Είναι Απρίλιος του 2017 κι ένα λεωφορείο κινείται στους δρόμους της πρωτεύουσας του Μιανμάρ, Νέπιντο.

Από τα ηχεία του λεωφορείου, ακούγεται ο ρυθμός που έγραψε ο Μίκης Θεοδωράκης για τον Ζορμπά, ενώ όλοι χτυπάνε παλαμάκια και φωνάζουν «ώπα». 

Δεν είναι ένα λεωφορείο γεμάτο με Έλληνες. Είναι το λεωφορείο της εθνικής ομάδας βόλεϊ της Αυστραλίας, όπου μετέχει στο Ασιατικό πρωτάθλημα βόλεϊ Κ-19. Μέλος της οποίας είναι ένα ελληνόπουλο από την Κω.

Ο Παναγιώτης Φουντωτός. Αρχηγός τα τελευταία πέντε χρόνια της Πολιτειακής ομάδας της Νέας Νότιας Ουαλίας στις κατηγορίες Κ15 και Κ19 με δύο κατακτήσεις του χάλκινου μεταλλίου στο Παναυστραλιανό Πρωτάθλημα, ενώ ήταν για τρεις φορές τα τελευταία 4 χρόνια στην ομάδα των All Stars 7. Κάτι που από την έναρξη του θεσμού αυτού στην Αυστραλία το 1982 το έχουν πετύχει ίσως ένας ή δύο ακόμη αθλητές.

Η ιστορία του Παναγιώτη και της οικογένειας του, είναι παρόμοια με τις χιλιάδες άλλες ιστορίες ελληνικών οικογενειών που λόγω της κρίσης πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς. Έναν δρόμο που η οικογένεια Φουντωτού δεν έχει μετανιώσει.

«Η απόφαση να βρεθούμε στην Αυστραλία, στο βαθμό που αφορούσε τη δεδομένη στιγμή την οικογένειά μου, θα έλεγα ότι δεν ήταν μόνο λόγω οικονομικής κρίσης», λέει ο Παναγιώτης και συνεχίζει: «Οι δεσμοί με την Αυστραλία υπήρχαν, αφού η μητέρα μου γεννήθηκε εδώ κι έζησε τα δέκα πρώτα χρόνια της ζωής της. Ανέκαθεν υπήρχε η σκέψη της μετακίνησης στο πίσω μέρος του μυαλού των γονιών μου.

Βέβαια, καταλυτικό ρόλο έπαιξε ότι το Σεπτέμβριο του 2011 η οικογένεια έφτασε σε σταυροδρόμι αποφάσεων: ο μεγάλος μου αδελφός θα ξεκινούσε την πρώτη λυκείου. Οι απλές σκέψεις θα έπρεπε να μετουσιωθούν σε αποφάσεις. Κι αυτό γιατί τα πράγματα ήταν οριακά στο να μπορέσει και εκείνος να έχει τη δυνατότητα να προσαρμοστεί στο νέο εκπαιδευτικό σύστημα και να μπορέσει να μπει στο Πανεπιστήμιο και στο τμήμα που εκείνος θα ήθελε.

Άλλωστε, οι γονείς μας δε θα ήθελαν να αδικηθεί κανένας μας με μία τόσο σημαντική απόφαση ζωής. Η απόφαση λοιπόν ελήφθη αρχικά με γνώμονα την εκπαίδευσή μας και τις σπουδές μας, και κατ’ επέκταση την επαγγελματική μας αποκατάσταση. Εδώ βέβαια θα μπορούσατε να πείτε, καλά και στην Ελλάδα δεν θα μπορούσατε να σπουδάσετε; Και η απάντηση είναι φυσικά και θα μπορούσαμε.

Ο προβληματισμός που έμπαινε τότε όμως ήταν ότι το πιο πιθανόν να θέλαμε να συνεχίσουμε τις σπουδές μας στο εξωτερικό. Επιπλέον, αυτά τα οποία υπήρχαν στη σκέψη μας αναφορικά με το αντικείμενο των σπουδών μας, δεν θα μπορούσαν στη συνέχεια να ασκηθούν στην Κω.

