Πρωτότυπη διαμαρτυρία με πρωτοβουλία της σοπράνο Σόνιας Θεοδωρίδου..

Κάθε προηγούμενη εκδήλωση διαμαρτυρίας ξεπέρασε αυτό που συνέβη το Σαββατοκύριακο στο Λονδίνο για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα. Η διεθνούς φήμης σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου συνοδευόμενη από έξι πανέμορφες Ελληνίδες ντυμένες στα λευκά, ως άλλες Καρυάτιδες, μπήκαν στο Βρετανικό Μουσείο αναζητώντας την χαμένη «αδερφή τους», προκαλώντας το ενδιαφέρον των επισκεπτών.

Ο κόσμος έκανε στην άκρη για να περάσουν. Τα φλας «έδιναν και έπαιρναν» και όλοι αναρωτιόνταν τι συμβαίνει. Ακόμη και οι υπεύθυνοι του μουσείου. Μαζί τους ο διεθνούς φήμης μαέστρος Θεόδωρος Ορφανίδης και ο συνθέτης Παντελής Παυλίδης. Η αποστολή, αφού συντονισμένα έκανε μια βόλτα στην αίθουσα με τα Γλυπτά του Παρθενώνα, άρχισε να αναζητεί μέσα στο μουσείο την χαμένη Καρυάτιδα. Όταν την βρήκαν η συγκίνηση τους ήταν απερίγραπτη.

«Στα πλαίσια του κινήματος που έχουμε οργανώσει με τον άντρα μου τον Θεόδωρο Ορφανίδη, από το 2010, 'Beautiful Greece' (Όμορφη Ελλάδα), με σκοπό να προσελκύσουμε την προσοχή του κόσμου και να ανατρέψουμε αυτό το αρνητικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί για την χώρα μας, μέσα σε όλα θέλαμε να έρθουμε στο Λονδίνο. Με στόχο να παρουσιάσουμε ένα μοναδικό καλλιτεχνικό δρώμενο-διαμαρτυρία ώστε να βάλουμε και εμείς όχι μόνο το λιθαράκι αλλά μια κοτρόνα ολόκληρη για να μπορέσουν τα Γλυπτά του Παρθενώνα να επιστρέψουν στην πατρίδα μας. Εμείς είμαστε καλλιτέχνες δεν ήμαστε πολιτικοί. Δεν έχουμε τόσο μεγάλη δύναμη αλλά αυτό που ζήσαμε στο βρετανικό μουσείο μας έδειξε ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι και μάλιστα πολύ μεγάλο» είπε στο ΑΠΕ - ΜΠΕ η σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου.

«Αυτό που είδα όταν μπήκαμε στο μουσείο, η σιωπή του κόσμου, του χιλιάδες κόσμου που ήταν εκεί και που μας άνοιγε τον δρόμο να περάσουμε ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Θα μου μείνει αξέχαστο για όλη μου την ζωή» τόνισε η κ. Θεοδωρίδου.

Αργότερα η αποστολή γέμισε με σημαίες μία γωνιά του Χάιντ Παρκ ζητώντας από τους Βρετανούς «να επιστρέψουν την Καρυάτιδα στην γη που την γέννησε».

Παράλληλα, ανήμερα της Πεντηκοστής έξω από την εκκλησία της Αγίας Σοφίας στο Λονδίνο παρουσιάστηκε, μια μικρή σε διάρκεια αλλά σημαντική σε ουσία, μουσικό-θεατρική παράσταση σε μουσική του συνθέτη Παντελή Παυλίδη και σκηνοθεσία της Έλντας Πανοπούλου. «Ήταν μια παράσταση βασισμένη σε δικές μου μελωδίες. Το πρώτο κομμάτι ήταν ποίηση από τον Αλκαίο και την Σαπφώ. Το δεύτερο ήταν ένας Ορφικός ύμνος προς τον Απόλλωνα και η τρίτη σύνθεση ήταν ένα οργανικό κομμάτι-κάλεσμα προς την έβδομη Καρυάτιδα που βρίσκεται στο Βρετανικό μουσείο. Σκοπός μας είναι να αφυπνιστούν οι συνειδήσεις ώστε κάποια στιγμή να γίνει αίτημα όλων η επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στο τόπο τους» εξήγησε ο συνθέτης.

