Στους ηγέτες της ΕΕ εναπόκειται η απόφαση για συμφωνία, μετά τις σημαντικές παραχωρήσεις της Ελλάδας στη διαπραγμάτευση, τονίζει ο Ελληνας πρωθυπουργός με άρθρο του στη γαλλική Le Monde με τίτλο «Η Ευρώπη βρίσκεται σε σταυροδρόμι».

Ο Αλέξης Τσίπρας τονίζει ότι η προσπάθεια επιβολής πολιτικών στις χώρες που είναι σε πρόγραμμα αντιστοιχεί με κατάργηση της Δημοκρατίας και τονίζει ότι πιθανή δημιουργία μίας Ευρώπης δύο ταχυτήτων θα απειλήσει την οικονομία σε όλο το Δυτικό Κόσμο.

Λίγες ώρες πριν τις επαφές που θα έχει με την Γερμανία καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ και τον Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, ο Ελληνας πρωθυπουργός στέλνει μήνυμα για το πολιτικό διακύβευμα της διαπραγμάτευσης μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών, τονίζοντας ότι η ευθύνη δεν βαρύνει τους θεσμούς που -πλην της Κομισιόν- δεν λογοδοτούν στους λαούς καθώς δεν είναι αιρετοί, αλλά στους ηγέτες των χωρών μελών της ΕΕ.

Να αποκαταστήσουμε την αλήθεια για την καθυστέρηση
«Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η ελληνική πλευρά δεν κάνει τίποτα για την επίτευξη συμφωνίας γιατί προσέρχεται στις διαπραγματεύσεις με αδιαλλαξία και χωρίς προτάσεις. Έχουν όμως έτσι τα πράγματα; ... Δεδομένης της ιστορικής στιγμής στην οποία ζούμε, όχι μόνο για το μέλλον της Ελλάδας αλλά και για εκείνο της Ευρώπης, θα ήθελα να αποκαταστήσω την αλήθεια και να ενημερώσω με τρόπο υπεύθυνο την ευρωπαϊκή και παγκόσμια κοινή γνώμη για τις προθέσεις και τις πραγματικές προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης», λέει ο κ.Τσίπρας.

«Πρέπει να πούμε τα πράγματα ως έχουν: εάν δεν έχει υπάρξει ακόμη συμφωνία με τους εταίρους, αυτό δεν οφείλεται στην δική μας αδιαλλαξία ούτε σε ακατανόητες προτάσεις της ελληνικής πλευράς. Οφείλεται στην εμμονή ορισμένων εκπροσώπων των θεσμών που επιμένουν σε παράλογες λύσεις και αδιαφορούν για το δημοκρατικό αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών στην Ελλάδα αλλά και για τη δημόσια αναγνώριση από τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς θεσμούς που εμφανίζονται έτοιμοι να δείξουν ευελιξία για να σεβαστούν το αποτέλεσμα της κάλπης», συνεχίζει, για να προσθέσει: «Μπορώ να συμπεράνω ότι το Ελληνικό ζήτημα δεν αφορά αποκλειστικά την Ελλάδα, αλλά είναι το θέμα που βρίσκεται στο κέντρο μιας σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο αντίθετες στρατηγικές για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης».

Κλειδί η Δημοκρατία και η ενότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας
«Η πρώτη είναι η εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στο πλαίσιο της ισότητας και της αλληλεγγύης μεταξύ των λαών και των πολιτών της. Εκείνοι που υποστηρίζουν αυτή τη στρατηγική θα πρέπει να θυμούνται ότι είναι απαράδεκτο να αναγκάσουν τη νέα ελληνική κυβέρνηση να εφαρμόσει τις ίδιες πολιτικές με την εκείνες που επιχείρησε η απερχόμενη κυβέρνηση και απέτυχε εντελώς. Διαφορετικά, θα πρέπει να αφαιρέσετε το δικαίωμα των εκλογών σε όλες τις χώρες που υπόκεινται σε πρόγραμμα λιτότητας. Θα πρέπει επίσης να δεχτούμε ότι οι πρωθυπουργοί και οι κυβερνήσεις κατόπιν απαίτησης από τους διεθνείς και ευρωπαϊκούς θεσμούς , ότι οι πολίτες θα στερούνται το δικαίωμά τους να ψηφίζουν μέχρι την ολοκλήρωση του προγράμματος. Πρέπει να έχουμε επίγνωση ότι αυτό θα ισοδυναμούσε με κατάργηση της δημοκρατίας στην Ευρώπη και την αρχή μιας απαράδεκτης ρήξης στο εσωτερικό της ΕΕ. Τέλος, όλα αυτά θα οδηγήσουν στη γέννηση ενός τεχνοκρατικού τέρατος και στην απομόνωσης της Ευρώπης και των βασικών αξιών της», προειδοποιεί ο κ.Τσίπρας.

«Η δεύτερη στρατηγική οδηγεί σε διαταραχή και διάσπαση της ζώνης του ευρώ και ως εκ τούτου της ΕΕ. Το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση θα ήταν η δημιουργία μιας ζώνης του ευρώ δύο ταχυτήτων, όπου ο πυρήνας θα επιβάλει σκληρούς κανόνες λιτότητας και προσαρμογής. Αυτός ο πυρήνας επιβάλλει επίσης την τοποθέτηση ενός υπερ-υπουργού Οικονομικών της ζώνης του ευρώ που θα απολαμβάνει τεράστια δύναμη και θα έχει το δικαίωμα να απορρίψει τους εθνικούς προϋπολογισμούς, ακόμη και των κυρίαρχων κρατών, τα οποία δεν συμμορφώνονται με τα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού».

Πρώτο θύμα όσων αντιδρούν η Ελλάδα
Ο Ελληνας πρωθυπουργός συνεχίζει λέγοντας ότι «για όλες τις χώρες που αρνούνται να υποκύψουν σε αυτή τη νέα δύναμη, η λύση είναι πολύ απλή: αυστηρή τιμωρία, υποχρεωτική λιτότητα, και, επιπλέον, περιορισμό κινήσεων των κεφαλαίων, πειθαρχικές κυρώσεις, πρόστιμα, ακόμη και τη δημιουργία ενός παράλληλου νομίσματος με το ευρώ. Αυτή τη νέα Ευρώπη επιδιώκουν να χτίσουν. Η Ελλάδα είναι το πρώτο θύμα. Ήδη παρουσιάζεται ως ένα κακό παράδειγμα στα άλλα κράτη και λαούς της Ευρώπης, ως ανυπάκουη, που δεν θα πρέπει να την ακολουθήσουν».

