Στρατούλης: Διαγραφή χρέους – Βαρουφάκης: Όχι διαγραφή χρέους – Σακελλαρίδης: Διαπραγμάτευση
Φεβρουάριος 03, 2015Πώς προσεγγίζουν κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης την άποψη που διατύπωσε ο υπουργός Οικονομικών στους Financial Times ότι η Ελλάδα προτείνει ανταλλαγή και όχι διαγραφή χρέους
«Προσπαθώντας να ακουστεί ηπιότερος, ο Γιάννης Βαρουφάκης μας είπε ότι η κυβέρνηση δεν θα ζητά πλέον διαγραφή του ελληνικού χρέους των 315 δισ. ευρώ» έγραφαν οι Financial Times το βράδυ της Δευτέρας επισημαίνοντας ότι η Αθήνα στρέφεται πλέον στο αίτημα για ανταλλαγή χρέους με ομόλογα.
Λίγες ώρες αφού έγινε γνωστή η δήλωση του υπουργού Οικονομικών στους Financial Times,ο Γιάννης Βαρουφάκης εξέδωσε διευκρινιστική δήλωση τονίζοντας: «Αν χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε ευφημισμούς και εργαλεία χρηματοπιστωτικής μηχανικής ώστε να βγάλουμε την Ελλάδα από την χρεοδουλοπαροικία, θα το κάνουμε. Η ουσία, όμως, είναι μια. Το ελληνικό δημόσιο χρέος, θα γίνει βιώσιμο, θα ανοίξει η προοπτική της πραγματικής ανάπτυξης και ο ελληνικός λαός επιτέλους θα ανασάνει. Η κυβέρνηση και ο Υπουργός Οικονομικών δεν κάνουν πίσω, όσο κι αν θλίβονται ορισμένοι από την αποφασιστικότητά μας».
Ο υπουργός Οικονομικών δεν επανήλθε στη θέση περί διαγραφής χρέους, αρκέστηκε όμως να διαβεβαιώσει ότι χρησιμοποιεί «ευφημισμούς και εργαλεία χρηματοπιστωτικής μηχανικής ώστε να βγάλουμε την Ελλάδα από την χρεοδουλοπαροικία».
Το πρωι της Τρίτης, ο Δημήτρης Στρατούλης, αναπληρωτής υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων, επέμεινε ότι η κυβέρνηση ζητά κούρεμα χρέους. «Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Διεκδικούμε τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους γιατί μόνο έτσι μπορεί να πάρει ανάσα ο λαός». Αναφερόμενος στη δήλωση του κ. Βαρουφάκη ο κ. Στρατούλης υποστήριξε ότι το δημοσίευμα των Financial Times δεν αποδίδει την πολιτική βούληση της κυβέρνησης και τόνισε: «Ζητούμε διαγραφή του χρέους για να γίνει το χρέος μας βιώσιμο».
Στο θέμα της δήλωσης του Γιάννη Βαρουφάκη ότι δεν θα ζητά πλέον τη διαγραφή του χρέους αναφέρθηκε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γαβριήλ Σακελλαρίδης παρεμβαίνοντας στην πρωινή τηλεοπτική γραμμή του Σκάι. «Σας νοιάζει η διατύπωση που θα λέει διαγραφή χρέους ή σας νοιάζει το αποτέλεσμα» αναρωτήθηκε ο κ. Σακελλαρίδης και πρόσθεσε: «Παραμένουμε προσηλωμένοι στο ζήτημα ότι το χρέος πρέπει να γίνει βιώσιμο».
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είπε ότι στις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους παραμένει τι αίτημα για διαγραφής χρέους στο τραπέζι.
Η «πολιτική θέση» της ελληνικής κυβέρνησης είναι σταθερά η διαγραφή μέρους του δημόσιου χρέους, όπως δήλωσε στον ΣΚΑΪ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γαβριήλ Σακελλαρίδης, στον απόηχο της συνέντευξης του υπουργού Οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη, στους «Financial Times», όπου η Ελλάδα φαίνεται να προτείνει ανταλλαγή – παρά διαγραφή – του χρέους.
«Δεν υπάρχει καμία στροφή, δεν υπάρχει καμία κολοτούμπα», υποστήριξε ο κ. Σακελλαρίδης, και επισήμανε πως η κυβέρνηση θα μείνει πιστή στην θέση της διαγραφής τόσο στις επικείμενες επαφές του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με ευρωπαίους ηγέτες σε Ρώμη, Βρυξέλλες και Παρίσι, όσο και στις προγραμματικές δηλώσεις.
protothema.gr
Financial Times: Ναι σε κούρεμα 50% του ελληνικού χρέους
Ιανουάριος 27, 2015Για να μην πέσει η Ελλάδα στο γκρεμό της δραχμής θα πρέπει η Ευρώπη να μειώσει το ελληνικό χρέος στο ήμισυ αλλά και την απαιτούμενη δημοσιονομική προσαρμογή επίσης στο ήμισυ, σε αντάλλαγμα για μεταρρυθμίσεις από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρουν σε κύριο άρθρο τους οι Financial Times.