Μαζί τους και ο μαέστρος Θεόδωρος Ορφανίδης, ένας από τους βασικούς συντελεστές της ξεχωριστής αυτής εκδήλωσης διαμαρτυρίας. «Ο σκοπός της εκδήλωσης είναι ιερός. Η επιστροφή των Γλυπτών στην πατρίδα τους. Στην κοιτίδα του πολιτισμού. Την Ελλάδα μας. Πλέον είναι επιτακτική ανάγκη. Μια ιστορία που κρατάει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Εμείς βάλαμε το μικρό μας λιθαράκι. Για την πατρίδα μας, για τον Ελληνισμό και τον παγκόσμιο πολιτισμό, αν θέλετε» τόνισε ο Θεόδωρος Ορφανίδης.

Αν και όλοι υποδέχθηκαν με εξαιρετικό τρόπο αυτές τις μοναδικές εκδηλώσεις παρ' όλα αυτά θέμα φαίνεται να δημιούργησαν οι υπεύθυνοι της εκκλησίας της Αγίας Σοφίας, όπως κατήγγειλε η σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου. «Πρέπει δε να σας πω ότι οι 'ειδήμονες' της εκκλησίας της Αγίας Σοφίας μας απαγόρευσαν να σταθούμε μπροστά στην εκκλησία. Δεν μας έδωσαν ούτε ρεύμα. Ρεύμα πήραμε από μια Σέρβα γειτόνισσα. Καρέκλα από το καφενείο. Μας απαγόρευσαν να σταθούμε ακόμη και μπροστά στην πόρτα της. Μας απαγόρευσαν να κάνουμε οτιδήποτε. Τον λόγο τον ξέρουν αυτοί. Φυσικά ο κόσμος ήρθε. Οι άνθρωποι από την εκκλησία έβγαιναν πολύ διστακτικά αλλά στο τέλος όλοι μας χειροκροτούσαν και αυτό είναι πολύ σπουδαίο για μας» επισήμανε η κ. Θεοδωρίδου.

tovima.gr

Ο λόγος και η εξήγηση μαζί.
Ίσως δεν το είχατε συνειδητοποιήσει, αλλά μια συνηθισμένη αγκαλιά κρατά περίπου τρία δευτερόλεπτα, σύμφωνα με μια έρευνα Βρετανών ψυχολόγων, που βασίστηκε στην μελέτη των αγκαλιών, τις οποίες κάνουν οι αθλητές στους Ολυμπιακούς αγώνες.

 Η τυπική αγκαλιά κρατά όσο περίπου και μια σειρά από πολλές άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες και φυσιολογικές νευρολογικές διαδικασίες (από το κούνημα του χεριού όταν λέμε αντίο, μέχρι τις μουσικές «φράσεις» και τη διάρκεια της χαλαρής αναπνοής), πράγμα που ενισχύει την επιστημονική θεωρία ότι περνάμε τη ζωή μας, χωρίς φυσικά να το συνειδητοποιούμε, αντιλαμβανόμενοι το παρόν (το «τώρα») σε διαδοχικά διαστήματα των τριών δευτερολέπτων. Κάτι ανάλογο, σύμφωνα με μελέτες ζωολόγων, συμβαίνει και σε πολλά άλλα ζώα, καθώς έχει διαπιστωθεί ότι πολλές ενέργειές τους, από το μάσημα μέχρι την αφόδευση, διαρκεί γύρω στα τρία δευτερόλεπτα.

 Η αναπτυξιακή ψυχολόγος Έμες Νάγκι, του πανεπιστημίου του Νταντί, που δημοσίευσε τη σχετική μελέτη στο περιοδικό ηθολογίας «Journal of Ethology», και αναφέρει το «Science», ανέλυσε καρέ-καρέ μια σειρά από τηλεοπτικά βίντεο, από τελικούς 21 Ολυμπιακών αθλημάτων στους αγώνες του 2008, καταγράφοντας εκατοντάδες αγκαλιές ανάμεσα σε αθλητές, συναθλητές και ανταγωνιστές, προπονητές, συγγενείς και φίλους. Ανεξάρτητα από το φύλο και την χώρα προέλευσης του αθλητή, οι αγκαλιές διαρκούσαν κατά μέσο όρο τρία δευτερόλεπτα. Όπως μάλλον αναμενόταν, οι αθλητές αγκάλιαζαν λίγο περισσότερο τους προπονητές τους σε σχέση με τους συναθλητές τους στην ίδια ομάδα, ενώ αγκάλιαζαν λιγότερο τους ανταγωνιστές τους από άλλη ομάδα.

