Κάτι ξεχωριστό είναι συχνά κάτι συνηθισμένο, απλό. Έτσι ήταν και τα παιδικά χρόνια μου. Ήταν φυσιολογικά, ήρεμα, χωρίς δυσκολίες, αν και δεν ήταν πλουσιοπάροχα.
Ο πατέρας μου εργαζόταν σε τράπεζα και η μητέρα μου ήταν ασφαλίστρια, πριν αφοσιωθεί στα περιβόητα «οικιακά»

Ο γονείς μου, όπως και πολλοί γονείς, δεν ήθελαν τότε να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Δεν είχαν διαθέσιμο χρόνο να με πηγαινοφέρνουν σε προπονήσεις. Όταν ο γιος τους, ωστόσο, άρχισε να ψηλώνει πολύ, δέχθηκαν πιέσεις από φίλους. Τους έλεγαν ότι ο έφηβος Κώστας, με σχεδόν δύο μέτρα μπόι, «δεν γίνεται να μην παίζει μπάσκετ».

Κάπως έτσι, βρέθηκα σε μία άλλη γειτονιά, στα ανοικτά γήπεδα του Πανελληνίου. Εκεί γνώρισα τον πρώτο προπονητή μου, τον Δημήτρη Γκόφα, αλλά και τον Θέμη Χολέβα. Εκείνοι με έβαλαν στη λογική του αθλήματος, στη γνώση της τεχνικής, προσπαθώντας στα 14-15 μου να «προλάβω» τα υπόλοιπα παιδιά.

Ο κόουτς Γκόφας ασχολήθηκε πολύ μαζί μου. Είχα μπροστά μου συμπαίκτες που ήταν μέλη των «μικρών» εθνικών, όπως ο αείμνηστος Μάικ Ευαγγελίτσης, με τον οποίο μέναμε κοντά και παίζαμε παρέα και εκτός προπόνησης.

Την επόμενη χρονιά, το 1996, αναγκάστηκα να πάω σε μία πιο μικρή τότε ομάδα, την Α.Ε. Ψυχικού, ώστε να αποκτήσω αγωνιστική εμπειρία. Οι ατομικές προπονήσεις με τον Χολέβα και τον Μάικ μείωσαν την «ψαλίδα» και την απόσταση με τους συμπαίκτες μου.

Σε δύο-τρία χρόνια, στην ομάδα του Ψυχικού, κατόρθωσα να φτάσω σε ένα επίπεδο να μπορώ να προπονηθώ με ομάδα της Α1.

Ο Κώστας Χαρίσης, στην αναχώρηση για την προετοιμασία του Ολυμπιακού, τον Σεπτέμβριο του 2003 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Έχω να μιλήσω πολλά χρόνια μαζί του, όμως ο ατζέντης, ο κ. Ισίδωρος Κούνουπας, με βοήθησε να βρεθώ στην ομάδα του Παπάγου, στην τελευταία σεζόν στην Α1 το 1998, και να παίξω στη μεγάλη κατηγορία.

Ο γονείς μου επέμεναν φυσικά να δώσω Πανελλαδικές, κάτι που δεν ήταν δική μου προτεραιότητα. Η άρνησή μου ήταν μεγάλη και για αυτό δεν έγραψα καλά. Η οικογένειά μου κατάλαβε ότι ήμουν σοβαρός σε αυτή την αθλητική επιδίωξη και ότι δεν το έβλεπα επιπόλαια.

Ήθελα να παίξω μπάσκετ, λάτρεψα τον αθλητισμό και βρέθηκε η χρυσή τομή αυτού που αγαπούσα με την εκπαίδευση, ταξιδεύοντας στην Αμερική για να σπουδάσω.

τον Παπάγου γνώρισα τον Σωτήρη Βούκια, ο οποίος με βοήθησε αρκετά και με προετοίμασε σωματικά, ενώ με έφερε σε επαφή με πανεπιστήμια. Αποφοίτησα το 2003 από το Σάουθερν Καλιφόρνια με πτυχίο Οικονομικών και οι γονείς μου ήξεραν ότι μετά τις σπουδές θα παίξω επαγγελματικά. Μόνο αυτό σκεφτόμουν.

Τότε, θεωρούσα κάτι σαν «βουνό», σαν ακατόρθωτο, να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου. Κάτι που, βεβαίως, συνέβη μετά το τέλος της μπασκετικής καριέρας μου. Πολλές φορές οι αθλητές πιστεύουμε ότι κάνουμε κάτι πολύ σημαντικό. Ενώ ουσιαστικά περνάμε καλά δύο ώρες κάνοντας αυτό που αγαπάμε. Είναι επάγγελμα, όμως παραμένει παιχνίδι.

Βεβαίως, όταν αυξάνεται η πίεση από προπονητές, φιλάθλους, ανεβαίνει και το άγχος. Αλλά μπορούμε να μάθουμε από αυτό, προκειμένου να διαχειριζόμαστε απίστευτες καταστάσεις.

Χωρίς, φυσικά, να παραγνωρίζουμε την αξία και την προσπάθεια εκείνων που ξυπνούν κάθε μέρα και εργάζονται οκτώ και περισσότερες ώρες σε δυσκολότερες καταστάσεις…

Ο Κώστας Χαρίσης με τη φανέλα του Κολοσσού Ρόδου / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Όποιος αθλητής πει ότι δεν σκέφτηκε ποτέ να τα παρατήσει, δεν λέει αλήθεια. Δεν θυμάμαι αν το ξεστόμισα στις Η.Π.Α., όσο αγωνιζόμουν στο NCAA. Στα 23 μου, όμως, στον Ολυμπιακό, το έφερα στο μυαλό μου. Το είπα από μέσα μου.

Ερχόμουν με τόση ορμή, με τόσα όνειρα και με παραστάσεις σε προπονήσεις με μετέπειτα παίκτες ΝΒΑ, όπως με τον συγκάτοικο στα ταξίδια, Μπράιαν Σκαλαμπρίνι.