«Ναι» στη μείωση χρέους με αντάλλαγμα μεταρρυθμίσεις
Μπορεί η Ελλάδα να παραμείνει στην ευρωζώνη; Το ερώτημα αυτό βρίσκεται στο επίκεντρο μιας εκστρατείας με υπονοούμενα, απειλές και κόντρα απειλές, που εκτυλίσσεται σε όλη την Ευρώπη.
Πρόκειται για ένα επικίνδυνο παιχνίδι.
Το αριστερό κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, που κατέλαβε την εξουσία στις κοινοβουλευτικές εκλογές, επιμένει ότι η λιτότητα πρέπει να λήξει και οι επίσημοι πιστωτές πρέπει να αποδεχτούν ότι η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να αποπληρώσει όλο το χρέος της.
Το μήνυμα αυτό βρήκε απήχηση στους εξουθενωμένους από την λιτότητα ψηφοφόρους. Εχει όμως προκαλέσει σκληρές αντιδράσεις από πολιτικούς στο Βερολίνο, τους επιτρόπους στις Βρυξέλλες και τους κεντρικούς τραπεζίτες στην Φρανκφούρτη, που δηλώνουν ότι τέτοιου είδους απαιτήσεις δεν συμπλέουν με την συμμετοχή στο ευρώ.
Η έξοδος της Ελλάδας δεν συμφέρει κανέναν
Ολοι επιμένουν ότι πρόκειται για μια διαμάχη που αφορά την στρατηγική, και όχι το μέλλον της Ελλάδας στο ευρώ. Αλλά οι κουβέντες για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, έχουν επιστρέψει στα πρωτοσέλιδα.
Την δυνατότητα των Ευρωπαίων να επικροτούν, και μάλιστα ενίοτε να υποδαυλίζουν, τις κουβέντες για Grexit, ενισχύουν τα σινιάλα από τις αγορές που δείχνουν ότι μια έξοδος από το ευρώ θα ζημιώσει την Αθήνα περισσότερο από όσο τους εταίρους της.
Οι τιμές των ενεργητικών έχουν βουλιάξει στην Ελλάδα, ενώ έχουν παραμείνει σταθερά στην υπόλοιπη ευρωζώνη. Η τραπεζική ενοποίηση έχει αρχίσει να σχηματοποιείται. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα υποσχέθηκε ποσοτική χαλάρωση, με την μορφή των αγορών κρατικών ομολόγων σε ευρεία κλίμακα. Και ο διοικητής της ΕΚΤ, Mario Draghi, έχει καταφέρει να προσφέρει ανακούφιση με την υπόσχεσή του ότι θα κάνει «ότι χρειαστεί» για να προστατεύσει το ενιαίο νόμισμα.
Η έξοδος της Ελλάδας δεν συμφέρει κανέναν. Για την Ελλάδα, την όποια λύτρωση θα μπορέσει να προσφέρει μια νέα και πιο αδύναμη δραχμή, θα ακολουθήσουν πολλά χρόνια στο «καθαρτήριο», με τραπεζικές καταρρεύσεις, προβληματικές οικονομικές σχέσεις, συσσωρευμένη κοινωνική οργή.
Για την Ευρώπη, αν σπάσει το ταμπού της εξόδου από το ευρώ, οι αγορές πιθανότατα θα αναθεωρήσουν την ήπια άποψη που έχουν για άλλες αδύναμες οικονομίες της ευρωζώνης και για το ρίσκο του «ντόμινο». Αν η Ελλάδα φύγει, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να ξεχάσουν ότι θα ξεπληρωθούν τα δάνεια που έδωσαν, τα οποία θα είναι ακόμη πιο επίφοβα με την υποτιμημένη δραχμή.
Αλλά δεν επαρκεί η άρνηση της πιθανότητας Grexit. Χρειάζεται μια αξιόπιστη λύση για να μην γίνουν κακοί υπολογισμοί και ατυχήματα στο χείλος του γκρεμού.
Για να μην γίνει αυτό, η Ευρώπη πρέπει να προσφέρει μια ουσιώδη ανακούφιση –μειώνοντας το ελληνικό χρέος στο ήμισυ και την απαιτούμενη δημοσιονομική προσαρμογή επίσης στο ήμισυ- σε αντάλλαγμα για μεταρρυθμίσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που απέχει από τις ελίτ ίσως αποδειχθεί πιο πρόθυμος από τους προκατόχους του στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων
Η υπό προϋποθέσεις και σταδιακή ανακούφιση, θα έχει στόχο να κατεβάσει το ελληνικό χρέος κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο, σε τρία χρόνια. Ετσι, θα εναρμονιστεί με ένα χρέος «αισθητά χαμηλότερο από το 110% του ΑΕΠ», που προώθησε το ΔΝΤ και συμφώνησαν οι υπουργοί της ευρωζώνης το 2012. Και δεν θα εξαρτάται από τις -υπεραισιόδοξες όπως αποδείχθηκαν- εκτιμήσεις για την ανάπτυξη, τον πληθωρισμό, την δημοσιονομική προσαρμογή και την κοινωνική συνοχή της Ελλάδας.
