο δικός μου ρόλος, που στην πορεία μέχρι την επιτυχία μοιάζει να είναι το υλικό που «δένει» τη συνταγή, είναι υπέροχος. Η ανάδειξη των Αιγιακών προϊόντων, της Αιγιακής κουζίνας, της Αιγιακής διατροφής, της σοφίας των νησιών μας στην καθημερινότητα και η προβολή όλων αυτών σε διεθνές επίπεδο έρχονται στα χέρια μου, και σε συνεργασία με την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, φιλοδοξούμε να φτιάξουμε το υλικό για τις «ενέσεις» που χρειάζονται για αυτή την περίφημη ανάπτυξη που όλοι αναζητούμε και έχουμε ανάγκη.
• Πενήντα διαφορετικά νησιά, με πενήντα διαφορετικές πολιτισμικές ιδιαιτερότητες και παραδόσεις, αποτελούν τον συνδυασμό της γαστρονομικής κουλτούρας της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου. Πιστεύετε ότι με τη διάκριση αυτή θα αναδειχθεί ο πλούτος της γαστρονομικής παράδοσης των Κυκλάδων και της Δωδεκανήσου; Παράλληλα μπορεί η γαστρονομία να αποτελέσει όχημα εξωστρέφειας και να συνδεθεί με τον τουρισμό και τον πολιτισμό;
Πενήντα διαφορετικά και ισάξια οχήματα που μπορούν να φτάσουν σε όλο τον κόσμο, γεμάτα με τον πλούτο των Κυκλάδων και των Δωδεκανήσων. Αυτή η διάκριση είναι ένα τεράστιο όπλο στα χέρια των Ελλήνων. Και, ναι, αυτή η διάκριση μπορεί να ταξιδέψει τον πλούτο μας, που είναι πραγματικός και δεν μπορεί κανένας να μας τον στερήσει, σε όλο τον κόσμο. Η γαστρονομία χρησιμοποιείται ως όπλο από χώρες αναπτυγμένες για να δουν τα ταμεία να γεμίζουν, να δημιουργούνται θέσεις εργασίας, να δένει τους επισκέπτες με τον τόπο γιατί μέσα από το φαγητό και τα προϊόντα οι άνθρωποι φορτίζονται θετικά, όταν αυτά βέβαια έχουν την ποιότητα και τη μοναδικότητα που χαρακτηρίζει και τα νησιά μας. Στο πέρασμα των αιώνων μπορούμε να παρατηρήσουμε το άρρηκτο δέσιμο της γαστρονομίας με τον πολιτισμό, όπως και το ότι η γαστρονομία έχει την ικανότητα να προχωράει πολλά βήματα μπροστά και να μετατρέπεται σε έργο Τέχνης και σφραγίδα εποχής.
• Τι είναι αυτό που πιστεύετε ότι αναζητούν οι ξένοι επισκέπτες των νησιών μας και σε γαστρονομικό επίπεδο;
Το αυθεντικό, το ανεπιτήδευτο και την εμπειρία να ζήσουν τη δημιουργία όλων όσων γεύονται από τους πραγματικούς δημιουργούς. Οι τουρίστες λατρεύουν να βλέπουν την πρώτη ύλη στην αρχική της μορφή και τον τρόπο που χρησιμοποιείται για να κάνουν οι δημιουργοί τα νόστιμα θαύματά τους. Το φαγητό γεμίζει και την ψυχή και όταν γίνεται με συστατικά τη σοφία, τη γνώση και την αλήθεια των ανθρώπων είναι αήττητο!
