Η ιστορία διδάσκει. Υπάρχει το ιστορικό συμπέρασμα που συνοψίζεται στην μαρξιστική φράση από το ‘’κομμουνιστικό μανιφέστο’’:

‘’ Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα! Αυτό που συμβαίνει με το προσφυγικό στην «πο­λι­τι­σμέ­νη».

Δύση δυστυχώς έχει ιστορικό προηγούμενο. Το τρομερό είναι ότι η τραγωδία της επανάληψης έχει απόλυτη σχέση με τον χώρο που δημιουργήθηκε έννοια της τραγωδίας και της κωμωδίας και μας απειλεί ως πρώτο θύμα της ‘’φάρσας’’! Η μετατόπιση στην ακροδεξιά δεν έρχεται από τον ουρανό. Αρκεί που το ακροδεξιό ‘’Κόμμα Ελευθερίας της Αυστρίας’’ από 4% ανέβηκε στο 14% το 2013, με τις δημοσκοπήσεις να του δίνουν 20%, για να μετατοπιστεί ο σοσιαλδημοκράτης Φάυμαν, διάδοχος του Κράισκυ, σε φορέα ξενοφοβικών πολιτικών στην Αυστρία και στην Ευρώπη.

---Η Ευρώπη δεί­χνει εντε­λώς αμή­χα­νη και λίγη μπρο­στά στην προ­σφυ­γιά που περνά τα σύ­νο­ρα με κάθε μέσο για να γλι­τώ­σει από τον πό­λε­μο. Η ίδια αναλ­γη­σία υπήρ­χε και πριν από 80 χρό­νια, όταν 750.000 Εβραί­οι φυ­γά­δες από τη Γερ­μα­νία του Χί­τλερ ζή­τη­σαν τη σω­τη­ρία τους στις πο­λι­τι­σμέ­νες δυ­τι­κές χώρες. Πα­ντού η απά­ντη­ση ήταν: κλει­στά σύ­νο­ρα, στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης και... επα­να­προ­ώ­θη­ση στους ναζί.

Η διά­σκε­ψη του Εβιάν:που έγινε στη Γαλ­λία το 1938, εκ­πρό­σω­ποι 32 κρα­τών της Ευ­ρώ­πης, της Βό­ρειας Αμε­ρι­κής και της Αυ­στρα­λί­ας συ­ζή­τη­σαν το τι θα κά­νουν με τους αυ­ξα­νό­με­νους αριθ­μούς των Εβραί­ων προ­σφύ­γων. Το γε­γο­νός πήρε με­γά­λη δη­μο­σιό­τη­τα, 120 ορ­γα­νώ­σεις αρω­γής και συ­μπα­ρά­στα­σης στους πρό­σφυ­γες ήταν πα­ρού­σες και τις συ­ζη­τή­σεις κά­λυ­πταν 200 δη­μο­σιο­γρά­φοι. Ο κάθε ηγέ­της ή εκ­πρό­σω­πος χώρας που ανέ­βαι­νε στο βήμα της σύ­σκε­ψης δεν πα­ρέ­λει­πε να κα­ταγ­γεί­λει τις διώ­ξεις κατά των Εβραί­ων! Με εξαί­ρε­ση το μικρό κρά­τος της Δο­μι­νι­κα­νής Δη­μο­κρα­τί­ας στην Κα­ραϊ­βι­κή, καμιά άλλη χώρα δεν δέ­χτη­κε να αυ­ξή­σει τον αριθ­μό των αι­τή­σε­ων ασύ­λου.