Τονίζει επίσης ότι «το βασικό πρόβλημα είναι ότι αυτή η δεύτερη στρατηγική συνεπάγεται μεγάλους κινδύνους και εκείνοι που τη στηρίζουν δεν φαίνεται να το καταλαβαίνουν αυτό. Αυτή η δεύτερη στρατηγική μπορεί να είναι η αρχή του τέλους, δεδομένου ότι αλλάζουν τη νομισματική πολιτική της ζώνης του ευρώ. Επιπλέον, εγκαινίασαν μια διαδικασία οικονομικής και πολιτικής αβεβαιότητας που θα μπορούσε επίσης να μετατρέψει σε βάθος χρόνου τις οικονομικές και πολιτικές ισορροπίες σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο».

«Σήμερα, η Ευρώπη βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Μετά από σημαντικές παραχωρήσεις από την ελληνική κυβέρνηση, η απόφαση εναπόκειται όχι πλέον στους θεσμούς που με εξαίρεση την Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν εκλέγονται και δεν είναι υπόλογοι στο λαό, αλλά στα χέρια των ηγετών της Ευρώπης», καταλήγει ο κ.Τσίπρας.

Ολόκληρο το άρθρο του Ελληνα πρωθυπουργού στη γαλλική εφημερίδα:

Στις 25 του περασμένου Γενάρη ο ελληνικός λαός πήρε μια γενναία απόφαση. Τόλμησε να αμφισβητήσει το μονόδρομο της σκληρής λιτότητας του μνημονίου και να επιδιώξει μια νέα συμφωνία. Μια νέα συμφωνία που επιτρέπει στην Ελλάδα να επιστρέψει στην ανάπτυξη εντός του ευρώ με ένα οικονομικό πρόγραμμα βιώσιμο, χωρίς τα λάθη του παρελθόντος.
Αυτά τα λάθη, άλλωστε, τα πλήρωσε ακριβά ο ελληνικός λαός, αφού μέσα σε πέντε χρόνια η ανεργία σκαρφάλωσε στο 28% (60% για τους νέους), το μέσο εισόδημα μειώθηκε κατά 40%, ενώ η Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, έγινε η χώρα της Ε.Ε. με τον υψηλότερο δείκτη κοινωνικής ανισότητας.

Και το χειρότερο: Το πρόγραμμα αυτό, παρά τα βαρύτατα πλήγματα στον κοινωνικό ιστό, δεν κατάφερε την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε από το 124% στο 180% του ΑΕΠ, η ελληνική οικονομία -παρά τις βαριές θυσίες του λαού της- παραμένει εγκλωβισμένη σε ένα κλίμα διαρκούς αβεβαιότητας, που γεννούν οι ανέφικτοι στόχοι δημοσιονομικής εξισορρόπησης που την υποχρεώνουν να πορεύεται σε έναν φαύλο κύκλο λιτότητας και ύφεσης.

Βασικός στόχος της νέας ελληνικής κυβέρνησης τους τελευταίους τέσσερις μήνες είναι να δοθεί τέλος σε αυτό τον φαύλο κύκλο, τέλος σε αυτή την αβεβαιότητα. Μια αμοιβαία επωφελής συμφωνία που θέτει ρεαλιστικούς στόχους πλεονασμάτων, ενώ ταυτόχρονα επαναφέρει την ατζέντα της ανάπτυξης και των επενδύσεων, μια οριστική λύση στο ελληνικό ζήτημα, είναι σήμερα πιο ώριμη και πιο αναγκαία από ποτέ.

Μια τέτοια συμφωνία, εξάλλου, θα σημάνει και το τέλος της ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης που ξέσπασε επτά χρόνια πριν, κλείνοντας τον κύκλο της αβεβαιότητας για την Ευρωζώνη.

Σήμερα η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα να πάρει αποφάσεις που θα πυροδοτήσουν μια ραγδαία ανάκαμψη της ελληνικής και της ευρωπαϊκής οικονομίας, δίνοντας τέλος στα σενάρια περί Grexit, που εμποδίζουν μια μακροπρόθεσμη σταθεροποίηση της ευρωπαϊκής οικονομίας και μπορούν ανά πάσα στιγμή να κλονίσουν την εμπιστοσύνη, τόσο των πολιτών όσο και των επενδυτών στο κοινό μας νόμισμα.

Λένε, όμως, πολλοί ότι η ελληνική πλευρά δεν βοηθάει σ' αυτή τη κατεύθυνση γιατί προσέρχεται στις διαπραγματεύσεις αδιάλλακτη και χωρίς προτάσεις.
Είναι πράγματι έτσι;

Επειδή οι στιγμές είναι κρίσιμες, ίσως και ιστορικές, όχι μόνο για το μέλλον της Ελλάδας αλλά και για την πορεία της Ευρώπης, θα ήθελα με τη σημερινή μου παρέμβαση να αποκαταστήσω την αλήθεια και να ενημερώσω υπεύθυνα την παγκόσμια κοινή γνώμη για τις πραγματικές προθέσεις και θέσεις της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Η ελληνική κυβέρνηση, στη βάση της απόφασης του Eurogroup της 20ης του Φλεβάρη, έχει καταθέσει ένα ευρύτατο πακέτο μεταρρυθμιστικών προτάσεων, με στόχο μια συμφωνία που θα συνδυάζει τόσο το σεβασμό στην ετυμηγορία του ελληνικού λαού όσο, όμως, και το σεβασμό στους κανόνες και τις αποφάσεις που διέπουν τη λειτουργία της Ευρωζώνης.

Βασική κατεύθυνση των προτάσεών μας είναι η δέσμευση σε χαμηλότερα -και ως εκ τούτου εφικτά- πρωτογενή πλεονάσματα το 2015 και το 2016 και σε υψηλότερα για τα επόμενα χρόνια, δεδομένου ότι προσδοκούμε ανάλογη αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
Εξίσου βασικό σημείο των προτάσεών μας είναι η δέσμευση για αύξηση των δημοσίων εσόδων, μέσω, όμως, αναδιανομής των βαρών από τα χαμηλά και μεσαία στα υψηλά εισοδήματα, που μέχρι σήμερα απέφευγαν να πληρώσουν το δικό τους μερίδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης, καθώς στη χώρα μου προστατεύτηκαν αποτελεσματικά, τόσο από την πολιτική ελίτ, όσο και από τα «στραβά μάτια» της τρόικα.

Από την πρώτη στιγμή της νέας διακυβέρνησης, άλλωστε, δείξαμε αυτές τις προθέσεις και την αποφασιστικότητά μας, νομοθετώντας συγκεκριμένη ρύθμιση που αντιμετωπίζει την απάτη των τριγωνικών συναλλαγών, εντατικοποιώντας τους τελωνειακούς και φορολογικούς ελέγχους, ώστε να περιορίσουμε ουσιαστικά το λαθρεμπόριο και τη φοροδιαφυγή.

Για πρώτη φορά μετά από χρόνια καταλογίσαμε τα οφειλόμενα χρέη των ιδιοκτητών των μέσων ενημέρωσης προς το ελληνικό δημόσιο.

