Κάθε χώρα ανταγωνίζεται με τον υπόλοιπο πλανήτη με ένα βασικό όπλο, τη φήμη της, το brand name της.

Η δική μας φήμη έφτασε πολύ χαμηλά το 2010 είτε γιατί οι ίδιοι οι πολιτικοί μας δυσφήμησαν τη χώρα διεθνώς είτε πάλι γιατί ταιριάξαμε σε ένα άδικο και υπερβολικό στερεότυπο που μας έραψαν. Από τότε πέρασε καιρός και κουτσά-στραβά φτάσαμε σε ένα σημείο στο οποίο είχαμε ανακτήσει ένα σημαντικό κομμάτι αξιοπιστίας και φήμης. Η Ελλάδα εμφανιζόταν σαν μία χώρα που μπορεί να τα καταφέρει παρά τις αντιξοότητες. Επενδυτές είχαν αρχίσει ή σκέπτονταν να αρχίσουν πραγματικές επενδύσεις στη χώρα. Στον ανελέητο πόλεμο για κεφάλαια δεν υπήρχε τίποτα πιο σημαντικό από την αξιοπιστία που χτίζεται «στόμα με στόμα». Ερχεται κάποιος στη χώρα, κάνει κάτι, πάει καλά και λέει στους άλλους επενδυτές: «Γιατί δεν σκέπτεσθε την Ελλάδα, αξίζει τον κόπο και έχει τεράστιες ευκαιρίες».

Λυπάμαι που το λέω, αλλά όλη αυτή η καλή θέληση, όλο αυτό το πολύτιμο κεφάλαιο εξανεμίζεται πολύ γρήγορα λόγω αδέξιων χειρισμών. Η Ελλάδα εμφανίζεται πάλι σαν μια εξαιρετικά προβληματική και ειδική περίπτωση που δεν θα συνέλθει ποτέ. Είναι τυχαίο ότι χάνουμε μεγάλους και παραδοσιακούς φίλους, όπως τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν; Πώς εξηγείται το γεγονός ότι μεγάλοι διεθνείς επενδυτές τους οποίους ακολουθεί το διεθνές κεφάλαιο σαν «κοπάδι» λένε «ξεχάστε την Ελλάδα»; Γιατί μεγάλοι υποστηρικτές μας στις Βρυξέλλες και αλλού σηκώνουν τα χέρια ψηλά και δεν ξέρουν πώς αλλιώς να βοηθήσουν μία χώρα που πραγματικά αγαπάνε;

Βγάλαμε βεβαίως και πάλι μόνοι μας τα μάτια μας. Ολη αυτή η συζήτηση περί διαπλοκής και διαφθοράς πρέπει να γίνει και να καταλήξει κάπου. Με τον τρόπο, όμως, που την έκαναν ορισμένοι ικανοποίησαν λιγοστούς αριστερούς και κεντροαριστερούς διανοητές και Αγγλοσάξονες στοχαστές, αλλά έκαναν ζημιά.

Εχουμε όμως και τους λίγους, μεγάλους ξένους επενδυτές που βρίσκονται σε απελπισία. Πρώτα απ’ όλα οι Κινέζοι, που περιμένουν τώρα να δουν αν μετά την επίσκεψη κυβερνητικών αξιωματούχων στο Πεκίνο θα προχωρήσει ο διαγωνισμός για το λιμάνι. Κρίσιμη είναι η στάση των Καναδών που περιμένουν την τύχη των δικών τους επενδύσεων, χωρίς να μπορούν να μιλήσουν σε κανέναν αρμόδιο. Ο Καναδάς, μετά την Κίνα, είναι η χώρα με τις περισσότερες άμεσες επενδύσεις στη χώρα μας την περίοδο της κρίσης. Προς το παρόν συναντά άρνηση και αδιαφορία.

Την καλύτερη διαφήμιση έκανε βεβαίως ο αρμόδιος γ.γ. για διεθνείς επενδύσεις, ο οποίος είπε σε ένα διεθνές φόρουμ ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να αλλάζει το πλαίσιο και η αντιμετώπιση κάθε επένδυσης κάθε φορά που αλλάζει και η κυβέρνηση. Είναι φοβιστικό ότι: (α) το είπε και (β) δεν κατάλαβε τι έλεγε. Πώς μπορεί μία χώρα να έχει φήμη και αξιοπιστία όταν κανείς που βάζει τα λεφτά του σε αυτήν δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει;

Εχουμε χάσει φίλους και υποστηρικτές. Μην μπερδεύουμε αυτούς που βλέπουν την Ελλάδα σαν το δόρυ μιας ευρωπαϊκής εξέγερσης με τους συμμάχους που χρειαζόμαστε για να σταθούμε όρθιοι και να εισέλθουμε σε τροχιά ανάπτυξης. Εχουμε τη μεγάλη ψευδαίσθηση πως επειδή κατέχουμε δεσπόζουσα γεωπολιτική θέση με ανεπανάληπτη φυσική ομορφιά θα συνωστίζονται όλοι στο κατώφλι μας για να τους... αφήσουμε να πάρουν ένα κομμάτι. Ας ξυπνήσουμε επιτέλους. Συναγωνιζόμαστε έναν ολόκληρο πλανήτη, γειτονικές χώρες που δεν διώχνουν επενδυτές.

Τις ίδιες μέρες που ήταν στο Πεκίνο η δική μας αντιπροσωπεία ήταν εκεί ο Σουηδός πρωθυπουργός με σοβαρούς επιχειρηματίες και άλλοι πολλοί.

Προκαλεί μεγάλη θλίψη το πόσο μόνοι έχουμε μείνει και ακόμη μεγαλύτερη το ότι δεν το καταλαβαίνουμε. Ενας ομογενής φίλος που έχει κάνει πολλά για τον τόπο αυτόν μου περιέγραφε τις προάλλες μία σκηνή που με «πάγωσε».

Μιλούσε σε μία μεγάλη συγκέντρωση διεθνών επιχειρηματικών στελεχών και τους ζητούσε να βοηθήσουν την Ελλάδα, όπως έχει επανειλημμένα κάνει. Δύο άνθρωποι χειροκρότησαν, και αυτοί με το ζόρι. Θα χρειασθούν χρόνια για να ξαναφτιάξουμε το brand name Ελλάς.

 

kathimerini.gr