Όλες οι χώρες στο διά ταύτα επι­βε­βαί­ω­ναν πως τα σύ­νο­ρά τους θα πα­ρέ­με­ναν κλει­στά για τους κυ­νη­γη­μέ­νους Εβραί­ους, ενώ στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυτό που ακο­λού­θη­σε ήταν αυ­στη­ρο­ποί­η­ση των κα­νό­νων απέ­να­ντι στους πρό­σφυ­γες και πε­ρι­κο­πή των αδειών ασύ­λου. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ο εκ­πρό­σω­πος της Αυ­στρα­λί­ας δια­κή­ρυτ­τε: «Η Αυ­στρα­λία δεν έχει φυ­λε­τι­κό πρό­βλη­μα, και δεν επι­θυ­μεί να ει­σα­γά­γει ούτε έναν». Έναν χρόνο μετά, η Με­γά­λη Βρε­τα­νί­α επέ­βαλ­λε νέους πε­ριο­ρι­σμούς στη με­τα­νά­στευ­ση και κλεί­σι­μο των «πα­ρά­νο­μων» Εβραί­ων προ­σφύ­γων σε στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης! Σε όλη τη Δύση ξε­κι­νού­σαν πο­λι­τι­κές κα­μπά­νιες της Δε­ξιάς ενά­ντια στους Εβραί­ους πρό­σφυ­γες, πα­τώ­ντας πάνω στην καλ­πά­ζου­σα ανερ­γία που έφερ­νε η οι­κο­νο­μι­κή κρίση. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά στις ΗΠΑ, με αφορ­μή την πρό­τα­ση νο­μο­σχε­δί­ου για να επι­τρα­πεί η εί­σο­δος στις ΗΠΑ 20.000 παι­διών εβραϊ­κών οι­κο­γε­νειών από τη Γερ­μα­νία και την Αυ­στρία, ξέ­σπα­σε σε όλη τη χώρα φρε­νια­σμέ­νη εκ­στρα­τεία ενά­ντια στα Εβραιό­που­λα που θα στε­ρή­σουν την απα­ραί­τη­τη κρα­τι­κή μέ­ρι­μνα από τα παι­διά των Αμε­ρι­κα­νών.

Το νο­μο­σχέ­διο απορ­ρί­φθη­κε στη Γε­ρου­σία το 1939 και το 1940, και τα 20.000 παι­διά δεν έφθα­σαν ποτέ στις ΗΠΑ... Τα πε­ρισ­σό­τε­ρα θα κα­τα­λή­ξουν στα στρα­τό­πε­δα θα­νά­του του Χί­τλερ. Ανά­με­σα στα παι­διά που τους στε­ρή­θη­κε το δι­καί­ω­μα στο άσυλο ήταν και η μικρή Άννα Φρανκ, η συγ­γρα­φέ­ας του πε­ρί­φη­μου «ημε­ρο­λο­γί­ου» που θα είχε ζήσει και γε­ρά­σει στις ΗΠΑ αλλά που η πο­λι­τι­κή των κλει­στών συ­νό­ρων την οδή­γη­σε στο Άου­σβιτς και κα­τό­πιν στο Μπέρ­γκεν-Μπέλ­σεν...

Τα πλοία των κα­τα­ρα­μέ­νων:Η πιο γνω­στή υπό­θε­ση κρα­τι­κής αναλ­γη­σί­ας και άρ­νη­σης ει­σό­δου σε πρό­σφυ­γες είναι η πε­ρί­πτω­ση του πλοί­ου «St. Louis» που έφυγε το 1939 με 937 Εβραί­ους πρό­σφυ­γες από το λι­μά­νι του Αμ­βούρ­γου προς τη Βό­ρεια Αμε­ρι­κή. Οι Κούβα, ΗΠΑ και Κα­να­δάς αρ­νή­θη­καν ξανά και ξανά να δε­χθούν τους πρό­σφυ­γες, με απο­τέ­λε­σμα το πλοίο να ξα­να­δια­σχί­σει τον Ατλα­ντι­κό και να κα­τα­λή­ξει στο βελ­γι­κό λι­μά­νι της Αμ­βέρ­σας. Και στις τρεις χώρες τα κόμ­μα­τα της Δε­ξιάς φο­βέ­ρι­ζαν τον κόσμο πως το «St. Louis» είναι γε­μά­το... Γερ­μα­νούς κα­τα­σκό­πους και πως οι Εβραί­οι αν γί­νουν δε­κτοί θα κλέ­ψουν τις θέ­σεις ερ­γα­σί­ας των ήδη ερ­γα­ζο­μέ­νων. Από το λι­μά­νι της Αμ­βέρ­σας οι πρό­σφυ­γες μοι­ρά­στη­καν με δια­κρα­τι­κή συμ­φω­νία σε μια σειρά ευ­ρω­παϊ­κές χώρες με το 28% των επι­βα­τών να χαθούν στα να­ζι­στι­κά στρα­τό­πε­δα της κα­τε­χό­με­νης Ευ­ρώ­πης...

