Οι γονείς του ονομαζόταν Ευφημιανός και Αγλαΐα. Ήταν πλούσιοι και καταγόταν από αρχοντική γενιά. Όμως με μεγάλη γενναιοδωρία διέθεταν την τεράστια περιουσία τους για την ανακούφιση των πτωχών, των ορφανών και των αδυνάτων. Από μικρή ηλικία ο Άγιος Αλέξιος ένοιωσε την επιθυμία να υπηρετήσει τον Κύριο. Όμως ο πατέρας του τον ανάγκασε να νυμφευθεί. Συμφώνησε όμως με τη μέλλοντα σύζυγό του να διατηρήσουν την παρθενία τους, γι` αυτό και την ώρα του γάμου έφυγε κρυφά από τη Ρώμη και κατέφυγε στην Έδεσσα της Μεσοποταμίας όπου έζησε δεκαοκτώ έτη φορώντας φθαρμένα και παλαιά ενδύματα και εμπνεόμενος από την αγάπη και την φιλευσπλαχνία των χριστιανών της περιοχής. Στη συνέχεια ο Άγιος Αλέξιος επέστρεψε στην πατρίδα του και εγκαταστάθηκε κοντά στο πατρικό του σπίτι. Ήταν ακόμη στη ζωή οι γονείς του, οι οποίοι όμως δεν τον αναγνώρισαν. Όταν πλησίασε το μακάριο τέλος του, ο Άγιος Αλέξιος έγραψε σ` ένα κομμάτι χαρτί το όνομα του και την καταγωγή του. Μετά την κοίμησή του ο αυτοκράτορας Ονώριος διάβασε το σημείωμα και αποκαλύφθηκε ποιος ήταν. Ήταν ένας άνθρωπος του Θεού.

Ο βασιλεύς Ονώριος και ο Αρχιεπίσκοπος μετέφεραν το τίμιο λείψανο του αγίου στο μέσο της πόλεως και κάλεσαν όλο το λαό για να έλθει να προσκυνήσει και να λάβει ευλογία. Όσοι προσέρχονταν και ασπάζονταν το τίμιο λείψανο, άλαλοι, κουφοί, τυφλοί, λεπροί, δαιμονισμένοι, όλοι θεραπεύονταν. Βλέποντας αυτά τα θαύματα οι πιστοί δόξαζαν τον Θεό. Ήταν τόσος ο κόσμος που προσερχόταν για να δει το τίμιο λείψανο, που δεν μπορούσαν να το μεταφέρουν στο ναό του Αγίου Βονιφατίου για να το ενταφιάσουν. Έριξαν ακόμη και χρυσό και άργυρο στον κόσμο για να του αποσπάσουν την προσοχή, αλλά μάταια. Όταν πια μεταφέρθηκε το τίμιο λείψανο στο ναό, για επτά μέρες γιόρταζαν πανηγυρικά και στην γιορτή συμμετείχαν οι γονείς και η νύφη. Στη συνέχεια τοποθετήθηκε το τίμιο λείψανο σε θήκη φτιαγμένη από χρυσό, άργυρο και πολύτιμους λίθους. Αμέσως άρχισε να ευωδιάζει και να αναβλύζει μύρο, το οποίο έγινε ίαμα και θεραπεία για όλους.

Η Κάρα του αγίου βρίσκεται στη Μονή Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων. Απότμημα Κάρας βρίσκεται στη Μονή Γεν. Θεοτόκου – Πελαγίας Ακραιφνίου Βοιωτίας. Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του αγίου βρίσκονται, επίσης, στη Μονή Εσφιγμένου Αγίου Όρους, στη Μονή Κύκκου Κύπρου και στη Λαύρα Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκι Αγίας Πετρουπόλεως.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἐκ ῥίζης ἐβλάστησας, περιφανοῦς καί κλεινῆς, ἐκ πόλεως ἤνθησας, βασιλικῆς καί λαμπρᾶς, Ἀλέξιε πάνσοφε· πάντων δ᾽ ὑπερφρονήσας, ὡς φθαρτῶν καί ῥεόντων, ἔσπευσας συναφθῆναι, τῷ Χριστῷ καί Δεσπότῃ. Αὐτόν οὖν ἐκδυσώπει ἀεί, ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Απόκρεω, λέγεται - «Σάββατο των Ψυχών» ή Ψυχοσάββατο. Είναι το πρώτο από τα δύο Ψυχοσάββατα του έτους (το δεύτερο επιτελείται το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής).

Ο λόγος που το καθιέρωσε η Εκκλησία μας, παρ' ότι κάθε Σάββατο είναι αφιερωμένο στους κεκοιμημένους, είναι ο εξής: Επειδή πολλοί κατά καιρούς απέθαναν μικροί ή στην ξενιτιά ή στη θάλασσα ή στα όρη και τους κρημνούς ή και μερικοί, λόγω πτώχειας, δεν αξιώθηκαν των διατεταγμένων μνημοσυνών, «οι θείοι Πατέρες φιλανθρώπως κινούμενοι θέσπισαν το μνημόσυνο αυτό υπέρ πάντων των άπ' αιώνος εύσεβώς τελευτησάντων Χριστιανών».