Ένα παιδί που δεν… «χαλούσε». Δεν σταματούσε. Είχε απίστευτη ενέργεια! Στην Ευρώπη θα έγραφε ιστορία. Ήμουν συμπαίκτης με τον Ντέιβιντ Μπλούθενθαλ, που αγωνίστηκε στη Μακάμπι Τελ Αβίβ και τον Τζεφ Τρεπάνια. Διατηρούμε ακόμη επαφή με όλους.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα από ένα διαφορετικό περιβάλλον και με τόσες εμπειρίες, θεωρούσα ότι θα έρθω να παίξω, να σταθώ

Όσο ήταν κόουτς στον Ολυμπιακό ο κ. Σούμποτιτς, όλα είχαν σταθερή πορεία. Η σεζόν, όμως, ξεκίνησε άσχημα, ήρθε στη θέση του ο κ. Σάκοτα και η χρονιά ολοκληρώθηκε με υπηρεσιακό προπονητή τον Μίλαν Τόμιτς. Η πίεση μεγάλωνε, ο κόουτς ήταν με την «πλάτη στον τοίχο» και δεν μπορούσε να δώσει χρόνο σε μένα ή τον Γιώργο Πρίντεζη και τον Γιάννη Καλαμπόκη.

Εκείνη η περίοδος με «φρέναρε» απότομα και δεν ήμουν βέβαιος ότι θέλω να συνεχίζω να παίζω… Δεν ήξερα αν αξίζει, αν άξιζαν οι θυσίες.

Αλλά οφείλεις στην επόμενη προπόνηση και τον επόμενο αγώνα να είσαι έτοιμος και να παίξεις το «ρόλο» σου.

Σε προπόνηση του Ολυμπιακού, τον Αύγουστο του 2003 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Πήρα την απόφαση να συνεχίσω, κάνοντας ένα μεγάλο βήμα προς τα πίσω και παίζοντας στην Α2. Αρχικά στον Ηλυσιακό και στη συνέχεια στην Ολυμπιάδα Πατρών, με την οποία κατακτήσαμε το πρωτάθλημα.

Από εκεί και πέρα τα βήματα ήταν πιο σταθερά.

Απέδειξα κάποια πράγματα στον εαυτό μου, κυρίως, αλλά και στους άλλους. Έλεγαν τότε πως «ο Χαρίσης είναι “soft”». Αυτό το άλλαξα… Μάλιστα, σε πρόσφατη επικοινωνία με άλλοτε συμπαίκτη και αντίπαλο, μου είπε ότι όταν εκνευριζόμουν ήμουν «βρώμικος»!

Μπορεί να μην έφτασα στο υψηλότερο επίπεδο, αλλά μία πίκρα που έχω είναι πως μπορούσα να το πετύχω. Ίσως ήταν και θέμα συγκυριών.

Η πρώτη απόφαση της καριέρας μου ήταν αυθόρμητη, για τον Ολυμπιακό. Είχα περιθώριο… 15 λεπτών για να απαντήσω.

Με τη φανέλα της Ολυμπιάδας Πατρών (με το Νο12), μαρκάροντας τον Κένεντι Ουίνστον του Πανιωνίου, σε αγώνα για την Α1, τον Νοέμβριο του 2006 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Οι επόμενες αποφάσεις περιλάμβαναν μπόλικη -σε σημείο εξαντλητικής ανάλυσης- σκέψη. Όλοι κάνουμε λάθη, όμως, δεδομένων των συγκυριών, δεν θα έκανα πιο σωστές επιλογές.

Όταν αποχώρησα από τον Κολοσσό, το 2012, είχα την επιλογή να διαλέξω μεταξύ Ολυμπιακού και Άρη. Τα χρήματα ήταν τα ίδια και κακοφάνηκε σε κάποιους που προτίμησα τον Άρη.

Το σκεπτικό μου ήταν πως στα 32-33 μου, το να είμαι τρίτος ψηλός στον Ολυμπιακό, θα με έβαζε σε διαδικασία… «σύνταξης»! Θα ήμουν εκεί για να σπρώχνω κάποιον στην προπόνηση.

Ο εγωισμός μου δεν μου επέτρεπε να παροπλιστώ και επέλεξα έναν πιο πρωταγωνιστικό ρόλο, σε ένα ελκυστικό πρότζεκτ. Να αλλάξουμε επιτέλους το στάτους του Άρη!

Στον Άρη ξεκίνησα με κόουτς τον Βαγγέλη Αλεξανδρή και συνέχισα με τον Βαγγέλη Αγγέλου, πριν μετακομίσει στην Εφές και αντικατασταθεί από τον Μίλαν Μίνιτς.

Ο Δημήτρης Πρίφτης μού ανακοίνωσε πριν από την τρίτη σεζόν ότι δεν με έχει στα πλάνα του. Προς τιμήν του το έκανε στην προετοιμασία, όμως είχα κλειστό συμβόλαιο.

Οι επιλογές μου ήταν πάντα αναλυτικές και παρά τα λάθη μου δεν μετανιώνω για κάτι. Σαφώς και αν εκεί που έστριψα αριστερά είχα πάει δεξιά, μπορεί να είχα συναντήσει άλλα πράγματα. Τη σεζόν που δεν πήγα στον Ολυμπιακό, ο σύλλογος κατέκτησε την Ευρωλίγκα. Θα μπορούσα να είχα κι εγώ ένα κυπελλάκι στο σπίτι μου, αλλά μάλλον δεν θα το άξιζα.

Είμαι από τους ανθρώπους, που θα τρέξω, θα κουραστώ και θα μου αξίζει η ανταμοιβή, όπως και με την τωρινή εργασία μου εκτός μπάσκετ. Αν δεν μπορείς να διακρίνεις από μικρός τη σωστή ή λάθος πάσα, τη σωστή ή λάθος επιλογή, τι πρέπει ή δεν πρέπει να κάνεις, θα πρέπει να ασχοληθείς με κάτι άλλο. Οι γρήγορες αποφάσεις είναι στο DNA των σπορ.

Μαθαίνουμε να εξαρτόμαστε από τον χρόνο, να επωφελούμαστε από αυτό και να μην πιεζόμαστε από πράγματα εκτός παρκέ. Στο μυαλό σου «τρέχουν» και αντίμετρα. Δουλεύουν στο μυαλό σου.

Ξέρεις ότι αν βγεις το βράδυ, την άλλη μέρα στην προπόνηση θα είσαι χάλια. Πολλοί το κάνουν. Αν παρασυρθείς, δεν θα αποβάλεις ποτέ την κούραση και αυτόματα χάνεις την επόμενη μέρα. Πρέπει να σέβεσαι τον εαυτό σου.

Το καλοκαίρι του 2012, ο Άρης ήταν η Νο1 επιλογή του Κώστα Χαρίση / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Η Αμερική μού έμαθε πολλά. Αν το NCAA ήταν κάτι που θα μπορούσα να το κάνω σε όλη τη διάρκεια της καριέρας μου, θα το έκανα. Εκεί είδα πώς είναι να βάζω εγώ τα όρια σε μένα. Πίεζα τον εαυτό μου συνέχεια για το κάτι παραπάνω.