Ένα άλλο τραγικό πλοίο προσφύγων, το ελληνικών συμφερόντων «Στρού­μα» ναυ­λώ­θη­κε, το Δε­κέμ­βρη του 1941, για να με­τα­φέ­ρει Εβραί­ους πρό­σφυ­γες από την Κω­στάν­τζα της Ρου­μα­νί­ας στην Πα­λαι­στί­νη. Ήταν ήδη 71 ετών που μόλις επέ­πλεε, με μη­χα­νή που είχε ανα­συρ­θεί από ναυά­γιο στο Δού­να­βη και ασύρ­μα­το που υπο­λει­τουρ­γού­σε. Αυτή η νε­κρο­φό­ρα φορ­τώ­θη­κε με 769 Εβραί­ους και με ένα επτα­με­λές πλή­ρω­μα Βουλ­γά­ρων. Στο δρόμο προς το Βό­σπο­ρο το πλοίο έπαθε βλάβη και κό­ντε­ψε να χαθεί από νάρ­κες. Τε­λι­κά το ρυ­μούλ­κη­σαν οι τουρ­κι­κές δυ­νά­μεις και το έβα­λαν σε κα­ρα­ντί­να. Ακο­λού­θη­σε δι­πλω­μα­τι­κή διελ­κυ­στίν­δα, όπου η Αγ­γλία, πα­ρό­τι ήταν ήδη σε πό­λε­μο με τη Γερ­μα­νία, αρ­νιό­ταν να ανα­λά­βει τους φυ­γά­δες από εκεί και ζη­τού­σε από την Τουρ­κία να γυ­ρί­σει πίσω το πλοίο. Τε­λι­κά μόνο σε μία οι­κο­γέ­νεια, που «έτυχε» να είναι αυτή του αντι­προ­σώ­που της Standard Oil στη Ρου­μα­νία, επι­τρά­πη­κε να κα­τέ­βει από το πλοίο και να σωθεί. Στις 23 Φλε­βά­ρη το τουρ­κι­κό ναυ­τι­κό έκοψε την άγκυ­ρα του πλοί­ου και ρυ­μούλ­κη­σε ξανά το «Στρού­μα» 3-4 μίλια έξω από την Κωνσταντινούπολη, χωρίς να λει­τουρ­γεί η μη­χα­νή του και ο ασύρ­μα­τος. Τα ξη­με­ρώ­μα­τα της 24ης Φλε­βά­ρη το πλοίο ανα­τι­νά­χθη­κε, άγνω­στο αν ήταν από νάρκη ή τορ­πί­λη, και από το σύ­νο­λο των 800 σχε­δόν αν­θρώ­πων σώ­θη­κε ένας ναυα­γός...

Κλει­στά σύ­νο­ρα ση­μαί­νουν ατέ­λειω­τη φρίκη:Όμως αυτό που δι­δά­σκουν η εμπει­ρία και η ιστο­ρία είναι το εξής: ...οι κυ­βερ­νή­σεις δεν έμα­θαν ποτέ τί­πο­τα από την ιστο­ρία, ούτε και έδρα­σαν στη βάση αρχών που αντλή­θη­καν από αυτήν. Το παλιό ρητό του Χέ­γκελ φαί­νε­ται να επι­βε­βαιώ­νε­ται ακόμη μία φορά. Τα κλει­στά σύ­νο­ρα και τα στρα­τό­πε­δα κρά­τη­σης δο­λο­φό­νη­σαν μα­ζι­κά Εβραί­ους πρό­σφυ­γες, έστει­λαν πίσω πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρους στα κρε­μα­τό­ρια του Χί­τλερ και ταυ­τό­χρο­να χει­ρο­τέ­ρε­ψαν τις συν­θή­κες για τον ερ­γα­ζό­με­νο κόσμο στις χώρες της κρα­τι­κής αναλ­γη­σί­ας. Το μίσος προς τους Εβραί­ους με­τα­νά­στες αύ­ξα­νε τη συ­μπά­θεια προς τους ναζί και την ορ­γα­νω­μέ­νη επιρ­ροή της άκρας Δε­ξιάς, ιδιαί­τε­ρα σε ΗΠΑ, Αγ­γλία και Γαλ­λία.