• Κατάγεστε από το πανέμορφο κυκλαδίτικο νησί της Πάρου. Είστε μία πετυχημένη σεφ, και σε όλη σας την πορεία προβάλλετε την κουζίνα του τόπου σας. Πόσο καλά γνωρίζετε την κουζίνα της Δωδεκανήσου, ποιες συνταγές ξεχωρίζετε;
Η κουζίνα αυτή με έθρεψε, με μεγάλωσε, με γαλούχησε, με γέμισε εικόνες, μυρωδιές, μου δημιούργησε μνήμες που έφτιαξαν τον χαρακτήρα μου και μαλακώνουν τη ψυχή μου όταν δυσκολεύομαι. Αυτή την κουζίνα την κουβαλάω μέσα μου και με εμπνέει καθημερινά. Αυτή η κουζίνα μου έμαθε τι σημαίνει προσφορά και σεβασμός στη ζωή. Οι γενιές της οικογένειάς μου παραμένουν ζωντανές μέσα από αυτή την κουζίνα και με κρατούν σταθερά δεμένη με αξίες και ιδανικά.
Τα όσπρια του κάθε νησιού, ο τρόπος μαγειρέματος των λαχανικών της εποχής, ακόμα και για τα άγρια σπαράγγια που τα βρίσκουμε λίγες μέρες το χρόνο, είναι ανάμεσα σε αυτά που δεν μπορώ να μην αναφέρω. Μπορείτε να αντιληφθείτε ότι με τα υλικά που έχουν τα νησιά, που δεν είναι τεράστιος ο αριθμός τους, οι νοικοκυρές δημιουργούν μία τεράστια «βιβλιοθήκη» συνταγών, παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές; Αυτό που είναι κινητήριος δύναμη της Αιγιακής κουζίνας είναι η σοφία της. Όλες οι συνταγές είναι ξεχωριστές, γιατί κρύβουν μέσα τους ζωή.
• Η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου έχει ήδη κατοχυρώσει 11 από τα 108 προϊόντα ΠΟΠ πανελλαδικά, ενώ διαθέτει το 1/4 των αυτόφυτων βοτάνων που έχουν καταγραφεί παγκοσμίως. Αν σας ρωτούσα να επιλέξετε πέντε μόνο τοπικά προϊόντα από τις Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα, ποια θα ήταν αυτά, με ιδιαίτερη σημασία του κάθε τόπου;
Όλα τα προϊόντα έχουν την ίδια αξία, το ίδιο μέγεθος στα μάτια και την κουζίνα μου. Όλα έχουν ιδιαίτερη σημασία και χρήση. Όλα τα προϊόντα είναι μοναδικά και αξιοποιήσιμα στο έπακρο, ικανά να κάνουν τα νησιά μας να κατακτήσουν την κορυφή. Ό,τι βγάζει η γη μας, ό,τι παράγεται από τους ανθρώπους, είναι μοναδικό και δεν μπαίνει σε λίστες, ούτε συγκρίνεται με κάποιο άλλο.
• Κλείνοντας, κυρία Μπαρμπαρίγου, θα ήθελα να μου απαντήσετε αν πιστεύετε ότι στην εποχή μας παραμένουμε πιστοί στις γαστρονομικές μας παραδόσεις, στις συνταγές και γεύσεις που έχουμε μάθει από παιδιά ή αν τείνουμε να υιοθετούμε ξενόφερτες συνήθειες. Πώς μπορούμε στην εποχή της ταχύτητας και της τεχνολογίας να μη χάσουμε επαφή με τις παραδοσιακές γαστρονομικές μας συνήθειες;
Στον τομέα της γαστρονομίας δημιουργούνται σε παγκόσμιο επίπεδο διάφορες μόδες. Οι μόδες δημιουργούνται για να υπάρχει κατανάλωση και να πιστέψουν οι άνθρωποι ότι κάτι καινούριο δημιουργήθηκε για αυτούς. Κοιτάξτε λοιπόν, τι συμβαίνει: την ώρα που οι μόδες τελειώνουν, όλοι τρέχουν στην καρδιά, την παράδοση. Όλοι θέλουν να γευτούν το αυθεντικό, το απείραχτο. Δείτε τι γίνεται τα τελευταία χρόνια με το λεγόμενο slow cooking, το αργό μαγείρεμα, που το χρησιμοποιούν για να δείξουν σε παγκόσμιο επίπεδο ότι το φαγητό τους, τους νοιάζει και δίνουν στον κόσμο το καλύτερο. Το αργό μαγείρεμα είναι αυτό που έκαναν οι προγιαγιάδες μας, οι γιαγιάδες και οι μητέρες μας. Είναι αυτό που έχει περάσει σε εμάς και αυτό κάνουμε τις μέρες που παίρνουμε ανάσα από τη σκληρή καθημερινότητα. Το φαγητό στα ελληνικά σπίτια είναι πάντα ασύγκριτο όταν το αποκαλούμε «λουκούμι». Και το «λουκούμι» γίνεται με το νοιάξιμο για αυτό που μαγειρεύεις και με τον τρόπο που το μαγειρεύεις, έχοντας πάντα την επαφή με την παράδοση. Κι εμείς , εδώ στην Ελλάδα, πρέπει να μαθαίνουμε στις νέες γενιές ότι η παράδοση είναι αρωγός και όχι δεσμοφύλακας.