Το κολεγιακό μπάσκετ σού διδάσκει να ξεπερνάς αυτό που πιστεύεις ότι είναι το όριό σου. Οι προπονήσεις, τα μαθήματα ήταν εξαντλητικά. Το NCAA με έβαλε σε διαδικασία σκέψης πως όσο κι αν σε πιέζει προπονητικά ή ακόμα και λεκτικά ο προπονητής σου, δεν μπορεί να σε κουράσει.

Ήταν σχολείο και συχνά, όταν κληθώ εδώ στην Κω να περάσω μερικές γνώσεις μου σε νέα παιδιά, τους εξηγώ πράγματα που δεν θα μάθουν στις ομάδες τους. Στην προσωπική ζωή μου, ήξερα τι ήθελα πριν από το πανεπιστήμιο. Εύλογα, δεν υπήρχε ανεμελιά. Όλα είχαν μέτρο. Μεγάλωσα γρήγορα.

Δεν θεωρώ, όμως, ότι έχασα την εφηβεία μου. Έκανα αυτό που αγαπούσα. Το να ζήσει ένα παιδί 19 ετών μόνο του στην άλλη άκρη του κόσμου, χωρίς συγγενείς, σε ωριμάζει απότομα.

Τα δύο πρώτα τετράμηνα στο πανεπιστήμιο δεν τα πήγα καλά στα μαθήματα. Ίσως ήταν το σοκ της μετάβασης, η πίεση από τα μαθήματα και την προπόνηση.

Στα 19 σου, μόνος σου σε μία ξένη χώρα, εξερευνάς τη μέρα, τη νύχτα, το νέο περιβάλλον. Φρέσκα νέα, άλλη κουλτούρα. Έφτασα στο σημείο να είμαι υπό ακαδημαϊκή επιτήρηση και αν στο επόμενο τετράμηνο δεν υπήρχε πρόοδος, θα με έβαζαν στο αεροπλάνο και θα γύριζα πίσω…

Ήταν ένα «χαστούκι» που με έκανε να αναθεωρήσω πράγματα. Το σχολείο, στο οποίο κοστίζεις χρήματα, σου δίνει περιθώρια. Αν σε βλέπουν ότι δεν ακολουθείς το πρόγραμμα, υπάρχουν επιπτώσεις.

Αυτά τα τέσσερα χρόνια σε κάνουν άρχοντα του εαυτού σου, κάνοντας τον προϋπολογισμό σου. Φτάνοντας στην Ελλάδα δεν σοκαρίστηκα από όσα συνάντησα. Όπως το να ζήσω πάλι μόνος μου ή από την πίεση του επαγγελματισμού.

Ως παίκτης (δεύτερος από δεξιά, στην πίσω σειρά) του πανεπιστήμιου Σάουθερν Καλιφόρνια / Photo by: Κώστας Χαρίσης – Facebook.

Είχα την τύχη να αγωνιστώ σε μεγάλες ομάδες όπως ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, ο Άρης, αλλά σε δύσκολές περιόδους και για τις τρεις.

Στον Ολυμπιακό οι καταστάσεις ήταν δύσκολες. Το 2003-2004 ήταν η τελευταία σεζόν που παίζαμε στο κλειστό του Κορυδαλλού.

Δεν υπήρχαν Αμερικανοί παίκτες. Ξένοι ήταν οι Γκόρενς, Μπάγκαριτς, Γιούρακ, Βολκοβίσκι. Υπήρχαν ονόματα όπως οι Παναγιώτης Λιαδέλης, Γιώργος Διαμαντόπουλος, Μίλαν Τόμιτς, Χρήστος Χαρίσης, Βαγγέλης Σκλάβος.

Ήταν ένα μίγμα έμπειρων παιδιών και παικτών, όπως εγώ, που αναζητούσαμε την ευκαιρία μας. Η χρονιά δεν ήταν καλή και κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι να φοράς αυτή τη φανέλα, ενός συλλόγου που ήταν φόβητρο. Η όγδοη θέση ήταν η χειρότερη του Ολυμπιακού, διότι το τωρινό δεδομένο με τη συμμετοχή στην Α2 είναι μάλλον ένα πείσμα.

Η πίεση από το κοινό, σε ένα μικρό γήπεδο, είναι μεγάλη. Παίζαμε ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο κλειστό του Σπόρτιγκ, σε ένα ακατάλληλο χώρο και την ομάδα δεν την υπολόγιζαν… Στο άθλημα υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι σε κάθε πόστο, ωστόσο είναι και κάποιοι που κάνουν κακό στο μπάσκετ.

Σε κάθε ομάδα που ήμουν οι Έλληνες ήταν εκείνοι που «κρατούσαν» τα αποδυτήρια και, εύλογα, παίζουν περισσότερο για τη φανέλα. Οι ξένοι ήταν πιο κυνικοί. Στον Ολυμπιακό, έστω και για μία σεζόν, μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω σε υψηλό επίπεδο και πιστεύω πως κι εγώ θα μπορούσα να προσφέρω περισσότερα.

Οι (από αριστερά) Γιώργος Πρίντεζης, Γιάννης Καλαμπόκης, Μπόρις Γκόρενς στον πάγκο του Ολυμπιακού, σε αγώνα με την Ταουγκρές για την Ευρωλίγκα, τον Μάρτιο του 2004 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Το 2007, στην Ολυμπιάδα Πατρών, τερματίσαμε στην ένατη θέση χάνοντας τα πλέι οφς την τελευταία αγωνιστική, με ήττα από τον Πανελλήνιο.

Το καλοκαίρι, ίσως το πιο περίεργο της καριέρας μου, έλαβα μία πρόταση από τον Δημήτρη Δρόσο, ο οποίος ήταν διοικητικός ηγέτης του Σπόρτιγκ, τον οποίο είχε ανεβάσει στην Α1 με προπονητή τον Άγγελο Κορωνιό.

Ξεκινήσαμε  προετοιμασία, μέχρι που ένα τηλεφώνημα μάς ενημέρωνε ότι ο πρόεδρος αποχώρησε από το Σπόρτιγκ, που μάλλον δεν θα έπαιζε στη μεγάλη κατηγορία…

Όπως είναι κατανοητό, υπήρχε αβεβαιότητα. Δεν ξέραμε αν τα συμβόλαιά μας ισχύουν και μαζί με τον Άγγελο Τσάμη, με τον οποίο είχαμε έρθει στην Αθήνα από την Ολυμπιάδα, βρεθήκαμε «πακέτο» στην ΑΕΚ, στην οποία συνέχισαν και ο Δημήτρης Δρόσος με τον κόουτς Κορωνιό.

