Στο μικροσκόπιο των εγκληματολογικών εργαστηρίων της Αστυνομίας βρίσκονται επτά βίντεο που εντοπίστηκαν στο κινητό ενός εκ των συλληφθέντων για την υπόθεση μαστροπείας 14χρονης από τη Νέα Σμύρνη.
Η 14χρονη φέρεται να είχε πέσει θύμα μαστροπείας από τρία άτομα. Κατά την κατάθεση της, ανέφερε στους παιδοψυχολόγους πως άκουσε δύο από τους συλληφθέντες να αναφέρονται και σε άλλα βίντεο με ανήλικες.

Η απάντηση που έδωσε στην κατάθεση της για τα επτά βίντεο, σύμφωνα με πληροφορίες της εφημερίδας «Real News», είναι πιθανόν να στρέψει τις έρευνες προς το ενδεχόμενο ύπαρξης εκτεταμένου κυκλώματος μαστροπείας ανηλίκων, στο οποίο μπορεί να συμμετέχουν ακόμα και ενήλικες γυναίκες, στην πλειονότητα τους αλλοδαπές.

Οι αστυνομικοί έχουν στα χέρια τους βάσιμες ενδείξεις, πως οι δράστες συστηματικά και μεθοδικά κυρίως μέσω διαδικτύου, προσέγγιζαν ευάλωτα ανήλικα κορίτσια και με διάφορους τρόπους τα έπειθαν να εκδίδονται σε παιδεραστές που ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν ποσά άνω των 100 ευρώ, για να τα βιάσουν.

Οι αρχές έχουν στη διάθεση τους πληροφορίες, κυρίως για τη δράση του 29χρονου αλλοδαπού συλληφθέντος. Αυτές φέρεται να έχει προωθήσει στην πορνεία, σε οίκους ανοχής στο κέντρο της Αθήνας και στο Μεταξουργείο, αλλοδαπές γυναίκες άνω των 20 ετών, τις οποίες είχε «ψαρέψει» από το ίντερνετ.

Ο καταζητούμενος «Ρουσλάν»
Στο μεταξύ, συνεχίζονται οι έρευνες της Αστυνομίας για τον καταζητούμενο άνδρα, που φέρεται να βίασε τη 14χρονη την περασμένη Κυριακή σε ξενοδοχείο στο Μεταξουργείο, καθώς είναι πολύ πιθανό να έχει κεντρικό ρόλο στο κύκλωμα παιδεραστών. Ο ίδιος φρόντισε να εξαφανίσει άμεσα τα ίχνη του, ωστόσο οι τρεις συλληφθέντες τον έχουν κατονομάσει ως τον βιαστή του κοριτσιού και, μάλιστα, έδωσαν στους αστυνομικούς τον αριθμό του κινητού του.

Ο ένας από τους συλληφθέντες φέρεται να κατέθεσε ότι ο καταζητούμενος, ηλικίας περίπου 24 ετών, έχει το παρατσούκλι «Ρουσλάν» και καταγωγή από τη Βουλγαρία ή τη Γεωργία.

Επιπλέον, αναφέρθηκε ότι ο «Ρουσλάν» είναι μπράβος σε κακόφημα νυχτερινά κέντρα με γυναίκες στο Μεταξουργείο και στην ευρύτερη περιοχή, ενώ κατά καιρούς εργάζεται και ως συνοδός ασφαλείας «σε ανθρώπους που έχουν πολλά χρήματα και χρειάζονται προστασία».

Με πληροφορίες από Real News

Σε ένα ντελίριο σκοταδιστικού λόγου προχώρησε σήμερα ο Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης, Πάυλος στον ιερό ναό Γεννήσεως της Θεοτόκου στα Πετρανά.

Το πρωί της Πέμπτης, σύμφωνα με τη σχετική απόφαση της Ιεράς Συνόδου, αναγνώστηκε σε όλους τους ιερούς ναούς της χώρας, η εγκύκλιος της Εκκλησίας της Ελλάδος κατά των αμβλώσεων. Ο Μητροπολίτης Σερβιών και Κοζάνης όμως δεν περιορίστηκε στην ανάγνωση της ανακοίνωσης, αλλά πήγε ένα βήμα παραπέρα. 

Πιο συγκεκριμένα, υποστήριξε πως οι εκτρώσεις στο παρελθόν δικαιολογούνταν γιατί οι κοπέλες πήγαιναν στα χωράφια για δουλειά και ένας «παλιάνθρωπος» τις βίαζε, αλλά τώρα «κυκλοφορούν ημίγυμνες στις πόλεις», σύμφωνα με το kozanimedia.

