22-23 Ιουλίου 1944: Δυο λέξεις στην μνήμη των Εβραίων συμπατριωτών μας,

θυμάτων της ναζιστικής λογικής.
Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών, το 1943, και την κατάληψη των νησιών της Δωδεκανήσου από τους Γερμανούς, τα μέλη της Κοινότητας της Κω συνελήφθησαν και όλη η περιουσία τους κατασχέθηκε.

Στις 22 Ιουλίου 1944 οι Εβραίοι της Κω και της Ρόδου στοιβάχτηκαν σε τρία φορτηγά πλοία, με προορισμό το λιμάνι του Πειραιά. Μετά την άφιξη τους στον Πειραιά επιβιβάστηκαν σε τρένα με προορισμό το Άουσβιτς. Στη διάρκεια του Ολοκαυτώματος χάθηκαν όλα τα μέλη της Εβραϊκής Κοινότητας της Κω. Μόνον ένα άτομο επέζησε του Ολοκαυτώματος και επέστρεψε στο νησί. Σήμερα, στο νησί υπάρχει η Συναγωγή, (η Χάβρα όπως την λέμε, που έχει περιέλθει στον Δήμο και χρησιμοποιείται ως χώρος πολιτιστικών δραστηριοτήτων) και το Νεκροταφείο στον δρόμο προς το Πλατάνι-Κερμετέ για να θυμίζουν την παρουσία τους (ή την απουσία τους).

Η μικρή εβραϊκή κοινότητα της Ρόδου κάθε χρόνο κάνει επετειακές εκδηλώσεις τιμής και μνήμης στους Ροδίους και Κώους Μάρτυρες του εβραϊκού διωγμού τους του 1944 στις οποίες κατά πάγια διαδικασία καλούν και τον Δήμο μας.

Αδυνατεί όμως να φροντίσει τα 2 Κωακά εβραϊκά μνημεία. Στον Δήμο μας όμως σαν τον ύψιστο τοπικό συλλογικό θεσμό απομένει η ευθύνη της διαφύλαξης τους.
Με αφορμή την επέτειο των 72 χρόνων:

ΤΟΥΣ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ !
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
ΠΟΤΕ ΠΟΛΕΜΟΙ ΚΑΙ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ!
ΕΙΡΗΝΗ στον κόσμο και ΣΕΒΑΣΜΟΣ στα ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ !

ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΚΩ
Ν. Μυλωνάς

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Κάσος, ηρωικό νησί, ανθρώπων με ανδρεία.

Η Κάσος, μνημονεύει σήμερα, 7 Ιουνίου, τους αγώνες των ηρώων της, την ανδρεία τους, τη γενναιότητά τους, την αυτοθυσία τους. Μνημονεύει τους Κασιώτες και τις Κασιώτισσες, τους άνδρες και τις γυναίκες, τα παιδιά, που αγωνίστηκαν, μάτωσαν και θυσιάστηκαν για το νησί τους. Μνημονεύει τον ηρωισμό τους, την τόλμη τους, τους Κασιώτες αγωνιστές.