Μαζί με τον Άγγελο Τσάμη (στο κέντρο), έπειτα από νίκη της Ολυμπιάδας Πατρών επί του συμπολίτη Απόλλωνα, τον Ιανουάριο του 2007 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Ήμασταν σε μία ομάδα με κόσμο, με πίεση, με απαιτήσεις, με μεγάλο γήπεδο, η οποία είχε χάσει τότε την αίγλη της μετά τον τίτλο του 2002.

Υπήρχε εμπειρία με τους Νίκο Χατζή, Δημήτρη Παπανικολάου, Γιάννη Σιούτη. Ενώ στην Πάτρα ήμουν πρώτος μπλοκέρ, στην ΑΕΚ ήρθαν πολλοί ξένοι. Ο Βαγγέλης Αγγέλου αντικατέστησε τον Κορωνιό και ο τρόπος που επικοινωνούσε ήταν διαφορετικός. Για πολλούς ήταν σοκ.

Είναι ιδιαίτερος άνθρωπος, δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν μιλά σωστά. Κάποιοι παίκτες παροπλιστήκαμε. Αντί να κάνω ένα βήμα μπροστά, ακολούθησα αντίθετη διαδρομή, χωρίς να φταίει η ομάδα.

Ενδεχομένως να είχα χάσει την αυτοπεποίθηση μου… Ίσως τώρα να επέλεγα κάτι άλλο, όμως τότε το «ο Χαρίσης στην ΑΕΚ» μου ακούστηκε στ’ αυτιά σαν «βεγγαλικά».

Ως παίκτης της ΑΕΚ, καρφώνοντας στο καλάθι του Κολοσσού, σε αγώνα στην Ρόδο για την Α1, τον Απρίλιο του 2008 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Το καλοκαίρι του 2008, εκτός από τη σεζόν με την ΑΕΚ, προερχόμουν από ένα τροχαίο ατύχημα και είχα χτυπήσει στον αγκώνα.

Όμως δούλεψα πολύ και ενώ είχα μία πολύ καλή προσφορά από την ομάδα των Τρικάλων, επέλεξα τον Κολοσσό Ρόδου με λιγότερα χρήματα, γιατί πίστεψα περισσότερο το πλάνο του.

Είναι μία από τις επιλογές που «ζυγίζεις» και γνωρίζεις ότι δεν είναι θέμα χρημάτων.

Ο Κολοσσός ήταν μια σπουδαία εμπειρία για μένα. Από τη 11^η θέση και την παραμονή στην Α1 το 2008, ο κόουτς Γιάννης Σφαιρόπουλος έκανε μία εξαιρετική δουλειά με συμμετοχή στα πλέι οφς το 2009 και την έκτη θέση του 2010.

Η πορεία συνεχίστηκε με τον Βασίλη Φραγκιά, με τον οποίο φτάσαμε ως και τρίτη θέση της κανονικής περιόδου (τέταρτη στα πλέι οφς, με μία νίκη επί του Παναθηναϊκού στους ημιτελικούς) το 2012, αφήνοντας το στίγμα μας.

Μέσα από κάθε αντίστοιχη διαδικασία, την πίεση, τις χαρές, τις λύπες, τους τραυματισμούς, τις θυσίες, ακόμη και τους τσακωμούς στα αποδυτήρια ή τη χαμένη αυτοσυγκέντρωση από μία λανθασμένη διαιτητική απόφαση, έμαθα να παλεύω για καλό κάθε ομάδας μου.

Δεν πάτησα ποτέ παρκέ με τη νοοτροπία «πόσα θα “γράψω”». Οι πόντοι είναι παρεξηγημένοι, Προτιμούσα να επικεντρώνομαι στους αριθμούς για τη «βρώμικη» δουλειά.

Αν έπρεπε να σπρώξω τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη, τον πιο δυνατό παίκτη που έχω αντιμετωπίσει -μαζί με τον Νίκολα Πέκοβιτς– θα το έκανα.

Δεν κοίταξα ποτέ το προσωπικό όφελος. Δεν με ενδιέφερε να γίνω θέμα, να «βγω» στα Μ.Μ.Ε.. Έχω παίξει με ενέσεις, με φάρμακα, με ράμματα, με διάστρεμμα και στα δύο πόδια!

Επί το (δύσκολο) έργον να σπρώξει τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη, σε αγώνα Κολοσσού-Ολυμπιακού, τον Απρίλιο του 2010 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Οι αντιπαραθέσεις με συμπαίκτες μου δεν ήταν θέμα εγωισμού, αλλά για το όφελος της ομάδας και μάλλον ήμουν πιο παλαιάς κοπής παίκτης και χαρακτήρας.

Μπορεί να με αποκάλεσαν «μ….α», όμως δεν τσακώθηκα ποτέ για μένα, αλλά για το σύνολο. Στην προπόνηση υπάρχει ένας άγραφος κώδικας. Κάθε ζήτημα λύνεται σε μικρό χρονικό διάστημα. Άλλες φορές το λύνουν οι προπονητές και άλλες αυτό επιτυγχάνεται μέσα από τις διαδικασίες της ομάδας.

Έχω έρθει στα χέρια με Έλληνα συμπαίκτη μου, ο οποίος αποχώρησε από την προπόνηση και έτρεξα εγώ ο ίδιος να τον φέρω πίσω. Του είπα «μην κάνεις σαν παιδί», ώστε να επιστρέψει και να γίνει σωστά η δουλειά στην προπόνηση. Όταν πολλά γίνονται σε 200 σφυγμούς, δεν δικαιολογούνται, αλλά συμβαίνουν. Σημασία έχει, είτε «πας» είτε δεν «πας» κάποιον, να είναι η ομάδα πάνω από όλα.

Άνθρωποι είμαστε. Πολλοί διαφορετικοί χαρακτήρες στον ίδιο μικρό χώρο, ωστόσο πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τι πήγε στραβά και να αποδεχθεί ο καθένας την ευθύνη του.

Ο αντίπαλος είναι η αντίπαλη ομάδα και όχι εμείς, μεταξύ μας.

Αν περιγράψω σε έναν ξένο δημοσιογράφο τι έχουμε περάσει σε ομάδες, θα βάλει τα γέλια ή θα με ρωτήσει γιατί ασχολούμαι. Τα παράδοξα ήταν τα φυσιολογικά για εμάς στην Ελλάδα, δυστυχώς.