Παράλληλα, ο Μητροπολίτης Κοζάνης εξομοίωσε τις εκτρώσεις με φόνους και διερωτήθηκε «εάν αυτός είναι πολιτισμός». Επίσης ανέφερε πως «η εκκλησία σέβεται την επιστήμη, αλλά μέχρι εκεί που προσφέρει στον άνθρωπο».

https://www.ethnos.gr/greece/article/223364/mhtropolithskozanhsgiabiasmoysshmeraoikopeleskykloforoynhmigymnes

Σοκάρουν οι αποκαλύψεις για τη δράση της αίρεσης «Εκκλησία των Εθνών» που προκάλεσε αντιδράσεις με τις τελετές «εξορκισμού».

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του MEGA, το παράρτημα που κατείχε η αίρεση στην περιοχή της Αθήνας και συγκεκριμένα στην πλατεία Αμερικής, ιδρύθηκε το 2006 με υπεύθυνο έναν πάστορα ονόματι Αντρέα.

Ο εν λόγω πάστορας κατηγορήθηκε για μια σειρά βιασμών και υποθέσεων εξαπάτησης, όπου αποσπούσε μεγάλα χρηματικά ποσά από τα θύματά του. Μετά το πλήθος των καταγγελιών, η Αστυνομία παρενέβη και το 2014 έκλεισε οριστικά το παράρτημα της αίρεσης στην Αθήνα.

Έπειτα η «εκκλησία» ξαναστήθηκε στη Θεσσαλονίκη, από τον πάστορα Χάρη, ο οποίος έλεγε πως ο πάστορας Αντρέας δεν ήταν αναγνωρισμένος από τον «προφήτη Τζόσουα».

https://www.iefimerida.gr/ellada/exorkistes-kataggelies-11-biasmoys-parartima-athinas

ΙΝΔΙΑ, ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ, ΒΙΑΣΜΟΙ

Έγραφε σ’ ένα κείμενο στο διαδίκτυο για την περίπτωση γυναικών στο Αφγανιστάν οι οποίες αφού βιαστούν στη συνέχεια κατασπιλώνονται γιατί έχασαν την παρθενία τους. Λιθοβολούνται και εκεί τελειώνει η διαδρομή τους ανάμεσα στους ανθρώπους. Σ’ αυτή τη χώρα μοιάζει να μην μετράει η όποια κατασταλτική νομοθεσία. Διακυβεύματα είναι οι αξίες των Ταλιμπάν και μόνο αυτές. Αξίες αποκλειστικά φαλλοκρατικές. Τα δόγματα της πατριαρχίας, του μισογυνισμού, ακόμη χειρότερα του απόλυτου εξευτελισμού των γυναικών, η παιδεραστία με κορίτσια και αγόρια, η εκτέλεση των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων είναι κάτι παραπάνω από άγραφοι νόμοι. Είναι η λαϊκή ετυμηγορία ενός εσμού ανθρώπων που τα μέλη του έχουν αποθηριωθεί και που η λαγνεία τους για εξουσία είναι πιο χρειαζούμενη από οποιαδήποτε έκκληση για σεβασμό απ’ αυτούς στις πιο χαμηλές κοινωνικές και οικονομικές τάξεις. Το Αφγανιστάν κατέχει τα πρωτεία ανάμεσα στις πιο επικίνδυνες χώρες για να ζήσει μια γυναίκα. Έχει ξεκινήσει κάποια προσπάθεια για δημιουργία νόμων η οποία και όταν επικυρώνεται, δεν βρίσκει χώρο να καρπίσει στα κτηνώδη ένστικτα των Αφγανών πολιτών. Οι εξουσιαστικές σέχτες ψάχνουν λόγο ύπαρξης μέσα απ’ τους νόμους της Σαρίας και τα βάρβαρα τελετουργικά που αποβλέπουν μόνο στην γιγάντωση της αίσθησης πως η ηδυπάθεια είναι αποκλειστικό προνόμιο των αντρών.

