Η μικρούλα, είναι 4 ετών, λέγεται Bella και πρόσφατα εμφανίστηκε σε τηλεοπτικό σόου της Ρωσίας όπου απέδειξε το μοναδικό της ταλέντο, εντυπωσιάζοντας το κοινό. 

Για το τετράχρονο αυτό κοριτσάκι ποθανότατα δημιουργήθηκε και ο όρος παιδί – θαύμα. Η μόλις τεσσάρων ετών Bella Denyatkina έγινε γνωστή μετά τη συμμετοχή της σε talent show της Ρωσίας, και καθήλωσε κοινό και κριτές. Μιλάει άπταιστα επτά γλώσσες, και το βίντεο με τις... επιδόσεις της το έχουν δει ήδη εκατομμύρια άνθρωποι. Η μητρική γλώσσα της Bella είναι τα, ρώσικα όμως μιλάει άπταιστα γαλλικά, αραβικά, γερμανικά, αγγλικά, ισπανικά και κινέζικα.

Η μητέρα του κοριτσιού αναφέρει ότι άρχισε να διδάσκει ρώσικα και αγγλικά στην κόρη της όταν ήταν μόλις δύο ετών, και κατάλαβε την έφεση που έχει στη γλώσσα. Δείτε το απόσπασμα από την τηλεοπτική της εμφάνιση όπου συνομιλεί με ενήλικες στις 7 αυτές γλώσσσες.

newsit.gr

Μετά το φιάσκο του "κόπι πάστε" ανατρέξαμε να βρούμε πού αλλού υπάρχει η κατάληξη "στε" στην ελληνική γλώσσα. Και βρήκαμε.

Παραδοσιακές εκφράσεις του Δωδεκανησιακού λεξιλογίου και η ερμηνεία τους

Χατέστε να πηγαίνουμε: η προστακτική του αρχαίου ρήματος άγω είχε πολλές φορές επιρρηματική σημασία. Έτσι ο τύπος άγετε είχε την σημασία «ελάτε» ,«εμπρός». Σταδιακά η λέξη εξελίχθηκε. Από το άγετε>άετε>άτε>χάτε>χατέστε.

Η κανοτιέρα: η ονομασία της οφείλεται στο μικρό πλοιάριο που ονομάζεται κανό (ιταλικά canotto). Οι κωπηλάτες που οδηγούσαν το κανό συνήθιζαν να φορούν ψάθινο ρηχό καπέλο με γωνίες καθώς και αμάνικη φανέλα, που τους διευκόλυνε στην κωπηλασία.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα προς το τέλος του 19ου αιώνα η λέξη canautier (>από το γαλλικό canotier) να μην δηλώνει πλέον τον ιδιοκτήτη του κανό αλλά το καπέλο του , το δε θηλυκό παράγωγο canotiere (κανοτιέρα) δήλωνε την φανέλα του. Από αυτές τις δύο λέξεις προήλθε και το ιταλικό canottiera που συνδυάζει και τις 2 σημασίες .

Η πασσόμυγα (ή πασσόμυα): ονομασία της μεγάλης μύγας που αρέσκεται να κάθεται στο φαγητό και να το μολύνει. Η λέξη προέρχεται από το ομηρικό ρήμα πάσσω =ραντίζω ,πασαλείφω, εναποθέτω τα αυγά.

Ζουππί-ζουππίδι: όταν κάποιος βρέχεται πολύ ,μουσκεύει λόγω ιδρώτα, νερού κτλ. Η λέξη προέρχεται από το λατινικό ρήμα zuppo =βαφτίζω

Το τσιτσί: κυριολεκτικά τσιτσί είναι το κρέας (κόκκινο αυστηρά, ποτέ ψάρι ή κοτόπουλο) που είναι συνήθως ψημένο στα κάρβουνα μόνο με το λίπος του. Μεταφορικά, χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει το κρέας που πρέπει να προσθέσει στο σώμα του ένας ελλιποβαρής άνθρωπος (άρα και ένα παιδί)για να φτάσει σε κανονικά επίπεδα βάρους. Προέρχεται από την λέξη τιτθή, η οποία στην αρχαία Ελλάδα ήταν η τροφός που θήλαζε τα παιδιά.