Πολλά πράγματα είναι της στιγμής και δεν ρωτάς «γιατί έγινε;». Το καταλαβαίνεις. Αυτό που μετρά είναι να μην το κρατήσεις μέσα σου και να μην το βάζεις πάνω από το «εμείς».

Με τον άλλοτε συμπαίκτη του (δεξιά) στον Άρη, Γιάννη Αθηναίου, έπειτα από ματς με τον Απόλλωνα Πατρών, τον Νοέμβριο του 2013 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Το να κάνεις πίσω χρειάζεται εμπειρία και διαχείριση, ώστε να αποφύγεις συχνά αλυσιδωτές αντιδράσεις.

Βλάψαμε κι εμείς το μπάσκετ… Έχουμε πει και ψέματα σε συναδέλφους μας, λέγοντας πως όλα είναι καλά σε μια ομάδα. Ίσως έπρεπε να έχουμε εκθέσει ανθρώπους για να τους «βγάλουμε» από το χώρο…

Απωθημένα δεν μου έμειναν. Θα μπορούσα όμως να έχω διαχειριστεί με άλλο τρόπο κάποιες καταστάσεις στις οποίες εκτέθηκα και με στεναχώρησαν. Με πίκραναν παράγοντες που δεν περίμενα ότι θα το κάνουν και ομολογώ ότι θα ήθελα και είχα την ικανότητα να παίξω σε υψηλότερο επίπεδο.

Όταν αγωνιστείς από μικρός σε μεγάλη ομάδα, μαθαίνεις τη νοοτροπία της. Αν είχα μείνει στον Ολυμπιακό το 2004, ίσως να είχε «φυτευτεί» στο μυαλό μου ένας συγκεκριμένος ρόλος.

Το τι θα μπορούσα να κάνω, δεν θα το μάθω ποτέ. Με κάποιες εμπειρίες από το άθλημα δεν νιώθω ακόμη καλά και έχω επιλέξει να μην παρακολουθώ πολύ μπάσκετ.

Αν θα καθίσω μπροστά στην τηλεόραση, θα το κάνω να για παρακολουθήσω παλιούς συμπαίκτες και όχι για να περάσω ευχάριστα το απόγευμά μου, διότι και το επίπεδο έχει «πέσει».

Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Παρότι πλέον η επαγγελματική ενασχόλησή μου δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό, μετά το τέλος της καριέρας μου στον Ιπποκράτη Κω, ομάδες του νησιού μού ζήτησαν να εμπλακώ ακόμη και διοικητικά.

Να πω τη γνώμη μου, να μιλήσω σε παιδιά για το μπάσκετ. Δεν θέλω, πάντως, να κάνω μάθημα σε κανέναν. Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος.

Τις ιδέες μου και τις απόψεις μου, όταν θα έρθει η κατάλληλη στιγμή, μπορεί να τις εκφράσω. Αν είμαι στο κατάλληλο πόστο και το έχω πάρει απόφαση εγώ.

Δεν είμαι από εκείνους που θα το παίξουν έξυπνοι και θα φανούν υπερόπτες. Είμαι συνειδητοποιημένος, προσπαθώ να μάθω από τα λάθη μου, από τις διαπραγματεύσεις μου.

Παίρνω όλες αυτές τις εμπειρίες και τις μεταφέρω στη νέα εργασία μου, στη δεύτερη ζωή μου. Μπορώ και στη νέα ενασχόλησή μου να πάρω το τελευταίο «σουτ», να βάλω τις δύο καθοριστικές «βολές». Πάντα για το καλό της ομάδας.

Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Ο Κώστας Χαρίσης είναι παλαίμαχος διεθνής καλαθοσφαιριστής, απόφοιτος Οικονομικών του πανεπιστήμιου Σάουθερν Καλιφόρνια και νυν ιδιοκτήτης της εταιρίας Promotions & Marketing Initiative.

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

https://athletestories.gr/anadromi/?fbclid=IwAR06Pjg2pcYAHkaItzkXQMTD2yH_EiGDGIgAHeNI4BgnoxH3Aa4DZSIkZ2Q

Μπορεί πλέον να είναι άνθρωπος της καθημερινότητας μας ωστόσο ο Κώστας Χαρίσης είναι ένα απ’ τους μπασκετμπολίστες που έχει γράψει την δική του ξεχωριστή ιστορία στον χώρο. Έχοντας αγωνιστεί για αρκετά χρόνια στην Α1, τον γνωρίσαμε στα Δωδεκάνησα με την φανέλα του Κολοσσού και εμείς ακόμα καλύτερα με την παρουσία του στον Ιπποκράτη όπου μαζί με τον Αντώνη Ασημακόπουλο «μεγάλωσαν» τον σύλλογο και έφτασαν να παίξουν μαζί του μέχρι και στην Α2. Φέτος έχει βγάλει δελτίο κανονικά στην Α.Ε Δικαίου ωστόσο δεν είχε βρεθεί η χρυσή φόρμουλα για να αγωνιστεί και επίσημα (ίσως αν χρειαστεί στην πορεία του πρωταθλήματος όπως αναφέρει και ο ίδιος στην συνέντευξη).

Δείτε αναλυτικά τα όσα δήλωσε στο athlestories.gr

''Η αποχώρηση από τον αθλητισμό συχνά δημιουργεί σύγχυση… Χρειάζεται ειδική διαχείριση, ώστε να μην βρεθείς απέναντι σε αδιέξοδα.
Λίγο πριν ολοκληρώσω τη μπασκετική καριέρα μου, ο Ιπποκράτης Κω δεν βρήκε την οικονομική δυνατότητα να συνεχίσει το 2019 στην Α2 κατηγορία. Ουσιαστικά, μείναμε όλοι στον αέρα, καθώς κάποια βασικά στελέχη του, είχαμε έρθει με σκοπό να αναπτύξουμε το μπάσκετ στο νησί και παράλληλα να κάνουμε μία μετάβαση σε μία νέα καριέρα και ζωή για εμάς, μετά τον αθλητισμό. Ο Αντώνης Ασημακόπουλος, πολλά χρόνια συμπαίκτης και φίλος, επιθυμούσε να συνεχίσει με βάση τα παιδιά και τις ακαδημίες. Εγώ επικεντρώθηκα περισσότερο στο επιχειρηματικό κομμάτι. Ξαφνικά, ενώ υπήρχε η πρόθεση να συνεχίσω να παίζω, βρέθηκα σε ένα νέο σημείο εκκίνησης, σχετικά άγνωστο. Την τελευταία σεζόν στον Ιπποκράτη, είχα αναλάβει το κομμάτι του μάρκετινγκ της ομάδας. Είχα κάνει πολλές συζητήσεις, διαπραγματεύσεις και γνωριμίες και είχα μπει στον κόσμο του νησιού. Πέρασα από πολλές επιχειρήσεις και καταστήματα, μίλησα με ανθρώπους και αναπτύξαμε μία επικοινωνία.