Η αλλαγή κλίματος στη χώρα είναι σαφής και αποδεικνύεται από το γεγονός ότι και τα δικαστήρια επιταχύνουν το έργο τους για την απονομή δικαιοσύνης σε υποθέσεις μεγάλης φοροδιαφυγής. Οι ολιγάρχες, με άλλα λόγια, που είχαν συνηθίσει στην προστασία του πολιτικού συστήματος έχουν, πλέον, πολλούς λόγους να χάνουν τον ύπνο τους.

Δεν είναι, όμως, μόνο οι βασικές κατευθύνσεις, αλλά και οι εξειδικευμένες προτάσεις που έχουμε καταθέσει στο πλαίσιο των συζητήσεων με τους θεσμούς που έχουν καλύψει ένα τεράστιο μέρος της απόστασης που μας χώριζε πριν από μερικούς μήνες. Συγκεκριμένα, η ελληνική πλευρά έχει αποδεχθεί την υλοποίηση σειράς θεσμικών μεταρρυθμίσεων, όπως η ενίσχυση της ανεξαρτησίας της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων (ΓΓΔΕ) και της Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), παρεμβάσεις για την επιτάχυνση της απονομής δικαιοσύνης αλλά και παρεμβάσεις στις αγορές προϊόντων ώστε να αρθούν στρεβλώσεις και προνόμια.
Επίσης, παρά την κάθετη αντίθεσή μας στο μοντέλο ιδιωτικοποιήσεων που προωθείται από τους θεσμούς, γιατί δεν δημιουργεί αναπτυξιακή προοπτική και δεν μεταφέρει πόρους στην πραγματική οικονομία, αλλά στο, ούτως ή άλλως, μη βιώσιμο χρέος, αποδεχθήκαμε να ολοκληρώσουμε, με κάποιες μικρές τροποποιήσεις, το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων, αποδεικνύοντας έμπρακτα την διάθεσή μας για βήματα προσέγγισης.
Συμφωνήσαμε, επίσης, να υλοποιήσουμε μια μεγάλη μεταρρύθμιση στο ΦΠΑ απλοποιώντας το σύστημα και ενισχύοντας την αναδιανεμητική διάσταση του φόρου, ώστε να επιτύχουμε αύξηση τόσο της εισπραξιμότητας όσο και των εσόδων.

Καταθέσαμε συγκεκριμένες προτάσεις μέτρων που θα επιφέρουν περαιτέρω αύξηση των εσόδων: Έκτακτη εισφορά στα πολύ υψηλά κέρδη, φόρο στο ηλεκτρονικό στοίχημα, εντατικοποίηση των ελέγχων των μεγαλοκαταθετών / φοροφυγάδων, μέτρα για την είσπραξη ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το δημόσιο, ειδικό φόρο πολυτελείας, διαγωνισμό για τις ραδιοτηλεοπτικές άδειες τις οποίες η τρόικα ξέχασε συμπτωματικά επί πενταετία και άλλα.
Τα μέτρα αυτά όχι μόνο αυξάνουν τα έσοδα, αλλά ταυτόχρονα δεν δημιουργούν υφεσιακό αποτέλεσμα, αφού δεν μειώνουν ακόμη περισσότερο την ενεργό ζήτηση και δεν προσθέτουν περισσότερα βάρη στα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα.

Συμφωνήσαμε, επιπλέον, να υλοποιήσουμε μια μεγάλη μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό σύστημα. Με την ενοποίηση ταμείων και την κατάργηση διατάξεων που κακώς επιτρέπουν τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, γεγονός που αυξάνει το πραγματικό όριο συνταξιοδότησης. Και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι οι απώλειες των ασφαλιστικών ταμείων που έχουν δημιουργήσει το μεσοπρόθεσμο πρόβλημα βιωσιμότητάς τους, οφείλονται κατά κύριο λόγο σε πολιτικές επιλογές για τις οποίες σοβαρότατη ευθύνη φέρουν τόσο οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις όσο και κυρίως η τρόικα (μείωση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων κατά 25 δισ. ευρώ μέσω του PSI αλλά και υψηλότατη ανεργία που οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στο ακραίο πρόγραμμα λιτότητας που εφαρμόζεται στη χώρα από το 2010).

Τέλος, και παρά τη δέσμευσή μας προς τους εργαζόμενους να αποκαταστήσουμε άμεσα την ευρωπαϊκή νομιμότητα στην αγορά εργασίας που αποδιαρθρώθηκε πλήρως την τελευταία πενταετία υπό το πρόσχημα της ανταγωνιστικότητας, αποδεχθήκαμε να υλοποιήσουμε την εργασιακή μεταρρύθμιση μόνο μετά από διαβούλευση με τον ILO, που ήδη έχει τοποθετηθεί θετικά στις προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης.

Με δεδομένα τα παραπάνω εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί αυτή η επιμονή σε μονότονες δηλώσεις θεσμικών αξιωματούχων ότι η Ελλάδα δεν καταθέτει προτάσεις; Ποιον σκοπό εξυπηρετεί αυτή η παρατεταμένη στάση ρευστότητας προς την Ελληνική οικονομία, τη στιγμή μάλιστα που η Ελλάδα έχει αποδείξει ότι θέλει να σεβαστεί τις εξωτερικές της υποχρεώσεις, πληρώνοντας από τον Αύγουστο του 2014 περισσότερα από 17 δισ. ευρώ σε τόκους και χρεολύσια (περίπου 10% του ΑΕΠ της) χωρίς καμία απολύτως εξωτερική χρηματοδότηση; Και, τέλος, ποια η σκοπιμότητα των συντονισμένων διαρροών ότι δεν είμαστε κοντά σε μια συμφωνία που θα βάλει ένα τέλος στην πανευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομική και πολιτική αβεβαιότητα που συντηρείται εξαιτίας του ελληνικού ζητήματος;

Η ανεπίσημη απάντηση από την μεριά ορισμένων είναι ότι δεν είμαστε κοντά σε συμφωνία επειδή η ελληνική πλευρά εμμένει στις θέσεις της για την αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και αρνείται να προχωρήσει στην περαιτέρω μείωση των συντάξεων.
Οφείλω, λοιπόν, ορισμένες διευκρινήσεις.

Σ' ό,τι αφορά το πρώτο ζήτημα, η θέση της ελληνικής πλευράς είναι ότι δεν είναι δυνατόν η νομοθεσία προστασίας των εργαζομένων στην Ελλάδα να μην ανταποκρίνεται στα ευρωπαϊκά στάνταρ ή, πολύ περισσότερο, να παραβιάζει κατάφωρα την ίδια την ευρωπαϊκή εργατική νομοθεσία. Αυτό που ζητάμε δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτά που ισχύουν σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης. Και γι' αυτό άλλωστε, πρόσφατα, προχώρησα και σε κοινή δήλωση για το θέμα με τον Πρόεδρο Ζ. Κλ. Γιούνγκερ.