Εδώ στην ακριτική Ελλάδα, στην ηρωική Κάσο, την καπετάνισσα του Αιγαίου, 45 πλοία και 4.000 στρατιώτες, επέστρεψαν για να επιτεθούν και να αφανίσουν τους ήρωες του νησιού που φυλούσαν και φυλάττουν Θερμοπύλες. Των ανθρώπων εκείνων, που τόλμησαν να υψώσουν το ανάστημά τους και με γενναιότητα και παλικαριά, να δηλώσουν «παρών» στον αγώνα του Έθνους. Βομβαρδισμοί δύο ημερών, νέες αφίξεις πολεμικών κλιμακίων και οι Κασιώτες αγωνιστές με αρχηγούς τους Μάρκο Μαλιαράκη και Ιωάννη Γρηγοριάδη, είχαν έρθει αντιμέτωποι στις 7 Ιουνίου του 1824, με τη σφαγή. Η θανάτωση 2.000 ψυχών, η αιχμαλωσία 500 και η πώληση ακόμη 2.000 σε σκλαβοπάζαρα, ο τραγικός εκτιμώμενος απολογισμός.
Ημέρες όπως η σημερινή, επαναφέρουν στις μνήμες μας ότι είμαστε ένα έθνος ηρώων. Υπάρχουν στιγμές, κατά τις οποίες ο άνθρωπος καλείται να αποδείξει πως σημαντικότερα αγαθά και από την ίδια του τη ζωή, είναι υπαρκτά. Είναι οι στιγμές, που ο άνθρωπος γίνεται ήρωας και μετατρέπεται σε σύμβολο ενός ολοκλήρου λαού. Γεγονότα, όπως το ολοκαύτωμα της Κάσου, στέρησαν ανθρώπινα σώματα και γέννησαν αθάνατες ψυχές, οι οποίες έγιναν κορμός του Ελληνικού έθνους. Σε μία εποχή που δεχόμαστε συντονισμένη επίθεση αποδόμησης του Ελληνισμού, ημέρες σαν τη σημερινή, έχουν ιδιαίτερη αξία και πέραν των άλλων, λειτουργούν αφυπνιστικά.
Η Κάσος, είναι ένα ηρωικό νησί. Νησί αγωνιστών, νησί Ελλήνων. Ανθρώπων με μεγαλείο ψυχής, τόλμη κα σθένος, που σήκωσαν ηρωικά το λάβαρο της εξέγερσης, της επανάστασης, έχοντας ως μοναδική συντροφιά τους, την πίστη, την πατρίδα, την αγάπη τους για ελευθερία. Δίπλα τους, οι κάτοικοι της γειτονικής Καρπάθου, που μέχρι και σήμερα τους συντροφεύουν.
Τιμή και δόξα για την Κάσο της ανδρείας, των επαναστατών. Την Κάσο της λευτεριάς και της θυσίας.

«Χίλια κι αν κάμεις, Χουσεΐν, χίλια κι αν μας πουλήσεις,
εμείς του Τούρκου το σπαθί ‘εθ θα το φοηθούμε
για θα μας κόψεις ούλους μας, για λευτεριά θα 'ούμε.»

Δρ Στέφανος Δράκος
Δρ Πολιτικός Μηχανικός ΑΠΘ
Πολιτευτής Δωδεκανήσου ΝΔ
Δημοτικός Σύμβουλος Ρόδου

Οι αυτόπτες μάρτυρες ήταν μέχρι τώρα οι πιο σημαντικοί φορείς μνήμης του Ολοκαυτώματος. Οι περισσότεροι έχουν πεθάνει. Στην εποχή του You Tube η μνήμη μεταδίδεται με έναν ασυνήθιστο τρόπο, όπως το βίντεο "Memento".

Στο βίντεο ένας νεαρός κάθεται πάνω σε σιδηροδρομικές γραμμές από τις οποίες περνούν ασταμάτητα βαγόνια προς το Άουσβιτς. Σε ένα τσαλακωμένο χαρτί υπάρχουν σημειωμένα τα ονόματα των ανθρώπων που μεταφέρονται σαν ζώα, χωρίς νερό, χωρίς φαγητό, χωρίς ταυτότητα, στο στρατόπεδο εξόντωσης. Γενικά τα σημειώματα έπαιζαν μεγάλο ρόλο στη ζωή των Εβραίων. Μέσω αυτών ενημερώνονταν οι εβραϊκές οικογένειες για την ώρα, τον τόπο και τον προορισμό στα στρατόπεδα. Αλλά και στα ίδια τα στρατόπεδα η ανταλλαγή σημειωμάτων ήταν η μόνη δυνατότητα επικοινωνίας μεταξύ των κρατουμένων.

«Θέλαμε να αγγίξουμε όλους»

Το ασυνήθιστο αυτό βίντεο είναι παραγωγή του Ευρωπαϊκού Δικτύου Μνήμης και Αλληλεγγύης με έδρα τη Βαρσοβία. Το Δίκτυο δεν ασχολείται μόνο με το Ολοκαύτωμα αλλά και με τα θύματα του σταλινισμού στην ανατολική Ευρώπη. Το επετειακό αυτό βίντεο, οι παραγωγοί ήθελαν να το απευθύνουν σε ένα ευρύτερο κοινό, όπως λέει στη DW ο διευθυντής του Δικτύου Ραφάλ Ρογκούλσκι. «Οι παραγωγές μας απευθύνονται στη νεώτερη γενιά, το ίδιο επιδιώξαμε και σε αυτό το βιντεάκι ωστόσο με αυτόν τον τρόπο παρουσίασης αγγίζουμε στην πραγματικότητα όλους τους ανθρώπους».

