Οι αλλαγές ωστόσο δεν αφορούν μόνο ιδιοκτήτες ζώων αλλά και όλους τους εμπλεκόμενους φορείς όπως εθελοντές, φιλόζωους, κτηνιάτρους, δήμους κλπ.

«Με εντολή του ίδιου του πρωθυπουργού προχωράμε σε αυτή την μεταρρύθμιση με πρωτεύοντα στόχο την προστασία και την ευζωία των μικρών μας φίλων», τόνισε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Γιάννης Τσιρώνης και συμπλήρωσε «τα προβλήματα των ζώων μάς αφορούν όλες και όλους, αφού αντανακλούν στην ποιότητα ζωής και όσων δεν φιλοξενούν ζώο. Ο απόλυτος σεβασμός και η αρμονική συνύπαρξη δεν είναι πολυτέλεια. Είναι μέτρο του πολιτισμού και της ανθρωπιάς μας».

Μέσω του νέου σχεδίου νόμου, θα αυστηροποιηθεί το πλαίσιο σήμανσης και καταγραφής δεσποζόμενων και αδέσποτων προκειμένου να περιοριστούν οι ανεύθυνες συμπεριφορές, η παράνομη εμπορία και η εγκατάλειψη ζώων.
Επίσης, θα δημιουργηθούν θεσμοί που θα διασφαλίζουν τα χρήματα, του δημοσίου αλλά και των ζωόφιλων, να χρησιμοποιούνται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για την προστασία των ζώων.

Βασικοί διαχειριστές των αδέσποτων αποτελούν οι δήμοι, οι οποίοι θα ενισχυθούν και πλέον θα τους δίνεται η δυνατότητα να επιλέγουν οι ίδιοι το έργο τους. Θα μπορούν, μεταξύ άλλων, να θεσπίσουν τέλος στην αγορά ενός ζώου ενώ αντίθετα θα μπορούν να πριμοδοτούν, με ατέλεια, την υιοθέτηση ενός αδέσποτου καθώς τα ζώα που χρειάζονται κάποιοι για λόγους υγείας, όπως τους σκύλους οδηγούς των τυφλών.

Για τα ζώα εισαγωγής που θα διατεθούν προς πώληση, θα πρέπει να υπάρχουν εγγυήσεις ευζωίας και ιχνηλασιμότητας, από τη γέννηση του, τη μεταφορά του στην Ελλάδα και την πώληση του από δομές που εξασφαλίζουν επαρκή χώρο ενδιαίτησης.

Στελέχη του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, υπογράμμισαν πως «σε κάθε περίπτωση αποτελεί νοσηρό αποκύημα φαντασίας η υπόνοια ότι θα προχωρούσαμε σε ευθανασίες. Ουδέποτε ετέθη από οποιονδήποτε φορέα τέτοια πρόταση, ούτε θα ήμασταν διατεθειμένοι να την αποδεχθούμε» και συμπλήρωσαν «οι ευθανασίες παραμένουν μία πράξη που αποφασίζεται αποκλειστικά για ιατρικούς λόγους, όπως προβλέπει και ο σημερινός νόμος».

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, τα καταγεγραμμένα οικόσιτα ανέρχονται περίπου στις 200.000 και τα αδέσποτα τις 20.000.

Τα ΝΕΑ

«Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν» ή αλλιώς, «αγάπα το συνάνθρωπό σου όπως τον εαυτό σου». Μια από τις πολλές εντολές που συναντάμε στην Παλαιά Διαθήκη και διδασκόμαστε από πολύ μικροί, είτε στο σπίτι είτε στο σχολείο.  

Από μικρά παιδιά μας μάθαιναν να αγαπάμε το συνάνθρωπο, να προσφέρουμε, να μοιραζόμαστε. «Ο έχων δύο χιτώνες να δίνει τον έναν». Αυτό δε μας δίδασκαν συνεχώς στο σχολείο; Ξέχασαν, όμως, να μας μάθουν κάτι εξίσου σημαντικό, κάτι πολύ βασικό. Να αγαπάμε τα ζώα. Γιατί δε γράφτηκε ποτέ και μια εντολή για ‘κείνα; Γιατί δε διδαχτήκαμε ποτέ και πουθενά, «Αγάπα τους τετράποδους φίλους σου»;