Σ' ό,τι αφορά το δεύτερο ζήτημα, αυτό των συντάξεων, η θέση της ελληνικής κυβέρνησης είναι απολύτως τεκμηριωμένη και λογική. Στην Ελλάδα οι συντάξεις έχουν μειωθεί σωρευτικά στα χρόνια του μνημονίου από 20% μέχρι και 48%, ενώ αυτή τη στιγμή το 44,5% των συνταξιούχων παίρνουν σύνταξη κάτω από το σταθερό όριο της σχετικής φτώχειας, ενώ και ένα ποσοστό, περίπου 23,1% των συνταξιούχων, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, ζει σε κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού.

Είναι, λοιπόν, προφανές ότι αυτή η εικόνα, αποτέλεσμα της μνημονιακής πολιτικής, δεν μπορεί να γίνει ανεκτή όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα.

Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομά τους.

Η μη επίτευξη συμφωνίας, μέχρι στιγμής, δεν οφείλεται σε μια υποτιθέμενη άτεγκτη, αδιάλλακτη και ακατανόητη στάση της Ελλάδας. Αλλά στην επιμονή ορισμένων θεσμικών παραγόντων να καταθέτουν προτάσεις παράλογες και να δείχνουν παντελή αδιαφορία τόσο στην πρόσφατη δημοκρατική επιλογή του ελληνικού λαού, όσο και στη δημόσια παραδοχή και των τριών θεσμών ότι θα υπάρξει η αναγκαία ευελιξία, ώστε να γίνει σεβαστή η λαϊκή ετυμηγορία.
Για ποιο λόγο όμως αυτή η επιμονή ;

Μια πρώτη αβίαστη σκέψη θα ήταν ότι η επιμονή οφείλεται στην επιθυμία ορισμένων να μη παραδεχθούν τα λάθη τους και να επιβεβαιώσουν εαυτούς παραγνωρίζοντας την αποτυχία τους. Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε τη δημόσια παραδοχή, πριν από λίγα χρόνια, του ΔΝΤ ότι έσφαλε στον υπολογισμό της ύφεσης που θα προκαλούσε το μνημονιακό πρόγραμμα. Ωστόσο θεωρώ ότι αυτή είναι μια ρηχή προσέγγιση. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι το μέλλον της Ευρώπης εξαρτάται από το πείσμα ή την εμμονή κάποιων παραγόντων.

Καταλήγω, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι το ζήτημα της Ελλάδας δεν αφορά αποκλειστικά την Ελλάδα, αλλά αποτελεί το επίκεντρο της σύγκρουσης δύο εκ διαμέτρου αντίθετων στρατηγικών για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Η πρώτη στρατηγική επιδιώκει την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης σε ένα πλαίσιο ισότητας και αλληλεγγύης μεταξύ των λαών και των πολιτών της. Οι υπέρμαχοι αυτής της στρατηγικής ξεκινούν από το δεδομένο ότι δεν είναι δυνατόν να ζητείται από την νέα ελληνική κυβέρνηση να κάνει τα ίδια με την προηγούμενη –η οποία, δεν πρέπει να ξεχνάμε, απέτυχε παταγωδώς. Και ξεκινούν από αυτό το δεδομένο, γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να καταργήσουμε τις εκλογές σε όσες χώρες βρίσκονται σε πρόγραμμα. Να αποδεχτούμε, δηλαδή, να διορίζονται οι υπουργοί και οι πρωθυπουργοί από τους θεσμούς και οι πολίτες να αποστερούνται από το δικαίωμα του εκλέγειν μέχρι την ολοκλήρωση του προγράμματος.

Καταλαβαίνουν ότι κάτι τέτοιο σημαίνει την ολοκληρωτική κατάργηση της δημοκρατίας στην Ευρώπη, το τέλος κάθε προσχήματος και την αρχή μιας διάσπασης και ενός απαράδεκτου διχασμού της Ενωμένης Ευρώπης. Σημαίνει εν τέλει την αρχή για την δημιουργία ενός τεχνοκρατικού τερατουργήματος, που θα οδηγήσει σε μια Ευρώπη εντελώς ξένη προς τις ιδρυτικές της αξίες.

Η δεύτερη στρατηγική επιδιώκει ακριβώς αυτό: Τη διάσπαση και τον διχασμό της Ευρωζώνης και συνακόλουθα της Ε.Ε.
Πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η δημιουργία μιας Ευρωζώνης δύο ταχυτήτων, όπου ο σκληρός πυρήνας θα θέτει σκληρούς κανόνες λιτότητας και προσαρμογής και θα διορίζει έναν Υπερυπουργό Οικονομικών της Ευρωζώνης με απεριόριστη εξουσία, με τη δυνατότητα δηλαδή να απορρίπτει ακόμη και προϋπολογισμούς κυρίαρχων κρατών που δεν ευθυγραμμίζονται με τα δόγματα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού.

Για όσες χώρες δε αρνούνται να υποκύψουν στην νέα εξουσία η λύση θα είναι απλή: Σκληρή τιμωρία. Υποχρεωτική λιτότητα. Και, ακόμη περισσότερο, περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, πειθαρχικές κυρώσεις, πρόστιμα, ακόμη και παράλληλο νόμισμα. Έτσι οικοδομείται η νέα ευρωπαϊκή εξουσία με πρώτο θύμα την Ελλάδα η οποία στο μυαλό αρκετών αποτελεί χρυσή ευκαιρία παραδειγματισμού για όλους τους υποψήφιους απείθαρχους.

Το πρόβλημα, όμως, που δεν φαίνεται να λαμβάνει υπόψη της η δεύτερη αυτή στρατηγική είναι το υψηλό ρίσκο που επωμίζεται και τους τεράστιους κινδύνους που εγκυμονεί. Διότι όχι μόνο διακινδυνεύει να αποτελέσει την αρχή του τέλους για το εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης, μετατρέποντας την ευρωζώνη από νομισματική ένωση σε ζώνη συναλλαγματικών ισοτιμιών, αλλά επίσης πυροδοτεί και μια διαδικασία οικονομικής και πολιτικής αβεβαιότητας που είναι πολύ πιθανό να μετασχηματίσει πλήρως τις οικονομικές και πολιτικές ισορροπίες σε ολόκληρη τη Δύση.

Η Ευρώπη, λοιπόν, βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Μετά από τις σοβαρές παραχωρήσεις της ελληνικής κυβέρνησης η απόφαση είναι στα χέρια όχι των θεσμών που άλλωστε -με εξαίρεση την Ευρωπαϊκή Επιτροπή- δεν εκλέγονται και δεν λογοδοτούν στους λαούς, αλλά στα χέρια των ηγετών της Ευρώπης.
Ποια στρατηγική θα επικρατήσει; Εκείνη του ρεαλισμού για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης, της ισότητας και της δημοκρατίας ή η στρατηγική της ρήξης και της διχοτόμησης;
Αν κάποιοι, πάντως, νομίζουν ή, θέλουν να πιστεύουν, ότι η απόφαση αυτή αφορά αποκλειστικά και μόνο την Ελλάδα διαπράττουν μεγάλος λάθος. Θα τους πρότεινα απλώς να ξαναδιαβάσουν το αριστούργημα του Χέμινγουεϊ: «Για ποιον χτυπά η καμπάνα;».

ethnos.gr

Η Κομισιόν συνέταξε κείμενο συμφωνίας και το έστειλε το απόγευμα του Σαββάτου στο Μέγαρο Μαξίμου, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Αντέννα και της ανταποκρίτριας στις Βρυξέλλες, Λ. Αρώνη.

