Ζούμε σε μια εποχή που οι άνθρωποι ασχολούνται περισσότερο με το κινητό τους, παρά με τους ανθρώπους που έχουν γύρω τους. Και η αλήθεια είναι πως, έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν. Διότι, το τι θα κάνει ο καθένας από εμάς, είναι δικό του και μόνο δικαίωμα. Όμως, εκείνο που με προβληματίζει, δεν είναι ότι οι άνθρωποι προτιμούν μια μικρή, έξυπνη συσκευή για να καλύψουν τα κενά τους, αλλά το ότι σε μια προσπάθειά τους να κάνουν τους γύρω τους να τους αγαπήσουν, χάνουν τον εαυτό τους.

Αν κάτσεις πραγματικά, να το σκεφτείς, οι άνθρωποι στέλνουμε μηνύματα για να βρεθούμε ή εάν δεν μπορούμε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή να βρεθούμε, για να πούμε κάτι που θέλουμε να μάθει ο άλλος. Το οξύμωρο στην παραπάνω κατάσταση που ονομάζουμε «ζωή μας», είναι πως κανονίζουμε να βγούμε για ποτό και το μόνο που κάνουμε είναι να μοιράζουμε τον χρόνο μας σε εκείνον που έχουμε απέναντί μας αλλά και στον επόμενο που θέλουμε να δούμε. Διότι, μόνο έτσι θα μπορούσα να «δικαιολογήσω» το γεγονός ότι παρέες αντί να συνομιλούν μεταξύ τους στα καλοκαιρινά τραπεζάκια των μαγαζιών, κοιτούν τα κινητά τους.

Instagram Stories για να δείξω, σε όλους όσοι δεν είναι εδώ, πόσο καλά περνάμε με την παρέα μου. Facebook photos για να μην πατήσω το κουμπί του check in, αλλά να βάλω το location μου. Tweets που δείχνουν πως εκτός από απερίγραπτη ομορφιά, έχω και χιούμορ. Γράψε, σβήσε, γράψε, ξανασβήσε, μέχρι να βρεις το πιο chill και cool μήνυμα, την πιο «ψαγμένη» λεζάντα. Κι όσο εμείς, ασχολούμαστε με όλα αυτά, μοιάζει να έχουμε ξεχάσει εντελώς πως κάνουμε τα πάντα, μονάχα για έναν και μόνο λόγο: Για να καταφέρουμε να επικοινωνήσουμε. Να επικοινωνήσουμε αυτά που νιώθουμε, ότι είμαστε «διαθέσιμες» και μη, ότι «εγώ είμαι εδώ, εάν θέλεις έλα». Αντί να παίρνουμε ένα τηλέφωνο, να στείλουμε ένα μήνυμα, οι άνθρωποι μεταμορφωνόμαστε σε... κότες και ξαφνικά γίνεται το Παγκράτι, το Θησείο, η Κηφισιά και η Γλυφάδα, ένα μεγάλο... κοτέτσι. Βλέπεις, ποτέ κανείς δεν κατάλαβε το πόσο νοιάζεσαι για εκείνον μέσα από κάποιο σου post. Κανείς δεν θεώρησε πως εκείνο το βίντεο το ανέβασες για εκείνον προσωπικά και κανείς ποτέ δεν ήρθε να σε βρει εκεί που ήσουν. Όσα location buttons και να έβαλες, το call to action δεν έγινε ποτέ. Για να έρθουμε μετά, εσύ, εγώ, Αυτός και οι Άλλοι, να κατηγορήσουμε τα social media. Να «γκρινιάξουμε» πως μας χαλάνε τις «φάσεις» μας και πως αυτές οι εφαρμογές κάνουν τη ζωή μας να πηγαίνει τόσο στραβά και τόσο λάθος.