Το διαφορετικό έγκειται στην ασπρόμαυρη τεχνική κόμικ του Αμερικανού καλλιτέχνη Αρτ Σπίγκελμαν, την οποία μιμήθηκαν οι παραγωγοί. Ήταν και ο πρώτος που επεξεργάστηκε τη θεματική του Ολοκαυτώματος ως ένα γραφιστικό διήγημα. Σε συνεργασία με το Μουσείο Μνήμης του Άουσβιτς υιοθετήθηκε αμέσως η τεχνική σε αυτό το ιδιαίτερο βίντεο. «Αναζητήσαμε μαζί και με τον σκηνοθέτη Ζόλταν Σιλάγκι Βάργκα τρόπους για το πώς στην εποχή του You Tube θα ξυπνούσαμε το ενδιαφέρον και την προσοχή γύρω από το θέμα» λέει ο Χανς Κρίστιαν Γας, υπεύθυνος του Μουσείου Μνήμης στο Βερολίνο, ο οποίος είναι και συμπαραγωγός.

Κόμικ αντί αυτόπτες μάρτυρες

«Το ρίσκο επιλογής αυτού του τρόπου κινουμένων σχεδίων ήταν μεγάλο, αλλά ο σκηνοθέτης Βάργκα ως γραφίστας και διεθνής καλλιτέχνης είχε μεγάλη εμπειρία» δηλώνει ο Γας. «Προς στιγμή δίστασα, αλλά με έπεισε ότι στην εποχή μας έπρεπε να βρούμε έναν άλλο τρόπο εικονογράφησης εκείνων των γεγονότων». Το 2015, 70 χρόνια μετά την απελευθέρωση του Άουσβιτς, σε όλα τα γερμανικά ΜΜΕ ήταν προσκεκλημένοι αυτόπτες μάρτυρες, «οι τελευταίοι επιζώντες», όπως γράφτηκε κατά κόρο στις εφημερίδες.

Φέτος, με το βίντεο «Memento» οι παραγωγοί επέλεξαν εν γνώσει τους έναν άλλο δρόμο χωρίς τις μαρτυρίες επιζώντων, χωρίς τους γυμνούς αριθμούς των εκατομμυρίων νεκρών, χωρίς φωτογραφίες από τα στρατόπεδα εξόντωσης. «Το φιλμάκι φτιαγμένο σε στιλ κόμικ σε κάνει να ανατριχιάζεις, ακόμη κι αν με την πρώτη ματιά δεν καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται», παρατηρεί ο συμπαραγωγός.

thetoc.gr

Ένα από μεγαλύτερα εγκλήματα της Ναζιστικής Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Στις 13 Δεκεμβρίου του 1943 δυνάμεις της «Βέρμαχτ» σκότωσαν σχεδόν όλους τους άρρενες κατοίκους των Καλαβρύτων, σε αντίποινα για την εκτέλεση αιχμαλώτων Γερμανών στρατιωτών από τον ΕΛΑΣ.

Το τελευταίο ιδίως έτος της Κατοχής είχαν αυξηθεί δραματικά οι ακρότητες των κατακτητών, καθώς η κυριαρχία τους βρισκόταν υπό διαρκή αμφισβήτηση από την ελληνική αντίσταση και οι δυνάμεις τους δεν επαρκούσαν για να ελέγχουν τη χώρα. Η τύχη των Καλαβρύτων φαίνεται να προδιαγράφτηκε μετά την ήττα των Γερμανών από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ στη Μάχη της Κερπινής (20 Οκτωβρίου 1943), κατά την οποία σκοτώθηκαν δεκάδες Γερμανοί στρατιώτες και αιχμαλωτίστηκαν 78.

Τότε τέθηκε σε εφαρμογή από το γερμανικό στρατηγείο η «Επιχείρηση Καλάβρυτα» («Unternehmen Kalavryta»), με αντικειμενικό στόχο την περικύκλωση των ανταρτών στην ορεινή περιοχή των Καλαβρύτων και την εξόντωσή τους. Την εκτέλεση της αποστολής ανέλαβαν μονάδες της 117ης Μεραρχίας Κυνηγών, που έδρευε στην Πελοπόννησο και είχε επικεφαλής τον υποστράτηγο Καρλ φον Λε Ζουίρ (1898-1954).

