Pepper: To ανθρωποειδές ρομπότ που θυμάται πρόσωπα και αναγνωρίζει συναισθήματα (βίντεο)
Ιούνιος 20, 2015Το Pepper, το ανθρωποειδές ρομπότ το οποίο οι δημιουργοί του υποστηρίζουν ότι έχει τη δυνατότητα να αναγνωρίζει και να αντιδρά σε ανθρώπινα συναισθήματα, θα γίνει διαθέσιμο εντός του Σαββατοκύριακου στην Ιαπωνία για οικιακή χρήση.
Η εταιρεία SoftBank ανακοίνωσε ότι η πώληση του Pepper θα ξεκινήσει στις 20 Ιουνίου και σκοπεύει να διαθέτει μηνιαίως 1.000 μονάδες. Κάθε ρομπότ θα κοστίζει 198.000 ιαπωνικά γιεν (περίπου 1.400 ευρώ), ενώ οι επιχειρήσεις που επιθυμούν να νοικιάσουν το ανθρωποειδές θα μπορούν να το κάνουν πληρώνοντας 1.500 γιεν ανά ώρα (περίπου 10 ευρώ).
Παρά το γεγονός ότι η αρχική τιμή είναι σχετικά χαμηλή για ένα τόσο εξελιγμένο ρομπότ -η τιμή που έχει ανακοινώσει η SoftBank είναι κάτω του κόστους παραγωγής- οι πελάτες θα πρέπει να καταβάλουν μηνιαία πάγια τέλη της τάξης των 24.000 γιεν (περίπου 170 ευρώ), ενώ θα πρέπει να υπογράψουν και τριετές συμβόλαιο.
Ο Ιρλανδός καθηγητής ρομποτικής του πανεπιστημίου Σέφιλντ Νόελ Σάρκι δήλωσε στο βρετανικό ειδησεογραφικό δίκτυο BBC ότι η επιχειρηματική στρατηγική της SoftBank εγκυμονεί «κινδύνους».
«Η SoftBank ευελπιστεί ότι τα έσοδά της θα προέρχονται από τις εφαρμογές, ωστόσο κάτι τέτοιο είναι παρακινδυνευμένο καθώς δεν είναι σαφές αν προγραμματιστές σκοπεύουν να αναπτύξουν ειδικές εφαρμογές για το ρομπότ», δήλωσε ο Σάρκι.
Ωστόσο, η εταιρεία έχει ανακοινώσει ότι υπάρχουν ήδη 100 διαθέσιμες εφαρμογές, τις οποίες οι κάτοχοι θα μπορούν να εγκαταστήσουν στο ρομπότ.
Μέχρι στιγμής η εταιρεία δεν έχει ανακοινώσει πότε σκοπεύει να διαθέσει το ρομπότ στις παγκόσμιες αγορές, ωστόσο ο διευθύνων σύμβουλος της SoftBank, Μασαγιόσι Σον, δήλωσε ότι κάτι τέτοιο αναμένεται να συμβεί, κατά πάσα πιθανότητα, το επόμενο έτος.
Το Pepper έχει τη δυνατότητα να «θυμάται» πρόσωπα και είναι προγραμματισμένο να αναγνωρίζει ανθρώπινα συναισθήματα.
Διαθέτοντας τουλάχιστον 20 κινητήρες και εξαιρετικά ευκίνητους βραχίονες, το Pepper χαρακτηρίζεται ως ένα οικιακό ρομπότ, το οποίο μπορεί να παράσχει βοήθεια σε ηλικιωμένους, ενώ είναι κατάλληλο για οικιακή χρήση.
e-typos.com
Όταν ο «νταής» της τάξης είναι το…δικό μας παιδί
Απρίλιος 25, 2015Είναι πολύ δύσκολο για έναν γονιό να δει τα αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα του παιδιού του και να αναγνωρίσει τα ελαττώματά του.
Όταν λοιπόν κάποια στιγμή δέχεται ένα τηλεφώνημα από το σχολείο και μαθαίνει ότι το δικό του παιδί είναι ο «νταής» της τάξης και ο άνθρωπος που κάνει τη ζωή πολλών άλλων πραγματικό «εφιάλτη», δυσκολεύεται να το πιστέψει… Είναι όμως μια πραγματικότητα και όσο επώδυνο και αν είναι πρέπει να δράσει γρήγορα και αποφασιστικά για να βοηθήσει τόσο τα παιδιά των άλλων όσο και το δικό του.