Η πούγκα και τα μαϊδιά: η λέξη πούγκα= τσέπη προέρχεται από το λατινικό punga που ήταν το βαλάντιο, το πουγκί που φύλαγαν τα χρήματα. Άρα η τσέπη ουσιαστικά ισοδυναμούσε με ένα μικρό πουγκί. Τα μαϊδιά ή μεδίνες ή μαγίδια ήταν παλιά (τέλη 16ου αιώνα) αιγυπτιακά ασημένια νομίσματα, που κυκλοφορούσαν σε όλη την Οθωμανική αυτοκρατορία μέχρι τα μέσα του 17ου αιώνα, οπότε κυκλοφόρησε ο (Οθωμανικός) ασημένιος παράς, ίσης αξίας με το μαΐδι, και λίγο αργότερα το γρόσι .Τα μαΐδια ως λέξη επιβιώνουν μέχρι σήμερα σε διάφορες περιοχές ,όπως στα Δωδεκάνησα ,με τη γενική σημασία του χρήματος.

Η χολέντρα : η λέξη χολέντρα παράγεται από την λέξη χολέρα και μάλιστα αρχικά είχε αυτή την ονομασία, διότι το νερό αποβαλλόταν από τον σωλήνα με τέτοια ταχύτητα, που θύμιζε τον τρόπο αποβολής των υγρών (με εμετό ή κένωση) ενός ασθενούς που είχε χολέρα .Στην συνέχεια βέβαια η λέξη εξελίχθηκε σε χολέδρα και κατέληξε ως χολέντρα.

Βαϊλίζω (συνήθως τα παιδιά): στο Βυζάντιο υπήρχε ο όρος βάγιλος ή βάιλος, που ήταν ο παιδαγωγός, ο φύλακας των παιδιών. Είχε τη ευθύνη για την σωστή ανατροφή και διαπαιδαγώγηση τους . Από την λέξη αυτή παράγεται η λέξη βάγια= η υπηρέτρια και το ρήμα βαϊλίζω = ανατρέφω, φροντίζω τα παιδιά.

Βρέχει και σουλουντρανεί: από την λέξη σουλούνι< σωλήν = ο κρουνός, ο σωλήνας ,δημιουργήθηκε η λέξη σουλουντράνα = η υδρορροή του σπιτιού και το ρήμα σουλουντρανεί που δήλωνε την μεγάλη ποσότητα νερού που έτρεχε σαν καταρράκτης ,σαν πίδακας, στις μεγάλες βροχές .

Το μαγιασίλι: η λέξη μαγιασίλι προέρχεται από την τουρκική λέξη mayasıl =οι αιμορροΐδες. Μεταφορικά ο άνθρωπος που μιλάει πολύ ,ο φλύαρος, ο ενοχλητικός (όπως ενοχλητικές είναι και οι αιμορροΐδες).

Ο λουβιάρης: στο Βυζάντιο μια από τις χειρότερες μολυσματικές ασθένειες υπήρξε η λώβη, η γνωστή μας λέπρα. Θεωρούνταν ένα είδος θεϊκής τιμωρίας προς τους ασεβείς. Σταδιακά η λέξη λώβη εξελίχθηκε σε λούβη-λούβα, όχι πια με την σημασία της λέπρας, αλλά της βρωμιάς. Άρα λουβιάρης είναι ο βρωμιάρης ,αυτός που αρρωσταίνει εύκολα.

Η άτσα: άτσα είναι η φτέρνα. Προέρχεται από μεσαιωνική λέξη άντζα που ήταν το σαρκώδες τμήμα στο πίσω μέρος της κνήμης, το βαθούλωμα που σχηματίζεται πίσω από το γόνατο.

Ο στελίτης: ο πόνος στα πόδια. Στελί ονομάζονταν το λεπτό ξύλινο κοντάρι της αξίνας ή της τσάπας (από το λέξη στειλιάρι). Κατ’ επέκταση στελιά ονομάζονται και τα αδύνατα πόδια λόγω της ομοιότητας τους με το λεπτό ξύλο.

Ζένω: η λέξη παράγεται από το αρχαίο ρήμα όζω =μυρίζω άσχημα ,βρωμάω ,το οποίο εξελίχθηκε σε οζένω-ζένω.