Στις μέρες μας ειδικά, αυτό το μήνυμα πρέπει να περάσει σε όλους, μικρούς και μεγάλους, αν και κάτι μου λέει πως οι μεγάλοι το έχουν περισσότερη ανάγκη. Σχεδόν καθημερινά πλέον, είτε στο διαδίκτυο είτε στην τηλεόραση, συναντώ ακραία φαινόμενα κακοποίησης ζώων. Συνεχώς περνούν μπροστά απ’ τα μάτια μου εικόνες σκληρές, που με γεμίζουν θλίψη και παράλληλα οργή. Φαντάζομαι, όχι μόνο εμένα, αλλά και πολλούς από εσάς. Δε θα αναφερθώ φυσικά, σ’ εκείνους που προχωρούν σε τέτοιες πράξεις για εμπορικούς λόγους. Για να έχουμε όλοι εμείς τις δερμάτινες τσάντες μας και τα ζεστά πουλοβεράκια μας. Αυτό είναι ένα άλλο, μεγάλο κεφάλαιο που δε θα το θίξω, τώρα. Ούτε φυσικά και σε ‘κείνους που σκοτώνουν τα ζώα για να τρεφόμαστε όλοι εμείς. 

Όπως και να το κάνουμε, είτε μας αρέσει είτε όχι, υπάρχουν κι αυτές οι περιπτώσεις. Κι εσύ που τώρα θα βιαστείς να με κατηγορήσεις επειδή δεν είμαι χορτοφάγος, βάζω στοίχημα πως ξερογλείφεσαι στην ιδέα μιας καλοψημένης μπριζόλας. Πάμε παρακάτω λοιπόν. Η κακοποίηση στην οποία αναφέρομαι είναι άλλου είδους. Έχει να κάνει με όλους εκείνους που τα βασανίζουν, που «φτιάχνονται» με την εικόνα ενός ταλαιπωρημένου ζώου. Σ’ όλους αυτούς τους «ανθρώπους» που επιλέγουν αυτό το βάναυσο τρόπο για να ξεσπάσουν. Που βγάζουν όλα τους τ’ απωθημένα και τα ψυχολογικά προβλήματα, στους πιο αδύναμους κι ανυπεράσπιστους. Δηλαδή στα ζώα. 

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω, τι είδους διαστροφή κουβαλάνε αυτοί οι «άνθρωποι»; Πόσα κόμπλεξ κατωτερότητας μπορεί να έχουν, για να προσπαθούν να επιβληθούν μ’ αυτό τον τρόπο, σ’ αυτά τα αδύναμα πλάσματα; Πολύ συχνά μάλιστα, συναντώ περιστατικά που αποκαλύπτουν ιδιαίτερη βαναυσότητα, κι αναρωτιέμαι, πώς στην ευχή τη βρίσκει έτσι ένας άνθρωπος; Πόση σαπίλα μπορεί να κουβαλάει μέσα του για να προβεί σε τέτοιες πράξεις; Πόσο μαύρη είναι η ψυχή του και τι ανωμαλία –συγγνώμη αλλά μόνο έτσι περιγράφεται– μπορεί να τον διακατέχει για να γουστάρει να βλέπει ένα ζώο να τυραννιέται; 

Πολύ πιθανόν, όλοι εκείνοι που κακοποιούν και βασανίζουν τα ζώα, να έχουν υπάρξει κι οι ίδιοι θύματα βίαιων πράξεων, μα αυτό δεν είναι δικαιολογία. Είναι γνωστό πως η βία παράγει βία, αλλά δεν μπορείς να δώσεις ελαφρυντικά σε ένα τέτοιο έγκλημα, απλά και μόνο επειδή κάποιος υπήρξε θύμα κακοποίησης στο παρελθόν.   Αυτό βέβαια, είναι κάτι που σίγουρα δεν έχω τις γνώσεις να το αναλύσω, μα το δικό μου φτωχό μυαλουδάκι, δεν μπορεί να συγχωρήσει και να δικαιολογήσει τέτοιες βίαιες πράξεις. 

Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο κόσμος τούτος δεν ανήκει μόνο σε ‘μας. Ανήκει και σε όλα τα ζώα αυτού του πλανήτη, γι’ αυτό καλό θα είναι να μάθουμε να τον μοιραζόμαστε μαζί τους. Είναι κι αυτά κομμάτι του και μάλιστα πολύ σημαντικό. Ίσως και σημαντικότερο, γιατί όσο περνούν τα χρόνια πείθομαι ολοένα και περισσότερο για το ότι εκείνα έχουν περισσότερη ευγένεια από όλους εμάς. Κι ένα ψυχικό κόσμο πολύ πιο πλούσιο απ’ το δικό μας. Δεν μπορείς βέβαια να παροτρύνεις κάποιον να τα αγαπήσει, αν δεν το νιώθει.  Γιατί, για να μάθει κάποιος να τα αγαπάει, πρέπει να έχει μια ψυχή αγνή και μια καρδιά γεμάτη αγάπη, κάτι  που δε συμβαίνει με όλους δυστυχώς. Όλοι μας όμως, οφείλουμε να μάθουμε να συνυπάρχουμε μαζί τους ή έστω να προσπαθήσουμε. Εκείνα δίνουν τόσα πολλά στον άνθρωπο, προσφέρουν τόση αγάπη, χωρίς να ζητούν αντάλλαγμα κι εμείς όχι μόνο δεν εκτιμάμε την ανιδιοτελή προσφορά τους, αλλά επιπλέον τα κακομεταχειριζόμαστε και τα παραμελούμε.

Κι αυτό που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε είναι ότι τα ζώα δεν είναι αντικείμενα ή παιχνίδια, έχουν καρδιά, ψυχή κι αισθήματα όπως έχουμε κι εμείς. Αξίζουν το σεβασμό μας και οφείλουμε να τους τον δώσουμε. Δικαιούνται την αγάπη μας και πρέπει να τους την προσφέρουμε. Μα ακόμη κι αν κάποιοι δε θέλουν να το κάνουν, ας μάθουν τουλάχιστον να τους φέρονται, όπως τους πρέπει κι όχι να βγάζουν επάνω τους ψυχολογικά προβλήματα που τυχόν κουβαλούν από παιδιά. Ας σταματήσουν τουλάχιστον να βγάζουν τέτοια σκληρότητα απέναντί τους. Και την επόμενη φορά που θα σκεφτούν να προχωρήσουν σε μια τέτοια αρρωστημένη πράξη ας ρίξουν πρώτα μια ματιά στον καθρέπτη τους, μήπως και μπορέσουν να καταλάβουν πού οφείλεται όλη αυτή η οργή που κουβαλούν. Ο Μαχμάτμα Γκάντι, είπε πως ο πολιτισμός μιας χώρας, μετριέται από την αγάπη που τρέφουν οι κάτοικοί της για τα ζώα, τη συμπεριφορά και την προσφορά τους σ’ αυτά. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύουν αυτά τα σοφά λόγια, μα αν όντως είναι έτσι, τότε σίγουρα έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Όχι μόνο σαν έθνος, αλλά και σαν ανθρώπινο είδος.

newsone.gr

Ο καιρός πλέον μας επιτρέπει να βγούμε έξω, να επισκεφθούμε ένα πάρκο, παρέα με τον σκύλο μας!! Ευκαιρία για παιχνίδι, για άσκηση ακόμα για ένα χαλαρό περίπατο. Βγείτε παρέα με τον σκύλο σας, θα ωφελήσει και τους δυο σας!

Ωστόσο, ο σκύλος σας δεν έχει κοινωνικοποιηθεί ακόμα και αντιδρά περίεργα όταν βρίσκεται σε δημόσιους χώρους. Έχετε παρατηρήσει ότι αναπτύσσει επιθετική συμπεριφορά ή δείχνει σημάδια στρες και άγχους όταν έρχεται σε επαφή με άλλους σκύλους και ανθρώπους?

Καταρχάς, διαβάστε τα μηνύματα που σας στέλνει ο σκύλος σας ώστε να είστε σίγουροι για το τι νιώθει. Μιλήστε με ένα κτηνίατρο ή ακόμα και με έναν εκπαιδευτή ώστε να σας συμβουλέψει σωστά. Αν παρόλα αυτά η βόλτα σ ένα πάρκο είναι μέρος της «θεραπείας» υπάρχει τρόπος να μείνει ο σκύλος σας ήρεμος και ευδιάθετος. Η κίτρινη κορδέλα στο λουρί του!

Μια κίτρινη κορδέλα γύρω από το κολάρο του σκύλου είναι μια χρήσιμη πληροφορία για να σηματοδοτήσει σε παιδιά, ενήλικες και ιδιοκτήτες λοιπών σκύλων ότι ο σκύλος σας θέλει το «χώρο του». Δεν είναι έτοιμος να δεχτεί χάδια, παιχνίδια ή οποιαδήποτε προσέγγιση από κανένα άγνωστο προς εκείνον.