Επειδή την Κυριακή της Απόκρεω ποιούμε ανάμνηση της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού και οι κεκοιμημένοι μας ακόμη δεν κρίθηκαν, τους μνημονεύουμε σήμερα και, επικαλούμενοι το άπειρο έλεος Του, παρακαλούμε τον Θεό με το μνημόσυνο πού κάνουμε, να τους αναπαύσει. Συγχρόνως δε, ενθυμούμενοι και εμείς το θάνατο και «διεγειρόμεθα προς μετάνοιαν...».

Σήμερα 01 Μαρτίου τιμάται από την Εκκλησία η Αγία Ευδοκία η από Σαμαρειτών η Οσιομάρτυς.

Η αγία Ευδοκία γεννήθηκε στη Ηλιούπολη της επαρχίας Λιβανησίας, της Φοινίκης, την εποχή του Τραϊανού.

Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής της στην αμαρτία και την ακολασία, παρασύροντας με την εκτυφλωτική της ομορφιά πολλούς άνδρες στη αμαρτωλή ζωή, ενώ συγχρόνως συγκέντρωσε πολλά χρήματα. Η χάρη όμως του Θεού ευδόκησε, ώστε να συμβεί θαυμαστή αλλαγή στην ψυχή της. Μετά από μία σοβαρή ασθένεια, η αγία Ευδοκία εγκατέλειψε την πόλη και την αμαρτία της, για να επιστρέψει εκεί ένα χρόνο αργότερα. Επιθυμώντας όμως να παραμείνει άγνωστη, εγκαταστάθηκε στην άκρη της πόλης. Εκεί γνώρισε κάποιον μοναχό, μετανόησε και έγινε χριστιανή και βαπτίστηκε από τον επίσκοπο Θεόδοτο. Από τότε άλλαξε η ζωή της, χάρισε όλη της τη περιουσία στο φιλανθρωπικό έργο της τοπικής εκκλησίας και πήγε σε κάποιο μοναστήρι, όπου έζησε βίο ασκητικό ως τη στιγμή που την συνέλαβαν οι πρώην εραστές της και την οδήγησαν στο Αυριλιανό για να δικαστεί. Η αγία Ευδοκία όμως με την προσευχή της, κατόρθωσε να αναστήσει το νεκρό παιδί του βασιλιά και να προσελκύσει και τον ίδιο στο Χριστιανισμό. Αργότερα οδηγήθηκε μπροστά στον ηγεμόνα Διογένη, ο οποίος την άφησε ελεύθερη, αφού η αγία και πάλι θαυματούργησε. Τελικά, η αγία Ευδοκία αποκεφαλίσθηκε από το Βικέντιο και έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου.

Αποτμήματα της Αγίας βρίσκονται στις Μονές Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους, Φανερωμένης Σαλαμίνος, Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων και Βουλκάνου Μεσσηνίας και στη Λαύρα Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκι Αγίας Πετρουπόλεως.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Φόβον ἔνθεον, ἀναλαβοῦσα, κόσμου ἔλιπες, τὴν εὐδοξίαν, καὶ τῷ Λόγῳ Εὐδοκία προαέδραμες, οὐ τὸν ζυγὸν τὴ σαρκί σου βαστάσασα, ὑπερφυῶς ἠγωνίσω δι’ αἵματος. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ο άγιος Προκόπιος ο Δεκαπολίτης έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Λέοντα του Ισαύρου (717-741) και διακρίθηκε για την μαχητικότητά του και την προάσπιση των δικαίων της Ορθοδοξίας.

Αφοσιώθηκε από μικρή ηλικία στην ασκητική ζωή και στην καταπολέμηση των σαρκικών παθών. Αν και απομονώθηκε στη ηρεμία του κελιού του, όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν, υπερασπίσθηκε με ζήλο και παρρησία την ορθοδοξία, διαπρέποντας στον αγώνα κατά των αιρετικών Μονοφυσιτών. Επίσης ο άγιος Προκόπιος διακρίθηκε στον αγώνα της Εκκλησίας για την προσκύνηση και τιμή των ιερών εικόνων. Επί των ημερών του σκληρού εικονομάχου Λέοντα του Ισαύρου, υπέστη διάφορες διώξεις και πολλά βασανιστήρια ως θερμός υπερασπιστής των Ιερών εικόνων και έτσι δίκαια κέρδισε τον τίτλο του ομολογητή της ορθόδοξης πίστης.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Φερωνύμως προκύπτων ἐν ἀσκήσει Προκόπιε, ἤρθης ἐκ δυνάμεως Πάτερ, πρὸς ἀθλήσεως ἔλλαμψιν Χρίστου γὰρ τὴν Εἰκόνα προσκυνῶν, Μαρτύρων ἀνεδείχθης κοινωνός, μεθ’ ὧν πρέσβευε παμμάκαρ διαπαντός, ὑπὲρ τῶν ἐκβοώντων σοι, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνερνούντι διὰ σοῦ, πασιν ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τό ἄγονον ἐγεώργησας· καί τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατόν τούς πόνους ἐκαρποφόρησας· καί γέγονας φωστήρ τῇ οἰκουμένῃ, λάμπων τοῖς θαύμασιν, Προκόπιε Πατήρ ἡμῶν ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἑωσφόρον σήμερον ἡ Ἐκκλησία, κεκτημένη ἅπασαν, κακοδοξίας τήν ἀχλύν, διασκεδάζει τιμῶσά σε, οὐρανομύστα Προκόπιε ἔνδοξε.