Μετά την αδυναμία του συλλόγου να αγωνιστεί στην Α2, βρέθηκα μπροστά σε δύο επιλογές: Η μία να επιστρέψω στην Αθήνα, όπου πάντως δεν θα είχα κάτι συγκεκριμένο να ασχοληθώ και να έπρεπε να ψάξω για δουλειά. Κι επειδή το μπάσκετ με έχει απογοητεύσει, δεν σκεφτόμουν να ασχοληθώ ως παράγοντας σε κάποιο σωματείο ή να συνεχίσω στην προπονητική. Αισθάνομαι πικρία από το άθλημα και δεν ήταν επιλογή για μένα, αν και στο νησί μού ζητήθηκε από τοπικές ομάδες να εμπλακώ και αγωνιστικά και παραγοντικά. Η άλλη επιλογή ήταν να μείνω εδώ στη Κω και να επιχειρήσω να εκμεταλλευτώ την προεργασία μου, συνδυάζοντας όλες τις άλλες επαφές που είχα από Αθήνα, Θεσσαλονίκη και το εξωτερικό και στήνοντας μία νέα δουλειά.

Σημαντικός παράγοντας της όποιας προσπάθειας είναι το γεγονός ότι την τελευταία οκταετία δεν έχω λάβει όλα τα χρήματα από τα συμβόλαιά μου και υπάρχουν ακόμη οφειλές… Κοινώς, όσα χρήματα είχα «στην άκρη», χρησιμοποιήθηκαν πολύ απλά για να περάσω την καθημερινότητά μου και βρέθηκα δίχως οικονομική δύναμη για να κάνω ένα νέο επιχειρηματικό ξεκίνημα. Συνυπολόγισα το κομμάτι της Κω που ισοδυναμεί με τουρισμό, το κομμάτι των γνωριμιών του νησιού, το δεδομένο της έλλειψης ενός αρχικού ποσού ως προϋπολογισμού και όφειλα να προσέξω ιδιαιτέρως το ρίσκο και το άνοιγμά μου. Όλα αυτά δημιούργησαν τη ιδέα να συνάψω συνεργασίες με εταιρίες από όλη την Ελλάδα και να φέρνω τα προϊόντα τους στην Κω, προωθώντας τα σε τοπικές επιχειρήσεις.

Η μία εταιρία μού γνώρισε μία άλλη και εκείνη μία επόμενη. Εργάζομαι ουσιαστικά ως ελεύθερος επαγγελματίας και πωλητής όλων αυτών των επιχειρήσεων στο νησί. Οι ασχολίες μου αφορούν εξοπλισμό ξενοδοχείων και καταστημάτων εστίασης κυρίως, αλλά επεκτείνεται σε ρουχισμό και έπιπλα, καθώς έπρεπε να ανοίξω τη «βεντάλια», ώστε να μπορέσω να καλύψω τις ανάγκες του κάθε πελάτη. Ο κόσμος θεωρεί ακόμη ότι ο κάθε Κώστας Χαρίσης, που έχει παίξει στον Ολυμπιακό, στην ΑΕΚ και στον Άρη και έχει σπουδάσει στην Αμερική είναι, κατά το κοινώς λεγόμενο, «βολεμένος»…

Αν κάνουμε μία ανάλυση των Ελλήνων παικτών που έχουν αγωνιστεί στην Ελλάδα την τελευταία εικοσαετία και τι ποσοστό από αυτά τα παιδιά έχουν οικονομικό πρόβλημα ή κάνουν μία δουλειά άσχετη με τον αθλητισμό -γιατί εκεί τους «έσπρωξε» το μπάσκετ- θα σοκαριστούμε από τα νούμερα. Οι εξασφαλισμένοι από τον επαγγελματικό αθλητισμό δεν ξεπερνούν το 5%-7%. Οι υπόλοιποι ασχολούνται με δουλειές που ούτε καν είχαν σκεφτεί ότι θα κάνουν και τους βγάζω και το καπέλο γι’ αυτό. Είναι πολύ δύσκολο για έναν αθλητή, έχοντας παίξει σε υψηλό επίπεδο, ακόμη και Ευρωλίγκας, να εργαστεί σε θέσεις που δεν έχουν σχέση με τα σπορ και τον φέρνουν σε δύσκολη θέση.

Και για μένα δεν ήταν διόλου εύκολο, ειδικά στην αρχή, να κάνω μία συζήτηση για κουτιά ή ποτηράκια μίας χρήσης, όταν εγώ θεωρούσα πως έστω και χωρίς να είμαι μεγάλο όνομα στο μπάσκετ, ήμουν σοβαρός επαγγελματίας και είχα δουλέψει προς μία κατεύθυνση. Ξαφνικά βρέθηκα σε νέο σημείο εκκίνησης. Έπρεπε να διώξω κάθε σκέψη ντροπής από πάνω μου. Είμαι ένας άνθρωπος με ύψος 2,10μ. και δεν μπορώ να «κρυφτώ» πίσω από ένα κοστούμι, για παράδειγμα. Ζω σε μία κλειστή κοινωνία και οι περισσότεροι, είτε με γνωρίζουν προσωπικά είτε όχι, ξέρουν ότι έπαιζα μπάσκετ.

Σε μεγάλο βαθμό, όμως, η Κως με αγκάλιασε επαγγελματικά και υπήρξαν άνθρωποι που πραγματικά με βοήθησαν πολύ στο ξεκίνημά μου.
Οι αθλητές μεγαλώνουμε από μικρή ηλικία με έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης. Δεν αφορά μόνο στο να προσέχεις το κορμί σου.
Μαθαίνουμε την πειθαρχία, κάτι που διδάχθηκα ιδιαιτέρως στο NCAA, στα τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο του Σάουθερν Καλιφόρνια, όπου είναι πολύ αυστηρά τα πράγματα. Εκεί μου «φυτεύτηκε» στο μυαλό μία νοοτροπία η οποία με βοήθησε πάρα πολύ στο να μένω προσηλωμένος στους στόχους μου.