Δεν υπάρ­χει αμ­φι­βο­λία πως η ίδια δια­δι­κα­σία εξε­λίσ­σε­ται και τώρα, και ο αγώ­νας να πέ­σουν οι φρά­χτες και να μεί­νουν ανοι­χτά τα σύ­νο­ρα, χωρίς στρα­τό­πε­δα κρά­τη­σης και αστυ­νο­μο­κρα­τία, δεν είναι μόνο αγώ­νας αλ­λη­λεγ­γύ­ης για τους πρό­σφυ­γες και τους με­τα­νά­στες. Ο διε­θνι­σμός δεν είναι κενή φράση για να στο­λί­ζει τις ομι­λί­ες και τα κεί­με­νά μας, αλλά όρος επι­βί­ω­σης απέ­να­ντι στο βρι­κο­λά­κια­σμα της άκρας Δε­ξιάς και της Ευ­ρώ­πης της βαρ­βα­ρό­τη­τας και του τρό­μου...

---Κλείνουμε την περίληψη του άρθρου του κ. Χ. Παπαδόπουλου με την γνωστή ρήση: ‘’ Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη.’’ Μόνο που αντί του κομμουνισμού του 1848 που ανέμενε ο Κ. Μαρξ, είναι αυτό του ..φασισμού του 2016.

Ν. Μυλωνάς

«Ανοιχτός λογαριασμός μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας είναι οι πολεμικές αποζημιώσεις»! Ποιος το λέει; Κάποιος… ακραίος Έλληνας;

Όχι. Ένας… κανονικός Γερμανός! Όχι τόσο φιλέλληνας, όσο φίλος της ιστορικής αλήθειας. Πρόκειται για τον Κάρλ Χάιντς Ροτ, γεννημένο το 1948 , διδάκτορα της Ιστορίας και της Ιατρικής στα Πανεπιστήμια Κολονίας , Βόνης, Ντίσελντορφ, Αμβούργου και Βρέμης, στέλεχος του Ιδρύματος Κοινωνικής Ιστορίας, συγγραφέας των βιβλίων «Η Ελλάδα και η Κρίση», «Μανιφέστο για μια Ευρώπη της Ισότητας».

Σε ένα πόνημα 135 σελίδων με τίτλο «Γερμανικές πολεμικές επανορθώσεις- Η Ελλάδα μπορεί», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λιβάνη, σε μετάφραση Σοφίας Μαριάτου, απευθύνεται στο καχύποπτο γερμανικό κοινό και με γεγονότα, τεκμήρια και αριθμούς παρουσιάζει τους φριχτούς φόνους αμάχων, τις καταστροφές υποδομών, τις κλοπές αγαθών, τις αρπαγές εγκαταστάσεων στην καθημαγμένη Ελλάδα, με αποκορύφωμα το αναγκαστικό δάνειο που επέβαλε το Ράιχ για έξοδα διατροφής των δυνάμεων κατοχής- ολέθρου!

Στην αρχή της μελέτης αναλύει τις προσπάθειες της κυβέρνησης να θέσει το 2015 σε υψηλό επίπεδο το ζήτημα των αποζημιώσεων. Που όμως βρήκαν τείχος άρνησης, παρότι, όπως τονίζει εμφατικά ο συγγραφέας, λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης αλλά και της πολιτικής λιτότητας που όρισαν για τη χώρα οι δανειστές με επικεφαλής τη Γερμανία, οι οικονομικοί δείκτες επίδοσης έχουν επιδεινωθεί κατά 28 %, το ποσοστό ανεργίας έφθασε στο 265 και πάνω από 340.000 μετανάστευσαν.