«Οι γονείς δυσκολεύονται να αποδεχτούν ότι το παιδί τους μπορεί να εμφανίζει σημάδια βίαιης συμπεριφοράς. Προσπαθούν να το δικαιολογήσουν και όταν εμείς προχωράμε σε πειθαρχικά μέτρα γίνονται πολλές φορές εριστικοί. Αυτό είναι πρόβλημα, γιατί δεν μπορούμε να βοηθήσουμε ούτε το θήτη ούτε τα θύματα» λέει στον «Ε.Τ.» η κ. Μαρία Παπαδοπούλου εκπαιδευτικός σε σχολείο στην Αττική και συνεχίζει «Όταν η οικογένεια ενημερωθεί δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αδρανήσει αλλά να μιλήσει με το παιδί και να του εξηγήσει ότι η συμπεριφορά αυτή δεν είναι σωστή και πως υποστηρίζει το σχολείο στην απόφασή του να το τιμωρήσει».
Η κ. Χριστίνα Σαμαράκη, συμβουλευτική ψυχολόγος ΜSc εξηγεί ποια είναι η ψυχοσύνθεση των παιδιών-bullies: «Τα παιδιά-θύτες είναι παρορμητικά άτομα, που εκνευρίζονται εύκολα και δεν βιώνουν καλά ματαιώσεις και ανατροπές. Δεν καταλαβαίνουν τα συναισθήματα των άλλων. Βλέπουν τη βία με θετικό τρόπο και δυσκολεύονται να ακολουθήσουν κανόνες».
Τις περισσότερες φορές μάλιστα, είναι αρκετά μεγαλόσωμα και χρησιμοποιούν το σωματότυπό τους για να τρομάξουν τους συμμαθητές τους. Αυτή η διαδικασία τα κάνει να αισθάνονται δυνατά και τα γεμίζει με αυτοπεποίθηση.
Ποιοι είναι όμως οι λόγοι που μπορεί να οδηγήσουν ένα παιδί να καταφύγει στο bullying και ποια είναι τα λάθη που έχουν γίνει από τους γονείς; «Τις περισσότερες φορές η οικογένεια ενισχύει με κάποιο τρόπο αυτές τις συμπεριφορές. Μπορεί να μην θέτουν όρια μέσα στο σπίτι ή να είναι ιδιαίτερα ελαστικοί. Αντίστροφα ίσως να είναι αυστηροί στον τρόπο που πειθαρχούν ή να τιμωρούν χρησιμοποιώντας σωματική βία» αναφέρει η κ. Σαμαράκη.
Την ίδια ώρα η ειδικός σημειώνει ότι σημαντικό ρόλο μπορεί να παίζει και η έλλειψη εποπτείας και ουσιαστικής συμμετοχής των γονέων στη ζωή του παιδιού ή το γεγονός ότι η χρήση βίας είναι αποδεκτή στην οικογένεια.
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
Ποιος είναι όμως ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να δράσει μια οικογένεια μόλις της γνωστοποιηθεί ότι κάποιο νεότερο μέλος της είναι ο «νταής» της τάξης; Η κ. Σαμαράκη κωδικοποιεί τα βήματα τα οποία πρέπει να ακολουθήσουν οι γονείς του μικρού θήτη:
• Να δουν το πρόβλημα στην ολότητά του, γιατί δεν αφορά μόνο το παιδί αλλά όλη την οικογένεια. Σε περίπτωση που κάποιο νεότερο μέλος εμφανίζει τέτοιες συμπεριφορές, τότε συνήθως έχει προβλήματα όλο το σύστημα, το οποίο σε αυτή την περίπτωση είναι η οικογένεια.
• Η προσπάθεια επίλυσης της κατάστασης με βία δεν βοηθάει. Η αντιμετώπιση πρέπει να είναι σταθερή και να ξεκαθαρίζει στο παιδί ότι αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι ανεκτές ούτε από το σχολείο αλλά ούτε από το σπίτι.
• Οι γονείς πρέπει να θέσουν σαφή και συγκεκριμένα όρια ενώ την ίδια ώρα να υπάρχουν συνέπειες όταν το παιδί τα παραβεί. Η τιμωρία δεν πρέπει να είναι ούτε βίαιη ούτε χαριστική. Είναι επίσης σημαντικό, οι ενήλικες να επιβραβεύουν τη σωστή συμπεριφορά και την τήρηση των κανόνων.