 Το εύρημα ενισχύει την πεποίθηση μερικών ψυχολόγων, ότι η περίοδος των τριών δευτερολέπτων αποτελεί τη βασική χρονική μονάδα που καθορίζει την αντίληψη των ανθρώπων για την (εκάστοτε) παρούσα στιγμή. Με άλλα λόγια, το αίσθημα του «τώρα» διαρκεί γύρω στα τρία δευτερόλεπτα. Η χρονική αυτή διάρκεια των τριών δευτερολέπτων έχει διαμορφώσει θεμελιακά την ανθρώπινη βιολογική και κοινωνική εξέλιξη, σύμφωνα με τον νευρο-ηθολόγο Τζιόφρι Γκέστνερ, του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν-Αν Άρμπορ. Αν η χρονική αντίληψη του «τώρα» ήταν πολύ μικρότερή, για παράδειγμα λίγα χιλιοστά του δευτερολέπτου, τότε θα αντιδρούσαμε υπερβολικά γρήγορα στα εξωτερικά ερεθίσματα, π.χ. στις απειλές του περιβάλλοντος, αντιλαμβανόμενοι ως απειλητικά -χωρίς λόγο- πράγματα που δεν θα έπρεπε, όπως το πέταγμα μιας μπάλας προς εμάς. Από την άλλη, αν το «τώρα» κρατούσε περισσότερο, π.χ. ένα λεπτό, πολλά πράγματα μπορεί να συνέβαιναν στο φυσικό περιβάλλον σε αυτό το μεγάλο χρονικό διάστημα, στα οποία δεν θα προλαβαίναμε να αντιδράσουμε. Με άλλα λόγια, το χρονικό διάστημα των τριών δευτερολέπτων αποτελεί μια «χρυσή τομή» που διευκολύνει την επιβίωσή μας.

Ο ψυχοβιολόγος Κόλιν Τρεβάρτεν, του πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, συμφωνεί ότι το χρονικό διάστημα των τριών δευτερολέπτων έχει καθοριστική σημασία και αποτελεί το (χρονικό) θεμέλιο της συνειδητής εμπειρίας μας, σε συνδυασμό όμως με άλλους ρυθμούς, όπως τα άμεσα αντανακλαστικά, που δείχνουμε σε κλάσματα του δευτερολέπτου, και συμβάλλουν για να διαμορφώνει ένας άνθρωπος την συνολική φυσική αίσθηση του χρόνου, η οποία δεν είναι άκαμπτη, αλλά «εύκαμπτη» και «νοητική». Αυτό φαίνεται και από μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα, η οποία διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι που ζουν έντονη ζωή, μπορεί να μην ζουν όντως περισσότερα χρόνια, όμως αισθάνονται σαν να ζουν, κάτι που έρχεται να επιβεβαιώσει τον υποκειμενικό χαρακτήρα της αντίληψης του χρόνου.

  Ο εγκέφαλός μας «μετρά» το χρόνο χρησιμοποιώντας ένα είδος «εσωτερικού ρολογιού» και όσα περισσότερα γεγονότα πρέπει να καταγράψει, ανάλογα με το πόσο δραστήριος είναι κανείς, τόσο περισσότερο ο άνθρωπος αυτός έχει το υποκειμενικό αίσθημα ότι ο χρόνος κυλάει πιο αργά, σύμφωνα με τους ερευνητές. Οι επιστήμονες Μίσα Άρενς και Μάνις Σαχάνι, του University College του Λονδίνου, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό βιολογίας «Current Biology», και αναφέρει το New Scientist, έκαναν πειράματα με 20 εθελοντές, στους οποίους, για μια καθορισμένη χρονική περίοδο, έδειξαν δύο βίντεο: ένα με μια στατική εικόνα όπου δεν υπήρχε καμία δράση και ένα που περιλάμβανε μια τυχαία εναλλαγή διαφόρων ερεθισμάτων. Όταν οι εθελοντές κλήθηκαν να αξιολογήσουν πόσο χρόνο διήρκεσε το βίντεο, όσοι είχαν δει αυτό με τη δράση, ήσαν πολύ πιο ακριβείς. Οι εθελοντές είδαν επίσης το βίντεο σε δύο διαφορετικές ταχύτητες και, όταν πάλι κλήθηκαν να πουν πόσο αυτό κράτησε, είπαν ότι η χρονική διάρκειά και των δύο βίντεο ήταν ίδια, ενώ στην πραγματικότητα το βίντεο που είχε παιχτεί με μεγαλύτερη ταχύτητα, κράτησε λιγότερο.

Πηγή: parapolitika.gr