Η δεύτερη πιο επικίνδυνη χώρα για να ζουν γυναίκες είναι η Ινδία. Κι εκεί απαντάμε το ίδιο αξεδιάλυτο κουβάρι καινούργιων νόμων και παλιών, διαχρονικών, παραδοσιακών διακρίσεων μεταξύ των κατοίκων της αχανούς αυτής χώρας. Οικονομικά -και επί της ουσίας μέχρι και σήμερα- η διαστρωμάτωση των Ινδών γίνεται αναλόγως την ευμάρεια ή την φτώχια τους. Κάθε πλούσιος άνθρωπος ανήκει σε μια ανώτερη κάστα από κάποιο φτωχότερο. Στην εσχατιά αυτής της κλίμακας οι άνθρωποι ξεπέφτουν της υπόστασης τους. Γίνονται αόρατοι, Dalit, παρίες. Μάλιστα υπάρχει και ένας μύθος ότι όσο πιο ψηλά βρίσκεται κάποιος τόσο πιο λευκός είναι. Λες και συνάδει το φάσμα χρωμάτων του δέρματος των Ινδών με τις μεταξύ τους διαφορές στην ιδιοκτησία και τον χρηματικό πλούτο. Παλιότερα ήταν «νόμιμο» ένας άντρας που ανήκει σε ανώτερη κάστα να μπορεί να έχει απροϋπόθετα στο κρεβάτι του γυναίκα κατώτερης κάστας. Και αν αυτή δεν συναινεί, υπάρχει και ο βιασμός. Και πιο μακριά, όχι και τόσο, η δολοφονία της. Ευτυχώς τα φεμινιστικά κινήματα ανθίζουν στην Ινδία και σε λίγα χρόνια, μετά από κάποιες δολοφονίες και βιασμούς ακόμη, τα σημερινά πράγματα έχουν αμείλικτη ορμητικότητα, μπορεί και δεκαετίες η ισοπολιτεία να είναι διασφαλισμένη για όλους. Πριν λίγες μέρες αστυνομικοί δολοφόνησαν τους τέσσερεις βιαστές μιας 27χρονης κτηνιάτρου. Το περιστατικό έγινε κατά τη διάρκεια της αναπαράστασης του εγκλήματος οπότε οι βιαστές και δολοφόνοι της άτυχης γυναίκας επιχείρησαν να δραπετεύσουν. Στην ουσία πρόκειται για ένα ελαφρώς κεκαλυμμένο περιστατικό εξωδικαστικού λυσίματος του προβλήματος. Νομίζω πως σε χώρες που έχουν μέχρι και σήμερα κουλτούρες εκμετάλλευσης των πολιτών τους, χρειάζεται να παρθούν πολύ σκληρά μέτρα. Και μιλάω ακόμη και για βασανιστήρια. Πρέπει για τον θύτη, την ώρα που το ψυχόρμητο του βιασμού κυριεύει την σκέψη του, αντανακλαστικά η ενθύμηση των κακουχιών στη φυλακή να εκδραματίζει αλλιώς τη λιβιδινική ασφυξία του. Δώστε στους ανθρώπους βαλβίδες εκτόνωσης. Δεν μιλάω για εξαχρείωση. Γνωρίζω καλά πως ο κατευνασμός μπορεί να επέλθει και μέσα από πολύ αποτελεσματικές θεραπευτικές ομάδες. Οι άνθρωποι στην εποχή της βουβής πολύωρης ενατένισης της οθόνης ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή έχουν περισσότερο από ποτέ την ανάγκη να μιλήσουν. Να ξεγυμνωθούν, να εξομολογηθούν, να αποκαλυφθούν μες στην αιώνια θνητότητα και φθαρτότητά τους. Η μακροχρόνια σιωπή δεν επωάζει απλές κουβέντες. Εκδηλώνεται με φωνές και αλαλαγμούς. Με πολεμικές ιαχές και άλλες φορές με οιμωγές σαν πόνου. Η βία πρέπει να καταρριφθεί. Πιο ειδικά όταν στρέφεται προς τον άλλο. Την μέρα της δολοφονίας των βιαστών οι γυναίκες στην Ινδία βγήκαν χαρούμενες να διαδηλώσουν υπέρ της δίκαιης -γι’ αυτές- τιμωρίας. Απ’ τα ανθρωπιστικά κινήματα στην χώρα τους ακούστηκε και η άποψη ότι δεν έπρεπε να φτάσουν μέχρι την εκτέλεση των υπόδικων. Η Πανινδική Ένωση Προοδευτικών Γυναικών είπε για την τετραπλή δολοφονία των ισάριθμων βιαστών: «Θα μας πουν ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη, ότι έλαβαν εκδίκηση στη μνήμη του θύματος. Όμως, αυτή η “δικαίωση” είναι επίπλαστη. Στην πραγματικότητα, ο θάνατος των τεσσάρων ανδρών στα χέρια της αστυνομίας διαμηνύει στις γυναίκες ότι “δεν μπορούμε να κάνουμε τους δρόμους ασφαλείς, δεν μπορούμε να διερευνήσουμε τα εγκλήματα εναντίον γυναικών και να συγκεντρώσουμε στοιχεία για να αποδείξουμε την ενοχή των δραστών, δεν μπορούμε να προστατεύσουμε όσες επιβίωσαν των βιασμών τους και δεν μπορούμε να εγγυηθούμε ότι τα θύματα θα έχουν αξιοπρέπεια στο δικαστήριο’’».