• Οι γονείς πρέπει να αρχίσουν να περνούν περισσότερο χρόνο με το παιδί τους. Να ασχοληθούν ουσιαστικά μαζί του, να το γνωρίσουν και να το πλησιάσουν συναισθηματικά.
• Να προσπαθήσουν να εντοπίσουν τα θετικά στοιχεία και τις δεξιότητες του παιδιού και τις ενισχύσουν. Με αυτό τον τρόπο θα μπορεί να αυτό-επιβεβαιώνεται από άλλες δραστηριότητες στη ζωή του.
• Να συνεργαστούν με τους δασκάλους και αν χρειαστεί να ζητήσουν όλοι μαζί τη βοήθεια κάποιου ειδικού.
• Να προσπαθήσουν να μην έρθουν σε επαφή με την οικογένεια του θύματος γιατί με αυτό τον τρόπο μεταφέρουν το θέμα έξω από το σχολείο και δημιουργούνται ακόμα περισσότερα προβλήματα.
e-typos.com
Έρχεται το Dislike στο Facebook;
Ιανουάριος 07, 2015O Mark Ζuckerberg απάντησε σε ερωτήσεις σχετικά με το facebook. Μία ερώτηση που του ετέθη ήταν "που είναι το κουμπί του Dislike?".
Σύμφωνα με τον Zuckerberg σκέφτεται πολύ σοβαρά να το τοποθετήσει στη δημοφιλή σελίδα κοινωνικής δικτύωσης. Είπε "το like είναι πραγματικά πολύτιμο και μας βοηθάσει να εκφραστούμε πολύ γρηγορα. υπάρχουν όμως και άλλα συναισθήματα που οι άνθρωποι θέλουν να εκφράσουν. Πολλές φορές οι άνθρωποι μοιράζονται στο Facebook θλιβερές στιγμές από τη ζωή τους ή δύσκολα κοινωνικά πράγματα και συχνά ορισμένοι μας λένε ότι δεν νιώθουν άνετα να κάνουν Like.
Όταν κάποιος δημοσιεύει κάτι για τον χωρισμό του, το Like δεν είναι ο κατάλληλος τρόπος να αντιδράσουμε.
Αλλά η απάντηση σε αυτό είναι το Dislike; Εργαζόμαστε επάνω σε αυτό, προσπαθώντας να προσαρμόσουμε κάτι που εγγενώς ακούγεται τόσο αρνητικό να χρησιμοποιείται ως "δύναμη για το καλό", σχολίασε.
alfavita.gr
Η στεναχώρια διαρκεί 240 φορές περισσότερο από άλλα συναισθήματα
Νοέμβριος 08, 2014Συγκεκριμένα, όπως παρατήρησαν οι επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Leuven, στο Βέλγιο, που πραγματοποίησαν τη μελέτη, η στεναχώρια διαρκεί έως και 240 φορές περισσότερο από άλλα συναισθήματα, συμπεριλαμβανομένης της ντροπής, της αηδίας και του φόβου.
Μάλιστα, η στεναχώρια γα σοβαρό λόγο διαρκεί κατά μέσον όρο 120 ώρες, ενώ τα αισθήματα ντροπής και αηδίας 30 λεπτά και αυτά του φόβου 42 λεπτά. Δεύτερο σε διάρκεια συναίσθημα είναι το μίσος, που διαρκεί 60 ώρες και τρίτο η χαρά που διαρκεί μόλις 35 ώρες.
Ο λόγος που η στεναχώρια είναι το πιο παρατεταμένο συναίσθημα σύμφωνα με τους ερευνητές, είναι επειδή συχνά σχετίζεται με γεγονότα που έχουν τεράστιο αντίκτυπο στην ζωή μας, όπως το διαζύγιο ή μια αρρώστια, και επομένως χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο για να τα διαχειριστούμε.
Στα πλαίσια της μελέτης, οι ερευνητές ζήτησαν από 233 φοιτητές, να θυμηθούν πρόσφατα συναισθήματα που ένιωσαν, τα γεγονότα που τα προκάλεσαν και τη διάρκειά τους. Από τα συνολικά 27 συναισθήματα που ανέφεραν, ο θυμός, η ανία και η έκπληξη είναι μερικά από τα πιο σύντομα: «περνάνε» μέσα σε 2 ώρες. Ο εκνευρισμός χρειάζεται 1,3 ώρες για να υποχωρήσει, όσο και η συμπόνια. Αντιθέτως, το στρες χρειάζεται 3 ώρες για να υποχωρήσει, οι ενοχές 3,5 ώρες και η περηφάνια 2,6 ώρες.