Οπότε, έτσι και αλλιώς θα υπήρχε στο μέλλον μετακίνηση είτε εντός είτε εκτός Ελλάδος. Ευκαιρίες υπήρχαν και θα υπάρχουν παντού και πάντα, ακόμα και τώρα στην Ελλάδα, όμως οι επιλογές την ίδια στιγμή που έχεις στην Αυστραλία είναι απεριόριστες.

Επιπλέον, κι είναι πολύ σημαντικό για μία οικογένεια, εδώ δεν χρειάζεται να διατηρείς για παράδειγμα 2, 3 ή ακόμα και 4 σπίτια για να μπορέσει κάποιος να σπουδάσει τα παιδιά του. Και να σας πω και κάτι άλλο; Θεωρώ, όπως κι οι γονείς μου, ότι δεν πρέπει να αυτοπεριοριζόμαστε αλλά οπουδήποτε υπάρχουν ευκαιρίες για σπουδές και δουλειά να τις εκμεταλλευόμαστε. Έτσι λοιπόν και εμείς αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το βήμα».
 

Ολη η οικογένεια του Παναγιώτη Φουντωτού, σε παραλία στην Αδελαΐδα…

ΑΡΧΗΓΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΟΜΑΔΑ ΓΙΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ

Το βόλεϊ στην ζωή της οικογένειας Φουντωτού, δεν μπήκε ξαφνικά, ούτε μπήκε στην Αυστραλία. «Θα έλεγα ότι κάποια πράγματα είναι μοιραία», διαπιστώνει ο Παναγιώτης κι εξηγεί: «Όπως ίσως γνωρίζετε πολύ καλύτερα από μένα, τα περισσότερα παιδιά στην Ελλάδα – συνηθίζεται – οι γονείς τους από μικρή ηλικία να τα βάζουν να κάνουν κάποιο άθλημα.

Έτσι λοιπόν κι οι δικοί μου γονείς άρχισαν να με “τρέχουν” σε διάφορα, όπως τένις, μπάσκετ, σκάκι κλπ. Δεν μπορώ να πω ότι με είχε ενθουσιάσει η όλη ιδέα τότε. Στη συνέχεια, όταν ήμουν 7-8 χρονών, ο αδελφός μου είχε ξεκίνησε να παίζει βόλεϊ με μία ομάδα που είχε δημιουργήσει από μηδενική βάση στην Κω ένας φίλος του πατέρα μου γυμναστής, με τον οποίο έπαιζαν μαζί βόλεϊ στα νιάτα τους, ο Αλκιβιάδης Χατζηνικολάου.

»Μετά από λίγο καιρό ξεκίνησα κι εγώ να ακολουθώ τον μεγαλύτερο μου αδελφό και να συμμετέχω σιγά-σιγά σε σχολικά πρωταθλήματα των δημοτικών σχολείων κλπ. Όχι ότι είχα προλάβει να κάνω και πολλά μέχρι τα 12 μου όπως είναι φυσικό. Θα έλεγα όμως ότι κάπως έτσι ξεκίνησα τις πρώτες μου μανσέτες και πάσες. Φεύγοντας από την Ελλάδα, είχαμε κάνει μία έρευνα στο Internet για το πού θα μπορούσαμε να παίξουμε ερχόμενοι στην Αυστραλία.

Είχαμε δει τότε ότι, την επόμενη μέρα από τη μέρα που θα φτάναμε, είχε δοκιμαστικά για επιλογή αθλητών για την Πολιτειακή ομάδα της Νέας Νότιας Ουαλίας στις ηλικιακές κατηγορίες που ήμασταν τόσο εγώ όσο και ο αδελφός μου. Φτάσαμε λοιπόν Σάββατο βράδυ και το επόμενο πρωί στις 8 ήμασταν στο γήπεδο για τα δοκιμαστικά.

Εκείνη τη χρονιά, λοιπόν, εγώ επιλέχθηκα για την Πολιτειακή ομάδα των Κ15 και ο αδελφός μου έπαιξε με την Πολιτειακή ομάδα της Νέας Νότιας Ουαλίας για το Κ17.

Η ομάδα του αδελφού μου κέρδισε το Εθνικό Πρωτάθλημα των Πολιτείων και πήρε φυσικά το χρυσό, η ομάδα δε της Πολιτείας είχε να το κερδίσει πάνω από 15-20 χρόνια.