Η Yellow Dog είναι μια παγκόσμια, μη κερδοσκοπική οργάνωση που έχει ως στόχο να βοηθήσει στην αύξηση της ευαισθητοποίησης και της εκπαίδευσης των σκύλων που χρειάζονται, μιας επιπλέον «απόστασης» . Η ιδέα ξεκίνησε μέσω του internet και γίνεται προσπάθεια να εφαρμοστεί σε όλες τις χώρες!

Πέραν της μη κοινωνικοποίησής του, υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους ένας σκύλος μπορεί να έχει μια κίτρινη κορδέλα στο λουρί του. Αυτό μπορεί να σημαίνει, είτε ότι είναι υπό ιατρική περίθαλψη, είτε βρίσκεται σε μετεγχειρητικό στάδιο, είτε ότι δεν γνωρίζει ακόμα καλά τον ιδιοκτήτη του, είτε βρίσκεται σε φάση εκπαίδευσης, είτε ακόμα ότι έχει πρόσφατα περάσει ένα τραυματικό σοκ.

Ο σκοπός αυτού του προγράμματος είναι να βοηθήσει με τις κατάλληλες τεχνικές να προσεγγίσουμε ένα σκύλο. Τα παιδιά έχουν πολλή ενέργεια και συχνά όταν βλέπουν ένα σκύλο τρέχουν και τον προσεγγίζουν άτσαλα χωρίς συναίσθηση ότι μπορεί να τον τρομάξουν.

Στην Ελλάδα δεν έχει γίνει ακόμα γνωστή η εκστρατεία της κίτρινης κορδέλας. Αν βρίσκετε την ιδέα αυτή χρήσιμη, επικοινωνήστε την!

Καλό θα ήταν όταν επιχειρούμε να εκπαιδεύσουμε τα κατοικίδιά μας, να γνωρίζουμε αρχικά εμείς οι ίδιοι την τεχνική της προσέγγισης, ώστε να αποφεύγονται οι τσακωμοί μεταξύ σκύλων και επιθέσεων!

Πλατεία Συντάγματος, ξημερώματα Κυριακής. Μια άστεγη ταΐζει με ιδιαίτερη φροντίδα και πλάνο να μην αδικήσει κανένα, τα αδέσποτα της πλατείας.

Γνώριζε καλά τα ονόματά τους κι η αγάπη που τους έδειχνε ήταν εμφανώς αμέριστη, αγνή κι αληθινή. Τασσόταν προστάτης τους κι ανεπιφύλακτος φρουρός τους κι ας μην είχε η ίδια ούτε τα απαραίτητα για τη δική της επιβίωση.

Αυτήν που κάποιοι με μεγάλη ευκολία θα αποκαλέσουν ζητιάνα κι αμόρφωτη, έχει μέσα της όση αγάπη ενδεχομένως δεν έχει λάβει για πάρτη της, στον υπερθετικό βαθμό. Κι είναι πεπεισμένη ότι δίνει αγάπη κάπου που δε θα πάρει για αντάλλαγμα αχαριστία, ασέβεια και κοροϊδία.

Είναι που αποδεικνύει χωρίς καν να το επιδιώξει, ότι οι πραγματικοί αχρείοι κι αμόρφωτοι είναι άλλοι. Αυτοί που επιδιώκουν το κακό σε κάτι που δεν τους το προξενεί, σε κάτι που δεν τους απειλεί καν.

Νεκρά ζωάκια απ’ το πουθενά, θύματα της λυσσασμένης αρρώστιας μερικών. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι η ανακούφιση που νιώθουν κάθε φορά που ένα ζώο ξεψυχάει, ως αποτέλεσμα της επιτυχούς χρήσης της φόλας. Γιατί περί αρρώστιας πρόκειται. Κι αν αυτό δεν είναι ψυχική και νοητική έλλειψη, τότε τι;

Την ίδια ώρα που κάποιοι φέρονται ως πρότυπα ηθικής και τιμιότητας, δε φέρουν κανένα δισταγμό στην κακοποίηση και πόσο μάλλον στη δολοφονία ενός ζώου. Μα επιλεκτικά άνθρωπος, δεν μπορείς να είσαι κι όσο δείχνεις τόσο μεγάλη ασέβεια σε ένα ζωντανό πλάσμα της φύσης, προφανώς κι η λογική σου δεν είναι ακέραια.