Δεκαέξι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το ναυάγιο του «Εξπρές Σάμινα», στα ανοιχτά της Πάρου, με τους 81 νεκρούς.
Στις 26 Σεπτεμβρίου του 2000 το μοιραίο πλοίο εκτελούσε την ακτοπλοϊκή γραμμή Πειραιάς – Πάρος – Νάξος – Ικαρία – Σάμος – Πάτμος, με τελικό προορισμό τους Λειψούς. Το βράδυ της 26ης Σεπτεμβρίου του 2000 το «Εξπρές Σάμινα» αναχωρεί από τον λιμένα του Πειραιά με 533 άτομα, από τα οποία τα 472 ήταν επιβάτες και τα υπόλοιπα 61 το πλήρωμα.
Περί ώρα 22.12 ενώ το πλοίο πλησιάζει να προσεγγίσει τον λιμένα της Παροικιάς (πρωτεύουσα-χώρα) της Πάρου, με ανέμους 8 μποφόρ, 2 μίλια ανοικτά της Πάρου, προσκρούει με ταχύτητα 18 κόμβων, στις νησίδες «Πόρτες Πάρου» με συνέπεια το πλοίο να υποστεί ρήγμα στα δεξιά ύφαλά του, μήκους περίπου τριών μέτρων, στη βάση του δεξιού πτερυγίου ευστάθειας, το νερό να κατακλύσει το μηχανοστάσιο του πλοίου, παίρνοντας γρήγορα κλίση προς τα δεξιά και μετά 25 λεπτά να βυθιστεί.
Η δίκη
Η δίκη για το ναυάγιο του «Εξπρές Σάμινα» άρχισε στις 27 Μαΐου του 2005 στο τριμελές εφετείο κακουργημάτων Πειραιώς και στις 27 Φεβρουαρίου του 2006 βγήκε η ετυμηγορία. Το δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το πλοίο ήταν αξιόπλοο, ότι οι βάρκες ήταν σε καλή κατάσταση κι ότι η πρόσκρουση οφειλόταν σε κακή διακυβέρνηση κυρίως από τον υποπλοίαρχο, ενώ η γρήγορη βύθιση αποδόθηκε στο γεγονός ότι δεν ήταν κλειστές οι υδατοστεγείς θύρες. Επιβλήθηκαν ποινές φυλάκισης στον πλοίαρχο, τον υποπλοίαρχο, τον ύπαρχο, στον Α’ Μηχανικό και τον ασυρματιστή.