Από τότε ενταχθήκαμε και εκπροσωπήσαμε κι οι δύο στην ομάδα της Πολιτείας και παίζαμε παράλληλα και στο Πολιτειακό πρωτάθλημα. Θυμάμαι μάλιστα στα 14 ήμουν ταυτόχρονα αρχηγός στις κατηγορίες Κ15, Κ16 και Κ17.

Φέτος έκλεισα συνολικά 5 χρόνια ως αρχηγός της Πολιτειακής ομάδας στις κατηγορίες Κ15-Κ19 κερδίζοντας 2 φορές το χάλκινο ενώ ταυτόχρονα ήμουν τρεις φορές τα τελευταία 4 χρόνια στην ομάδα των All Stars 7 και που απ’ όσο γνωρίζω από την έναρξη του θεσμού αυτού στην Αυστραλία το 1982 το έχουν πετύχει ίσως 1-2 άλλοι αθλητές.

Στα 15 μου, σε κάτι λιγότερο από 3 χρόνια παραμονής μου στην Αυστραλία, μου προτάθηκε να μετακομίσω στην Canberra και να προπονούμαι στις εγκαταστάσεις του Αυστραλιανού Αθλητικού Ινστιτούτου με την Εθνική ομάδα της κατηγορίας μου. Φέτος αλλά και τα δύο προηγούμενα χρόνια, με την ομάδα της Εθνικής της κατηγορίας μου παίζουμε στο Εθνικό πρωτάθλημα της χώρας, την αντίστοιχη Α1 κατηγορία της Ελλάδας.

Οι αγωνιστικές υποχρεώσεις το 2017 ήταν αρκετές με την Εθνική. Είχαμε δύο camp προετοιμασίας ως Κ19 στην Ιαπωνία και στην Ταϊλάνδη και στη συνέχεια συμμετείχαμε τον Απρίλιο στο Asian Championships. Η μεγαλύτερή μου όμως εμπειρία ήταν όταν συμμετείχα στην ομάδα του Κ23 όπου είχαμε ένα camp προετοιμασίας στην Πολωνία και κάναμε αρκετά φιλικά εκεί για 10 μέρες περίπου και στη συνέχεια πήγαμε Ιράν για το Κ23 Asian Championships.

Στην ομάδα του Κ23 κλήθηκα να παίξω ως Libero στη θέση του Luke Perry- που αυτή τη στιγμή θεωρείται ένα από τα 10 καλύτερα libero στο κόσμο. Εκεί λοιπόν ήμουν ο νεότερος παίκτης στην ομάδα με όλους τους υπόλοιπους συμπαίκτες μου να αγωνίζονται κυρίως στο εξωτερικό: Ευρώπη, Αμερική και Καναδά. Για το 2018 στόχος μου είναι να συμπεριληφθώ στην ομάδα που θα πραγματοποιήσει το πρώτο στάδιο της προετοιμασίας της στην Ευρώπη και η παρουσία μου με την ομάδα Κ20 στο Asian Championships που θα γίνουν στο Bahrein».
 

Ο Έλληνας αρχηγός της Πολιτειακής Αυστραλιανής ομάδας, σε μια περίοδο που πετυχαίνουν σημαντικές νίκες στο βόλεϊ…

«ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»

Το ταλέντο του Παναγιώτη και του αδελφού του Γιώργου, ξεχώρισε από τις πρώτες ώρες που πάτησαν το πόδι τους στην Αυστραλία. Η συνέχεια όμως δεν ήταν τόσο εύκολη, δεδομένου ότι έφυγαν από ένα νησί τριάντα χιλιάδων κατοίκων, για να ζήσουν σε μια ξένη πόλη 6,5 εκατομμυρίων κατοίκων, όπως το Σίδνεϋ.

Στην προσαρμογή τους βοήθησε το ολοήμερο Ελληνορθόδοξο Σχολείο, όπως παραδέχεται ο Παναγιώτης και συνεχίζει: «Το νέο μας σχολείο, μας αγκάλιασε και μάς βοήθησε να προσαρμοστούμε πολύ εύκολα, θα έλεγα, στα νέα δεδομένα. Ταυτόχρονα εντός κι εκτός σχολείου γίνονταν πολλές εκδηλώσεις όπου συμμετείχαμε παίζοντας ελληνική μουσική, εγώ μπουζούκι κι ο αδελφός μου αρμόνιο και τραγούδι. Μάλιστα, πολλές φορές θα έλεγα, νόμιζα ότι είμαστε στην Ελλάδα.