Πρόκειται για κείμενο που αναφέρεται ως MOU, δηλαδή μνημόνιο, και εμπεριέχει τις θέσεις των θεσμών και του ΔΝΤ και ουσιαστικά βασίζεται στην συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, το οποίο αναλύθηκε γραμμή –γραμμή το βράδυ του Σαββάτου στο Μέγαρο Μαξίμου.

Το κείμενο, σύμφωνα με κοινοτικές πηγές, προβλέπει, για το 2015, μέτρα ύψους 3,5 δισ. ευρώ , κυρίως φοροεισπρακτικού χαρακτήρα. Περιλαμβάνει, επίσης, όλο το φάσμα των θεμάτων της διαπραγμάτευσης από τον ΦΠΑ και τον ΕΝΦΙΑ έως τα εργασιακά και το ασφαλιστικό αλλά και την πάγια θέση του ΔΝΤ για περικοπές τουλάχιστον στις επικουρικές στις συντάξεις.

Οι εκπρόσωποι των δανειστών θεωρούν ότι οι διαπραγματεύσεις έχουν καθυστερήσει πολύ με αποτέλεσμα το δημοσιονομικό κενό να αυξάνεται μέρα με τη μέρα, γι’ αυτό εμφανίζονται ανυποχώρητοι όσον αφορά στα εισπρακτικά μέτρα και στις περικοπές που έχουν άμεσο δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Αντιθέτως εμφανίζονται πιο ελαστικοί στα μεταρρυθμιστικά μέτρα.

Σύμφωνα με πληροφορίες, το Μαξίμου μελετά λέξη –λέξη το κείμενο της συμφωνίας για να αιτιολογήσει τις αντιρρήσεις του αν και οι δανειστές δεν δέχονται αλλαγές στα δημοσιονομικά.

Οι Βρυξέλλες περιμένουν την απάντηση της Αθήνας προκειμένου να συντάξουν το τελικό κείμενο και να υπογραφεί η συμφωνία
Εν τω μεταξύ, ολοκληρώθηκε μετά από 35 λεπτά η τηλεδιάσκεψη του Αλ. Τσίπρα με την Αγκ. Μέρκελ και τον Φρ. Ολάντ η οποία ήταν σε καλό κλίμα και εκφράστηκε εκ νέου η βούληση για επίτευξη συμφωνίας. Πιθανότατα να συζητήθηκε και το κείμενο που φέρεται να έχει στείλει η Κομισιόν στη λογική του take it or leave it.

imerisia.gr

Την παρέμβαση του Πρωθυπουργού στο θέμα που έχει ανακύψει με τους πρόσφυγες και τους παράνομους μετανάστες στην Κω, ζητά με επιστολή του ο Δήμαρχος Κω κ. Γιώργος Κυρίτσης.

Ο Δήμαρχος Κω έστειλε ανάλογη επιστολή και στους αρχηγούς των κομμάτων ενώ επισημαίνει ξεκάθαρα ότι ‘’ διαλύεται η εικόνα του νησιού ως τουριστικού προορισμού και πολλαπλασιάζονται τα αρνητικά δημοσιεύματα στον διεθνή τύπο’’
Ο κ.Κυρίτσης ζητά από τον κ.Τσίπρα να εφαρμόσει τα μέτρα που ο ίδιος αποφάσισε στις 14 Απριλίου στη σύσκεψη που έγινε στο Μαξίμου και προβλέπουν την άμεση μετακίνηση σε ειδικά κέντρα υποδοχής στην ηπειρωτική χώρα των προσφύγων και των παράνομων μεταναστών που αποβιβάζονται στα νησιά.
Ο Δήμαρχος Κω προχωρά μάλιστα σε μια σοβαρή καταγγελία. Επισημαίνει ότι η διαδικασία της ταυτοποίησης αποτελεί μια έντεχνη μεθόδευση για να μείνουν οι πρόσφυγες και οι παράνομοι μετανάστες , όσο το δυνατόν περισσότερο στα νησιά.

Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι ‘’όλοι γνωρίζουν ότι η διαδικασία της ταυτοποίησης δεν μπορεί να γίνει στα νησιά αφού απαιτείται χρόνος και υλικοτεχνικές υποδομές που δεν υπάρχουν ενώ δεν υπάρχει και το ανάλογο προσωπικό της Ελληνικής Αστυνομίας.

Σε δήλωση του, ο Δήμαρχος Κω τονίζει:
‘’ Η Κως έχει ξεπεράσει τα όρια της αντοχής της.
Μειοψηφικές ιδεοληψίες, που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, προσπαθούν να επιβάλλουν τη θέληση τους σε ένα ολόκληρο νησί.
Η Κως απαιτεί τα αυτονόητα. Ζητά από τον κ. Πρωθυπουργό να εφαρμόσει τα μέτρα που ο ίδιος αποφάσισε.
Να μεταφερθούν οι μετανάστες σε κέντρα υποδοχής στην ηπειρωτική χώρα και εκεί να γίνεται η ταυτοποίηση τους αλλά και να έχουν υπηρεσίες ιατρικής φροντίδας.
Στην Κω δεν υπάρχουν τέτοιες υποδομές ούτε μπορούν να αναπτυχθούν.
Πρέπει να τελειώσει και η ιστορία της ταυτοποίησης των μεταναστών , που γίνεται για να κρατήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τους ανθρώπους αυτούς στα νησιά.
Πόσοι μπορούν να πιστοποιηθούν καθημερινά όταν την ίδια μέρα έρχονται πέντε φορές περισσότεροι;
Δεν αντιλαμβάνονται κάποιοι ότι αλλοιώνουν την εικόνα της Κω, ως τουριστικού προορισμού;’’

Το πλήρες κείμενο της επιστολής του Δημάρχου Κω προς τον Πρωθυπουργό, έχει ως εξής:
Προς
Πρωθυπουργό της Ελλάδος
Κ. Αλέξη Τσίπρα

