---Αυτή την περίοδο όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι και οι πολίτες προβληματίζονται για το πρόγραμμα εκτελεστέων έργων και του προϋπολογισμού του 2015.  Η περίοδος είναι πολύ δύσκολη και οι προτάσεις ούτως ή άλλως θα είναι περιορισμένες. Χρειάζεται ειλικρίνεια, αυτοκυριαρχία, αυστηρή ιεράρχηση και οργάνωση για να υλοποιηθούν αυτά τα λίγα που θα προταθούν. Ποια είναι όμως αυτά που πρέπει να προταθούν;
Πριν λίγες μέρες είδε το φως της δημοσιότητας κείμενο του καθηγητή Τ. Παπαϊωάννου  (θυμάστε πριν λίγα χρόνια  την εντυπωσιακή ομιλία του στον Ορφέα;) που ταιριάζει  και στον τόπο μας και μας βοηθά να απαντήσουμε στο τι να κάνουμε.

 ---Γράφει ο κ. Τ.Π. :  ‘’ Να σκύψουμε με προσοχή και ενδιαφέρον στους χώρους που ζούμε καθημερινά, τις μικρές πλατείες, τις παιδικές χαρές, τα πεζοδρόμια, τα παγκάκια, τα παρτέρια, την ψηλή και χαμηλή βλάστηση. Μικρές έξυπνες παρεμβάσεις χρειάζεται η πόλη και όχι μεγαλόσχημες εξαγγελίες για πανάκριβες πεζοδρομήσεις κεντρικών δρόμων, που ούτως ή άλλως δεν αντιμετωπίζουν μείζονα προβλήματα. Να εγκαταλείψουμε τη λογική της τακτοποιημένης καθαρής βιτρίνας που στο πίσω μέρος της επικρατεί το χάος και όπου συνήθως κρύβουμε τα σκουπίδια.

---Ο πολιτισμός μας, πολιτισμός της αφθονίας και του άκρατου καταναλωτισμού, εκφράζεται με ακρίβεια στον χώρο μέσω του κτισμένου περιβάλλοντος. Γιατί, βλέπεις, θεωρούσαμε την πόλη ποσοτικό μόνο και όχι ποιοτικό μέγεθος. Μας ενδιέφερε το πόσο και όχι το τι ή το πώς. Πόσα διαμερίσματα έβγαιναν στην πολυκατοικία, πόσα τριάρια, τεσσάρια, πόσα δωμάτια, πόσα χιλιοστά... Στον βωμό του πρόσκαιρου κερδοσκοπικού παρόντος θυσιάστηκε κάθε σπιθαμή γης, «αξιοποιήθηκε» κάθε ελεύθερος χώρος, μπαζώθηκαν τα ρέματα και τα ποτάμια μετατράπηκαν σε βρόμικους υπόγειους αγωγούς ή δρόμους, αφού μόνο οι ελεύθεροι χώροι προσφέρονταν για παρκινγκ και δρόμους.

---Το ιδιωτικό επικράτησε συντριπτικά του συλλογικού και του δημοσίου. Η σπέκουλα στη γη υπήρξε καταστροφική και η κοντόφθαλμη λογική μας έβλεπε μόνο το χτισμένο, το πλήρες και όχι το άχτιστο, το κενό, τον ελεύθερο χώρο αναπνοής της πόλης.

---Κι όμως, παρ' όλα αυτά, η πόλη ως ζωντανός οργανισμός που είναι συνεχίζει τη ζωή της. Ένα μικρό πλάτωμα, μια ρωγμή, ένα κενό μπορεί να αποδειχτούν ικανά να αλλάξουν την ποιότητα της ζωής μας, αρκεί να σχεδιαστούν σωστά, με κέφι και φαντασία. Να αποκαλύψουμε πάση θυσία και όπου αυτό είναι εφικτό το φυσικό έδαφος της πόλης, το χώμα, τα βράχια, να δημιουργήσουμε πολλούς μικρούς πυρήνες αναπνοής, διάσπαρτους μέσα στην πόλη. Η ποιότητα ζωής δεν γνωρίζει χωροταξικές διαφοροποιήσεις, πόσο μάλλον ταξικούς διαχωρισμούς και μικροπολιτικές επιλογές.

---Μόνον αν δούμε την πόλη ως ενιαίο και αδιαχώριστο σύνολο μπορούμε να σχεδιάσουμε σωστά, αξιόπιστα και αποτελεσματικά. Δεν υπάρχουν καθαρές και βρόμικες περιοχές, μόνο χώροι ζωής! Ας ανακαλύψουμε, λοιπόν, ξανά την άγνωστη πόλη μας. Να πλησιάσουμε κάθε ξεχασμένη γωνιά της, όσο υποβαθμισμένη κι αν μας φαίνεται, και από εκεί να αρχίσουμε. Να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας να έχουμε όλοι γνώμη για τον χώρο μέσα στον οποίο ζούμε και αναπνέουμε και όχι μόνον οι τεχνοκράτες σύμβουλοι-μελετητές.
Η πόλη, ούτως ή άλλως, είμαστε Εμείς!’’

Νίκος Μυλωνάς