Άλλωστε, το Ελληνικό στοιχείο είναι πολύ έντονο εδώ. Το δύσκολο για μένα θα μπορούσα να πω ήταν όταν μέσα σε λιγότερο από 3 χρόνια μου προτάθηκε να φύγω από το Sydney και να πάω στην Canberra, την πρωτεύουσα της Αυστραλίας, για να μείνω μόνιμα εκεί και να προπονούμαι στο Αυστραλιανό Ινστιτούτο Αθλητισμού με την Εθνική Ομάδα.

Στα 15 μου λοιπόν, πάνω που είχα συνηθίσει κι είχα προσαρμοστεί στο σχολείο, στα νέα δεδομένα και είχα κάνει κάποιους φίλους έπρεπε να φύγω και να ζήσω μακριά από την οικογένειά μου, με ένα ζευγάρι που θα με είχαν υπ’ ευθύνη τους στην εκεί διαμονή μου, να πηγαίνω πλέον στο αυστραλιανό σχολείο, να προπονούμαι καθημερινά 1-2 φορές ακόμα και στις 6 το πρωί πριν το σχολείο, και να φροντίζω για τη διατροφή μου, το πλύσιμό μου, τις μετακινήσεις μου και φυσικά το διάβασμά μου. Όλη αυτή η εμπειρία ζωής, θα έλεγα δεν μου άφηναν και πολλά περιθώρια να σκέφτομαι και να κοιτάω πίσω».

ΝΟΜΙΚΗ, ΒΟΛΕΪ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΕΛΛΑΔΑ

Ο Παναγιώτης, τελείωσε την Τρίτη λυκείου κι ετοιμάζεται πλέον για τις σπουδές του. «Παρά τις μέχρι σήμερα δυσκολίες, πήγα εξαιρετικά καλά στις εξετάσεις μου κι έχω αποδεχθεί την προσφορά από το Sydney Uni για να κάνω διπλό πτυχίο στη Νομική και το Εμπόριο με εξειδίκευση στο Επιχειρηματικό Δίκαιο», λέει και συνεχίζει:

«Ενα ακόμη σενάριο που περνά από το μυαλό μου, είναι εφόσον έρθει κάποια αξιόλογη πρόταση από ομάδα, του εξωτερικού, συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της Ελλάδας, να παίξω κάποια χρόνια βόλεϊ στην Ευρώπη, σπουδάζοντας ταυτόχρονα. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι ο τρόπος που λειτουργούν τα Πανεπιστήμια στο εξωτερικό σου αφήνουν τα περιθώρια να κάνεις αυτό που εσύ θέλεις».

Ο Παναγιώτης, σε όλη τη διάρκεια της κουβέντας μας φάνηκε να μην ξεχνά ποτέ την Ελλάδα και το ενδεχόμενο να αγωνιστεί κάποια στιγμή στην Εθνική μας ομάδα.

«Στην Ελλάδα υπάρχουν και πολλά ταλέντα και πάρα πολλοί μεγάλοι αθλητές. Επιπλέον, μου αρέσει να βάζω αντικειμενικούς στόχους και να αφήνω τα πράγματα να έρχονται χωρίς να πιέζω τις καταστάσεις. Κάθε φορά ένα βήμα.

Όσον αφορά λοιπόν το βόλεϊ προτεραιότητα είναι να παίξω σε μία αξιόλογη ομάδα εφόσον μού γίνει μία καλή πρόταση. Πρώτα θα πρέπει επομένως να δω πού θα βρίσκομαι το επόμενο διάστημα και μετά βλέπουμε. Η συμμετοχή στην Εθνική Ελλάδας είναι υποθετικό σενάριο οπότε και δεν το σκέφτομαι.

Άλλωστε υπάρχουν έτσι και αλλιώς, αντικειμενικές δυσκολίες όπως π.χ. για να συμμετάσχει κάποιος αθλητής σε άλλη Εθνική ομάδα θα πρέπει να μείνει εκτός διοργανώσεων της πρώτης ομάδας της χώρας που συμμετείχε για τουλάχιστον 2 χρόνια.