Επισημαίνει ότι οι γερμανικές ελίτ θεωρούν … εξωτική απαίτηση την επιμονή των Ελλήνων στις αποζημιώσεις «σαν να μην έχουν συγχωρήσει μέχρι σήμερα τον μικρό Νοτιοευρωπαίο εταίρο των Συμμάχων που πρόβαλλε τόσο σθεναρή αντίσταση στις δυνάμεις κατοχής που κατέστρεψαν οικονομικά την Ελλάδα».

Κάνοντας μετριοπαθείς υπολογισμούς και με βάσει τις ισοτιμίες εκτιμά το συνολικό οφειλόμενο ποσό σε 90 δισ. ευρώ. «Στη Γερμανία το ποσό αυτό θα θεωρηθεί σκανδαλώδης από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και θα απορριφθεί εν μέσω οργής», σημειώνει και παραθέτει τα παρακάτω επιχειρήματα που αντικρούουν τους ισχυρισμούς του Βερολίνου:

- Από τη Συμφωνία Ειρήνης των Παρισίων το 1946 έχουν παρέλθει σχεδόν εβδομήντα χρόνια . Απάντηση: Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο η συμφωνία ισχύει. Άλλωστε και το γερμανικό εξωτερικό χρέος έναντι ιδιωτών πιστωτών του 1924 εξυπηρετούνταν κανονικά μέχρι την οριστική εξόφληση που έγινε στη δεκαετία του 1980. Επίσης, οι υψηλοί τόκοι που χρωστούσε η Δυτική Γερμανία για επανορθώσεις του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου , μπορεί να πάγωσαν για ένα χρονικό διάστημα αλλά καταβλήθηκαν στο ακέραιο με την τελευταία δόση στις 3 Οκτωβρίου του 2010- περίπου έναν αιώνα μετά το τέλος του πολέμου.

-Οι σημερινοί γερμανοί φορολογούμενοι και συνταξιούχοι δεν είναι δίκαιο να πληρώσουν τις αποζημιώσεις του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Απάντηση: Καταρχάς η σημερινή Γερμανία ως κράτος αποτελεί συνέχεια της κρατικής υπόστασης του Ράιχ και έχει δεσμευθεί με τη Συνθήκη Ειρήνευσης να προβεί σε αποζημιώσεις όταν θα επέλθει η συνένωση , γεγονός που συνέβη με την ενσωμάτωση της Ανατολικής Γερμανίας. Εκτός αυτού, πέρα από τη Ράιχσμπανκ, το γερμανικό δημόσιο, τους εμπορικούς συνδέσμους και τα οικονομικά επιτελεία της Βέρμαχτ, εκείνοι που οργάνωσαν τις λεηλασίες στην Ελλάδα και επωφελήθηκαν από αυτές ήταν κυρίως οι μεγάλες επιχειρήσεις που εξακολουθούν και σήμερα να θησαυρίζουν με την ελληνική υπόθεση. Μιλάμε για την πολεμική βιομηχανία Thyssen Krupp , την Siemens, την κατασκευαστική Todt, την Deutshe Bank, την καπνοβιομηχανία Reemsma που το 1941 επίταξε και απέστειλε στη Γερμανία 85.000 τόνους ακατέργαστου καπνού και μόλις το 1967 δέχθηκε να καταβάλει 4, 8 εκατομμύρια μάρκα μόνο για 2.000 τόνους.

Ο μελετητής προχωρεί παραπέρα. Στο τελευταίο κεφάλαιο προτείνει στην κυβέρνηση της χώρας του να εξοφλήσει επιτέλους τα χρέη της μεταβιβάζοντας προς την Τράπεζα Ελλάδας ως πρώτη δόση ράβδους χρυσού αξίας 7 δις ευρώ από τα αποθέματα της Μπούντεσμπανκ η οποία είναι νόμιμός διάδοχος της Ράιχσμπανκ. Να ακολουθήσει μια δεύτερη δόση χρυσού αξίας 28 δις προς τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας ως μερίδιο της Γερμανίας στο νέο πρόγραμμα δανεισμού. Μια τρίτη δόση χρυσού αξίας 25 δις ευρώ θα πρέπει να κατατεθεί στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων με τη μορφή άτοκου δανείου σε μια ελληνική τράπεζα ανασυγκρότησης. Επίσης η Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας να πουλήσει ράβδους χρυσού αξίας 8 δις ευρώ διαθέτοντας το ποσό σε ένα ελληνικό Ταμείο Πολεμικής Αποζημίωσης και Ιστορικής Μνήμης για να αποζημιωθούν οι κληρονόμοι όσων σφαγιάσθηκαν ή κρατήθηκαν αιχμάλωτοι από τους Ναζί.