Που να ‘χεις κουρέματα: στο Βυζάντιο υπήρχε η συνήθεια της διαπόμπευσης για τους προδότες, τους κλέφτες, τους μοίχους και γενικά για όσους διέπρατταν παρανομίες. Η διαπόμπευση ήταν η περιφορά του τιμωρουμένου, συνήθως καθισμένου ανάποδα, πάνω σε έναν γαϊδαρο. Η πρώτη φάση της διαπόμπευσης ήταν το κούρεμα, το οποίο ήταν μεγάλη προσβολή για τον ένοχο. Στην συνέχεια περιφερόταν από τον όχλο στα σοκάκια με κοροϊδίες και προσβλητικές εκφράσεις.

Όταν λοιπόν λέμε σήμερα τη φράση «που να ‘χεις κουρέματα» ή «άντε κουρέψου» ουσιαστικά ευχόμαστε σε αυτόν που θεωρούμε ένοχο να έχει τιμωρία ανάλογη της διαπόμπευσης του Βυζαντίου. Από δω επίσης προέρχονται οι φράσεις «το έκανε βούκινο» καθώς το βούκινο ήταν η σάλπιγγα που καλούσε το κοινό να παρακολουθήσει την διαπόμπευση και «ο κόσμος τόχει (ακούσει από το) τούμπανο» γιατί τα τύμπανα χτυπούσαν και συνόδευαν την τελετή.

Mπάλια-Μπούλιου: στα Δωδεκάνησα έχουμε την γνωστή έκφραση "μπάλια μπούλιου". Μπάλια είναι η κατάμαυρη προβατίνα με μια κηλίδα λευκή στο κεφάλι, κάτι που παραξένευε και μπέρδευε τους βοσκούς καθώς δεν μπορούσαν να εξηγήσουν το φαινόμενο. Σε συνδυασμό με την λέξη μπούλιου (από το μπουλούκι) φτιάχτηκε η έκφραση που χρησιμοποιείται για τα μπερδεμένα, ακαταλαβίστικα, παράξενα λόγια ή πράξεις.

Επιμέλεια Αλέξανδρος Ν. Κατσαράς
Φιλόλογος

Πηγή: rodiaki.gr

Τι συμβαίνει όμως όταν πρόκειται για την καριέρα; Ποιες είναι εκείνες οι εκφράσεις του σώματος που φανερώνουν πόσο επιτυχημένος είσαι ή όχι;

Πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε ώστε να μην σαμποτάρουμε την καριέρα μας; Το έγκυρο QZ.com, παρουσιάζει τις 15 εκφράσεις του σώματος που σχετίζονται με την επιτυχημένη πορεία μας δεν είναι και τόσο προφανείς όσο νόμιζαν κάποιοι μέχρι τώρα.  

Όταν καμπουριάζουμε υποδηλώνουμε πως δεν επιθυμούμε να βρισκόμαστε στο χώρο που είμαστε. Το σώμα με αυτή τη στάση φανερώνει πόσο πολύ βαριόμαστε, και δημιουργούμε έτσι μια άσχημη εικόνα για εμάς στους γύρω μας. Δεν θα έλεγες ποτέ στο αφεντικό σου «Δεν θέλω να κάτσω να σε ακούσω», αλλά το σώμα σου το λέει με σαφήνεια. Το μυαλό είναι κωδικοποιήμενο να χρησιμοποιεί τόσο χώρο, όσο χρειάζεται ανάλογα με τους ανθρώπους που υπάρχουν σε αυτό. Όταν καθόμαστε σε ίσια στάση και με τους ώμους υψωμένους τότε υποδηλώνουμε πως διαθέτουμε εξουσία στο χώρο. Αντίθετα, το καμπούριασμα φανερώνει πως πιεζόμαστε από το χώρο, νιώθουμε άβολα και λιγότερο δυναμικοί. Σε συζητήσεις η σωστή στάση του σώματος προκαλεί το σεβασμό και από τις δύο πλευρές.    