Κύριε Πρόεδρε,
Επικοινωνώ μαζί σας προκειμένου να ζητήσω την άμεση παρέμβαση σας για το οξύ πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Κως με την παραμονή εκατοντάδων προσφύγων και παράνομων μεταναστών και τη διαρκή αποβίβαση νέων, σε καθημερινή βάση.
Σας παραπέμπω στα αρνητικά δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου για την Κω, τις εικόνες που κάνουν το γύρο του κόσμου και διαλύουν κυριολεκτικά τον τουρισμό μας.
Σας ζητώ το αυτονόητο.
Σας ζητώ να εφαρμόσετε τις αποφάσεις και τα μέτρα που εσείς πήρατε και ανακοινώσατε για το μεταναστευτικό στις 14 Απριλίου.
Το πρώτο μέτρο που ανακοινώθηκε είναι ‘’η μεταφορά των νεοεισελθόντων από τα νησιά σε κέντρα υποδοχής στην ηπειρωτική χώρα και ο διαχωρισμός τους εκεί σε πρόσφυγες και μετανάστες’’.
Σας ζητούμε να εφαρμόσετε το μέτρο που εσείς ανακοινώσατε.
Στην Κω δεν μπορεί να γίνει διαχείριση του προβλήματος.
Δεν υπάρχουν χώροι και υποδομές, δεν υπάρχει το προσωπικό για να παράσχει ιατρική φροντίδα και να ελέγξει για πιθανά κρούσματα μεταδοτικών νόσων.
Αποδεικνύεται μάλιστα στην πράξη ότι η διαδικασία της ταυτοποίησης που απαιτεί προσωπική συνέντευξη, λήψη δακτυλικού αποτυπώματος και ηλεκτρονική πιστοποίηση σε on line σύνδεση, όχι μόνο δεν μπορεί να γίνει στην Κω αλλά ουσιαστικά παρατείνει την παραμονή των μεταναστών στο νησί.
Ουσιαστικά η διαδικασία της ταυτοποίησης σε νησιά , όπως η Κως , έχει επιλεγεί για να μείνουν όσο το δυνατόν περισσότερο στα νησιά οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Αδιαφορώντας για το πρόβλημα που δημιουργείται και για την αλλοίωση της εικόνας του νησιού ως τουριστικού προορισμού.
Όταν οι υπηρεσίες της ΕΛ.ΑΣ ταυτοποιούν καθημερινά περί τα 60-70 άτομα, αν δεν υπάρξει βλάβη στο σύστημα, και την ίδια μέρα έρχονται στην Κω άλλοι 300, πως μπορεί να γίνει διαχείριση του προβλήματος.
Φοβάμαι ότι οδηγούμαστε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Η Κως σας απευθύνει έκκληση.
Ζητά την άμεση , προσωπική σας παρέμβαση για να μπορούν να φεύγουν άμεσα οι πρόσφυγες και οι παράνομοι μετανάστες και το έργο της ταυτοποίησης να γίνεται σε κέντρα υποδοχής , με υποδομές και προσωπικό.
Αναμένουμε όλοι την απάντηση και τις ενέργειές σας.

Με εκτίμηση
O Δήμαρχος Κω
Γιώργος Κυρίτσης

Όλοι μας έχουμεστραμμένη την προσοχή μας στην διαπραγμάτευση κυβέρνησης-δανειστών.

Μερικοίθέλουν να κλείσειοπωσδήποτε και όπως-όπως γιατί η καθυστέρηση είναι σε βάρος μας. Άλλοιπιστεύουν ότι αξίζει τις όποιεςαπώλειες η συνέχιση και η ολοκλήρωση στην ώρα της. Άλλοιπιστεύουν πως οι συσχετισμοίδύναμης είναι καταθλιπτικοί και επομένως το όποιοαποτέλεσμα θα είναι πικρό. Ο προβληματισμός υπάρχει και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και εκφράστηκε στην σύνοδο της κεντρικής του επιτροπής την Κυριακή. Σε μας φθανουν πληροφορίεςδημοσιογραφικές που έχουνκάποιαεμπορικότητα. Καλές απόψειςκάπου …χάνονται.
Διαβάσαμε σε ιστοσελίδα και μεταφέρουμεβασικάσημεία της μικρήςκατάθεσης του κ.Λουκά Αξελού που είπε:
‘’’Αν υπάρχει κάτι που όλοι μας έχουμε βιώσει, είναι ότι η ζωή επιβεβαιώνει ότι όλες οι σοβαρές και ρεαλιστικές προσπάθειες για επίλυση σύνθετων προβλημάτων, αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του ποικίλου χαρακτήρα συμβιβασμών. Είναι, λοιπόν, οι συμβιβασμοί έξω από τη λογική της Αριστεράς; Απαντώ ευθέως όχι υπό τον όρο ότι υπηρετούν τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των φτωχών και μικρομεσαίων στρωμάτων. Επομένως, η λογική των συμβιβασμών έχει αξία και μπορεί να είναι και αναγκαίος όρος αν δεν είναι στρατηγικά καταστροφική.

Όλοι μας, πλέον, συνειδητοποιήσαμε την πραγματικότητα ότι μια σειρά από τις προεκλογικές μας επαγγελίες, δεν είχαν επαρκώς αξιολογηθεί και ότι, επομένως, ήταν και είναι δύσκολο να εφαρμοστούν. Όλοι μας, όμως, είχαμε συμφωνήσει ότι υπάρχουν μια σειρά ζητήματα που είτε έχουν ρητά ειπωθεί, είτε όχι, δεν μπορείς να τα πάρεις πίσω.
Είναι, λοιπόν, σαφές ότι το ζήτημα τίθεται συγκεκριμένα στο διαχωρισμό των υποχωρήσεων και διαβεβαιώνω ότι ελάχιστα θα με ενδιέφερε αν είχαμε να κάνουμε μόνο με την εγκατάλειψη «μερικών ιδεοληψιών μας». Στην περίπτωσή μας, όμως, το διακύβευμα είναι τεράστιο, γιατί μιλάμε για τον σκληρό πυρήνα μιας βιώσιμης λύσης στο ελληνικό πρόβλημα. Μιλάμε, δηλαδή, για το γεγονός ότι η προτεινόμενη από τους δανειστές λύση όχι μόνο δεν αφήνει περιθώριο σε έναν έντιμο, οδυνηρό/ετεροβαρή συμβιβασμό, αλλά οδηγεί στην πλήρη υποταγή και απαξίωση. Υποταγή που δεν διασφαλίζει μια βιώσιμη διέξοδο από το δράμα.