Τέλος, το εναπομείναν ποσό των 22 δισ. ευρώ, καταλήγει ο Ροτ, να το καταθέσει η Ελλάδα σε ένα κοινό Ταμείο Επανορθώσεων για θύματα των άλλων κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ιδού λοιπόν ένα γερμανικό βιβλίο-μελέτη, με δίκαια γερμανικά επιχειρήματα υπέρ των ελληνικών δικαίων.

iefimerida.gr

Η συντριβή του ΑΒ-212 την Πέμπτη στην Κίναρο βύθισε στο πένθος τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, με το τριμελές του πλήρωμα να μπαίνει σε μια μακρά λίστα πεσόντων στρατιωτικών που έχασαν τη ζωή τους κατά την ώρα του καθήκοντος.

Αν και τα δυστυχήματα με ελικόπτερα είναι λιγότερο συχνά από ό,τι τα αντίστοιχα των πολεμικών αεροπλάνων, η σύγχρονη ιστορία των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και δεν έχει έλλειψη τραγικών περιστατικών- κάποια εκ των οποίων έχουν αφήσει το στίγμα τους στη σύγχρονη ιστορία, όπως η απώλεια του ελικοπτέρου AB-212 το 1996εν μέσω της κρίσης στα Ίμια και του Chinook το 2004 κοντά στο Άγιο Όρος, που συμπαρέσυρε στον θάνατο, μαζί με το πλήρωμά του, τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Πέτρο.

Ακολουθούν κάποια εξ αυτών.

31 Ιανουαρίου 1996: Η συντριβή του ελικοπτέρου ΑΒ-212 του Πολεμικού Ναυτικού στο αποκορύφωμα της κρίσης των Ιμίων, με αποτέλεσμα τον θάνατο των τριών μελών του πληρώματός του, αποτελεί μια ιδιαίτερα επώδυνη σελίδα της ιστορίας των σύγχρονων ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, για σειρά λόγων, που συνδέονται με τους χειρισμούς και τις επιλογές της κρίσης.

11 Σεπτεμβρίου 2004: Η συντριβή του μεταγωγικού ελικοπτέρου Chinook, με 17 νεκρούς, μεταξύ των οποίων ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής, Πέτρος Ζ' στον Σίθωνα Χαλκιδικής (κοντά στο Άγιο Όρος), αποτελεί ένα τραγικό περιστατικό για το οποίο τα ερωτηματικά είναι ακόμα πολλά.

15 Σεπτεμβρίου 1994: 10 νεκροί (πλήρωμα και δασοκομάντος) σε συντριβή UH-1H σε επιχείρηση για την κατάσβεση πυρκαγιάς στη Δράμα.

26 Ιουλίου 1987: Τραγωδία με τη συντριβή ΑΒ-205 κατά την εκτέλεση αποστολής μεταφοράς ασθενών και συνοδών τους από την Αμορφό και τη Σάμο.

10 Μαΐου 1989: Συντριβή ΑΒ-205 στη λίμνη Ιωαννίνων με δύο νεκρούς.

20 Φεβρουαρίου 2006: Συντριβή ελικoπτέρου UH-1H στην Πέλλα, κατά τη διάρκεια νυκτερινής πτήσης, με νεκρούς τα τέσσερα μέλη του πληρώματος.

18 Μαρτίου 2008: Πτώση UH-1H στο Βασιλούδι του νομού Θεσσαλονίκης, με τρεις νεκρούς, ενώ κατευθυνόταν προς τη Ρεντίνα για άσκηση με τις Ειδικές Δυνάμεις.

5 Νοεμβρίου 2008: Συντριβή επιθετικού ελικοπτέρου Apache στην Εύβοια, με νεκρούς τα δύο μέλη του πληρώματος, που βρέθηκαν απανθρακωμένοι 15 ώρες μετά το δυστύχημα.