Μαθαίνουμε να παίζουμε ως το τελευταίο λεπτό, χωρίς να τα παρατάμε και όταν δεχόμαστε ένα καλάθι, οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε και να προσπαθήσουμε να σκοράρουμε. Κάνεις ένα λάθος και πρέπει να το διορθώσεις και αυτό μένει «χαραγμένο» μέσα σου. Πιστεύω ότι όλη αυτή η εμπειρία με βοηθά και στη νέα καριέρα μου. Η «άλλη ζωή» είναι τελείως διαφορετική. Στα τελευταία χρόνια της καριέρας ενός αθλητή το σώμα αρχίζει να πονά και να δυσκολεύεται να βγάλει στο παρκέ αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Συχνά λέγαμε «άντε, πάμε στην επόμενη προπόνηση» ή, ακόμη και κάτι σαν «άντε να έρθει η ώρα να αποχωρήσουμε, να ησυχάσουμε!»… Τώρα, ωστόσο, έχουμε μπει σε μία διαδικασία πολύ πιο δύσκολη, μία καθημερινότητα απαιτητική με άλλο τρόπο.

Κάθε μέρα αρχίζεις από το μηδέν και έχεις στο κεφάλι σου ένα ποσό το οποίο πρέπει να δουλέψεις για να «βγουν» τα έξοδα. Όσο αγωνιζόμασταν, παρά τις απαιτήσεις, λέγαμε ότι τουλάχιστον περνούσαμε καλά στην προπόνηση. Ήμασταν ένα ή δύο μήνες απλήρωτοι, όμως στα αποδυτήρια αυτό ξεχνιόταν από την καλή ομαδική ατμόσφαιρα. Αυτό, πλέον, επαγγελματικά δεν υπάρχει… Τώρα εργάζεσαι κάθε μέρα για ένα ποσό που «κυνηγάς» όπως ο καθένας. Αν δεν το βγάλεις τη μία μέρα, πρέπει να το κερδίσεις διπλό την επομένη, σε ένα περιβάλλον τρομερής αβεβαιότητας. Καλείσαι να πράττεις μαζί με σκέψεις πίεσης και στεναχώριας και, πια, δεν έχεις την ευχέρεια να ξεδώσεις δύο ώρες στην προπόνηση, να αποβάλεις την ένταση και να πεις και δύο αστεία με τους συμπαίκτες σου.

Ο επαγγελματίας αθλητής είναι συνήθως μαθημένος να έχει αρκετές ανέσεις. Να υπάρχουν άνθρωποι στην ομάδα που λύνουν άμεσα μερικά προβλήματα της καθημερινότητάς του. Μεγάλο «σχολείο» και «σκαλοπάτι» για μένα ήταν η άφιξη στην Κω. Έφτασα σε ένα σωματείο κατά βάση ερασιτεχνικό, αλλά με έναν πρόεδρο που είχε όραμα να φτάσει τον Ιπποκράτη όσο πιο ψηλά μπορούσε. Οι άνθρωποι εδώ είχαν την εμπειρία της ομάδας γυναικών στην Α1, όμως οι καταστάσεις στα ανδρικά τμήματα είναι σε κάποιες λεπτομέρειες διαφορετικές. Με τον Αντώνη Ασημακόπουλο μπήκαμε μπροστά και προσπαθήσαμε να λύσουμε πολλά οργανωτικά και επικοινωνιακά προβλήματα της ομάδας.
Κουβαλούσαμε μπάλες, νερά, πλέναμε τα ρούχα των παικτών, κλείναμε συμφωνίες και κάναμε σχεδόν τα πάντα, ακόμα και με τους προπονητές, κάποια στιγμή. Αυτό μας έβαλε σε μία λογική ότι «αν δεν το κάνεις εσύ, μόνος σου, δεν θα γίνει». Αν δεν το κάνεις εσύ, θα περάσει άσχημα ο συμπαίκτης σου, που χρειάζεται νερό, στο διάλειμμα της προπόνησης.

Στη δεύτερη καριέρας μας, στη νέα δουλειά μας, λειτουργούμε ακριβώς με αυτό τον τρόπο. Αν δεν το κάνουμε μόνοι μας, δεν θα γίνει. Ξέρω πια ότι εγώ, μεταξύ άλλων, στη νέα ενασχόλησή μου, πρέπει να συζητήσω, να παραγγείλω προϊόντα, αλλά και να ξεφορτώσω και παλέτες.
Στον Ιπποκράτη αγωνίστηκα ως το 2019, μετά τη σεζόν που μετείχε στην Α2. Το καλοκαίρι του 2020 έβγαλα δελτίο στην Α.Ε. Δικαίου, μία τοπική ομάδα της Κω, η οποία συμμετέχει στη Γ΄ Εθνική. Ακόμη δεν έχω αγωνιστεί, λόγω και υποχρεώσεων. Όμως έχω ενημερώσει τους ανθρώπους της ότι αν χρειαστεί κάτι στο τέλος της σεζόν, ίσως να μπορώ να βοηθήσω.

Βεβαίως, όσο περνά ο καιρός θα είναι και πιο δύσκολο να επιστρέψω, καθώς όταν αφήνεις κάτι, σε αφήνει. Το μυαλό λέει «πάμε να παίξουμε», όμως το σώμα δεν μπορεί να υπακούσει. Σε αυτές τις κατηγορίες, επιπλέον, ένας αθλητής που έχει αγωνιστεί σε υψηλό επίπεδο, είναι «στόχος» και δεν έχω καμία διάθεση να πάω και να ρεζιλέψω τον εαυτό μου, με το να μην είμαι έτοιμος.
Το μπάσκετ δεν είναι εύκολο να το αφήσεις πίσω σου. Εγώ έχω την πικρία μου, όμως γνωρίζω και ανθρώπους οι οποίοι το αγαπούν τόσο πολύ σαν άθλημα και όχι ακριβώς ως ελληνικό μπάσκετ. Είναι πολύ ευχάριστο να επιθυμούν να μένουν στον χώρο και να προσπαθούν να τον βελτιώσουν.