Δεν υπερασπίζομαι ορθοδοξίες ή ιδεοληψίες, δεν θέτω καν αριστερά αιτήματα που αποτέλεσαν τα οράματά μου μιας ολόκληρης ζωής. Μιλώ με όρους κοινωνικής σωτηρίας.Ως μέλος του κόμματος που σέβεται τις διαδικασίες και τις έχει υπηρετήσει πιστά, θέλω να διατυπώσω με κάθε ειλικρίνεια το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος του κόμματος έχει μείνει έξω από τη χάραξη της ασκούμενης πολιτικής και τη διαχείρισή της. Αλλά μαζί με αυτό έχει μείνει έξω και η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών που μας ψήφισαν. ……

Τον Φεβρουάριο του 2013 σε μια δημόσια εκδήλωση με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του Αντόνιο Γκράμσι ο πρόεδρος του κόμματος, Αλέξης Τσίπρας, διατύπωσε τα εξής: «Ο Γκράμσι μας μαθαίνει ότι ο αντίπαλος δεν υπερέχει μόνο επειδή ελέγχει τα μέσα παραγωγής, αλλά επειδή ελέγχει τα μυαλά και τις συνειδήσεις των καταπιεσμένων, επειδή μπορεί να χειραγωγεί προς το δικό του συμφέρον τον φόβο, την ανασφάλεια ή ακόμα και την απάθειά τους. Για να νικήσεις και να αποσπάσεις αυτόν τον κόσμο, δεν αρκεί να έχεις δίκιο. Πρέπει να έχεις την ηγεμονία. Ή, με άλλα λόγια, η εμπιστοσύνη των καταπιεσμένων προς εμάς δεν είναι δεδομένη. Αν θέλουμε να νικήσουμε, οφείλουμε να την κερδίσουμε. Ο Γκράμσι μας διδάσκει ότι το να κρυβόμαστε από τα δύσκολα δεν μας βοηθάει».

Συμφωνώ απόλυτα με τα παραπάνω, αλλά θέλω επιπρόσθετα να τονίσω ότι στο σημείο που έχουμε φτάσει, δεν μιλάμε με όρους που αποτελούν το ιδεολογικοπολιτικό μας πρόταγμα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με πολιτικές ανεπάρκειες που μας έχουν σοβαρά φθείρει και που μόνο χάρη στην απόλυτη ανυποληψία των αντιπάλων μας, ο λαός μας κρατάει ακόμα την πόρτα ανοιχτή. Βρισκόμαστε, κυριολεκτικά, στο παρά πέντε και νομίζω ότι όχι μόνο για εμάς, αλλά και την Αριστερά και τις λαϊκές τάξεις, το πλέον οδυνηρό θα είναι η κυβέρνηση αυτή να μην είναι η πρώτη πράξη μιας νέας εποχής, αλλά η τελευταία ενός δράματος’’.
Η διαπραγμάτευσητελειώνει και μείς ‘’…μοιραίοι και άβουλοι αντάμα περιμένουμε ίσως κάποιο θάμα..’’ γνωρίζοντας ότι θαύματα στην ΕυρωπαικήΕνωση … δεν γίνονται.

Νίκος Μυλωνάς

Το arouraios.gr εξηγεί γιατί η ρήξη για τον Αλέξη Τσίπρα είναι μονόδρομος

Οι ημέρες που ζούμε είναι ιστορικές. Βρισκόμαστε μπροστά στη λήψη αποφάσεων που θα κρίνουν το μέλλον της χώρας για τον επόμενο αιώνα.

Η κυβέρνηση της αριστεράς, που βρέθηκε στην εξουσία υποσχόμενη κοινωνική δικαιοσύνη στην πλειοψηφία ενός λαού που έχασε αναντίστοιχα πολλά σε σχέση με την οικονομική ελίτ που λυμαίνεται τη χώρα εδώ και δεκαετίες, βρίσκεται απέναντι σε μια απρόθυμη και βολεμένη Ευρώπη που όχι μόνο δεν είναι δεκτική στο να στηρίξει ελαφρύνσεις και ανάπτυξη, αλλά ζητά πολλαπλάσια μέτρα από αυτά που οδήγησαν το Δεκέμβριο τον Αντώνη Σαμαρά στην ντροπιαστική για τον ίδιο έξοδο και παράδοση της εξουσίας.

Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές που όλοι ψάχνουν να βρουν τι θα ξημερώσει την επόμενη ημέρα πρέπει να αναρωτηθούμε:

Είναι δυνατόν μια κυβέρνηση της αριστεράς που δεσμεύθηκε για άμεση κατάργηση των μνημονίων, να υλοποιήσει πενταπλάσια (τουλάχιστον) μέτρα λιτότητας από αυτά που απέτυχε να υλοποιήσει η μνημονιακή κυβέρνηση του Σαμαρά;

Η απάντηση είναι ξεκάθαρα ΟΧΙ για μια σειρά από λόγους που θα ξεκλειδώσουν και την απάντηση για το που θα πάει η χώρα μας το αμέσως επόμενο διάστημα:

Γιατί δεν θέλει.

Με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν πως η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού δεν είναι σε καμία περίπτωση διατεθειμένη να δεχθεί πρόσθετα μέτρα λιτότητας και στηρίζει την κυβέρνηση στο να μείνει αμετακίνητη από τις κόκκινες γραμμές της, ακόμη και από την οπτική του μικροκομματικού συμφέροντος, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανέναν λόγο να κάνει κωλοτούμπα.

Η ευθύνη εξάλλου της ρήξης και των όσων ακολουθήσουν από αυτή θα βαραίνει απόλυτα την Ευρώπη, το ΔΝΤ και τους μέχρι πρόσφατα «συνεργάτες» τους στο εσωτερικό τη Νέα Δημοκρατία & το ΠΑΣΟΚ.

Γιατί δεν μπορεί

Ακόμη όμως και αν ο Αλέξης Τσίπρας έκανε στροφή …180 μοιρών και άλλαζε πολιτικές απόψεις σε 100 ημέρες και ήταν αποφασισμένος να υποκύψει στις απαιτήσεις των δανειστών της χώρας, με το που παρουσίαζε ένα πολυνομοσχέδιο στη Βουλή που περιλάμβανε μέτρα λιτότητας, θα έδινε αφορμή σε όλες τις πτέρυγες της Βουλής να ανασκουμπωθούν μπροστά στις νέες πολιτικές ευκαιρίες.

Την ίδια στιγμή ακόμη και Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, είτε από πολιτική ευθιξία και πίστη στις αρχές τους, είτε από ατομικές πολιτικές φιλοδοξίες, θα σήκωσουν «αντάρτικο», με τον Αλέξη Τσίπρα να βρίσκεται χωρίς τη δεδηλωμένη στο έλεος πολύπλευρών πολιτικών εκβιασμών.

Γιατί δεν έχει νόημα

Ακόμη όμως και αν η κυβέρνηση, κόντρα στα παραπάνω, αποφάσιζε να κάνει μνημονιακή στροφή και με κάποιο μαγικό τρόπο επιβίωνε από την κοινοβουλευτική διαδικασία, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να υλοποιήσει το νέο μνημονιακό της πλέον πρόγραμμα.

Οι πολίτες καταψήφισαν τις μνημονιακές πολιτικές και γκρέμισαν ΝΔ & ΠΑΣΟΚ γιατί πλέον αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στις σε ισχύ φορολογικές διατάξεις αφαίμαξης τους.

Ήδη από πέρυσι επικρατούσε μια γενικευμένη άτυπη στάση πληρωμών προς το δημόσιο και μπορεί στη ρύθμιση των 100 δόσεων να φάνηκε πως όσοι χρωστούν επιθυμούν μια νέα αρχή με την φορολογική διοίκηση, ωστόσο αυτό απαιτεί ένα νέο δίκαιο και λογικό φορολογικό νομοσχέδιο, με άμεση ισχύ, που θα περιλάμβανε τις μεγάλες δεσμεύσεις του προγράμματος της Θεσσαλονίκης (πχ: αφορολόγητο 12.000€ ).