Το σίγουρο είναι ότι θα είναι μεγάλη τιμή για μένα εάν αυτό γίνει κάποια στιγμή στο μέλλον», λέει ο Παναγιώτης, που δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να επιστρέψει κάποια στιγμή στην Ελλάδα, αφού δεν κρύβει ότι νοσταλγεί τις μέρες που έζησε στην Κω.

»Είναι δεδομένο ότι νοσταλγώ την Ελλάδα», παραδέχεται και συνεχίζει: «Την ηρεμία του νησιού, τη θάλασσα, τις σύντομες αποστάσεις από μέρος σε μέρος. Σίγουρα μου λείπουν οι συγγενείς μου, τα ξαδέλφια μου -ο Γιώργος, η Βαγγελιώ, η Βίκυ, η Χρυσάνθη και η μικρή Σοφούλα- και φυσικά αρκετούς από τους φίλους μου· άλλωστε μαζί μεγαλώσαμε. Όμως, έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι με την πρώτη ευκαιρία που θα μου δίνεται θα πηγαίνω να τους βλέπω.

Στη ζωή δεν πρέπει να αποκλείουμε τίποτε. Άλλωστε έχω ήδη έρθει μία φορά και προγραμματίζω του χρόνου να επιστρέψω να δω τον παππού, τη γιαγιά, τους συγγενείς και τους φίλους μου. Ιδιαιτέρως θέλω να δω τον ξάδελφό μου τον Γιώργο που σπουδάζει Καπετάνιος! Επικοινωνώ τακτικά μαζί τους κι ειλικρινά, πέρυσι που ήμουν στην Κω ήταν σαν να μην είχα φύγει ποτέ. Πιστεύω ακράδαντα ότι το πού κατοικείς στην εποχή της τεχνολογίας και της ταχύτητας δεν έχει πλέον καμία σημασία.

Έχοντας επισκεφθεί αρκετά μέρη με το βόλεϊ, δεν μπορώ να αποκλείσω να βρεθώ αύριο σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της Ελλάδας. Για μένα ακόμα και η Αυστραλία είναι θα έλεγα ένας προσωρινός σταθμός στη ζωή μου. Μπορεί να μείνω εδώ ή μπορεί να βρεθώ οπουδήποτε αλλού. Με συγχωρείτε για την έκφραση αλλά όπως λέει χαρακτηριστικά η μητέρα μου «εσύ παιδάκι μου είσαι πολίτης του κόσμου! Θα κάτσει ποτέ ο κώλος σου κάτω;» Είναι δεδομένο ότι είμαι και νιώθω Έλληνας κι αυτό δεν αλλάζει. Ταυτόχρονα όμως είμαι κι Αυστραλός που νιώθει πολίτης του Κόσμου».

Ο Παναγιώτης Φουντωτός δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να αγωνιστεί κάποια στιγμή και σε σύλλογο της Ελλάδας

«Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΡΟΔΩΣΕ»

Ο Παναγιώτης με την οικογένεια του βρέθηκαν στην Αυστραλία λόγω της οικονομικής κρίσης. Στο ερώτημα αν νιώθει ότι η Ελλάδα τον πρόδωσε, όπως και όλους τους νέους που φεύγουν από την χώρα, λέει:

«Δε θεωρώ ότι η Ελλάδα με πρόδωσε. Αντίθετα, πιστεύω ότι η πατρίδα μου μού έδωσε τα εφόδια και το πάθος για να κάνω ότι κάνω. Ελλάδα είμαστε όλοι εμείς που ζούμε είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό. Σίγουρα εντός Ελλάδος στην παρούσα φάση τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, όμως, μην έχετε την αυταπάτη ότι στο εξωτερικό τα πράγματα είναι όλα ρόδινα.

Πολλές φορές θα έλεγα τα πράγματα είναι εξίσου δύσκολα και πολλές φορές πολύ πιο δύσκολα. Θα σας προέτρεπα να κάνετε ένα ρεπορτάζ με ανθρώπους που πήγαν στο εξωτερικό και επέστρεψαν, να συζητήσετε τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν και θα καταλάβετε πολλά πράγματα.

Για αυτό που μπορώ να είμαι βέβαιος πάντως είναι ότι οι Έλληνες του εξωτερικού, ως ισχυρή παροικία ανά τον κόσμο, βοήθησαν στο παρελθόν και βοηθούν συνεχώς με πολλούς τρόπους την Ελλάδα ασκώντας πιέσεις όποτε και όπου μπορούν! Το ελληνικό στοιχείο στην Αυστραλία είναι πολύ έντονο.