Η Ελλάδα πρέπει να προσφερθεί να σταματήσει να «σέρνεται» στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που απέχει από τις ελίτ ίσως αποδειχθεί πιο πρόθυμος από τους προκατόχους του στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων.
Η προσπάθειά του θα ενισχυθεί αν υπάρξει ανακούφιση στο θέμα της λιτότητας και πολιτική ανάταση από την μείωση του χρέους. Το πρωτογενές πλεόνασμα της Ελλάδας βρίσκεται ήδη κοντά στο 2% του ΑΕΠ, το επίπεδο που χρειάζεται για να είναι βιώσιμη η οικονομική θέση της κυβέρνησης, εφόσον συμφωνηθεί η ανακούφιση από το χρέος. Ως κίνητρο για μεταρρυθμίσεις, τα περισσότερα έσοδα θα διατεθούν για κοινωνικές δαπάνες.
η Ευρώπη πρέπει να ξεπεράσει τα ταμπού της με την αναδιάρθρωση χρέους
Η ανακούφιση από το χρέος θα είναι δύσκολη –αν μη τι άλλο επειδή θα πρέπει να προέλθει από κυβερνήσεις οι οποίες έχουν συνεισφέρει στα ευρωπαϊκά κεφάλαια διάσωσης (το χρέος προς τον ιδιωτικό τομέα υπέστη ήδη μεγάλο κούρεμα το 2012).
Τους επίσημους πιστωτές περιορίζει η ίδια η πολιτική τους: Είναι δύσκολο να πείσουν για την βοήθεια προς την Ελλάδα, η οποία προκάλεσε μόνη της την κρίση της με την δημοσιονομική της ασωτεία. Ομως η Ελλάδα έχει κάνει τεράστιες προσπάθειες και θυσίες, με πολύ λίγα ορατά αποτελέσματα. Η ανακούφιση από το χρέος προς τον επίσημο τομέα στο πλαίσιο ενός ισχυρού και αξιόπιστου προγράμματος, δεν είναι κάτι καινούργιο: Οι πραγματιστές την έχουν προτείνει από το 2012.
Η ευρωζώνη έχει ξεπεράσει τα ταμπού της για τις διασώσεις, την αναδιοργάνωση του ιδιωτικού χρέους και την τραπεζική ενοποίηση. Οπως ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ξεπεράσει την απροθυμία της Ελλάδας για τις βαθιές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, η Ευρώπη πρέπει να ξεπεράσει τα ταμπού της με την αναδιάρθρωση χρέους.
Πηγή Euro2day
Τρεις ημέρες πριν τις εκλογές κρίνεται η τύχη του ευρώ
Δεκέμβριος 30, 2014Η αποτυχία της ελληνικής κυβέρνησης όμως, να αποτρέψει τις πρόωρες εκλογές είναι η τελευταία απόδειξη ότι απαιτούνται πιο γενναίες πολιτικές αποφάσεις από τους ηγέτες της ευρωζώνης, εκτιμούν οι Financial Times, προσθέτοντας πως το ευρώ θα ''παιχτεί'' στη συνεδρίαση της ΕΚΤ στις 22 Ιανουαρίου.
Μήνυμα για New Deal στη ευρωζώνη στέλνει η Αθήνα
Μία συγκεκριμένη ομάδα παρατηρητών της ευρωζώνης εδώ και καιρό υποστηρίζει ότι η τύχη του ευρώ εξαρτάται από τη συνεδρίαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στις 22 Ιανουαρίου, οπότε αναμένεται να αποφασιστεί εάν θα προχωρήσει σε πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης – δηλαδή σε μεγάλης κλίμακας αγορές κρατικών αγορών.
Η ποσοτική χαλάρωση είναι σίγουρα σημαντική. Η αποτυχία της ελληνικής κυβέρνησης όμως, να αποτρέψει τις πρόωρες εκλογές είναι η τελευταία απόδειξη ότι απαιτούνται πιο γενναίες πολιτικές αποφάσεις από τους ηγέτες της ευρωζώνης. Δεν φτάνουν πλέον οι απλές τεχνικές βελτιώσεις της πολιτικής.
Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Ματέο Ρέντσι ζήτησε για ένα «new deal». Οι ασαφείς αναφορές στον Φράνκλιν Ρούζβελτ δεν μεταφέρονται εύκολα στην Ευρώπη. Ούτε έχει ο κ. Ρέντσι το πολιτικό ανάστημα για να προωθήσει τόσο μεγάλα οράματα, ακόμη και στο καλύτερο σενάριο που πετύχει τις μεταρρυθμίσεις στην πατρίδα του. Το κλίμα ωστόσο, είναι το σωστό. Το 2015 θα πρέπει να είναι η χρονιά που οι ηγέτες της ευρωζώνης με τη μεγαλύτερη επιρροή θα σηκώσουν τα μάτια τους από τις τεχνοκρατικές διορθωτικές κινήσεις και θα δουν τον ευρύτερο ορίζοντα της πολιτικής.