Ο βιασμός είναι πολλές φορές μια πολιτική πράξη. Μια πράξη που σφραγίζει την ανωτερότητα του εκάστοτε εγκληματία έναντι της «αδύναμης» γυναίκας. ‘Όταν γίνονται πόλεμοι οι γυναίκες της κατακτημένης χώρας κακοποιούνται από τους κατακτητές. Μοιάζει η γυναίκα να αξιώνεται μόνο ως κτήμα κάποιου αρσενικού. Χωρίς κάποιον άντρα δεν έχει οντότητα. Της την υφαρπάζουν γιατί φοβίζει το μυστηριώδες μυαλό μιας διανοούμενης ή χειραφετημένης. Δεν γίνεται βέβαια να φτιάξουμε παντού κανόνες. Εννοώ για όλες τις χώρες. Κάποιες φορές εγκληματική πράξη κατά μιας γυναίκας σημαίνει σχεδόν μηδενική ενσυναίσθηση, χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των εγκληματιών και όλων των ειδών εγκλημάτων. Ο θύτης, άλλοτε, θέλει να νιώσει πως επιβάλλεται, πως έχει την ακαταμάχητη γοητεία και την αρρενωπότητα να κάμψει τις αντιστάσεις του προσώπου που βιάζει. Σε περίπτωση που δεν δει το θύμα του να αποκαρώνεται απ’ τον ζωώδη χειρισμό του δικού του σώματος, ηδονίζεται ακόμη περισσότερο. Γιατί όταν στεφθεί νικητής στην πάλη μεταξύ των σωμάτων, ο βιαστής μοιάζει για λίγο αιώνια αλώβητος κι αυτή η ηδονή είναι στα σίγουρα η απολαβή για την οποία φτάνει στο έγκλημα. Στις δυο χώρες που αναφέρθηκα, το Αφγανιστάν και την Ινδία, ακόμη και τα περίπλοκα έθιμα του γάμου συντείνουν στην μακροημέρευση αυτής της αγριότητας που είναι ο βιασμός. Συνήθως οι άντρες δεν μπορούν να φτιάξουν την «προίκα» που απαιτείται για να δημιουργήσουν μια οικογένεια και καταφεύγουν στις εύκολες και «επιτρεπόμενες» λύσεις των οίκων ανοχής, των χαρεμιών με ανήλικα και του βιασμού. Νομίζω το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οι υποβόσκουσες φαντασιώσεις στο μυαλό των νομοταγών πολιτών. Αυτοί που κι από ένα κείμενο σαν κι αυτό θα εμείνουν στις πορνογραφικές του λέξεις και θα αυγατίσουν μέσα στη φαντασία τους το άβατο του βιασμού. Οι καταναλωτές βίντεο των συγκεκριμένων πορνογραφικών κατηγοριών που προσομοιώνουν βιασμούς γυναικών, βιβλίων με βίαιο σεξουαλικό περιεχόμενο, εάν δεν έχουν αντιστάσεις, παρασύρονται στην εξιδανίκευση της εν λόγω εγκληματικής πράξης. Γι’ αυτούς που ζούνε ανάμεσα μας και που βεβαίως δεν είναι πολέμιοι του φαινομένου, ο βιασμός είναι η απόλυτη φαντασίωση απελευθέρωσης των πιο βίαιων τους ενστίκτων. Είναι αρκετοί και στην σθεναρή τους αντίσταση βρίσκουν πάτημα οι θύτες για να προβούν στο έγκλημα. Γι’ αυτό και χρονίζει αυτή η κανιβαλική κουλτούρα σε χώρες όπως το Αφγανιστάν και η Ινδία.

Κείμενο: Φώτης Θαλασσινός.