Όπως είναι γνωστό, η Μελβούρνη είναι η τέταρτη πόλη σε ελληνικό πληθυσμό μετά την Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα. Φυσικά και στο Σύδνεϋ το ελληνικό στοιχείο είναι πολύ έντονο με τρία μάλιστα Ελληνορθόδοξα σχολεία με περισσότερους από 2000 μαθητές. Το ελληνικό στοιχείο όμως το βρίσκεις παντού την Αυστραλία.

Οι Έλληνες από ανειδίκευτοι εργάτες της δεκαετίας του 1950 & 1960 διαπρέπουν πλέον σήμερα σε όλους τους τομείς: Καθηγητές Πανεπιστημίου, Δικαστές, Οικονομολόγοι, Δικηγόροι, Επιχειρηματίες, Πολιτικοί, κοκ. Όσον αφορά την κοινωνία ως σύνολο, θα έλεγα ότι ο Έλληνας της Αυστραλίας ενσωματώνεται εύκολα αλλά ταυτόχρονα κρατάει στοιχεία που τον ξεχωρίζουν όπως η θρησκεία, η γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα μας».

Στο μυαλό του Παναγιώτη, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο, να αγωνιστεί σε μια ελληνική ομάδα. Γι’ αυτό και παρακολουθεί τις εξελίξεις στην Ελλάδα καθημερινά. «Στον ελεύθερο χρόνο μου, μου αρέσει να διαβάζω κείμενα διαφόρων ειδών και περιεχομένου, και έτσι συναντάω ειδήσεις που αφορούν την Ελλάδα καθημερινά», λέει και συνεχίζει:

«Στον οικονομικό τομέα, προτιμώ απλά να παρακολουθώ χωρίς απαραίτητα να σχηματίζω άποψη, κυρίως διότι πιστεύω ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πολυδιάστατο και έτσι, δεν υπάρχει πάντα μία σωστή άποψη.

Από αθλητικά, βλέπω περισσότερο μπάσκετ και βόλεϊ, αλλά και λίγη μπάλα που και που. Όπως γνωρίζετε, το επίπεδο του ελληνικού αθλητισμού είναι υψηλό και θα έλεγα ότι ένας καλός τρόπος για να συγκρίνει κανείς πώς πάμε είναι οι επιτυχίες των ομάδων μας στο εσωτερικό αλλά κυρίως στο εξωτερικό, όπως επίσης και οι επιτυχίες Ελλήνων παιχτών σε ξένες ομάδες.

Στο μπάσκετ για παράδειγμα, είναι ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα είναι σταθερά μία από τις πιο δυνατές ομάδες παγκοσμίως καθώς ο Ολυμπιακός/Παναθηναϊκός είναι στατιστικά από τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη, ενώ ταυτόχρονα πολλοί παίχτες έχουν πολύ σημαντική παρουσία στο εξωτερικό.

Στο βόλεϊ, το ελληνικό πρωτάθλημα πάντα ήταν αρκετά δυνατό και έβγαλε αρκετούς καλούς παίχτες, κυρίως την δεκαετία 2000-2010, με την κορυφαία ομάδα θα έλεγα να ήταν ο Ηρακλής ο οποίος έφτασε στους τελικούς του Champion’s League 3 φορές και 5 στην τετράδα της Ευρώπης.

Παίχτες οι οποίοι θεωρούνται από τους καλύτερους όλων των εποχών όπως ο Τομ Χοφ, ο Κλέιτον Στάνλεϊ, ο Λόι Μπολ (Του Ηρακλή), ο Ιβάν Μίλκοβιτς, ο Τόντορ Αλεξίεβ, ο Μπόγιαν Γιορντάνοφ (του Ολυμπιακού) κτλ. όλοι πέρασαν από ελληνικές ομάδες και σίγουρα βοήθησαν να ανεβάσουν το επίπεδο. Ακόμα και τώρα, την εποχή της κρίσης, παίχτες όπως ο Τζούριτς που παίζει στην Ιταλία ή ο Πρωτοψάλτης στη Γερμανία δείχνουν ότι η Ελλάδα ακόμα παράγει παίχτες υψηλού επιπέδου».

Πηγή: humanstories.gr