30 Ιουλίου 2010: Τραγικό δυστύχημα Apache στην Πάχη Μεγάρων, με αποτέλεσμα των δύο χειριστών.

Νεκρούς σε δυστυχήματα με ελικόπτερα μετρά και το ΕΚΑΒ.

14 Ιανουαρίου 2001: Τραγωδία με πέντε νεκρούς στα ανοιχτά του Σουνίου, κατά τη διάρκεια μεταφοράς ασθενούς.

17 Ιουνίου 2002: Συντριβή ελικοπτέρου ενάμιση χρόνο μετά, με επίσης πέντε νεκρούς, στη Βίγλα Ανάφης, επίσης κατά τη διάρκεια διακομιδής ασθενούς

11 Φεβρουαρίου 2003: Τραγωδία με τέσσερις νεκρούς (μέλη του πληρώματος) στα ανοιχτά της Ικαρίας.

huffingpost.gr

Ενα διάσημο ζευγάρι στις ΗΠΑ, ο Τάρεκ Ελ Μούσα και η όμορφη σύζυγός του Κριστίνα παρουσιάζουν μια επιτυχημένη εκπομπή. Αγοράζουν παλιά σπίτια και τα ανακαινίζουν οn camera.

Το 2013, ενώ έβλεπε ήσυχη αυτή την εκπομπή, μια νοσοκόμα είχε ένα άσχημο προαίσθημα παρατηρώντας έναν αδιόρατο όγκο στον λαιμό του Τάρεκ Ελ Μούσα. Αμέσως η νοσοκόμα αποφασίζει να στείλει ένα e-mail στους παραγωγούς της εκπομπής και να τους εξηγήσει ότι ο όγκος του παρουσιαστή την ανησυχεί και να πάει να δει κάποιον γιατρό το συντομότερο δυνατόν.

Ο Τάρελ Ελ Μούσα είχε δει ήδη κάποιον γιατρό για τον συγκεκριμένο όγκο και του είχε εξηγήσει ότι ένιωθε δυσάρεστα όταν κατάπινε. Εκείνος του είχε απαντήσει ότι δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας. Ωστόσο, ανησύχησε από το γράμμα της νοσοκόμας και έκλεισε ραντεβού για να δει έναν δεύτερο γιατρό για να πάρει και μια άλλη γνώμη. Μετά την εξέταση, ο γιατρός διέγνωσε ότι ο Τάρεκ Ελ Μούσα είχε καρκίνο του θυροειδούς, σε προχωρημένο στάδιο και ότι είχε προχωρήσει στους λεμφαδένες αλλά ήταν θεραπεύσιμος.
Ο παρουσιαστής υπέφερε για πολύ μεγάλο διάστημα, εγχειρίστηκε, έχοντας πάντα στο πλευρό του την σύζυγό του Κριστίνα.

Δύο χρόνια αργότερα, το ζευγάρι συναντήθηκε και πάλι με την νοσοκόμα- φύλακα άγγελο σε τηλεοπτικό πλατό.

«Αν δεν υπήρχε η τηλεόραση και δεν είχε παρατηρήσει τον όγκο στον θυροειδή μου, θα είχα ακόμη αυτό το τεράστιο πρόβλημα και δεν ξέρω τι θα είχε γίνει», δήλωσε ο παρουσιαστής, πολύ συγκινημένος.
«Το ένιωσα μέσα στην καρδιά μου όταν κοίταζα την εκπομπή. Είδα αυτό τον όγκο, έκανα pause και ξαναείδα τη σκηνή για να είμαι σίγουρη», εξομολογήθηκε η νοσοκόμα, η οποία δήλωσε ότι δίστασε πολύ πριν στείλει το e-mail στην εκπομπή.
Σήμερα, ο Τάρεκ Ελ Μούσα, 34 ετών, βρίσκεται σε ανάρωση. Απέκτησε δεύτερο παιδί και άρχισε πάλι την εκπομπή του, ενώ είναι αισιόδοξος ότι πολέμησε το πρόβλημα οριστικά.