Αυτό δεν σημαίνει δημοσιονομική ή πολιτική ένωση. Εάν όλα τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης- και κυρίως οι λαοί τους –αποφάσιζαν με ελεύθερη βούληση να κάνουν αυτό το βήμα, αυτή η εφημερίδα θα το καλωσόριζε. Αυτή την στιγμή όμως, η ανοχή για περαιτέρω ολοκλήρωση έχει πιάσει πάτο. Αυτό οφείλεται εν μέρει στην ανταγωνιστική στρατηγική και τις υφεσιακές πολιτικές με τις οποίες η ευρωζώνη επέλεξε να αντιμετωπίσει την κρίση. Οφείλεται επίσης στον υπερβολικό ισχυρισμό ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική». Η αντίδραση είναι προφανής και φαίνεται από την πορεία των περιθωριακών κομμάτων ανά την Ευρώπη και την ψηφοφορία που μόλις οδήγησε στην κατάρρευση της ελληνικής κυβέρνησης.
Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι ο τρόπος με το οποίο αντιμετωπίζονται τα έθνη σαν κακομαθημένα παιδιά. Ο κόσμος, όχι μόνο στην περιφέρεια, αλλά επίσης στην Ιταλία και τη Γαλλία, τη δεύτερη και την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης και από τα ιδρυτικά κράτη της ΕΕ, έχει απαυδήσει με τις υπαγορεύσεις. Και δεν βοηθάει ότι οι εντολές που υπαγορεύονται είναι λανθασμένες, όπως συμβαίνει με την οικονομική πολιτική που καταστρέφει τη ζήτηση και που εφαρμόστηκε συνολικά.
Υπάρχει το βαθύτερο πρόβλημα του συγκεντρωτισμού. Οι ευρωπαϊκές χώρες θα μπορούσαν να αντλήσουν δύναμη από την πολυμορφία και τον πειραματισμό με διαφορετικές πολιτικές, μαθαίνοντας η μία από την άλλη, όπως έκαναν και οι ΗΠΑ. Αντιθέτως, ο δρόμος που ακολουθείται τώρα συγκλίνει σε ένα γερμανικό μοντέλο, όχι μόνο σε δημοσιονομικά θέματα, αλλά και στη φύση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Οι Γερμανοί πιστώνονται με ανάπτυξη και απασχόληση, αλλά έφεραν υπο-επένδυση, επισφαλείς θέσεις εργασίας και στασιμότητα μισθών. Εάν το ερώτημα στην Ευρώπη και τις προηγμένες οικονομίες είναι πως θα επιδιώξουν δίκαιη ανάπτυξη σε μία παγκοσμιοποιημένη οικονομία, τότε η Γερμανία δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι έχει βρει τη λύση.
Εάν οι εθνικές κυβερνήσεις είχαν μεγαλύτερα περιθώρια ελιγμών θα οδηγούμασταν πίσω στις μεταδοτικές κρίσης χρέους; Μπορεί, αλλά το νέο πλαίσιο της ευρωζώνης για την διάσωση των τραπεζών κατέστησε τη διαγραφή κρατικού χρέους ασφαλέστερη. Μπορεί η Γερμανία να επιτρέψει στις ελλειμματικές χώρες να αυξήσουν και πάλι το δανεισμό τους; Ποτέ μη λες ποτέ. Ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της «επιστροφής στο Μάαστριχτ» - με διαγραφές και όχι στηρίξεις – είναι ο επικεφαλής της Bundesbank, ο Γενς Βάιντμαν.
Παραδόξως, εάν υπήρχαν μεγαλύτερα περιθώρια ελιγμών σε εθνικό επίπεδο, θα ενθαρρυνόταν η μεγαλύτερη ολοκλήρωση σε εθελοντική βάση. Γερμανία και Γαλλία θα μπορούσαν να αποτελέσουν το καλύτερο παράδειγμα. Έκθεση από τον Jean Pisani – Ferry και τον Henrik Enderlein που έγινε για τους υπουργούς οικονομικών, προτείνει σειρά δράσεων που μπορεί αναλάβει σε εγχώρια βάση η κάθε κυβέρνηση, αλλά επίσης και πρόγραμμα «κλάδων χωρίς σύνορα» όπου μπορεί να υπάρξει πρόοδος μέσω της διμερούς εναρμόνισης.
Θα πρέπει να καλωσορίσουμε αυτή την αναζωογόνηση της εθνικής πολιτικής για χάρη της δημοκρατίας αλλά και της αλληλεγγύης. Η Ευρώπη θα πρέπει να συνεχίσει την ενοποίηση, αλλά μέσα από το αμοιβαίο συμφέρον και όχι λόγω εξαναγκασμού.