Ο πλοίαρχος Βασίλης Γιαννακής καταδικάσθηκε πρωτόδικα σε ποινή φυλάκισης 16 χρόνων, ενός μήνα και 15 ημερών ενώ η ποινή αργότερα μειώθηκε σε 11 χρόνια, 11 μήνες και 25 ημέρες. Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου το 2010 μείωσε την ποινή του, ενώ είχε ήδη αποφυλακιστεί, σε 5 έτη και 6 μήνες για διατάραξη μόνο της ασφάλειας της υδάτινης συγκοινωνίας και για τα πλημμελήματα του ναυαγίου από αμέλεια και της μη αυτοπρόσωπης διεύθυνσης πλοίου, με σκοπό οποιασδήποτε ποινικής δίωξης στο μέλλον έχοντας το δικαίωμα να στραφεί κατά του Δημοσίου για την αξίωση αποζημίωσης.
Ο υποπλοίαρχος Αναστάσιος Ψυχογιός καταδικάσθηκε πρωτόδικα σε κάθειρξη 19 χρόνων, ενός μήνα και 15 ημερών και αργότερα μειώθηκε σε 12 χρόνια, 9 μήνες και 25 ημέρες.
Ο ύπαρχος Γιώργος Τριαντάφυλλος καταδικάσθηκε πρωτόδικα σε ποινή φυλάκισης 8 χρόνων, 9 μηνών και 28 ημερών που αργότερα μειώθηκε σε 5 χρόνια και 28 ημέρες (εξαγοράσιμη).
Ο Α’ μηχανικός Γεράσιμος Σκιαδαρέσης καταδικάσθηκε σε ποινή φυλάκισης πρωτόδικα 8 χρόνων, 6 μηνών και 28 ημερών και αργότερα η ποινή μειώθηκε σε 7 χρόνια, πέντε μήνες και 28 ημέρες (εξαγοράσιμη).
Ο ασυρματιστής Δημήτρης Τσούμας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε φυλάκιση 15 μηνών, με 3ετή αναστολή, ενώ αργότερα μειώθηκε σε 10 μήνες με τριετή αναστολή.
Η συγκλονιστική επιστολή
Δύο χρόνια πριν είχε δει το φως της δημοσιότητας από το singleparent.gr μία επιστολή αποχαιρετισμός επιβάτιδας στο μοιραίο πλοίο που έχασε τον άνδρα της. Διαβάστε την συγκλονιστική της εξομολόγηση.
«Με λένε Θέμις και θα ήθελα να διηγηθώ την ιστορία μου, πώς έχασα τον άνθρωπό μου στο ναυάγιο του Σάμινα στη Πάρο, πρίν από 14 χρόνια (το κείμενο γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 2014).
Με τον άντρα μου ήμασταν ένα χρόνο παντρεμένοι και ο γιος μας ήταν 3 μηνών τότε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη φρίκη που έζησα, το ναυάγιο, τα πτώματα που περνούσαν από μπροστά μου, τα ουρλιαχτά και τις φωνές, το σκοτάδι και τα κύματα, το παιδί μου που πάλευα με νύχια και με δόντια να κρατήσω στην επιφάνεια ώσπου πέρασε ένας ψαράς, καλή του ώρα όπου και να΄ναι, και μας τράβηξε στη βάρκα του. Έκανα πολλά χρόνια ψυχοθεραπεία για να σταθώ στα πόδια μου και μέσα στην ατυχία μου, ευτυχώς το παιδί μου ήταν πολύ μικρό και δεν θυμάται τίποτα.
Τον άντρα μου όμως δεν θα τον ξεχάσω ποτέ…
Ήταν Σεπτέμβριος του 2000 όταν η κολλητή μου στην Αθήνα, βάφτιζε το αγοράκι της και αποφασίσαμε να πάμε οικογενειακώς. Πήγαμε, περάσαμε πολύ ωραία, είδαμε τους φίλους μας και αποφασίσαμε στην επιστροφή να ταξιδέψουμε βράδυ γιατί το παιδί ήταν πολύ μικρό και δεν θέλαμε να αναστατωθεί. Ήμασταν στη καμπίνα με τον άντρα μου και το μωρό, όταν θυμήθηκα πως είχα ξεχάσει το μπιμπερό του στο σαλόνι του καραβιού. Κρατούσα το παιδί μου στα χέρια και όπως μπήκα, το θυμήθηκα και γύρισα πίσω. Ακούσαμε έναν εκκωφαντικό θόρυβο και τα φώτα έσβησαν. Το καράβι πολύ γρήγορα πήρε κλίση. Παιδιά τσίριζαν, ο κόσμος έψαχνε τα σωσίβια και το πλήρωμα εξαφανισμένο. Έναν είδα μόνο και ούρλιαζα “Ο άντρας μου, πώς θα πάω να βρω τον άντρα μου”. Δεν ζήτησα σωσίβιο, δεν ζήτησα βοήθεια. Μόνο ο άντρας μου με ένοιαζε.