Ας σταματήσουμε να ρίχνουμε ευθύνες κι ας αγκαλιάσουμε το γεγονός ότι ο κόσμος θέλει να ακούει. Διότι, ο κόσμος είναι πολύ απλούστερος από όσο πιστεύουμε πως είναι.
Όσο, λοιπόν, εμείς αναλωνόμαστε σε τέτοιες διαφωνίες, εφαρμογές όπως το Instagram, το Facebook και το Whatsapp, κάνουν συνεχείς αναβαθμίσεις, όχι μόνο στον τρόπο λειτουργίας και το design τους, αλλά και στον τρόπο που μας επιτρέπουν να «κρυβόμαστε» πίσω από αυτά. Όσο εμείς, κατηγορούμε τα έξυπνα κινητά μας, πως ρουφούν τη ζωή από μέσα μας, εκείνα προσπαθούν να κάνουν τα πάντα για να μας δώσουν λίγη πίσω. Πιο συγκεκριμένα, βλέπουμε το Instagram να μας επιτρέπει να βλέπουμε τους ανθρώπους που παρακολουθούν τις ιστορίες των 15 δευτερολέπτων μας, ενώ είναι στη διαδικασία developing το να μας ενημερώνει ποιος έκανε screenshot σε αυτές, αλλά και να μας βγάζει με σειρά προτεραιότητας αυτούς που μοιάζει να έχουμε ένα high engagement rate. Κοινώς, μας σπρώχνει προς το μέρος τους. Μας ωθεί στο να στείλουμε σε εκείνον που θέλουμε, διότι «αυτή τη στιγμή βρίσκεται κάπου έξω, κι είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να τον βρεις» ή «μην στείλεις τώρα γιατί είναι διακοπές, πήγαινε βρες τον μόλις γυρίσει». Βλέπουμε το Facebook να μας ενημερώνει εάν κάποιος είναι ενεργός στο messenger για να του στείλεις ότι θέλεις να τον δεις. Για παράδειγμα: «Δες, μιλούσε με κάποιον πριν 1 λεπτό. Μόλις έκλεισε την εφαρμογή, αλλά το κινητό του θα βρίσκεται δίπλα του» ή χειρότερα: «Μιλάει με κάποια άλλη, αν ήθελε θα σου έστελνε, είδε ότι είσαι κι εσύ ενεργή». Διότι, έτσι πηγαίνουν αυτά. Έτσι μαθαίνουμε να γνωρίζουμε τη ζωή από την καλή κι από την ανάποδη. Από αυτή που θέλουμε να βλέπουμε, αλλά κι από εκείνη που δεν αντέχουμε, αλλά εν τέλει «χωνεύουμε».

Έρχεται και το WhatsApp να σε ενημερώσει πως το μήνυμα όχι μόνο εστάλη, αλλά διαβάστηκε κιόλας –γιατί τα βελάκια, έγιναν μπλε- και πως εκείνος που ήθελες να επικοινωνήσεις, έχει πάρει το μήνυμα και δεν χάθηκε στον δρόμο. Προσπαθεί κι αυτή η εφαρμογή με τη σειρά της, να σε κάνει να καταλάβεις μια αλήθεια. Τη δική σου. Τώρα βέβαια, προσπαθεί να πάει ακόμη ένα βήμα παρακάτω και να σε κάνει να καταλάβεις και την αλήθεια των άλλων. Κάτι που θα έπρεπε να αφήσει πάνω σου, αλλά δεν σου έχει και τόση εμπιστοσύνη, όπως δεν της έχεις κι εσύ. Θα την κατηγορούσες για κάτι τέτοιο;

Εάν η απάντηση είναι «Ναι» πρέπει να ακούσεις πολύ προσεκτικά τα παρακάτω. Οι εφαρμογές που μοιάζει να μονοπωλούν το homepage του κινητού μας, προσπαθούν να κάνουν τα πάντα για να μας κάνουν να δείξουμε επιτέλους, όλα όσα νιώθουμε. Μας «σπρώχνουν» στο να μη χρησιμοποιούμε άλλες δικαιολογίες του τύπου: «Τώρα είδα το μήνυμά σου» ή «Δεν ήξερα εάν είσαι διακοπές ή στην Αθήνα, ώστε να σε δω». Σε μια κατάσταση που σχεδόν εθελοτυφλούμε, εκείνες μας ταρακουνούν και μας ξυπνούν για τουλάχιστον μια στιγμή. Προσπαθούν να μας κάνουν να πάρουμε εκείνο το τηλέφωνο, διότι ποτέ κανείς δεν ερωτεύτηκε από το σπίτι του, αλλά και να πούμε πως «είσαι φοβερός, αλλά δεν είμαι στην ίδια φάση». Δεκτό το ένα, δεκτό και το επόμενο. Αλλά παιδιά, να μιλάμε μεταξύ μας, ναι; Να λέμε πώς νιώθουμε. Να επικοινωνούμε το «Θέλεις ή δεν θέλεις;» ως κάτι παραπάνω από ένα τραγούδι του Σάκη Ρουβά. Να μάθουμε να βλέπουμε τις εφαρμογές, όπως τις είδαν εκείνοι που τις εμπνεύστηκαν πρώτη φορά. Αλλά πιο σημαντικά, να μάθουμε να βλέπουμε όλους αυτούς που θέλουμε. Κυριολεκτικά.

queen.gr/