Ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν 7 ετών, ο Βασίλης Σπανούλης 5, ο Παπαλουκάς 10, ο Ζήσης 4, ο Φώτσης 6, ο Κακιούζης 11, ο Ντικούδης 10, ο Λάζαρος Παπδόπουλος 7, αυτά τα παιδάκια μόλις είχαν ξεκινήσει να κάνουν κυριολεκτικά τα πρώτα τους βήματα και να ανακαλύπτουν την «μαγεία» που μπορεί να κρύβεται στην πορτοκαλί θεά. Ήταν εκείνο το βράδυ που κατάλαβαν τι μπορεί να σου δώσει μια... μπάλα. Τι μπορεί να κάνει ένα «μαγικό» και ονειρεμένο βράδυ.

Η μαγεία αυτή πριν από 31 χρόνια, ένα καλοκαιρινό βράδυ στο Φάληρο έσκασε σαν βόμβα με χρυσόσκονη και πασπάλισε ολόκληρη την Ελλάδα, σε ένα βράδυ που δεν έμοιαζε με τα άλλα. Όλα σε εκείνο ήταν ξεχωριστά. Όλα ήταν μοναδικά. Όλα ήταν έτσι φτιαγμένα για να αλλάξει η ιστορία και να ξεκινήσει ένα νέο κεφάλαιο, πιο χρυσό, πιο ταλαντούχο και πιο... αγαπημένο από την επίσημη αγαπημένη που αγαπήθηκε όσο καμία.

Απ' όσους ήταν μέσα στο ΣΕΦ και έζησαν μια εμπειρία μοναδική, γεμάτη με συναισθήματα χαράς και δακρύων, από εκείνους που πλημμύρισαν για πρώτη φορά τους δρόμους της Αθήνας χορεύοντας στην παραζάλη μιας επιτυχίες που δεν χωρούσε στο μυαλό κανενός, μέχρι τα αγέννητα παιδιά που είδαν τα αποτελέσματα 18 χρόνια μετά και πλέον όλοι είχαν καταλάβει τι είχε προσφέρει εκείνο το μαγικό και απίστευτο και ανεπανάληπτο και ασυναγώνιστο και ανυπέρβλητο βράδυ του Ιούνη.

Μερικά λεπτά μετά τις 10 ίσως κανείς απ' όσους πανηγύριζαν είτε μέσα στο ΣΕΦ, είτε στα σπίτια τους, είτε στους δρόμους δεν είχε καταλάβει το μέγεθος του κατορθώματος. Η χαρά δεν άφησε κανέναν να καταλάβει...

Κανείς μέσα στην δράση των ενδορφίνων, των ορμονών που εκκρίνει ο οργανισμός μας όταν είμαστε χαρούμενοι, δεν μπορούσε να χωρέσει το μέγεθος του κατορθώματος που είχε συμβεί, εκεί πάνω σε εκείνο το παρκέ.

Στα 30 χρόνια από την επιτυχία της Εθνικής στην Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση φιλοξενήθηκαν πρωταγωνιστές, καθώς και ο Θοδωρής Παπαλουκάς που ένωσε το τότε με το σήμερα.

Ο Τεο τα είπε όλα με λίγα λόγια, «θα τους πω ευχαριστώ γι' αυτό που έκαναν για όλους μας για την χώρα. Για την ποιότητα ζωής που μου πρόσφεραν. Δεν ήταν απλό αθλητικό γεγονός. Ήταν μία αλλαγή που μπήκαμε όλοι σε έναν δρόμο που μπορεί να σε οδηγήσει μόνο ο αθλητισμός», ενώ από την πλευρά του ο «Δράκος» του ελληνικού μπάσκετ και πρωταγωνιστής εκείνης της μοναδικής παράστασης είχε σχολιάσει, «το 1987 ήταν μεγάλη προίκα που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα. Πρόσθεσε κάτι στην καθημερινότητα όλων. Έδωσε τη δυνατότητα να πιστέψουν οι μικροί. Έδωσε κίνητρο σε όλο τον κόσμο να πιστέψουν πως μπορεί ακόμα και ομάδες με όχι καλές υποδομές και ιστορία να κατακτήσουν τα πάντα».

Και έχει σε όλα δίκιο και φυσικά σε τρεις γραμμές δεν χωρά αυτό που έγινε στην Ελλάδα μετά την επιτυχία του 1987. Αχ, αυτή η επιτυχία που μοιάζει τόσο ζωντανή, τόσο μοναδική, τόσο φρέσκια, τόσο αληθινή και ας έγινε 31 χρόνια πριν.

Τριανταένα χρόνια σαν χθες για τον καθέναν που έχει να διηγηθεί μια ιστορία, μια σκέψη, μια σκηνή από την ζωή του, που μπορεί και την παίζει σαν τις ελληνικές ταινίες που θυμόμαστε το σενάρια σαν να έχουμε πρωταγωνιστήσει σε αυτές.