Πηγή Euro2day
Financial Times: Βυθίζεται το ρούβλι – Παγκόσμια συνωμοσία κυριαρχίας του δολαρίου
Δεκέμβριος 18, 2014Ο συνδυασμός της ισχύος του δολαρίου και της διολίσθησης των τιμών του πετρελαίου προκαλεί πανικό, σπρώχνοντας το ρωσικό ρούβλι σε ελεύθερη πτώση που μεταδίδεται επικίνδυνα σε σχετικά δυνατές αναδυόμενες αγορές, καθώς οι επενδυτές τρέπονται σε φυγή προς την ασφάλεια του γεν και του ελβετικού φράγκου, αναφέρουν σε κύριο άρθρο τους οι Financial Times.
Παρά τις συζητήσεις για νέους νομισματικούς πολέμους, οι «τακτικές» υποτιμήσεις που κυριαρχούν στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος από το καλοκαίρι, μέχρι στιγμής θα περιγράφονταν άνετα ως παγκόσμια συνωμοσία για την αποκατάσταση της κυριαρχίας του δολαρίου.
παγκόσμια συνωμοσία για την αποκατάσταση της κυριαρχίας του δολαρίου
Οι νέες «ενέσεις ρευστότητας» από την ΕΚΤ και την Bank of Japan, έστειλαν το ευρώ και το γεν σε πολυετή χαμηλά έναντι του δολαρίου, στην προσπάθεια καταπολέμησης του αποπληθωρισμού. Οι ρυθμιστικές Αρχές στην Αυστραλία και την Νέα Ζηλανδία χειροκρότησαν την άνοδο του δολαρίου, καθώς μάχονταν επί χρόνια με τα υπερτιμημένα νομίσματά τους. Πολλές αναδυόμενες αγορές ήταν ικανοποιημένες με τα αδύναμα νομίσματά τους, που βοηθούσαν την ισορρόπηση των οικονομιών τους.
Και οι Αμερικανοί πολιτικοί δεν είχαν κανένα πρόβλημα. Αντίθετα, έδειξαν να αποδέχονται, σε μια κίνηση τακτικής, την άποψη του διοικητή της ΕΚΤ, Mario Draghi, ότι «ο συναλλαγματικός μηχανισμός είναι το αποτέλεσμα της αποκλίνουσας πορείας στις νομισματικές στρατηγικές... εξαιτίας των διαφορετικών οικονομικών συνθηκών».
Σήμερα όμως, ο συνδυασμός της ισχύος του δολαρίου και της διολίσθησης των τιμών του πετρελαίου προκαλεί πανικό, σπρώχνοντας το ρωσικό ρούβλι σε ελεύθερη πτώση που μεταδίδεται επικίνδυνα σε σχετικά δυνατές αναδυόμενες αγορές, καθώς οι επενδυτές τρέπονται σε φυγή προς την ασφάλεια του γεν και του ελβετικού φράγκου.
Ακόμη και το δολάριο υποχώρησε λίγο την περασμένη εβδομάδα, αφήνοντας τον χώρο στα «παραδοσιακά» καταφύγια, αλλά οι επενδυτές δεν πιστεύουν ότι θα μείνει έτσι για πολύ, καθώς το μοτίβο της νομισματικής απόκλισης θα παραμείνει το κυρίαρχο θέμα στις αγορές συναλλάγματος το 2015.
Η μεγάλη αύξηση στα επιτόκια της Ρωσίας απηχεί τις τακτικές της κρίσης χρεών 1997
Ο Ιάπωνας πρωθυπουργός Shinzo Abe επανεξελέγη με νέα «εντολή» να προωθεί στρατηγικές επικεντρωμένες στο αδύναμο γεν. Η χαμηλή απήχηση των προγραμμάτων παροχής ρευστότητας από την ΕΚΤ TLTRO και η ελληνική πολιτική αστάθεια, αυξάνουν τις ελπίδες ότι η κεντρική τράπεζα θα υιοθετήσει «ποσοτική χαλάρωση» με μεγάλες αγορές κρατικών ομολόγων.
Την ίδια ώρα, η Federal Reserve, παραμένει έτοιμη να αρχίσει τις αυξήσεις των επιτοκίων από τα μέσα του επόμενου έτους. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, είμαστε πολύ κοντά στο να γίνει η ισχύς του δολαρίου από ευλογία, κατάρα.
Πριν ακόμη το ξεπούλημα της περασμένης εβδομάδας στις αναδυόμενες αγορές, ο Claudio Borio της Bank for International Settlements προειδοποίησε ότι η άνοδος του δολαρίου "θα αποκαλύψει νομισματικές και χρηματοδοτικές ασυμβατότητες» σε πολλές αναδυόμενες αγορές, όπου οι εταιρίες έχουν αναπτύξει μεγάλα χρέη σε ξένο συνάλλαγμα.
