Τι θα γινόταν εάν ο Ιάσονας του 1.700 συναντούσε τον Ιάσονα του 2017;

Τι θα συνέβαινε εάν ο ήρωας μας, γνώριζε ένα πρωινό έναν … Παραμυθά που θα του χάριζε την ευκαιρία να τον ταξιδέψει στο χρόνο, από το δικό του παρόν στο δικό μας μέλλον. Σίγουρα η έκπληξη θα ήταν μεγάλη, το νοητικό πείραμα επιτυχές και το μόνο μετρήσιμο γεγονός, οι αντιδράσεις του Ιάσονα (!)

Γράφει ο Δρ. Στέφανος Δράκος
Δρ. Πολιτικός Μηχανικός Α.Π.Θ.
MPhil Swansea University UK
Civil & Computational Engineering
Πολιτευτής Δωδεκανήσου Ν.Δ.

Ας ξεκινήσουμε το ταξίδι στο χρόνο…
Ανδρωθήκαμε ακούγοντας τους μεγαλύτερους να μας λένε αρκετές φορές «εμείς στην εποχή μας», «ο κόσμος στην εποχή μας» κ.α., υποδηλώνοντας τη διαφορετικότητα του παρελθόντος με το παρόν. Σήμερα, φράσεις όπως «στην εποχή που ζούμε», «η εποχή που διανύουμε» κ.α., έχουν λάβει μια εντελώς διαφορετική έννοια. Έχει καταστεί μια κοινότυπη φράση που επαναλαμβάνεται κυρίως από πολιτικούς, που επιθυμούν να καταδείξουν τη διαφορετικότητα του παρόντος από το παρελθόν. Να αναδείξουν, με αυτό τον τρόπο, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η κοινωνία σήμερα, λόγω της οικονομικής κρίσης που έπληξε την πατρίδα μας.
Αν θέλαμε να συγκρίνουμε την κάθε εποχή με μία άλλη, θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να ορίσουμε ένα μέτρο ή μια συνάρτηση, όπως μάθαμε νεότεροι στο σχολείο. Βάσει αυτού, θα ήταν εφικτή αυτή η σύγκριση. Για να το κάνουμε αυτό, στο πλαίσιο των αναγκών του άρθρου μας, θα δημιουργήσουμε ένα νοητικό πείραμα (!)
Για το πείραμά μας, θα χρειαστούμε μια χρονομηχανή και δύο φανταστικούς χαρακτήρες. Η χρονομηχανή, θα μπορούσε να είναι από την ταινία με πρωταγωνιστή τον Μάϊκλ Φοξ «Επιστροφή στο μέλλον», μία ταινία ιδιαίτερα γνωστή στη δική μας γενιά. Παρόλα αυτά, γιατί να μην είναι ένα πρόσωπο από την παιδική μας ηλικία, ένας ξεχωριστός ήρωας, αγαπητός σε μικρούς και μεγάλους, ο κος Παραμυθάς (!)
Ο Παραμυθάς, έχει τη δυνατότητα να μετακινείται στο χρόνο χωρίς κανένα περιορισμό και να μεταφέρει μαζί του και όποιον άλλον εκείνος επιλέξει.
Έτσι λοιπόν, μία φορά και έναν καιρό, ο Παραμυθάς, θέλοντας να μας βοηθήσει, αποφάσισε να κάνει μερικά ταξίδια στο χρόνο.
Αρχικά, επέστρεψε στο 1.700, όπου συνάντησε τον Ιάσονα και μετά από μια σύντομη συνομιλία μαζί του, αποφάσισε να τον μετακινήσει στο 2017 (!) Ο Ιάσονας, από την εποχή που γνώριζε και βίωνε, βρέθηκε ξαφνικά σ’ έναν κόσμο όπου η συνομιλία γίνεται με κινητά τηλέφωνο, οι μετακινήσεις των ανθρώπων με μηχανικά μέσα, τεράστια μεταλλικά πουλιά μεταφέρουν τους ανθρώπους, άκουσε ήχους που τραγουδήθηκαν πριν από 70 χρόνια, είδε ανθρώπους μέσα από ένα κουτί να του μιλάνε και έμαθε ότι ο άνθρωπος ταξιδεύει καθημερινά στο διάστημα. Όλη αυτή η νέα πραγματικότητα, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε στον Ιάσονα τέτοιο σοκ που ήταν ικανό να τον σκοτώσει (!) Έτσι, ο Παραμυθάς, επέστρεψε τον Ιάσονα στο 1.700. Ήθελε όμως, να πραγματοποιήσει ακόμη ένα μικρότερο ταξίδι στο χρόνο. Διάλεξε τον αντίστοιχο Ιάσονα του 1.500, μίλησε μαζί του, τον έπεισε και τον μετέφερε στην εποχή του 1.700. Παρότι δε, εκείνα τα έτη, συντελέστηκαν σπουδαίες ανακαλύψεις, οι διαφορές που διαπίστωσε ο Ιάσονας του 1.500 δεν ήταν στο επίπεδο εκείνων που συνάντησε ο προηγούμενος ταξιδευτής. Για να συναντήσει το ίδιο επίπεδο αντίδρασης, ο Παραμυθάς, θα έπρεπε να γυρίσει στο 12.000 π.χ., την εποχή όπου άρχισε να αναπτύσσετε η γεωργία και η κτηνοτροφία. Η μεταφορά ενός κατοίκου εκείνης της εποχής στο 1.700, θα είχε σίγουρα τα ίδια αποτελέσματα με τη μεταφορά του Ιάσονα του 1.700 στο σήμερα.
Έχοντας δει τις διαφορές και τις ανάγκες σε χρόνο για να έχουμε την αντίδραση του σοκ, ερχόμαστε στο σήμερα, όπου σύμφωνα με τον Ray Kurzweil, η ανθρώπινη πρόοδος κινείται ολοένα και γρηγορότερα με την πάροδο του χρόνου, υπακούοντας το νόμο της επιταχυνόμενης ανθρώπινης ιστορίας. Αυτό, συμβαίνει επειδή οι πιο προηγμένες κοινωνίες έχουν την ικανότητα να προχωρούν με ταχύτερο ρυθμό από τις λιγότερο προηγμένες.
Λαμβάνοντας υπόψιν μας, ότι η ανθρωπότητα του 19ου αιώνα διαθέτει περισσότερη και καλύτερη τεχνολογία απ’ αυτή του 15ου, δεν αποτελεί έκπληξη ότι η ανθρωπότητα έκανε πολύ μεγαλύτερες προόδους τον 19ο αιώνα απ’ ότι τον 15ο. Μια ανάλυση της ιστορίας της τεχνολογίας, δείχνει ότι η τεχνολογική αλλαγή είναι εκθετική, σε αντίθεση με την κοινή λογική "διαισθητική γραμμική" άποψη.
Επομένως, στον 21ο αιώνα 100 χρόνια προόδου αντιστοιχούν, σύμφωνα με τον σημερινό ρυθμό ανάπτυξης, σε 20.000 χρόνια πραγματικού χρόνου. Αν ο Παραμυθάς ταξίδευε τον σημερινό Ιάσονα στο μέλλον και πιο συγκεκριμένα 100 χρόνια μετά, θα είχε τις ίδιες αντιδράσεις σοκ με τον αντίστοιχο του 1.700.
Ο Παραμυθάς, ολοκληρώνοντας το ταξίδι του στο χρόνο, είχε να απαντήσει της εξής απορία: Γιατί κάναμε αυτό το πείραμα και τι χρησιμότητα έχει;
Το τελευταίο καιρό λοιπόν, ακούμε σχεδόν σε καθημερινή βάση, ότι θα εφαρμοστούν μέτρα και θα ψηφιστούν νέα, που θα αφορούν στα επόμενα ακόμη και 20 χρόνια. Μέτρα καθαρά λογιστικού χαρακτήρα με σημείο αναφοράς το σήμερα.
Λαμβάνοντας υπόψιν τα ταξίδια του Παραμυθά, είναι εύκολο να αντιληφθεί κάποιος ότι μεταβολές που συντελούνται καθημερινά σε όλο τον κόσμο είναι τέτοιες, που το κλειστό περιβάλλον της Ελλάδας δεν θα μπορεί να ακολουθήσει. Αν τα μόνα μέτρα που ακούμε από την κυβέρνηση, είναι η μείωση συντάξεων και το μόνο αντίμετρο τα κουπόνια για τα συσσίτια, είναι βέβαιο ότι το χάσμα που θα δημιουργηθεί με τον υπόλοιπο ανεπτυγμένο κόσμο θα είναι τέτοιο, που δεν μπορέσει να καλυφθεί ποτέ.