Όταν τον Ιούνιο έρθουν τα εκκαθαριστικά του φόρου εισοδήματος (αυτό είναι ένα χρονικό όριο που πρέπει να προλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ), είναι βέβαιο πως, η όποια κυβέρνηση, θα κληθεί να διαχειριστεί εκτροχιασμό στα έσοδα, νέες ληξιπρόθεσμες οφειλές δεκάδων δισεκατομμυρίων που θα πετάξουν εκτός ρυθμίσεων δεκάδες χιλιάδες καλοπροαίρετους πολίτες που ρύθμισαν τα χρέη τους και κατ’ επέκταση ένα τεράστιο έλλειμμα στον κρατικό προϋπολογισμό που θα απαιτεί χρηματοδότηση μέσω νέων δανείων.

Τα δυνατά σενάρια είναι τρία: Νίκη ή συνθηκολόγηση ή ρήξη

Σενάριο 1 – Αυτοκρατορική Νίκη – Αριστέρα για πάντα

Το ένα σενάριο της απόλυτης ευτυχίας για τον Αλέξη Τσίπρα και την Ελλάδα είναι η μεγαλειώδης νίκη. Αυτή δυστυχώς προϋποθέτει μια άμεση συμφωνία με τους δανειστές που θα περιλαμβάνει σχεδόν άτακτη υποχώρηση από την πλευρά τους. Θα πρέπει να μας δώσουν χρήματα με το τσουβάλι, να μας χαρίσουν μέρος τους χρέους και να μας δώσουν ρήτρα ανάπτυξης, ανάπτυξη την οποία και θα πρέπει οι ίδιοι να χρηματοδοτήσουν. Θα πρέπει ακόμη να γίνει ανεκτό από αυτούς, η άμεση ακύρωση μιας σειράς μνημονιακών νόμων που θα προκαλέσει ένα εσωτερικό σοκ στην αγορά και θα αντιστρέψει την ψυχολογία της αγοράς και που ταυτόχρονα θα πείσει την κοινωνία πως η τεράστια νίκη που μας παρουσιάζει η κυβέρνηση είναι όντως υπαρκτή.

Οποιαδήποτε άλλη θετική συμφωνία για την χώρα που θα μπορούσε αντικειμενικά να πληρρεί τις προϋποθέσεις της νίκης για το ΣΥΡΙΖΑ πολύ σύντομα θα απογοήτευε την κοινωνία και η κυβέρνηση θα έχανε την εμπιστοσύνη του λαού.

Σενάριο 2: Συνθηκολόγηση – Η χαρά της διαπλοκής και των κάθε είδους λομπιστών

Αν ο Πρωθυπουργός επιλέξει το δρόμο της συνθηκολόγησης και του ανέντιμου/έντιμου/ουδέτερου συμβιβασμού, που προκρίνεται από τους καλοθελητές ως ο πιθανότερος δρόμος, θα βρεθούμε μπροστά σε τεκτονικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα από τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ θα βγει με βεβαιότητα χαμένος.

Ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να αναζητήσει και να βρει νέες πολιτικές συμμαχίες, αφού το πιθανότερο είναι πως ο νυν συγκυβερνήτης του Πάνος Καμμένος δεν έχει κανένα λόγο, με την σημερινή Νέα Δημοκρατία να καταρρέει και την κεντροδεξιά να αναζητεί νέους εκφραστές, να ακολουθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το δρόμο. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες θα νοικιάσουν τα γραφεία της Ρηγίλλης, θα σηκώσουν ακόμη ψηλότερα τα αντιμνημονιακά λάβαρα (και με το δίκιο τους) και θα περιμένουν να διαδεχθούν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

Ακόμη όμως και αν οι ΑΝΕΛ παρέμεναν στο σύνολο τους στην κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μετρούσε απώλειες στην κοινοβουλευτική του ομάδα, πάλι ο Πρωθυπουργός θα ήταν πολιτικά αναγκασμένος να αναζητήσει όσο το δυνατόν ευρείες συναινέσεις. Έτσι θα έπρεπε να συνθηκολογήσει τουλάχιστον με τη Νέα Δημοκρατία, με ότι αυτό συνεπάγεται για το πολιτικό μέλλον του ίδιου και του ΣΥΡΙΖΑ.

Το παραπάνω σενάριο είναι το σενάριο στο οποίο έχει επενδύσει πολιτικά ο Αντώνης Σαμαράς, αφού θα του δώσει την εμμονικά πλέον αναζητούμενη δικαίωση και θα ξαναφέρει την Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση δίνοντας του έτσι επιλογές για να κατευνάσει την εσωκομματική αμφισβήτηση που δέχεται.

Σενάριο 3 – Το μόνο αντικειμενικά ρεαλιστικό – Ρ Η Ξ Η με ΕΚΛΟΓΕΣ και πίεση για παρένθεση κυβέρνησης εθνικής ενότητας

Ερχόμαστε τώρα στο τρίτο και τελευταίο σενάριο που στηρίζεται στην ΡΗΞΗ με τους δανειστές.

Ο Πρωθυπουργός διαμηνύει στους Ευρωπαίους πως δεν πρόκειται να δεχθεί οτιδήποτε άλλο εκτός από το σενάριο 1, που περιλαμβάνει την αποδοχή των προεκλογικών δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ σε ποσοστό τουλάχιστον 70% με όλες τις προϋποθέσεις που αναλύσαμε παραπάνω.

Οι δανειστές αρνούνται και ο Αλέξης Τσίπρας μέσω διαγγέλματος ανακοινώνει πως οι δανειστές δεν δέχθηκαν να δώσουν ανάσα στον Ελληνικό λαό και θέλουν την ταπείνωση του μέσω της άνευ όρων παράδοσης της κυβέρνησης.

Ταυτόχρονα εξηγεί πως η στάση των δανειστών είναι ευθεία αμφισβήτηση της Δημοκρατίας και πως ο ίδιος σεβόμενος την ένδοξη ιστορία του Έθνους, τους αγώνες της αριστεράς και τα προσωπικά του πιστεύω δεν μπορεί να υποχωρήσει.

Ταυτόχρονα αναλύει στον Ελληνικό λαό πως δεν διαθέτει από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου εξουσιοδότηση ρήξης και προκηρύσσει άμεσα εκλογές με πιθανότερη ημερομηνία τη 21η Ιουνίου.

Το σύνολο του πολιτικο-oικονομικού συστήματος της χώρας αλλά και τα κέντρα εξουσίας της Ευρώπης σε αυτό το σημείο θα ζητούν ένα και μόνο πράγμα: Μετάθεση των εκλογών για αργότερα και σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας που θα αποτρέψει την προεκλογική οικονομική κατάρρευση της χώρας.

Θα γίνουν οι εκλογές;