Ο Alan Ruskin της Deutsche Bank σχολίασε ότι η κατάσταση τώρα «μοιάζει πολύ με τα τέλη της δεκαετίας του '90, όταν προκλήθηκε κάθετη πτώση του πετρελαίου το 1997 εξαιτίας της υποτονικής ζήτησης εκτός των ΗΠΑ και της ισχύος του δολαρίου.» Τονίζει ότι μια ανάλογη αναταραχή επικρατεί σήμερα που θα συνεχιστεί το 2015.
Ο Steve Barrow της Standard Bank πιστεύει ότι η άνοδος του δολαρίου φέτος, οφείλεται περισσότερο στην ΕΚΤ και την BoJ παρά στην Fed – και αυτό σύντομα θα αλλάξει. «Καθώς προχωράμε, η Fed θα κάνει προσαρμογές και, όσο καλά κι αν επικοινωνήσει τις κινήσεις της, και πάλι θα μετατρέψει την ήπια άνοδο του δολαρίου σε επιθετική» προκαλώντας πιέσεις στα χρηματιστήρια και εκτίναξη της μεταβλητότητας.
Οπότε, τι θα κάνουν οι άλλες κεντρικές τράπεζες για να υπερασπιστούν πιο ανοιχτά τους συναλλαγματικούς μηχανισμούς τους, στο πλαίσιο της εκτίναξης του δολαρίου και της πτώσης των τιμών πετρελαίου;
Ορισμένες αναδυόμενες αγορές προσπαθούν ήδη να αμυνθούν. Η μεγάλη αύξηση στα επιτόκια της Ρωσίας απηχεί τις τακτικές της κρίσης χρεών 1997, αλλά και οι πιο σταθερές αναδυόμενες οικονομίες, ακόμη κι εκείνες που ευνοούνται από το φθηνότερο πετρέλαιο, προβληματίζονται επίσης.
Το Μεξικό, που έχει καλύψει με hedge τις πετρελαϊκές εξαγωγές του για τον επόμενο χρόνο, έχει ξαναρχίσει τις δημοπρασίες δολαρίων για να σταθεροποιήσει το πέσο, και η Τουρκία υποχρεώθηκε να κλιμακώσει τις δημοπρασίες ξένων νομισμάτων.
Όμως στην Ευρώπη, όπου ο αποπληθωρισμός συνιστά απειλεί, ο κίνδυνος είναι οι «αγώνες για τον πάτο.» Η κεντρική τράπεζα της Ελβετίας έχει ξεκαθαρίσει ότι θα αγοράσει όσα ευρώ χρειαστεί για να υπερασπιστεί το «ταβάνι» στο φράγκο και ότι αν χρειαστεί θα επιβάλλει και αρνητικό επιτόκιο καταθέσεων.
Παράλληλα αυξάνονται οι φήμες ότι η σουηδική Riksbank, πιεσμένη ανάμεσα στο αδύναμο ευρώ και την νορβηγική κορόνα που βουλιάζει μαζί με την τιμή του πετρελαίου, θα καθιερώσει ανάλογο καθεστώς.
Το μεγάλο ερώτημα είναι το αν θα καταφύγει η Κίνα σε υποτίμηση για να προστατεύσει την οικονομία της που επιβραδυνεται –γατί αν γίνει κάτι τέτοιο θα δοκιμαστούν οι αντοχές της ισχύος του δολαρίου. Για την ώρα, το Πεκίνο διατηρεί το ρενμίνμπι (γουάν) σταθερό έναντι του δολαρίου, μέσω ενός συστήματος καθημερινών fixing με το οποίο καθοδηγεί τον συναλλαγματικό μηχανισμό. Η πτώση στα νομίσματα των μεγάλων εμπορικών εταίρων της- ευρωζώνη, Νότιος Κορέα, Ταϊβάν και Ιαπωνία- σημαίνει ότι έχει αφήσει την εμπορική ισοτιμία του ρενμίνμπι να ενισχυθεί αισθητά.
Ορισμένοι παρατηρητές θεωρούν ότι πρόκειται για μια πρόσκαιρη προσπάθεια ώστε να αποκρούσει τις επικρίσεις της Ουάσιγκτον, αλλά στην πραγματικότητα τον επόμενο χρόνο θα πιέσει τεχνικά το ρενμίνμπι για να τονωθεί η ανάπτυξη. Ορισμένοι άλλοι όμως, θεωρούν ότι η Κίνα έχει αφενός ορθολογικά κίνητρα (να αποφύγει αιφνίδιες εκροές κεφαλαίων) και αφετέρου στρατηγικό στόχο: Το Πεκίνο ελπίζει ότι το 2015, όταν το ΔΝΤ αναθεωρήσει το καλάθι με τα νομίσματα των μελών του που αντιστοιχίζονται με τα επίσημα αποθέματα, θα υιοθετήσει την χρήση του ρενμίνμπι ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.
«Παρά την πρόσφατη αιφνίδια μείωση των κινεζικών επιτοκίων, είναι ξεκάθαρο ότι το ρενμίνμπι δεν χρησιμοποιείται ως εργαλείο για την κινεζική οικονομία,» γράφει ο Chris Turner της ING. "Θεωρουμε ότι η κεντρική τράπεζα της Κίνας προσβλέπει σε μεγαλύτερο έπαθλο.»