Τα αισθήματα χαλάρωσης από την άλλη πλευρά υποχωρούν μέσα σε 4,3 ώρες, ο ενθουσιασμός μέσα σε 6 ώρες, η ανακούφιση σε 8 ώρες, η ζήλια σε 15 ώρες και η απελπισία, η ελπίδα, το άγχος, η απογοήτευση και η ικανοποίηση μέσα σε 24 ώρες.
Η μελέτη, που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Motivation & Emotion», είναι η πρώτη που προσπαθεί να καταγράψει τη διάρκεια των συναισθημάτων, αλλά και να εξηγήσει γιατί υπάρχει τόση διαφορά στη διάρκειά τους. Όπως εξηγούν ο επικεφαλής ερευνητής ο Φιλίπ Βερντουέν,ερευνητής στο Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου, και οι συνεργάτες του, τα συναισθήματα που διαρκούν λιγότερο προκαλούνται τυπικά από γεγονότα τα οποία συχνά δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία. Αντιθέτως, όσα διαρκούν επί ώρες και μέρες τείνουν να προκαλούνται από γεγονότα τα οποία ασκούν μεγάλο αντίκτυπο στον άμεσα ενδιαφερόμενο.
Γιατί μια αγκαλιά κρατάει 3 δευτερόλεπτα;
Μάιος 31, 2014Ο λόγος και η εξήγηση μαζί.
Ίσως δεν το είχατε συνειδητοποιήσει, αλλά μια συνηθισμένη αγκαλιά κρατά περίπου τρία δευτερόλεπτα, σύμφωνα με μια έρευνα Βρετανών ψυχολόγων, που βασίστηκε στην μελέτη των αγκαλιών, τις οποίες κάνουν οι αθλητές στους Ολυμπιακούς αγώνες.
Η τυπική αγκαλιά κρατά όσο περίπου και μια σειρά από πολλές άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες και φυσιολογικές νευρολογικές διαδικασίες (από το κούνημα του χεριού όταν λέμε αντίο, μέχρι τις μουσικές «φράσεις» και τη διάρκεια της χαλαρής αναπνοής), πράγμα που ενισχύει την επιστημονική θεωρία ότι περνάμε τη ζωή μας, χωρίς φυσικά να το συνειδητοποιούμε, αντιλαμβανόμενοι το παρόν (το «τώρα») σε διαδοχικά διαστήματα των τριών δευτερολέπτων. Κάτι ανάλογο, σύμφωνα με μελέτες ζωολόγων, συμβαίνει και σε πολλά άλλα ζώα, καθώς έχει διαπιστωθεί ότι πολλές ενέργειές τους, από το μάσημα μέχρι την αφόδευση, διαρκεί γύρω στα τρία δευτερόλεπτα.
Η αναπτυξιακή ψυχολόγος Έμες Νάγκι, του πανεπιστημίου του Νταντί, που δημοσίευσε τη σχετική μελέτη στο περιοδικό ηθολογίας «Journal of Ethology», και αναφέρει το «Science», ανέλυσε καρέ-καρέ μια σειρά από τηλεοπτικά βίντεο, από τελικούς 21 Ολυμπιακών αθλημάτων στους αγώνες του 2008, καταγράφοντας εκατοντάδες αγκαλιές ανάμεσα σε αθλητές, συναθλητές και ανταγωνιστές, προπονητές, συγγενείς και φίλους. Ανεξάρτητα από το φύλο και την χώρα προέλευσης του αθλητή, οι αγκαλιές διαρκούσαν κατά μέσο όρο τρία δευτερόλεπτα. Όπως μάλλον αναμενόταν, οι αθλητές αγκάλιαζαν λίγο περισσότερο τους προπονητές τους σε σχέση με τους συναθλητές τους στην ίδια ομάδα, ενώ αγκάλιαζαν λιγότερο τους ανταγωνιστές τους από άλλη ομάδα.