Κι είναι ίσως και η πιο ύπουλη κι η πιο βαθιά μορφή κακίας που μπορεί να χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο. Γιατί πρόκειται για μια άνιση μορφή πάλης, μια αηδιαστική εκτόνωση εναντίον κάπου που δεν μπορείς να έχεις την αναμενόμενη αντίδραση.

Γιατί έναν άνθρωπο θα το σκεφτείς διπλά και τριπλά να του κάνεις κακό μπροστά στο φόβο των ενδεχομένων αρνητικών συνεπειών για 'σένα. Ένα ζώο όμως είναι η ιδανική λεία για αθόρυβο ξέσπασμα κι ικανοποίηση της αηδίας και της σαπίλας που κάποιοι κουβαλούν μέσα τους.

Θα μπορούσαν εύλογα να χαρακτηριστούν ως αξιολύπητοι μα κι αυτό στο δεύτερο άκουσμα θα φαντάζει ελλιπές. Το μόνο που δικαιολογεί τη λύπηση απέναντί τους, είναι που ποτέ δε θα έχουν την τύχη και την ευλογία να έρθουν σε επαφή με ένα ζώο, να νιώσουν το μεγαλείο του να το μεγαλώσεις και κυρίως, θα είναι για πάντα ανίκανοι να νιώσουν το αίσθημα να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος μέσα απ’ την επαφή με ένα ζώο, ή στην περίπτωσή τους να γίνεσαι άνθρωπος, σκέτο.

Κι είναι πραγματικά ευτυχές που τα τελευταία χρόνια οι οργανώσεις υπέρ της προστασίας των αδέσποτων λαμβάνουν όλο και μεγαλύτερη υπόσταση κι ενδυνάμωση μέσα απ’ την υποστήριξη του κοινού κι όχι μόνο.

Είναι ακόμα πιο ευχάριστο που η νομική κατοχύρωση της αξίας της προστασίας ζώων τάσσεται υπέρ μιας ξεκάθαρα ανθρώπινης αντιμετώπισης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το γεγονός ότι η κακοποίηση των ζώων τάσσεται απ’ το FBI στην ίδια κλίμακα με τα πιο σοβαρά κακουργήματα όπως η ανθρωποκτονία, οι εμπρησμοί κι οι επιθέσεις.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα, έρχεται απ’ τη Νεβάδα, όπου νεαρός τιμωρήθηκε με 28 χρόνια φυλάκιση εξαιτίας της φρικαλέας κακοποίησης σκυλιών και της συλλογής των πτωμάτων που βρέθηκαν στην κατοχή του και που όπως ήταν αναμενόμενο προκάλεσε την οργή τόσο του δικαστηρίου όσο και του πλήθους που σύσσωμα παρευρέθηκε απαιτώντας την καταδίκη του αρρωστημένου νεαρού.

Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι τέτοιες νομικές πολιτικές συνδέονται με την άποψη ότι η προστασία των ζώων συνεπάγεται και την προστασία των ανθρώπων. Άνθρωπος που φτάνει στην κατάντια της κακοποίησης ενός ζώου, δεν αποτελεί καμιά εγγύηση ότι δεν πρόκειται να ασκήσει βία και προς τους ανθρώπους. Η κακία άλλωστε δεν έχει φραγμούς και δεν αποδείχθηκε ποτέ μόνιμα επιλεκτική.

Γιατί οι πραγματικές κτηνωδίες διενεργούνται από ανθρώπους, ή μάλλον από κάποιους που θεωρούνται ότι ανήκουν ακόμα στο είδος. Και γιατί τα ζώα αρκούνται στην επίθεση συνήθως για λόγους αυτοάμυνας και το πιο σημαντικό παρέχουν προστασία στον άνθρωπο χωρίς να το ζητήσει καν.

Είναι λυπηρό που χρειάζονται υποδείξεις κι επεξηγήσεις που αναγκάζουν κάποιον να γίνει άνθρωπος. Αλλά τουλάχιστον είναι άξιο θαυμασμού που η πλειοψηφία είναι υπέρμαχος των δικαιωμάτων των ζώων και κυρίως που πολεμούν μέχρι την ολική εξαφάνιση τέτοιων υπανθρώπων.

Το να κακοποιείς ένα ζώο είναι εξευτελισμός του ίδιου σου του εαυτού κι η οποιαδήποτε επεξήγηση θα είναι πάντα περιττή. Καμία δικαιολογία, καμία υποχώρηση και κανένα ελαφρυντικό!

Πηγή pillowfights.gr