Πηγή Euro2day
Financial Times: Πελατειακές σχέσεις και διαφθορά, τα προβλήματα της Ελλάδας
Δεκέμβριος 16, 2014Η Ελλάδα δεν έχει συμμάχους στη διαπραγμάτευσή της με τους πιστωτές. Ούτε καν η Κύπρος δεν θέλει να συνδεθεί με την Αθήνα. Κι αυτό που έχει πραγματικά σημασία δεν είναι το χρέος, αλλά το πελατειακό σύστημα και η διαφθορά. Πολλοί βλέπουν τον Τσίπρα σαν τον Ανδρέα Παπανδρέου του 21ου αιώνα.
Ό,τι κι αν σκέφτονταν οι επενδυτές που ξεφορτώνονταν ελληνικές μετοχές και ομόλογα αυτή την εβδομάδα -όπως οι νέοι φόβοι για τη σταθερότητα της ευρωζώνης- σίγουρα δεν ήταν η απεργία πείνας του 21χρονου αυτοαποκαλούμενου αναρχικού που βρίσκεται στη φυλακή για ένοπλη ληστεία.
Κι όμως, αυτό ήταν που επικράτησε στα τηλεοπτικά ειδησεογραφικά δίκτυα στην Ελλάδα και όχι η βουτιά των αγορών και οι άμεσες αιτίες που την προκάλεσαν, η νευρικότητα για την πιθανότητα ανάδειξης της άκρας αριστεράς στην εξουσία λόγω της αιφνιδιαστικής απόφασης του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά να επισπεύσει την εκλογή Προέδρου.
Πρώτη είδηση στα δελτία ήταν η συμφωνία την οποία «μαγείρεψαν» οι πολιτικοί για να σταματήσει ο Νίκος Ρωμανός την απεργία πείνας, επιτρέποντάς του να παρακολουθεί μαθήματα στο πανεπιστήμιο, αλλά φορώντας ηλεκτρονικό βραχιόλι.
Πέρα από το ενδιαφέρον γεγονός ότι ο Ρωμανός είναι καταδικασμένος ληστής τραπεζών που θέλει να σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων, υπάρχει μία πιο στενή σχέση από ό,τι φαίνεται ανάμεσα στη διαμαρτυρία του και την αναστάτωση στις αγορές.
Ο επίδοξος φοιτητής που αντιμετωπίζει ακόμη κατηγορίες για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, για πολλούς Έλληνες είναι σύμβολο της χώρας τους που υποφέρει, των απεγνωσμένων και πεινασμένων μετά από σχεδόν πέντε χρόνια σε κάτι που θεωρούν «άχρηστη υποτέλεια» στους σκληρούς ξένους πιστωτές.
Άλλοι έχουν πιο προκατειλημμένη άποψη για το Ρωμανό. Τον θεωρούν προνομιούχο ριζοσπαστικό της μεσαίας τάξης, ένα νέο άνδρα του οποίου η πλουσιοπάροχη ανατροφή, η αντικαθεστωτική πολιτική και τα όμορφα χαρακτηριστικά μοιάζουν περίεργα πολύ με του Αλέξη Τσίπρα, του 40χρονου επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ που είναι το αντικείμενο μίσους των ξένων επενδυτών και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.
Ενδεχομένως να περιμένει μία πολιτική καριέρα το Νίκο Ρωμανό αφού ολοκληρώσει την ποινή και τις οικονομικές του σπουδές. Αυτό που ενοχλεί τους εταίρους στην ευρωζώνη, όμως, είναι εάν ο κ. Τσίπρας θα αντικαταστήσει τον κ. Σαμαρά στην πρωθυπουργία – και εάν γίνει έτσι, εάν θα τους εξοργίσει συμπεριφερόμενος σαν τον Τρότσκι, τον Μπολσεβίκο που επέμενε αποκηρύσσοντας το εξωτερικό χρέος της τσαρικής Ρωσίας ή εάν θα τους καθησυχάσει μιμούμενος τον Φρανσουά Ολάντ, το Γάλλο πρόεδρο του οποίου τα σοσιαλιστικά συνθήματα πέφτουν σαν τα φύλλα του φθινοπώρου.
Η προεδρική εκλογική δίνει στον κ. Τσίπρα ένα άρωμα εξουσίας. Ο συνασπισμός του κ. Σαμαρά θα δυσκολευθεί να συγκεντρώσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία τριών πέμπτων που απαιτείται για να εκλέξει τον Σταύρο Δήμα, πρώην επίτροπο της Ε.Ε., στην προεδρία. Και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προβάδισμα τριών με επτά ποσοστιαίων μονάδων στις δημοσκοπήσεις.