Όταν χρησιμοποιούμε έντονες και υπερβολικές χειρονομίες τότε υποδηλώνουν ότι ίσως να προσπαθούμε υπερβολικά για την αλήθεια. Αυτό επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα συχνά γιατί οι συνομιλητές μας ίσως να νομίζουν ότι προσπαθούμε έντονα να τους πείσουμε για κάτι. Ο στόχος είναι να χρησιμοποιούμε μικρές, ελεγχόμενες κινήσεις που υποδηλώνουν εξουσία, δύναμη και αυτοπεποίθηση –χρησιμοποιώντας διάπλατα τους ώμους, ή τις παλάμες των χεριών. Αυτές οι κινήσεις επικοινωνούν στους άλλους ότι δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα.    

Ξεκάθαρο σημάδι ασέβειας προς τον συνομιλητή μας, υπερβολικού εγωϊσμού και ανυπομονησίας. Φαίνεται προς τους άλλους ως ένδειξη αδιαφορίας για τα όσα λένε, με άλλα λόγια, δεν βλέπουμε την ώρα για να τους αφήσουμε.    

Αυτό δηλώνει πως δεν ενδιαφερόμαστε για τη συζήτηση, γυρνάμε την πλάτη μακριά από τους συνομιλητές μας ή ακόμη δεν συμμετέχουμε σε αυτή. Αυτή είναι μια ένδειξη αδιαφορίας, ακόμη και καψυποψίας προς αυτόν που μιλά.    

Η αποφυγή της άμεσης επαφής με τα μάτια δείχνει ότι κάτι κρύβουμε, ότι δεν έχουμε μεγάλη αυτοπεποίθηση ή ενδιαφέρον για όσα λέει ο συνομιλητής μας, στοιχεία που δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να διαμορφώσουν την εικόνα μας όταν πρόκειται για επαγγελματικές συζητήσεις. Όταν συμβαίνει αυτό, τότε φαίνεται πως δεν έχουμε μεγάλη εμπιστοσύνη στα λεγόμενά μας και ότι τα λόγια μας δεν έχουν καμία ισχύ. Είναι, πραγματικά πολύ σημαντικό να διατηρούμε την επαφή με τα μάτια ειδικά όταν πρόκειται για σημαντικές συζητήσεις. Στον αντίποδα η διαρκής επαφή υποδηλώνει έντονη αυτοπεποίθηση, εξουσία, δύναμη και εξυπνάδα. Επειδή κάποιοι δεν είναι εξοικειωμένοι με την άμεση οπτική επαφή και την απεφεύγουν, αυτό προκαλεί τα αντίθετα αποτελέσματα στον επαγγελματικό τομέα.

Το παραπάνω, παρουσιάζει την εικόνα ενός ανθρώπου που προσπαθεί να εξαπατήσει τους συνομιλητές του αφού φαίνεται σαν ό,τι λεει να μην είναι αληθινό. Ένα πολύ συνηθισμένο παράδειγμα είναι το νευρικό -ασυναίσθητο- χαμόγελο που έχει κάποιος όταν αρνείται μια προσφορά κατά τη διάρκεια μιας διαπραγμάτευσης. Αυτό φανερώνει πόσο άβολα αισθάνεται η άλλη πλευρά για συνεργασία αφού φαίνεται σαν κάτι να υποβόσκει.    

Κάποιοι άνθρωποι γνέφουν διαρκώς ασυνείδητα, ως ένδειξη ότι συμφωνούν σε όλα ή ότι κατανοούν πλήρως κάτι που ενδεχομένως και να μην συμβαίνει στην πραγματικότητα. Είναι ένα από τα πολλά σημάδια που υποδηλώνουν άγχος.      

Ως ένα βαθμό αυτό φανερώνει πως δεν είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο ώστε να μας πλησιάσει ο άλλος. Φαινόμαστε μπλοκαρισμένοι ακόμη και αν χαμογελάμε ή συμμετέχουμε στη συζήτηση αφού οι άλλοι έχουν την αίσθηση ότι το μόνο που θέλουμε είναι να τους κάνουμε να σταματήσουν. Σε περίπτωση που δεν θέλουμε να δώσουμε τη λάθος εντύπωση για την εικόνα μας τότε καλό θα ήταν να αποφύγουμε τέτοιου είδους κινήσεις.    