Το εύρημα ενισχύει την πεποίθηση μερικών ψυχολόγων, ότι η περίοδος των τριών δευτερολέπτων αποτελεί τη βασική χρονική μονάδα που καθορίζει την αντίληψη των ανθρώπων για την (εκάστοτε) παρούσα στιγμή. Με άλλα λόγια, το αίσθημα του «τώρα» διαρκεί γύρω στα τρία δευτερόλεπτα. Η χρονική αυτή διάρκεια των τριών δευτερολέπτων έχει διαμορφώσει θεμελιακά την ανθρώπινη βιολογική και κοινωνική εξέλιξη, σύμφωνα με τον νευρο-ηθολόγο Τζιόφρι Γκέστνερ, του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν-Αν Άρμπορ. Αν η χρονική αντίληψη του «τώρα» ήταν πολύ μικρότερή, για παράδειγμα λίγα χιλιοστά του δευτερολέπτου, τότε θα αντιδρούσαμε υπερβολικά γρήγορα στα εξωτερικά ερεθίσματα, π.χ. στις απειλές του περιβάλλοντος, αντιλαμβανόμενοι ως απειλητικά -χωρίς λόγο- πράγματα που δεν θα έπρεπε, όπως το πέταγμα μιας μπάλας προς εμάς. Από την άλλη, αν το «τώρα» κρατούσε περισσότερο, π.χ. ένα λεπτό, πολλά πράγματα μπορεί να συνέβαιναν στο φυσικό περιβάλλον σε αυτό το μεγάλο χρονικό διάστημα, στα οποία δεν θα προλαβαίναμε να αντιδράσουμε. Με άλλα λόγια, το χρονικό διάστημα των τριών δευτερολέπτων αποτελεί μια «χρυσή τομή» που διευκολύνει την επιβίωσή μας.
Ο ψυχοβιολόγος Κόλιν Τρεβάρτεν, του πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, συμφωνεί ότι το χρονικό διάστημα των τριών δευτερολέπτων έχει καθοριστική σημασία και αποτελεί το (χρονικό) θεμέλιο της συνειδητής εμπειρίας μας, σε συνδυασμό όμως με άλλους ρυθμούς, όπως τα άμεσα αντανακλαστικά, που δείχνουμε σε κλάσματα του δευτερολέπτου, και συμβάλλουν για να διαμορφώνει ένας άνθρωπος την συνολική φυσική αίσθηση του χρόνου, η οποία δεν είναι άκαμπτη, αλλά «εύκαμπτη» και «νοητική». Αυτό φαίνεται και από μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα, η οποία διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι που ζουν έντονη ζωή, μπορεί να μην ζουν όντως περισσότερα χρόνια, όμως αισθάνονται σαν να ζουν, κάτι που έρχεται να επιβεβαιώσει τον υποκειμενικό χαρακτήρα της αντίληψης του χρόνου.
Ο εγκέφαλός μας «μετρά» το χρόνο χρησιμοποιώντας ένα είδος «εσωτερικού ρολογιού» και όσα περισσότερα γεγονότα πρέπει να καταγράψει, ανάλογα με το πόσο δραστήριος είναι κανείς, τόσο περισσότερο ο άνθρωπος αυτός έχει το υποκειμενικό αίσθημα ότι ο χρόνος κυλάει πιο αργά, σύμφωνα με τους ερευνητές. Οι επιστήμονες Μίσα Άρενς και Μάνις Σαχάνι, του University College του Λονδίνου, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό βιολογίας «Current Biology», και αναφέρει το New Scientist, έκαναν πειράματα με 20 εθελοντές, στους οποίους, για μια καθορισμένη χρονική περίοδο, έδειξαν δύο βίντεο: ένα με μια στατική εικόνα όπου δεν υπήρχε καμία δράση και ένα που περιλάμβανε μια τυχαία εναλλαγή διαφόρων ερεθισμάτων. Όταν οι εθελοντές κλήθηκαν να αξιολογήσουν πόσο χρόνο διήρκεσε το βίντεο, όσοι είχαν δει αυτό με τη δράση, ήσαν πολύ πιο ακριβείς. Οι εθελοντές είδαν επίσης το βίντεο σε δύο διαφορετικές ταχύτητες και, όταν πάλι κλήθηκαν να πουν πόσο αυτό κράτησε, είπαν ότι η χρονική διάρκειά και των δύο βίντεο ήταν ίδια, ενώ στην πραγματικότητα το βίντεο που είχε παιχτεί με μεγαλύτερη ταχύτητα, κράτησε λιγότερο.
Πηγή: parapolitika.gr
RSS