Ο γερμανός στρατηγός με τις αριστοκρατικές ρίζες, έχοντας πληροφορηθεί την εκτέλεση των 78 γερμανών αιχμαλώτων από τους αντάρτες, διέταξε τους άνδρες του να μην διστάσουν να λάβουν τα πιο σκληρά αντίποινα εναντίον του άμαχου πληθυσμού της περιοχής. Ήταν, άλλωστε, πρακτική των αρχών κατοχής να εκτελούν για κάθε σκοτωμένο γερμανό στρατιωτικό πολλαπλάσιους έλληνες αμάχους.

Η «Επιχείρηση Καλάβρυτα» ξεκίνησε στις 4 Δεκεμβρίου, όταν οι γερμανικές δυνάμεις άρχισαν να συρρέουν στην ευρύτερη περιοχή των Καλαβρύτων από την Πάτρα, το Αίγιο, τον Πύργο και την Τρίπολη. Στο διάβα τους έκαιγαν χωριά και μοναστήρια (Μέγα Σπήλαιο και Αγία Λαύρα) και σκότωναν άοπλους πολίτες και μοναχούς.

Στις 9 Δεκεμβρίου έφθασαν στα Καλάβρυτα, δημιουργώντας ένα ασφυκτικό κλοιό γύρω από την πόλη. Καθησύχασαν τους κατοίκους, διαβεβαιώνοντας ότι στόχος τους ήταν αποκλειστικά η εξόντωση των ανταρτών και μάλιστα ζήτησαν από όσους την είχαν εγκαταλείψει να επιστρέψουν άφοβα πίσω στα Καλάβρυτα. Για να τους πείσουν ακόμη περισσότερο προχώρησαν στην πυρπόληση σπιτιών, που ανήκαν σε αντάρτες, και αναζήτησαν την τύχη των γερμανών τραυματιών της μάχης της Κερπινής.
Έξαφνα, όμως, το πρωί της Δευτέρας 13 Δεκεμβρίου συγκέντρωσαν όλο τον πληθυσμό στην κεντρική πλατεία και οδήγησαν τον άρρενα πληθυσμό άνω των 13 ετών σε μια επικλινή τοποθεσία, που ονομαζόταν «Ράχη του Καπή», ενώ τα γυναικόπαιδα τα κλείδωσαν στο σχολείο. Στη ράχη του Καπή εκτυλίχθηκε τις πρώτες μεταμεσημβρινές ώρες η τραγωδία, που οδήγησε σχεδόν όλο τον άρρενα πληθυσμό των Καλαβρύτων στο θάνατο. Με ριπές πολυβόλων οι Γερμανοί εκτέλεσαν τους συγκεντρωμένους, γύρω στους 800 ανθρώπους. Μόνο 13 Καλαβρυτινοί διασώθηκαν και αυτοί επειδή είχαν καλυφθεί από τα πτώματα των συμπολιτών τους και οι Γερμανοί τους θεώρησαν νεκρούς. Το σήμα για την εκτέλεση έδωσε με φωτοβολίδα από το κέντρο των Καλαβρύτων ο ταγματάρχης Χανς Εμπερσμπέργκερ και επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος ήταν ο υπολοχαγός Βίλιμπαντ Ακαμπχούμπερ.

Κανείς από τους υπευθύνους του Ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων δεν λογοδότησε στη Δικαιοσύνη. Ο στρατηγός Λε Ζουίρ πέθανε αιχμάλωτος των Σοβιετικών το 1954, ο Εμπερσμπέργκερ σκοτώθηκε στο Ανατολικό Μέτωπο και ο Ακαμπχούμπερ πέθανε στην Αυστρία το 1972, σε ηλικία 67 ετών. Μόνο ο κατοχικός στρατιωτικός διοικητής της Ελλάδας, στρατηγός Χέλμουτ Φέλμι (1885-1965), καταδικάσθηκε το 1948 σε κάθειρξη 15 ετών από το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης για όλα τα εγκλήματα πολέμου του Γ’ Ράιχ στην Ελλάδα, αλλά μετά από τρία χρόνια αφέθηκε ελεύθερος. Στις 18 Απριλίου του 2000, ο τότε Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, Γιοχάνες Ράου (1931-2006), επισκέφτηκε τα Καλάβρυτα και εξέφρασε τη βαθιά θλίψη του για την τραγωδία. Εντούτοις, δεν ανέλαβε την ευθύνη εξ ονόματος του γερμανικού κράτους και δεν αναφέρθηκε στο ζήτημα των αποζημιώσεων.

Πηγή sansimera.gr