Προσπάθησα να πλησιάσω τις καμπίνες με το μωρό στην αγκαλιά. Ήταν αδύνατο. Όπως είχε γείρει το καράβι, οι πόρτες στις καμπίνες είχαν γίνει σαν ταβάνι και ο κόσμος που ήταν μέσα δεν μπορούσε να βγεί. Ένας κύριος με έσπρωξε στο κατάστρωμα. Μια κυρία κρατούσε 2 σωσίβια και έψαχνε τον άντρα της. Της ζήτησα το ένα είδε το μωρό και μου το έδωσε αλλά δεν πρόλαβα να το φορέσω. Ο κόσμος έκανε σαν τρελός, οι βάρκες δεν ξεκολλούσαν, παιδιά τσίριζαν και έκλαιγαν, άκουγα συνέχεια έναν κύριο να φωνάζει “Η γυναίκα μου, τα παιδιά μου, βοήθεια, η γυναίκα μου”. Κόσμος έπεφτε στη θάλασσα. Η βάρκα μπροστά μου δεν ξεκολλούσε και πάνω στον πανικό μου, κράτησα σφιχτά το γιο μου και έπεσα στο νερό…
Βρέθηκα στη θάλασσα, με το μωρό σχεδόν να πνίγεται από το νερό που ήπιε και από τα κύματα που έρχονταν. Από μπροστά μου περνούσαν πτώματα , βαλίτσες, παπούτσια, ρούχα. Πιάστηκα από μια μπάλα που πέρασε από μπροστά μου και έμεινα εκεί. Η καρδιά μου δεν χτυπούσε, δεν ανέπνεα. Ο άντρας μου. Άραγε να μπόρεσε να βγεί; Θεέ μου να μην περάσει πεθαμένος από μπροστά μου. Αυτό παρακαλούσα και όχι να σωθούμε. Ο γιος μου έκλαιγε στην αγκαλιά μου και τα χειλάκια του ήταν μελανά, κρύωνε και έτρεμε. Φοβήθηκα μην τον χάσω και άρχισα να φωνάζω βοήθεια. Το νερό με πήγαινε στα βράχια και εγώ έβαζα όλη μου τη δύναμη με το ένα χέρι να αλλάξω κατεύθυνση. Άρχισα να χάνω τις δυνάμεις μου όταν πέρασε ένας ψαράς που άκουσε τις φωνές μου και μας ανέβασε στη βάρκα του. Φύγαμε από το λιμάνι της Πάρου μια ευτυχισμένη οικογένεια και γυρίσαμε διαλυμένοι και μόνοι. Τον άντρα μου τον βρήκαν πολλές μέρες μετά, στο πάτο της θάλασσας…από τότε “πνίγηκα” και εγώ.