Μεγαλώνοντας -και το σκεφτόμουν από το κολέγιο- ήθελα να γίνω προπονητής. Πλέον, όμως, έχω κατασταλάξει ότι δεν μπορώ να επιβιώσω σε ένα περιβάλλον που μου βγάζει μία «βρώμα»… Ως παίκτης του Άρη, σε αγώνα για τα πλέι οφς της Α1 εναντίον της ΑΕΚ, τον Μάιο του 2015. Σε αυτή τη φάση της ζωής μου, θέλω να δουλεύω και να πληρώνομαι. Να είμαι σε μία κατάσταση αξιοπρεπή και όσο το δυνατόν περισσότερο αξιοκρατική. Να μπορώ να λάβω μία επαγγελματική επιβεβαίωση, διότι το χειροκρότημα και η ηθική επιβράβευση συνήθως δεν φτάνει. Η πραγματική επαγγελματική επιβεβαίωση ήταν ένα καλό συμβόλαιο και, κυρίως, το να είναι ένας σύλλογος τυπικός στις υποχρεώσεις του. Δεν ήμουν και ποτέ άνθρωπος και αθλητής που επιχειρούσε να «δεθεί» με την κερκίδα ή να πουλήσει οπαδιλίκι. Ήθελα να είμαι σοβαρός επαγγελματίας.

Βρέθηκα σε μεγάλες ομάδες, με κόσμο και ιστορία, όμως, με όλο το σεβασμό προς αυτούς, η δική μου επιθυμία ήταν να κάνω τη δουλειά μου. Συχνά, το αγωνιστικό κομμάτι με αυτό των οπαδών είναι τελείως διαφορετικό. Όσο περνούν τα χρόνια, συνειδητοποιούμε ότι πρέπει σιγά σιγά να σκεφτούμε πως θα χρειαστεί να κάνουμε κάτι άλλο. Λίγο-πολύ όλοι αρχίζουμε και κάνουμε τις πρώτες σκέψεις για το «μετά».
Ένας αθλητής που σέβεται τον εαυτό του, μπορεί να πετύχει μία μετάβαση σε οποιοδήποτε επίπεδο. Αν κάποιος έχει πτυχίο Ιατρικής, μπορεί να γίνει μέχρι υπουργός Υγείας. Αν άλλος δεν έχει τις γνώσεις ή δεν έχει σπουδάσει, μπορεί να ανοίξει ένα κατάστημα. Ο αθλητής που διαθέτει αυτοσεβασμό θα το κάνει όπως ακριβώς έκανε προπόνηση, με πειθαρχία και όρεξη.

Αυτό σου προσφέρει έναν νέο στόχο. Οι αθλητές που «έκλεβαν» ή κοιτούσαν να επωφεληθούν από το πλάι, θα έχουν πάντα πρόβλημα, όπως είχαν και μέσα στο γήπεδο. Στη ζωή δεν μπορείς να κρυφτείς. Πάντως, ακόμη προσπαθώ να συνδυάσω τον αθλητισμό με τις νέες δραστηριότητές μου, με διοργάνωση αθλητικών αγώνων στην Κω. Το νησί χρειάζεται αυτές τις εκδηλώσεις. Έχω διοργανώσει μπασκετικές και ποδηλατικές εκδηλώσεις, αλλά η πανδημία του κορονοϊού φρέναρε τα πλάνα μου για το καλοκαίρι που πέρασε.

https://www.giafkasports.gr/local/basketball/64397-i-ksexoristi-synentefksi-tou-kosta-xarisi

Δεν οδηγήθηκε σε γάμο, το «φλερτ» ανάμεσα στην Α.Ε. Δικαίου και τον 41χρονο σέντερ Κώστα Χαρίση.

Ανάμεσα στις δύο πλευρές υπήρχε μεγάλη διαφορά στο οικονομικό κομμάτι, οπότε και ο έμπειρος σέντερ δεν θα φορέσει τη φανέλα της ομάδας. Οι συζητήσεις ανάμεσα στην ομάδα και τον παίκτη δεν είχαν ευτυχή κατάληξη, αφού υπήρχε μεγάλη… απόσταση, που δεν γεφυρώθηκε. Αυτό σημαίνει ότι εφόσον δεν αλλάξει κάτι, οι Κώοι θα παρουσιαστούν στον 3ο όμιλο της Γ’ Εθνικής με το υπάρχον ρόστερ και με εμφανές κενό στη θέση του σέντερ. Έτσι, η Α.Ε. Δικαίου θα βασιστεί αποκλειστικά σε ντόπιους αθλητές, οι οποίοι και θα προσπαθήσουν για το καλύτερο δυνατό τη νέα χρονιά.
ΤΟ «ΠΑΡΕ-ΔΩΣΕ» ΤΗΣ Α.Ε. ΔΙΚΑΙΟΥ
ΠΗΡΕ: Αντώνης Χατζησταμάτης (από Ηρακλή 2000), Ζαφείρης Δρόσος (από Ηρακλή 2000), Πασχάλης Δρόσος (από Ηρακλή 2000), Παναγιώτης Χατζηνικολάου (από Ελευθεριακό Βόλου), Νίκος Μεταξωτός (από Ανδρογέα Ηρακλείου)
ΑΝΑΝΕΩΣΑΝ: Γιώργος Τρύπας, Παντελής Τριτσάρης, Πέτρος Λάμπρου, Γιάννης Γεωργαδάκης, Γιώργος Χατζηγιακουμής, Νίκος Καλής, Λευτέρης Παρβαντώνης, Παύλος Τσιλιγκίρης, Θωμάς Τζουρτζιώτης, Γιάννης Αντωνόπουλος, Μιχάλης Χατζηφιλίππου
ΕΦΥΓΑΝ: Νίκος Βασιλείου

Πηγή:www.dimokratiki.gr

Η Α.Ε. Δικαίου θέλει να αποκτήσει τον πολύπειρο σέντερ Κώστα Χαρίση για να κλείσει το ρόστερ της εν όψει της παρουσίας της στη Γ' Εθνική!
Ο Κώστας Χαρίσης είναι ο επόμενος μεγάλος στόχος για την Α.Ε. Δικαίου. Η κωακή ομάδα θέλει τον έμπειρο σέντερ για να κλείσει πιθανότατα το ρόστερ της για τη νέα αγωνιστική περίοδο και βρίσκεται σε διαρκείς συζητήσεις μαζί του. Για τους πρωταθλητές Δωδεκανήσου η απόκτηση ενός σέντερ είναι επιτακτική ανάγκη, αν θέλει να ελπίζει σε κάτι καλό και αυτή τη στιγμή ο Χαρίσης είναι η ιδανική περίπτωση, με δεδομένο ότι κατοικεί μόνιμα στην Κω. Το «φλερτ» με τον έμπειρο παίκτη… χρονολογείται από πέρσι και αν όλα πάνε καλά, ο Χαρίσης θα επιστρέψει στην ενεργό δράση (μετά από ένα χρόνο αποχής) για λογαριασμό της Α.Ε. Δικαίου.

https://www.12sports.gr/Article.php?N_ID=92528