Η πατρίδα μας, πέρασε 400 χρόνια τουρκοκρατίας, χάνοντας το θαύμα του διαφωτισμού που λάμβανε χώρα στην υπόλοιπη Ευρώπη. Σήμερα, χωρίς να γίνεται αισθητό, γιατί όλοι μας είμαστε απασχολημένοι με την καθημερινότητα μας, το «κακό» που συντελείται είναι πολύ μεγαλύτερο από τις δυσκολίες της μέσης οικογένειας (που είναι πραγματικά ασήκωτες). Κάθε μέρα που περνάει το ταξίδι του Παραμυθά στο μέλλον, θα προκαλεί μικρότερη έκπληξη για τον Ιάσονα της Ελλάδας από τον αντίστοιχο Ευρωπαίο.

Έχοντας ολοκληρώσει το νοητικό μας πείραμα και θέλοντας να καταλήξουμε σε ένα μετρό σύγκρισης των εποχών, θα λέγαμε ότι το μόνο μετρήσιμο γεγονός είναι αντιδράσεις του Ιάσονα μέσα από τα μάτια του Παραμυθά, αλλά και η ευχή μας, αυτές οι αντιδράσεις στο μέλλον, να είναι κάθε φορά και μεγαλύτερες, όχι όμως, απογοήτευσης ή θλίψης, αλλά χαράς και ευχάριστης έκπληξης.