Αυτό το άλλο άκρο υποδηλώνει προσπάθεια κυριαρχίας στον άλλο και επιθετική συμπεριφορά. Επειδή μπορεί να φαίνεται παράξενο από τη μια να κοιτάμε άμεσα τον άλλο στα μάτια και από την άλλη να μην ξεπερνάμε τα όρια, το ιδανικό σύμφωνα με Αμερικάνους μελετητές είναι από 7 εως 10 δευτερόλεπτα κάθε φορά που ακούμε ή μιλάμε με τον συνομιλητή μας. Ωστόσο, ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο σταματάμε την επαφή περνά έμμεσα ένα μήνυμα. Για παράδειγμα, η απότομη απομάκρυνση του βλέμματος προς τα κάτω δείχνει την υποταγή.    

Τα μάτια, όπως φαίνεται, είναι ο καθρέπτης της ψυχής και της ψυχοσωματικής μας κατάστασης. Οι γρήγορες, χωρίς διάρκεια οπτικές επαφές φανερώνουν μια αποτυχημένη προσπάθεια να κερδίσουμε τον σεβασμό. Το μόνο, ωστόσο, που κατορθώνουμε είναι το αντίθετο. Παρότι μπορεί να είναι μια συνήθεια για πολλούς, είναι ελεγχόμενη και μπορεί να σταματήσει ή έστω να περιοριστεί.    

Αυτό είναι ένα ακόμη δείγμα άγχους, έλλειψης αυτοπεποίθησης, ή ακόμη και απόσπασης της προσοχής. Αυτό που ίσως, δεν γνωρίζαμε είναι ότι με αυτό τον τρόπο δείχνουμε ότι ενδιαφερόμαστε περισσότερο για την εξωτερική μας εμφάνιση και όχι για την καριέρα μας.    

Γενικά μια θλιμμένη έκφραση φανερώνει πως είμαστε αναστατωμένοι για ό,τι συμβαίνει γύρω μας, ακόμη και αν αυτό δεν ισχύει για την δική μας διάθεση. Είναι μια έκφραση του προσώπου που αποθαρρύνει τους άλλους από το να μας πλησιάσουν καθώς αισθάνονται ότι τους κρίνουμε. Το χαμόγελο, αντίθετα, κερδίζει τους γύρω μας αφού υποδηλώνει πως είμαστε ανοιχτοί σε συζητήσεις, έμπιστοι και φιλικοί προς αυτούς. Έρευνες του MRI έχουν αποδείξει πως ο εγκέφαλος ανταποκρίνεται καλύτερα σε έναν χαμογελαστό άνθρωπο που εκπέμπει μια θετική αύρα.    

Αυτό είναι ένα ξεκάθαρο δείγμα της έλλειψης αυτοκυριαρχίας και εμπιστοσύνης προς τον εαυτό μας. Έρευνες έχουν καταδείξει πως οι χειραψίες τέτοιου είδους δίνουν την αίσθηση στους άλλους ότι είμαστε εύκολα διαχειρίσιμοι και ότι υποτασσόμαστε γρήγορα. Από την άλλη,ωστόσο, μια υπερβολικά δυνατή χειραψία απωθεί τους άλλους αφού παρουσιάζουμε έντονο χαρακτήρα και διάθεση για κυριαρχία προς αυτούς.    

Λειτουργούν όπως ακριβώς τα σταυρωμένα χέρια και πόδια, αφού δείχνουν πως μπλοκάρουμε τις ιδέες και τις απόψεις των άλλων. Παρουσιάζουν μια εσωστρεφή εικόνα για εμάς καθώς φαίνεται ότι δεν αφήνουμε περιθώριο για διάλογο και είμαστε έντονα επιθετικοί.    

Ένα ακόμη δείγμα ασέβειας προς τον προσωπικό χώρο του άλλου. Καλό είναι να μην ξεπερνάμε μια συγκεκριμένη απόσταση ειδάλλως φαίνεται πως δεν έχουμε κανένα σεβασμό για την προσωπικότητα του συνομιλητή και καμιά αίσθηση των νοητών ορίων μεταξύ μας.

Πηγή: www.lifo.gr