Κι εκεί που είμαστε με το κεφάλι κάτω, που σχολιάζουμε τα μικρά και την παρόλα του ενός και του άλλου, έρχεται μια είδηση σαν κι αυτήν και μας δίνει το μέτρο, βάζει τα θέματα στα κυβικά τους και δείχνει τον δρόμο.

Ο Αντώνης Παππάς, αυτός ο γίγαντας με την καρδιά μικρού παιδιού, που κάνει δυό δουλειές για να μπορεί να συντηρεί τη σχολή του- αφού από τους μαθητές του δεν είναι βέβαιο ότι κάθε φορά θα δεχτεί να πάρει δίδακτρα- έφυγε πάλι για το Παγκόσμιο (5-6-7 Ιουνίου) αυτή τη φορά στο Ουζμπεκιστάν, πάλεψε με τους γίγαντες της Ρωσίας και του Καζακστάν, χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία λόγω Covid, χωρίς την οικονομική στήριξη κανενός, με χίλιες δυό αντιξοότητες, κι έφερε το χάλκινο!

Βαθιά υπόκλιση σ’ αυτόν το μαχητή. Κι όμως «καμιά βδομάδα θα το θυμούνται, ο Βασίλης Υψηλάντης μόνο με νοιάζεται…», μου λέει.

Δεν κυνηγάει τόσο το μετάλλιο, είναι που δεν θέλει να απογοητεύσει αυτούς που τον αγαπάνε, τους φίλους τους καρδιακούς, δύο δεκαετίες πρωταθλητής, στις χαρές και στις λύπες μαζί. Τους μαθητές - συναθλητές του που παλεύουν μαζί ατελείωτες ώρες.

Έχει 3ο dan στο Τζούντο, μαύρη ζώνη στο Brazilian Jiu Jitsu, 2ο dan στο Traditional Jiu Jitsu. Αληθινά, τα δικά του! Έχει τρία Παγκόσμια στο Παγκράτιο (την πιο παλιά πολεμική τέχνη στην οποία ήταν Ολυμπιονίκης ο Διαγόρας). Είναι Χρυσός Βαλκανιονίκης στο Παγκράτιο. Έχει τόσα πολλά μετάλλια που κάποια δεν τα έχει κρεμάσει καν. Τόσες ζώνες, σε διαφορετικά στιλ πολεμικών τεχνών, απόδειξη σκληρής δουλειάς και αφοσίωσης.

«Είσαι μαχητής», του λέω ένα απόγευμα στη σχολή του ενώ μπαινοβγαίνουν νέοι για να τον συγχαρούν, μια ανθοδέσμη από τον Σύλλογο Εθελοντών Αιμοδοτών του οποίου είναι μέλος έχει φτάσει, κι εκείνος να είναι σε τρία σημεία ταυτόχρονα, να απαντά σ’ εμένα, να κάνει παρατηρήσεις στους μαθητές του, να κανονίζει ψάρεμα με τον πατέρα του.

«Το να πεις να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου, σ’ ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα με τα μάτια και των μαθητών σου πάνω σου είναι από μόνο του μία νίκη, μου λέει. Αν πάρεις και τη νίκη, δείχνει ότι έχεις κάνει καλή δουλειά και είσαι στον σωστό δρόμο. Το παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Ουζμπεκιστάν ήταν από τα καλύτερα πρωταθλήματα που έχω πάει ποτέ. Είναι τουρνουά και έπαιξα τρεις αγώνες για να πάω στον τελικό. Παίζεις έναν αγώνα και νικάς είσαι όμως κουρασμένος και πονάς και πρέπει μέσα σε 20 λεπτά να βρεις τη δύναμη και το κουράγιο να πεις να ξαναπαίξεις».

Είσαι στο πιο υψηλό επίπεδο αθλητών στον κόσμο και είσαι τρίτος στον κόσμο! Με πρώτο έναν αθλητή από το Καζακστάν και δεύτερο αθλητή από τη Ρωσία. Πώς πήγαν τα χτυπήματα;

Έφαγα πολλά. Τώρα φαίνονται, αλλά το ευχαριστήθηκα. Τέσσερις μέρες ήταν οι αγώνες. Και παίζεις δύο αγώνες της ημέρα. Μία προετοιμασία για το παγκόσμιο πρωτάθλημα για έναν αθλητή που είναι φορμαρισμένος, διαρκεί περίπου τρεις μήνες. Οι αθλητές των πρώην κομμουνιστικών χωρών την έχουν, εκεί δίνονται και κίνητρα, εγώ πήγα σχεδόν απροετοίμαστος. Έχω το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Φρανκφούρτης, τον Ιούλιο.

Και ελπίδα για μετάλλιο!

Ναι, το πανευρωπαϊκό είναι κάτι που μου λείπει.