Εκ πρώτης όψεως, αυτό το σενάριο φαίνεται πολύ επικίνδυνο και για αυτό το χρηματιστήριο της Αθήνας υπέστη την Τρίτη τη μεγαλύτερη ημερήσια βουτιά από το 1987. Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Τσίπρας υποστηρίζει μία δραστική αναδιάρθρωση του εξωτερικού χρέους κι αυτό θα ήταν ένα πολιτικά εκρηκτικό βήμα για τις πιστώτριες χώρες. Θα αποδείξει ότι ήταν ανοησίες οι διαβεβαιώσεις που δόθηκαν στους Γερμανούς και σε άλλους Ευρωπαίους ψηφοφόρους πως η Ελλάδα, κάποια στιγμή, θα αποπληρώσει πλήρως τα δάνεια των πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ που έλαβε. Η αλληλεγγύη στην ευρωζώνη μπορεί να οδηγηθεί στα όρια.
Κι όμως, σε ορισμένα σημεία, ο κ. Τσίπρας υποστηρίζει όσα λένε και αρκετοί από τους πιο γνωστούς ξένους οικονομολόγους. Είναι μάλλον απίθανο να αποπληρώσει ποτέ η Αθήνα τα χρέη της. Σε κάθε περίπτωση, οι πιστωτές της έχουν ήδη παρατείνει τη διάρκεια των δανείων πολύ μακριά στο μέλλον και έχουν ήδη μειώσει σημαντικά το επιτόκιο. Μερική διαγραφή του χρέους μπορεί να προσελκύσει ξένες επενδύσεις δίνοντας στην Ελλάδα τη δυνατότητα να δανειστεί με πιο ευνοϊκούς όρους και μπορεί να δώσει ζωή στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα.
Αδιαμφισβήτητα, το πραγματικά ανόητο σημείο στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αποφασιστικότητά του να αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες και να αποδυναμώσει τις προσπάθειες των πιστωτών να καταστήσουν το ελληνικό δημόσιο αποδοτικό για πρώτη φορά μετά από 182 χρόνια ανεξαρτησίας.
Αυτές οι πολιτικές δείχνουν τον κ. Τσίπρα λιγότερο σαν άγριο εξτρεμιστή – αν και ήταν κομουνιστής στα νιάτα του – και περισσότερο σαν την εκδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου – του πολιτικού που έχτισε το πελατειακό πολιτικό σύστημα το οποίο έφερε την Ελλάδα στον όλεθρο – για τον 21ο αιώνα.
Οι πιθανότητες είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ – ακόμη κι αν βρεθεί στην κυβέρνηση – δεν θα είναι αρκετά ισχυρός για να εφαρμόσει πλήρως τις πολιτικές του. Κατ’ αρχάς η εκλογική του βάση δεν δείχνει ικανή να του δώσει κυβερνητική αυτοδυναμία. Στο πλαίσιο ενός συνασπισμού, θα πρέπει να κάνει συμβιβασμούς.
Το πιο σημαντικό είναι πως η διεθνής θέση της Ελλάδας είναι αδύναμη και οιαδήποτε νέα κυβέρνηση θα πρέπει να διαπραγματευτεί με τους πιστωτές. Οι ΗΠΑ, αν και επικρίνουν τον τρόπο που διαχειρίζεται η Γερμανία την κρίση στην ευρωζώνη, ποτέ δεν θα συμμαχούσαν με έναν δυσλειτουργικό και μικρό παίκτη, όπως η Ελλάδα, ενάντια στο Βερολίνο, που είναι η πιο ισχυρή δύναμη της Ευρώπης.
Η Ρωσία, αν και είναι κοντά στην Ελλάδα λόγω θρησκείας, βρίσκεται στα μαύρα κατάστιχα της Δύσης λόγω της παρέμβασης στην Ουκρανία και θα ήταν παρακινδυνευμένο για την Αθήνα να στηρίξει τις ελπίδες της στη Μόσχα. Η Κίνα είναι πάντα σε επιφυλακή για επενδυτικές ευκαιρίες στην Ελλάδα, αλλά εκτιμά επίσης την ανάγκη για μία σταθερή, ενωμένη ευρωζώνη. Σε ό,τι αφορά την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και άλλες χώρες που χρειάστηκαν τα κεφάλαια του μηχανισμού στήριξης, καμία – ούτε καν η Κύπρος – δεν έχει διάθεση να συνδεθεί με την Αθήνα.
Αυτό που θα πρέπει να απασχολεί τους Ευρωπαίους ηγέτες και επενδυτές δεν είναι η κοινοβουλευτική αριθμητική στην Αθήνα, ούτε οι περικοπές που θέλουν οι πιστωτές στον προϋπολογισμό του 2015. Είναι εάν η Ελλάδα έχει ή όχι τη θέληση και την ικανότητα να συνεχίσει στον επίπονο δρόμο της προσπάθειας εκσυγχρονισμού που ξεκίνησε το 2010 ή εάν θα διατηρήσει τις παλαιές δομές των πελατειακών σχέσεων, της διαφθοράς και της ολιγαρχίας, υπό το προσωπείο της υπακοής στους ξένους ηγεμόνες.
euro2day.gr
RSS