Μετά τα σαράντα πήρα το παιδί μου και φύγαμε από το νησί. Όλοι μου έλεγαν να μείνω να με βοηθήσουν οι γονείς του αλλά δεν με χωρούσε ο τόπος, δεν μπορούσα με τίποτα να μείνω και να βλέπω τα μέρη που γνωριστήκαμε και ερωτευτήκαμε. Γυρίσαμε στην Αθήνα και μας φιλοξένησε η κολλητή μου. Τους γονείς μου, τους έχασα μικρή και εκτός από τη θεία μου που με μεγάλωσε και είχε πεθάνει, δεν είχα κανέναν εκτός από τη φίλη μου. Μετά από ένα χρόνο βρήκα δουλειά και φύγαμε. Βρέθηκα από το σπιτάκι μας και την αυλή μας, τα γεράνια μας και τα γλέντια μας, μόνη με ένα μωρό που έκανε τα πρώτα του βήματα σε ένα άχαρο διαμέρισμα. Χωρίς τα γέλια μας, χωρίς την ευκαιρία να γνωρίσει και να ζήσει τον πατέρα του. Πολλές φορές σκέφτηκα να αφήσω το μωρό στη φίλη μου και να πέσω από τον 6ο. Μετά σκεφτόμουν πως δεν ήθελα το παιδί μου να μεγαλώσει χωρίς γονείς όπως εγώ και έκανα πίσω. 3 χρόνια μετά γύρισα στη Πάρο για να τον βαφτίσω στην εκκλησία που παντρευτήκαμε και του έδωσα το όνομα του μπαμπά του.
Έκανα 10 χρόνια να βγω από το κουτάκι που είχα φτιάξει, να πω ότι είμαι έτοιμη να γνωρίσω κόσμο. Η κολλητή μου όταν έκανε δεύτερο παιδί εξαφανίστηκε από τη ζωή μου σιγά σιγά κάτι που δεν κατάλαβα ποτέ. Δεν είχα κυριολεκτικά κανέναν πια και τα βράδια που έβαζα το παιδί μου για ύπνο, κοιτούσα τη φωτογραφία του άντρα μου και έκλαιγα. Γιατί με άφησες; Γιατί δεν βγήκες από τη καμπίνα; Που είσαι να σε δει ο γιος σου; Κάθε βράδυ τα ίδια ερωτήματα, τα ίδια κλάματα, η ίδια μοναξιά. Στέρεψα….
Θέλω να πω σε όλους τους μονογονείς να μην εγκαταλείπουν. Ο πόνος είναι αβάσταχτος ειδικά όταν χάνεις τον άνθρωπό σου τόσο άδικα. Όμως οφείλεις να συνεχίσεις για το παιδί σου. Να του δείξεις πως ήταν ο γονιός του, τι του άρεσε να κάνει, τί έλεγε, ποιές ήταν οι αγαπημένες του συνήθειες. Να γνωρίσει το παιδί σου τον γονιό του μέσα από σένα. Υπάρχουν Κυριακές που βάζω άλλο ένα πιάτο στο τραπέζι και λέω στο μικρό “Αυτό είναι για τον μπαμπά που θα καθόταν μαζί μας”. Η κίνηση και μόνο μου τρυπάει τη καρδιά αλλά θέλω να δείξω στο παιδί μου πως ο πατέρας του, παρ’ όλο που δεν ζει πια, είναι κοντά μας μέσα από εκείνον και μέσα από εμένα. Όσο για τη δική μου ζωή; Δεν θέλω να τη “ξαναφτιάξω” όπως λένε. Η δική μου ζωή δεν φτιάχνεται γιατί δεν υπάρχει. Χάθηκε μαζί του, στο πάτο της θάλασσας…
Καλές γιορτές εύχομαι σε όλο το κόσμο με υγεία. Σας ευχαριστώ που μου κρατάτε συντροφιά. Μα πιο πολύ ευχαριστώ εκείνο τον ψαρά που μας έσωσε τη ζωή. Θέμις».
Ο Ήρωας φαντάρος Βασίλης Ραχούτης
Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τον 19χρονο ήρωα Βασίλη Ραχούτης που πνίγηκε παλεύοντας με τα κύματα προσπαθώντας να σώσει συνανθρώπους του που κινδύνευαν. Προς τιμή του στην Φθιώτιδα υπάρχει και προτομή του γενναίου φαντάρου όπου και γίνεται κατάθεση στεφάνων στην μνήμη του.
eleftherostypos.gr