Τι όνειρα έχεις;

Τα όνειρα είναι γι’ αυτούς που κοιμούνται, εγώ προτιμώ να μένω ξύπνιος και να κάνω προπόνηση.

Δουλεύεις σε δύο δουλειές για να στηρίξεις τη σχολή σου. Ξέρω ότι έχεις μαθητές που δεν τους παίρνεις χρήματα. Τέτοιος είσαι!

Έχω μαθητή 18 χρόνια ο οποίος είναι παγκόσμιος πρωταθλητής. Και να, εδώ, ο Νίκος... Το Νίκο τον έχω 15 χρόνια, είχε ξεκινήσει ενώ ήταν 183 κιλά και άλλαξε η ζωή του.

Εσύ πότε ξεκίνησες;

Από μικρός, με τζούντο. Ο πατέρας μου ήταν πρωταθλητής στο καράτε. Μικρό παιδί είδα έναν συμμαθητή μου που πήγε και γράφτηκε στο τζούντο για να με δείρει γιατί τον είχα δείρει στο σχολείο. Μετά από λίγο γράφτηκα κι εγώ, αλλά αυτός συνέχιζε να με δέρνει. Χρόνια μετά τον εκδικήθηκα, τον πάντρεψα.

Δεν ήμουν τόσο καλός, μικρός. Αδυνατούλης ήμουνα, έτρωγα ξύλο μέχρι τα δεκαεπτά. Έκανα και στίβο, μεγάλες αποστάσεις. Στραβοξύπνησα μια μέρα, το πήρα απόφαση και λέω «τέλος, πρέπει να παλεύω καλύτερα, να παίρνω αγώνες…». Ζούσα στην Αθήνα τότε και η όλη πίεση μαζί με τη δίαιτα επηρέαζαν αρνητικά την ψυχολογία μου. Όταν γύρισα στη Ρόδο χαλάρωσα λίγο και την πρώτη φορά που ανέβηκα στο πιο ψηλό βάθρο είπα «ωραία είναι»…

Μεικτές Πολεμικές Τέχνες και Gi.

Ξεκινάς όρθιος, έχεις όρθια μάχη και μάχη εδάφους. Πρέπει να είσαι ολοκληρωμένος μαχητής για να παίξεις. Και τότε πρέπει να βγάλεις τον αντίπαλο νοκ άουτ ή να πετύχεις υποταγή.

Δύο χιλιάδες άνθρωποι ήταν μέσα στην Τασκένδη που υποστήριζαν τους αθλητές εκείνων των χωρών. Σε τέτοιο κλίμα πώς ήταν η ψυχολογία σου;

Δεν επηρεάζομαι από τέτοια. Νομίζω ότι δεν τους ακούω κιόλας. Πηγαίνεις δύο μέρες πριν συνήθως οπότε κάνεις τη ζύγιση, την επόμενη μέρα το πρωί μπορείς να πας μία βόλτα στην πόλη, το μεσημέρι κάνεις ελαφριά προπόνηση. Το βράδυ προσπαθείς να κοιμηθείς νωρίς. Συνήθως αυτό δεν επιτυγχάνεται γιατί έχεις άγχος. Εμένα το άγχος μου φεύγει τη στιγμή που πατάω το τατάμι (αγωνιστικό χώρο). Δεν είναι άγχος για την επιτυχία, έχω άγχος απόδοσης γιατί τις δυνάμεις μου τις ξέρω αν και εγώ έχω μία απόδοση δυνάμεων στο 80%.

Πού αφιερώνεις τις νίκες σου;

Στον Θεό που με αξιώνει και παλεύω, στον Αρχάγγελο Μιχαήλ που είναι ο προστάτης μου, στην οικογένειά μου, στη δεύτερη οικογένειά μου που είναι οι μαθητές μου. Στον δάσκαλό μου, στους ανθρώπους που μ’ αγαπούν.

Είσαι και εθελοντής αιμοδότης! Ο Σύλλογος σε τιμά στις νίκες σου, είδα φωτογραφίες!

Να δώσεις πέντε λεπτά από τη ζωή σου για να ζήσουν άλλοι άνθρωποι για εσένα δεν είναι τίποτα για εκείνους είναι τα πάντα. Έχω και σπάνιο αίμα.

Σκέφτομαι να τον ρωτήσω αν κουράστηκε, τόσο κόπο μόνος του, τόσα χρόνια, με τόσο ιδρώτα και διακρίσεις να κρατά τη χώρα ψηλά, να μας κάνει περήφανους. Μήπως κουράστηκε μόνος του. Δεν τον ρώτησα, λίγο πριν άλλωστε μου είπε ότι «ένας καλός αθλητής δεν σκουριάζει, ωριμάζει…»! Κι αν είναι έτσι, ο Αντώνης Παππάς είναι στην καλύτερη ώρα του!